บทที่ 7 พบกันครั้งแรก

เจียงรั่วซินกับหลันเยวเดินไปที่ถนน ในตอนนี้ก็ใกล้ถึงตอนเที่ยง แล้ว แม้จะเตือนหกแล้วแต่อากาศวันนี้ก็ไม่ร้อนเท่าแคว้น กลับกันทำให้เจียงรั่วซินรู้สึกอบอุ่นมากกว่า พระอาทิตย์บนฟ้า ไม่ใหญ่มาก ไม่รู้ว่าตอนนี้อาจารย์เป็นยังไงบ้าง และในตอนนี้ เอง หลันเยวพูดตัดความคิดเจียงรั่วซิน

“คุณชาย พวกเราจะไปไหนกัน

เจียงรั่วซินไม่ได้ตอบหลันเยว่ แต่กลับเดินไปร้านขายของตรง หน้า หยิบปิ่นปักผมขึ้นมา “ตุงเฉินร่ำรวยจริงๆ ขนาดปิ่นปักผม ยังดูแพงเลย”

“ดูแพง คำพูดของคุณชายเยว่เอ๋อไม่เข้าใจเลย” หลันเยว่เกา หัวแกรกๆ

เจียงรั่วซินกลับไม่ตอบ หันไปถามเจ้าของร้านว่า “ปิ่นปักผม อันนี้ขายยังไง?”

“คุณชายตาถึงจริงๆ ปิ่นปักผมอันนี้ทำมาจากวัสดุที่ดีที่สุด ขายถูกๆแล้วกัน ให้ข้าน้อยสามเหรียญก็พอ” เจ้าของร้านตอบ

“ได้ เยว่เอ๋อ” เจียงรั่วซินให้เยว่เอ๋อจ่ายเงิน

“ไม่รู้ข้างๆนี้มีร้านเครื่องประดับที่ผู้หญิง ใช้หรือเปล่า?” เจ้าของร้านที่พอเจอลูกค้าซื้อของ โดยไม่สนใจราคา และยังดูเหมือนคนรวยมาก เนื้อผ้าที่คุณชายผู้นี้สวมอยู่นั้นเป็นเงินที่ทั้ง ชีวิตของเขาก็ยังหาไม่ได้ แน่นอนก็ต้องตอบคำถามเจียงชั่ว นอยู่แล้ว

“ด้านหน้ามีร้านหญิงเสน ที่นั่นมีปิ่นปักผมและของที่ผู้หญิงใช้ กันเยอะมาก มีคุณหนูมากมายไปซื้อของที่นั่น…คือ….ราคา จะแพงเล็กน้อย”

“ราคาไม่ใช่ปัญหา” เจียงรั่วซินตอบ “ขอบใจมาก

“ไม่เป็นไรหรอก เดินตามถนนเส้นนี้ไปจนสุดทางค่อยเลี้ยว ซ้ายก็ถึงแล้วล่ะ”

เจียงรั่วซินมาถึงร้านหยั่งเสนก็เห็นคนมากมาย ดูแล้วส่วน ใหญ่ก็เป็นหญิงจากตระกูลใหญ่ๆทั้งนั้น

“คุณชาย ด้านในเป็นหญิงสาวทั้งหมด พวกเราเข้าไปโดย

สวมชุดชาย…….ไม่มีกระมัง” หลันเยวมองดูด้านในแล้วก็พูด

อย่างล่าบากใจ

เจียงรั่วซินครุ่นคิด ก็พูดว่า “เยว่เอ๋อพูดมีเหตุผล งั้นค่อยมา วันอื่นไหม”

และในตอนนี้เอง ทันใดนั้นเจียงรั่วซินก็เห็นด้านในร้านมี คุณชายท่านหนึ่งเหมือนกัน เขาสวมชุดสีม่วง มีเพียงปิ่นปักผม เดียวที่ปักผมอยู่ ทั้งตัวแม้จะดูเท่ไม่เบา แต่กลับดูแปลกตามาก และชายคนนั้นก็เห็นเจียงรั่วซินแล้วด้วย

“ไม่รู้ว่าคุณชายท่านนี้มองข้ามีเรื่องอะไรเหรอ?”
เจียง วชินรู้สึกตกใจ ต้องคนอื่นอยู่นานแล้วยังถูกจับได้อีก

“ไม่มีอะไรหรอก แค่อยากจะมาซื้อปิ่นปักผมให้น้องสาวนะ ได้ยินว่าร้านหยั่งเสนขายเครื่องประดับที่ดีที่สุด แต่ว่าด้าน

“ที่แท้คุณชายก็อยากจะซื้อปิ่นปักผมนี่เอง คุณชายเห็นว่าด้าน ในมีผู้หญิงเยอะใช่ไหม ที่จริงไม่เป็นไรหรอก ชายชาตรีต้องกล้า หาญ เจ้าเข้าสิ ข้าก็ยังเข้ามาเลย อีกอย่างนะ คุณชายคงจะไม่รู้ เพราะเจ้าของร้านรู้ว่าบางครั้งก็เป็นเช่นนี้ จึงเปลี่ยนแปลงด้าน ในเล็กน้อย ด้านในดูแปลกตากว่านี้อีก”

“ขอบใจคุณชาย ข้าค่อยมาวันอื่นจะดีกว่า”

แม้เขาจะพูดแบบนี้ แต่เจียงรั่วซินก็คิดว่าไม่เข้าไปจะดีกว่า พูด แล้วก็จึงบอกลา แต่ว่าคุณชายที่ดูป่วยทางจิตนั้นไม่ละความ พยายาม

“คุณชายไม่เชื่อเหรอ งั้นข้าพาคุณชายไปเดินเล่นดีหรือไม่?”

เจียงรั่วซินได้ยินมาว่าคนในแคว้นตุงเฉินเป็นมิตรมาก แต่ไม่รู้ ว่าจะเป็นมิตรถึงขั้นนี้ ทำเอาคนยากที่จะปฏิเสธ

“คุณชายมาที่นี่ครั้งแรกเหรอ?” ชายหนุ่มคนนั้นเห็นเจียงชั่ว นเหมือนจะไม่ใช่คนที่นี่ นี่ก็ไม่แปลก เจียงรั่วซินสวมชุดชายของ แคว้นซีจี ไม่แปลกที่เขาจะเข้าใจผิด

“ใช่แล้ว ข้ามาเที่ยวเล่นที่เมืองนี้กับน้องสาวข้า เมืองนี้สมควร ได้รับชื่อเสียงในฐานะของเมืองที่เจริญแล้วจริงๆ
“คุณชายชมไป พอดีเลยข้ามาซื้อของที่ร้านนี้บ่อย รู้จักกับ เจ้าของร้านนี้ ถ้าเจ้าต้องการ ข้าแนะนำให้เจ้าได้นะ”

“เช่นนี้ก็ดีมาก”

เจียงรั่วซินเข้ามาแล้วก็รู้สึกว่าแม้เครื่องประดับด้านนอกจะดู ไม่ต่างกับแผงขายอื่นๆ ด้านนอก แต่เข้ามาแล้วก็ดูแปลกตามาก ในร้านกั้นไว้สองที่ เพราะกังวลว่าจะมีคนคล้ายเจียงรั่วซินที่ คิดมาก ดังนั้นเจ้าของร้านจึงแบ่งออก เครื่องประดับสองด้าน เหมือนกันหมด ที่ต่างกันคือทางฝ่ายชายมีเครื่องประดับชายเพิ่ม ขึ้น เจียงรั่วซินมองดูปิ่นปักผมของเขามีพื้นผิวขาวใสละเอียด สี เขียวมรกตชั้นดี พื้นผิวขาวดั่งหิมะ ขาวเขียวแยกออกอย่าง ชัดเจน เป็นหยกชั้นดีเลย

ชายผู้นั้นสังเกตเห็นสายตาของเจียงรั่วซิน ก็หัวเราะพูดว่า เปิ่นของข้าก็ซื้อจากที่ร้านนี้นะ

“ร้านหญิงเสนคงมีแต่ของชั้นดีสินะ”

“แน่นอนอยู่แล้ว ของร้านนี้คัดแต่ของชั้นดีมาขาย

เจียงรั่วซินพูดจบ เขาก็ตอบกลับทันที เสียงชายผู้นี้หนักแน่น ในน้ำเสียงนั้นยังมีความรู้สึกภูมิใจ

“นี่ก็คือเจ้าของร้านหญิงเสน นามสกุลกวน” ชายหนุ่มแนะนำ

ให้เจียงรั่วซิน

“ข้าต้องขออภัยจริงๆ” เจียงรั่วซินยกสองมือขึ้น

“ไม่เป็นไรๆ คุณชายเป็นคนที่ท่านพามา ในเมื่อเป็นเพื่อนท่านมก็เป็นเพื่อนของข้าด้วยเช่นกัน” ใต้เท้ากวนพูดแล้วหัวเราะ

“ไม่รู้ว่าคุณชายอยากจะซื้ออะไรเหรอ?”

“อยากจะซื้อปืนให้น้องสาวสักอันน่ะ”

ใต้เท้ากวนกวาดสายตามองรอบๆ “ปิ่นอันนี้เป็นยังไง?

ใต้เท้ากวนหยิบปืนอันหนึ่งออกมาจากชั้นวาง ยื่นให้เพียงชั่ว ชิน นางมองดูปืนในมือตัวเอง ไม่ใหญ่ไม่เล็ก ปิ่นเล็กๆนี้ประดับ ไว้ด้วยยี่หุบสีขาว แต่แกนที่ทำมาจากหยกขาว มีลักษณะ โปร่งใส ละเอียดอ่อน แดง เหมือนเลือดสด ดูงดงามมากที เดียว

“ปิ่นอันนี้……

แต่ว่าเจียงรั่วซินเหมือนจะไม่ค่อยพอใจกับปั่นอันนี้มากนัก สีหน้าดูจะลำบากใจ ท่านเห็นแล้วก็เข้าใจทันที รู้ว่าเจียงรั่วซิน เข้าใจสินค้าเป็นอย่างดี

“พี่กวน ในเมื่อเป็นคนที่น้องชายพามาก็ไม่ต้องเก็บซ่อนของดี หรอก”

ใต้เท้ากวนหัวเราะ “เจ้ามาแล้ว ของดีในร้านหญิงเส้นข้าก็ถูก เอาไปหมดแล้ว”

เจียงรั่วซินหัวเราะแต่ไม่พูด

“ในเมื่อเช่นนี้ งั้นเชิญสองท่านตามข้ามาทางนี้

ใต้เท้ากวนพาสองคนมาในห้องลับ หยิบเอากล่องจากลิ้นชักพึ่งเอาออกมาเจียง วนก็ได้กลิ่นหอมจากไม้ แม้จะเป็นไม้แต่ กล่องนี้ก็ยังรักษาได้อย่างดี ไม่มีรอยอะไรเลย รอบๆกล่องยังมี แถบทอง พอเจียงรั่วซินมองอย่างละเอียด แถบทองนั้นกลับเป็น เส้นทองคล้ายเส้นผมยาวๆต่อกัน ใต้เท้ากวนเปิดกล่องออกมา ยื่นให้เจียง วชิน

เห็นปิ่นปักผมนั้นมีสีเขียวมรกต ตัวของมันนั้นสลักตัวอักษร เหมือนขนนกยูง หัวปืนมีดอกบัวที่บานออกเต็มที่ ยังมีดอกบัวที่ ห้อยไว้ตรงปิ่น แสดงให้เห็นถึงความสง่า ถ้าบอกว่าปืนก่อนหน้า นั้นเป็นนิล งั้นปั่นอันนี้ก็คงเหมือนลูกสาวตระกูลใหญ่ ที่คนมอง แล้วไม่สามารถละสายตาออกไปได้

“คุณชาย ปิ่นนี้มีชื่อว่าเชิงเหลียน นี่เป็นสินค้าเรียกทรัพย์ ของทางร้านเลย” ใต้เท้ากวนพูดอย่างภูมิใจ

“ในเมื่อเป็นสินค้าเรียกทรัพย์เข้าร้าน ข้าจะแย่งมาได้ยังไง”