บทที่ 5 ช่วยคน

“เล่าลืมกันว่าท่านอ๋องไม่สนใจสตรี เลือดเย็นไร้หัวใจ ซีเหอได้ คำปลอบใจของท่านก็ไม่เจ็บแล้วเพคะ”

โม่ฝันหยได้ยินก็ยิ้มบางๆ “องค์หญิงพูดเก่งเสียจริง

คน ใช้ต้มยาเสร็จแล้ว สาวใช้ของฉันเงินหรุงน้ำยาป้อนให้นาง เจียงรั่วซินรู้สึกชายข้างตัวถอนหายใจโล่งอก และในตอนนี้เอง สีหน้าของฉุนเงินหรุงไม่เพียงไม่ดีขึ้น และยังลุกขึ้นอ้วกออกมา เป็นเลือดอีก ต่อมาก็ตัวอ่อนล้มลงไป

“คุณหนู คุณหนู”

“เฉินหรุง” โม่ฝันหยู่ก้าวเข้าไปพยุงฉินเงินหรุงไว้

“เป็นไปได้ยังไง?” โม่ฝันหยู่ถามเจียงรั่วซินเสียงแข็ง และมอง ด้วยสายตาเย็นชา

“ท่านอ๋องคงไม่คิดว่าหม่อมฉันใส่อะไรลงไป เพื่อทำร้ายคุณ หนูฉินหรอกนะ ยานั่นเป็นข้ารับใช้ข้างตัวของคุณหนูฉินป้อนให้ นี่ หรือว่าท่านอ๋องสงสัยว่าเลือดของหม่อมฉันมีปัญหา” เจียงชั่ว

นพูด

ได้ยินแล้วสายตาของโม่ฝันหยู่ก็อ่อนลง “ข้าไม่ได้หมายความ เช่นนั้น”

“หม่อมฉันไม่รู้ว่าท่านอ๋องได้ยินมาจากไหนว่าเลือดของข้าสามารถช่วยคุณหนูฉินได้ เอาเวลาที่มองค้อนหม่อมฉันไปคิดหา วิธีช่วยคุณหนูฉันจะดีกว่า”

“ข้าต้องขออภัยองค์หญิงด้วย

“ท่านอ๋อง ขอให้ท่านรู้เอาไว้ว่า เหอแต่งกับผู้ใดก็ตามกับผู้ นั้น แต่ศักดิ์ศรีขององค์หญิงยังอยู่ เหอช่วยคุณหนูฉันไม่ได้ ถ้า ท่านอ๋องเสียใจละก็ จะ…….

“องค์หญิงจริงจังไปแล้ว ข้าแค่ใจร้อนอยากจะช่วยคน

ยังไม่รอเจียงรั่วซินพูดเรื่องหย่า ก็ถูกโม่ฝันหยูพูดตัดเสียก่อน จะทําเรื่องผิดพลาด ในขณะที่เป็นแคว้นที่แข็งแกร่งที่สุดไม่ได้ และจะยังหย่ากับองค์หญิงซีเหอ ในเวลานี้ไม่ได้ด้วย

เจียงรั่วซินมองดูสองคนตรงหน้านี้ คนหนึ่งหล่อเหลาดั่งเทพ บุตร อีกคนก็เป็นหญิงที่เต็มไปด้วยความสดใสแต่ตอนนี้กลับมา ป่วยหนัก “ไม่รู้ว่าท่านอ๋อง ให้ข้าดูอาหารคุณหนูฉินได้หรือไม่?”

โม่ฝันหยู่เลิกคิ้วขึ้นเล็กน้อย หรือว่าเด็กน้อยคนนี้รักษาคนได้ ด้วยเหรอ? คงประเมินนางต่ำไป แต่ว่าความคิดก็อีกเรื่อง สุดท้ายเขาก็ลุกขึ้นให้นางไปดูอาการ

เจียงรั่วซินนั่งลงบนเตียง จับชีพจรของฉินเงินหรุง ขมวดคิ้ว

“คุณหนูฉินถูกยาพิษเหรอ?”

“ใช่ ทำไมเหรอ? มีวิธีช่วยไหม?” โม่ฝันหยู่ตกใจอย่างมาก องค์หญิงซีเหอคนนี้มีความสามารถจริงๆ
เจียงรั่ว นส่ายหน้า แม้นางจะเก่งเรื่องแพทย์ แต่ก็ยังไม่เคย เห็นยาพิษตัวนี้ ไม่รู้ว่าคุณหนูฉินถูกยาพิษมานานเท่าไหร่แล้ว

“เจ็ดปี?!” เจียงรั่วซินตกใจ พูดอย่างลังเลว่า: “ท่านอ๋องรู้ไหม ว่าคุณหนูฉินถูกยาพิษอะไร

โม่ฝันหยู่ก้มหน้าลง “ไม่รู้”

“เอากระดาษและพู่กันให้ข้าที

เจียงรั่วซินเขียนยาลงในกระดาษ “ท่านอ๋อง สูตรยานให้คุณ หนูฉินกินทุกวัน วันละสามครั้ง ส่วนดอกบัวหิมะ…… ดอกบัว หิมะเป็นของที่หายาก ทุกวันต้องใช้สามขีด แม้จะมากเท่าไหร่ก็ ต้องถูกฉินเจินหรุงกินหมด

“ข้าจะคิดหาวิธีเอง”

“ถ้าท่านอ๋องจัดการหม่อมฉันก็ไว้ใจอยู่แล้ว” เจียงรั่วซินยิ้ม อ่อนๆ “แต่ว่าสูตรยา……..รักษาแค่ปลายไม่รักษาต้นเหตุ อยาก จะช่วยคุณหนูฉิน คงต้องหาวิธีอื่น

แม้องค์หญิงซีเหอตัวจริงก็ช่วยคุณหนูฉันคนนี้ไม่ได้หรอก แต่ เหอตัวจริงก็หายตัวไปแล้ว อยากจะหาเธอก็คงเหมือนงมเข็ม ในมหาสมุทร แม้จะหาเจอแล้วคุณหนูฉิน…..ก็คงมีเวลาอีกไม่ นาน เจียงรั่วซินคิดอย่างเสียดาย

“ข้า……เข้าใจ ถ้าหาไม่เจอ งั้นนาง……
“พิษนี้แทรกซึมเข้าตัวนางไปหมดแล้ว คุณหนูฉิน…….คงอยู่ใต้ อีกไม่นาน”

ไม่ฝันหยู่ชะงัก สายตาเต็มไปด้วยความเสียใจ เจียงรั่วซินกับ ไม่ฝันหมู่ป้อนยาให้ฉันเงินหรุงเสร็จก็ถึงเที่ยงคืนแล้ว ซึ่งเข้าห้อง เจียงรั่วซินก็นั่งลงบนเตียง

“ท่านอ๋อง หม่อมฉันเหนื่อยแล้ว อยากจะพักผ่อน

“หม? งั้นข้าก็นอนพร้อมเจ้าแล้วกัน” ไม่ฝันหยู่พูดหยอกนาง เล่น

เจียงรั่วซินได้ยินแล้วเป็นต้องตกใจ กระโดดขึ้นมาเหมือน กระต่าย มองดูท่าทีของเจียงรั่วซิน โม่ฝันหยู่ก็รู้สึกว่าสนุกดี จึง คิดจะหยอกนางเล่นเสียหน่อย

“เจ้าจะนอนไม่ใช่เหรอ

“ข้า…..ข้าบอกว่าข้าจะนอน เจ้าออกไป” เจียงรั่วซินพูดด้วย ใบหน้าแดงระเรื่อ

“หม? เจ้าจะให้ข้าออกไปงั้นเหรอ?”

โม่ฝันหมองดูหญิงสาวตรงหน้าที่กระโดดคล้ายกับกระต่าย ก็อดหัวเราะไม่ได้ เขาเดินเข้าไปใกล้เตียงมากขึ้น………

เจียงรั่วซินจ้องมองชายตรงหน้า ในใจกลับคิดว่าตัวเองจะสู้ ชายตรงหน้าได้หรือไม่ และอีกอย่างที่เจียงรั่วซินแปลกใจคือ ชายคนนั้นเอามาแค่หมอนและผ้าห่มอันเดียว
“ข้านอนที่พื้นหรือเตียงด้านนอกก็ได้นะ”

เจียงรั่วในได้คิดว่าตัวเองจะรอดมาได้ง่ายขนาดนี้ ไม่ฝันอยู่ มองดูสายตาที่สงสัยของเจียงรั่วซินก็พูดว่า “ข้าจะไม่บังคับผู้ หญิง ยิ่งไปกว่านั้นองค์หญิงพึ่งช่วยเงินหรุงมา ข้าจะบังคับองค์ หญิงไม่ได้”

ได้ยินแล้วเจียงรั่วซินก็ถามอย่างตกใจว่า: “งั้นคุณหนูฉิน……..

คง……..คงไม่ใช่คนรักของท่านอ๋องหรอกนะ”

ได้ยินแล้วโม่ฝันหยู่กลับก้มหน้าไม่พูด เจียงรั่วซินเห็นเขาเป็น แบบนี้ก็ยิ่งแน่ใจกับการคาดเดาของตัวเอง พูดกับเขาอย่าง เสียดายว่า “ท่านอ๋องวางใจได้ เรื่องนี้ข้าไม่พูดออกไปหรอก ส่วนเรื่องของเจ้ากับคุณหนูฉิน หม่อมฉันก็จะไม่สนใจด้วย!”

“ไม่สนใจเหรอ?”

“ใช่ ไม่สนใจหรอก”

ได้ยินคำนี้ ไม่ฝันหยู่ไม่รู้ว่าทำไมถึงโกรธขึ้นมา แน่นอนที่มา กกว่านี้คือความตกใจ ตั้งแต่เจอกัน ผู้หญิงคนนี้ทำให้เขา อารมณ์เสียอยู่ตลอดหลายครั้ง

“องค์หญิงไม่สนใจอยู่แล้ว เพราะยังไงพวกเราก็พึ่งเจอกันครั้ง แรก ยิ่งไปกว่านั้น องค์หญิงก็มีคนรักอยู่แล้วด้วย”

“หม่อมฉันคิดเพื่อเจ้ากับคุณหนูฉินเชียวนะ”

“ใช่หรือไม่ใช่ องค์หญิงน่าจะรู้ดี ยิ่งไปกว่านั้น ตัวอยู่แคว้นตุง เฉิน องค์หญิงคิดเพื่อตัวเองเถอะ อย่าพึ่งสนใจคนอื่นนักเลย”
พูดจบโม่ฝันหยู่หัวเราะในลำคอ สะบัดแขนเดินออกไป เจียง รั่วซินมองดูโม่ฝันหยู่ที่เดินออกไปด้วยความโกรธ ในใจก็รู้สึก โมโหขึ้นมา

แต่ว่าพอนึกถึงคุณหนูฉิน เจียงรั่วซินก็รู้สึกปวดหัวทันที ตอน ครั้งแรกที่เห็นหญิงสาวคนนี้ ตอนนั้นแม้ใบหน้านางจะซีดเซียว แต่ยังไม่ถึงกับใกล้ตายขนาดนั้น และตอนนี้ดูแล้ว…..เวลาของ คุณหนูฉิน……..คงจะไม่มากแล้ว

ยาพิษนั้น ไม่ควรจะแพร่ออกมา ทำไมถึงไปอยู่ในตัวลูกสาว เฉิงเลี้ยงได้ และใครกันที่บอกกับโม่ฝันหว่าเลือดขององค์หญิง ช่วยฉินเจินหรุงได้ นึกถึงเจียงรั่วซิน เขาก็ทำหน้าบึ้งตึงทันที

และขณะเดียวกันในห้องหนังสือตำหนักน้องห

“จูเชวี่ย เอาจดหมายไปให้เขา

“ขอรับ” ไม่เห็นคนรอบๆ ได้ยินแค่เสียง ตามหาที่มาของเสียง ก็เห็นเหมือนมีเงาดำปรากฏขึ้น เขาเดินออกมาจากที่มืด สี่แคว้น ต่างรู้กันว่านี่คือ ทหารลับของตุงเป็นที่น่ากลัวที่สุด

จูเชวี่ยนจดหมายส่งให้ชายหนุ่ม เขารีบเปิดอ่านอย่างเร็ว ใน จดหมายเขียนไว้ว่า ช่วยไม่ได้แล้ว

ชายหนุ่มดีดไปเบาๆ กระดาษแผ่นนั้นก็ตกไปพร้อมกับสูตรยาวันต่อมา

“เยว่เอ๋อ ตอนนี้เวลาไหนแล้ว
“พระชายา ใกล้เที่ยงแล้วเพคะ” หลันเยวพูดแล้วก็ยื่นให้ นางบ้วนปาก

“ใกล้ถึงเที่ยงแล้ว” เจียงรั่วซินครุ่นคิด ก็พูดขึ้นว่า “เยว่เอ๋อ พวกเราออกไปเที่ยวเล่นกันเป็นไง มาแคว้นตุงเฉินตั้งนานแล้วยัง ไม่ได้ออกไปเที่ยวเล่นเลย