บทที่ 10 หายตัว 1

เจียงรั่วซินมองหลันเยว่ จับมือนางไว้แน่น ก็เห็นหลันเยวน้ำตา ไหล ส่ายหน้า ปากก็พึมพำว่า “คุณชาย คุณชายไม่ได้นะ ไม่ ได้” เจียงรั่วซินเหมือนไม่ได้ยินที่หลันเยวร้องขอ และเดินโซเซไป หาคนสวมชุดดำ ความมืดดูดกลืนเจียงรั่วซินไปช้าๆ จนกระทั่ง หายไปทั้งหมด

เจียงรั่วซินตื่นขึ้นมาก็เป็นเช้าวันที่สองแล้ว ตื่นมานางก็เห็น ม่านบางๆ นางลุกขึ้นมาช้าๆ เห็นว่าตัวเองอยู่ภายในบ้านไม้ ของตกแต่งบ้านไม้ดูเรียบเฉยธรรมดามาก นอกจากเตียงและ โต๊ะไม้เล็กๆ ด้านบนยังมีอุปกรณ์ทำชาวางไว้ห้องนี้แม้จะ ธรรมดา แต่ก็สะอาดอย่างมาก เห็นได้ชัดว่าทำความสะอาดทุก วัน

เจียงรั่วซินรู้สึกเข่าเย็นๆ เปิดผ้าห่มออกก็เห็นตรงเข่าทายาไว้ เจียงรั่วซินถอนหายใจ ในเมื่อคนชุดดำไม่คิดจะฆ่านางงั้นตัวเอง คงจะมีคุณค่าอยู่บ้าง หวังว่าหลันเยวจะส่งข่าวไปถึงนะ และใน ตอนนี้เอง เจียงรั่วซินก็รู้สึกตัว…….เสื้อผ้าของตัวเองถูกเปลี่ยน

และเจียงรั่วซินไม่รู้ว่า เมื่อคืน…

หลันเยว่เดินกลับตำหนักโซเซ กลับได้ยินว่า ไม่ฝันอยู่ไม่อยู่ใน ตำหนัก แต่อยู่จวนเฉิงเสียง

ก็รีบวิ่งไปจวนเฉิงเสี้ยง แต่กลับถูกทหารขวางไว้ หลันเยว่ ไม่ทันอธิบาย ก็อยากจะบุกเข้าไปเลย แต่ถูกคิดว่าเป็นนักฆ่า
“ด้านนอกมีเรื่องอะไร?”

ฉันเงินหรุงได้ยินด้านนอกมีเสียงดังเอะอะ ก็ลุกขึ้นมา แต่กลับ ถูกโม่ฝันหยู่ห้ามไว้

“ข้าออกไปดูเอง เจ้าอย่าขยับตัวละ

ไม่ฝันหยออกมาก็เห็นทหารด้านนอกเพิ่มกำลังลาดตระเวน

“มีเรื่องอะไร?” โม่ฝันหยู่เห็นพ่อบ้านเดินเข้ามาก็รีบถาม

“ท่านอ๋องระวังหน่อยนะขอรับ เมื่อกี้ไม่รู้ว่ามีนักฆ่าที่ไหนจะบุก เข้ามา”

“นักฆ่า? มีคนกล้าบุกจวนเฉิงเสียงเชียวเหรอ” ไม่ฝันหมู่พูด อย่างแปลกใจ

และในตอนนี้เองก็เห็นคนหนึ่งกำลังจะบุกเข้ามา ทหารรอบๆที่

เห็นแล้วก็รีบเข้าไปรวบตัวเอาไว้ คนที่มาไม่ใช่ใคร ก็คือหลันเยว่

ที่บุกจวนเฉิงเสียงเพื่อมาตามตัวโม่ฝันห

“จับตัวนางไว้! พ่อบ้านข้างๆ ที่เห็นหลันเยวแล้ว ก็พูดขึ้นเสียง ดัง และไม่ฝันหยูก็สังเกตเห็นหลันเยวแล้ว แต่เพราะระยะห่าง และกลางคืนจึงยากที่จะแยกแยะ หลันเยว่ได้ยินเสียงพ่อบ้าน รีบหันไปมอง จึงเห็นโม่ฝันหยู่อยู่ด้านใน เบิกตาโพลงโต โม่ฝัน หญ่รู้สึกคนข้างหน้าดูคุ้นตามาก

“ท่านอ๋อง!” หลันเยวตะโกนเสียงดัง ทหารข้างๆ ใช้โอกาสนี้ ดาบในมือก็จะแทงเข้าอกหลันเยวอยู่แล้ว
โม่ฝันหยได้ยินแล้วก็ต้องตกใจ พอดีกับดาบของทหารคนนั้น ที่สะท้อนให้เห็นใบหน้าหลันเย……..นี่เป็นสาวรับใช้ส่วนตัวของ องค์หญิงซีเหอนี่! โม่ฝันหยุไม่ทันคิดมาก ก็โยนพัดในมือออกไป ขวางดาบของทหารคนนั้นไว้ ทหารถูกลมปราณของโม่ฝันหยู่เข้า และถอยหลังออกไป

“หยุด!” โม่ฝันหยู่เดินไปหาหลันเยวอย่างรวดเร็ว

“ท่านอ๋อง!” หลันเยวรีบคุกเข่าลงพื้น

“ท่านอ๋อง ได้โปรดช่วยองค์หญิงด้วย!”

โม่ฝันหยู่เห็นบาดแผลของนาง ยังมีเลือดไหลอยู่ คงจะเป็น บาดแผลที่มาจากการต่อสู้กับทหาร และตรงส่วนอื่น ไม่ฝันห มองตาโต เป็นแผลจากดาบ!

“นี่เป็นข้ารับใช้ของตำหนักข้าเอง ต้องขออภัยด้วย ฝากบอก เฉิงเสี่ยงว่าข้าจะมาขออภัยวันหลัง” โม่ฝันหยหันไปบอกกับพ่อ

บ้านจวนเฉิงเสียง

“หลันเยว่ ไปกับข้าเร็ว!” พ่อบ้านยังไม่ทันได้ตอบ โม่ฝันหย พาหลันเยวออกจากประตูจวนเฉิงเสี้ยงแล้ว

“บอกว่ามีเรื่องอะไร” ไม่ฝันหยู่กลับมาตำหนักก็รีบถาม หลันเยวที่อยู่ด้านหลังทันที มองนางด้วยสายตาเฉียบแหลม

“องค์หญิง……ถูกลอบทำร้าย

“ลอบทําร้าย?”
ทำไมถึงถูกลอบทำร้ายได้ องค์หญิงที่พึ่งเดินทางมาจากแคว้น อื่นได้ไม่นาน จะมีใครคิดทำร้ายนางกัน หรือว่า……..หลันเยวบอก เรื่องวันนี้ที่เกิดขึ้นหนึ่งรอบ น้ำตาก็ไหลไม่หยุด

“เจ้าบอกว่าพระชายาถูกจับตัวไปงั้นเหรอ?”

“บ่าวไม่รู้เพคะ…….” หลันเยวน้ำตาไหลอาบแก้มไม่หยุด องค์ หญิงเก็บ โอกาสที่วิ่งหนีได้ให้ตัวเอง

“แต่ว่า ตอนที่องค์หญิงบอกให้บ่าววิ่งได้ให้อันนี้กับบ่าวไว้ เพคะ” พูดแล้วหลันเยวก็เอาผ้าออกมา

โม่ฝันหยู่รีบรับผ้านั้นมา ตรวจสอบอย่างละเอียด เหอให้ผ้า กับนางต้องมีความหมายอะไรแน่ ผ้าที่ดูธรรมดากลับทำเอาโม่ ฝันหมู่คิดหนัก เหอให้ผ้ากับข้าหมายความว่ายังไงกัน

และในตอนนี้เองโม่ฝันหยูก็เห็นบนผ้ามีเศษผง โม่ฝันหยู่แตะ ขึ้นมาเล็กน้อยและดมดู ทันใดนั้นก็เงยหน้าขึ้น “พ่อบ้าน ไปพา ถุงเงินมา”

ผู้คนต่างรู้กันว่าไม่ฝันหยู่เคยรบที่ชายแดนเมื่อสิบปีก่อน และ

ผู้คนไม่รู้ว่าในการสู้รบครั้งนั้น ที่ทำประโยชน์ได้มากที่สุดกลับ เป็นสุนัขตัวหนึ่ง มีชื่อว่าถุงเงิน โม่ฝันหยู่ให้มงคลดมกลิ่นผ้า ลูบหัวมันพูดว่า “มงคล จำกลิ่น

นี้ไว้ นายหญิงบ้านนี้จะหาเจอไหมก็คงต้องพึ่งเจ้าแล้วล่ะ”

“โฮ่ง!” ถุงเงินตอบเสียงดัง

วันต่อมา ภายในบ้านไม้ที่เจียงรั่วซินอยู่