ตอนที่ 6 ไม่เอาเธอเป็นภรรยาของฉัน

นาเดียยิ้มและพยายามพูดด้วยน้ำเสียงอ่อนโยนว่า “ฉัน เป็นภรรยาของคุณ คุณไม่อยากเห็นฉันมันเป็นไม่ได้หรอก” ไม่รู้ว่าทำไมเวลาที่ต้องเผชิญหน้ากับเด็ก 6 ขวบหัวใจของ เธอแทบจะไม่รู้สึกละอายใจและไร้อำนาจ

นั่นเพราะเธอมองว่าเขาเป็นเด็กอย่างเต็มตัว และเธอแค่ เป็นคุณป้าที่คอยเลี้ยงดูเกลี้ยกล่อมเด็ก นั่นคือทางออกที่ดี ที่สุด

“หึ” ภิรมณส่งเสียงพึมพำ “ไม่อยากให้คุณเป็นภรรยาของ ฉัน ไม่ต้องการ คุณและผู้หญิงพวกนั้นก็เหมือนกัน ทุกคน ล้วนแต่เกลียดฉัน คุณไปเดี๋ยวนี้เลย ฉันไม่อยากให้คุณเป็น ภรรยา คณไปเป็นภรรยาของน้องชายฉันโน่น

..” หน้าของนาเดียร้อนผ่าวขึ้นทันที

ยังดีนะที่เป็นเด็กที่ยืนอยู่ตรงข้าม ยังยอมได้ ถ้าเป็นผู้ใหญ่ พูดแบบนี้นะ มีหวังได้อกแตกตายแน่นอนเลย

ในขณะเดียวกัน ก็ได้ยินเสียงฝีเท้าเดินขึ้นมาจากบันไดชั้น ล่าง

นาเดียหันกลับไปมอง เจ้าของเสียงนั้นคือถิรเจต ผู้ชาย คนนั้นยังคงนิ่งเงียบพร้อมกับส่งสัญญาณเตือนผ่านสายตา มายังเธอ เขาเดินตรงไปหาเธอและพูดกับภิรมณที่กำลังยืน ขวางประตูอยู่
“พี่ชายใหญ่ครับ นาเดียมาที่นี่เพื่อขอโทษพี่ชายใหญ่แล้ว ดังนั้นพี่ชายใหญ่อย่าโกรธอีกเลยนะครับ”

“หึ ! ” ภิรมณเม้มปากของเขาแล้วเชิดหน้าไปทางอื่น

ถิรเจตถอนหายใจอย่างท้อแท้ พยายามพูดต่อโดยใช้ เสียงและถ้อยคำที่อ่อนโยนอย่างมาก “พี่ก็รู้ว่านาเดียเป็นผู้ หญิง การที่พี่เข้ามากอดเขากะทันหันแบบนั้นใครๆ ก็ต้อง ตกใจกลัว แล้วตอนนี้ผู้หญิงเขาก็ได้มาขอโทษแล้ว พี่เป็น ผู้ชายพี่ไม่อายหรอที่พี่ยังจะโกรธอยู่ ?”

นาเดียรู้สึกประหลาดใจเล็กน้อย

บุคลิกของผู้ชายคนนี้เป็นคนเคร่งเครียด แล้วเขาก็ยิ่ง ใหญ่เหนือคนอื่นนับหมื่นนับพัน แต่ในตอนนี้เขากลับพูด ด้วยน้ำเสียงที่อ่อนโยน

พูดจริงๆ เลยนะ ถ้าเธอไม่ได้มาเห็นและได้ยินกับหูของตัว เธอเอง ต่อให้มีคนเอามีดมาสับให้เชื่อเธอก็ไม่เชื่อ !

.” ปากของภิรมณค่อยๆ คลายออก เขากระพริบตา ปริบๆราวกับว่าเข้าใจสิ่งที่น้องชายเขาพูด

ถิรเจตยิ้มอ่อนๆ พร้อมกับเอื้อมมือออกไปลูบหัวของภิรมณ ทำท่าทีราวกับว่าเขาเป็นพี่ชายและภิรมณเป็นน้องชาย

“ดีแล้วครับ อย่าให้เหตุการณ์แบบเกิดขึ้นอีกนะครับ มันไม่ง่ายเลยที่จะซื้อภรรยามาเล่นกับพี่ ถ้าพี่ทำแบบนี้ แล้วเขา โกรธและหนีไป จะเล่นไม่สนุกนะ”

หัวใจของนาเดียเจ็บแปลบเหมือนโดนหนามแหลมทิ่ม แทงแผ่ซ่านไปทั่วหัวใจ ยังดีที่มันไม่แสดงออกมามาก เธอ แอบสูดหายใจเข้าลึกๆ พยายามยิ้มให้ดูจริงใจที่สุด “ใช่แล้ว ฉันไม่โกรธคุณชายใหญ่และคุณชายใหญ่ก็ไม่โกรธฉันใช่ ไหม ?”

ภิรมณพ่ายแพ้ให้กับสองนักหว่านล้อมอย่างสมบูรณ์

ถิรเจตถอนหายใจด้วยความโล่งอกและพูดด้วยความ กังวลว่า “ดูพี่สิ เหงื่อออกหมดแล้ว รีบไปอาบน้ำเลยนะครับ ไม่มีผู้หญิงคนไหนชอบกลิ่นเหงื่อของผู้ชายนะ

สุดท้ายเด็กก็ยังคงเป็นเด็ก เกลี้ยกล่อมแค่ 2-3 คำก็หลง เชื่อ ภิรมณปรบมือของเขา และจะไปอาบน้ำ

“อ๋อใช่ เอาล่ะไปอาบนํากันเถอะ”

คนใช้พาภิรมณไปอาบน้ำ ส่วนนาเดียทำตัวไม่ถูก ไม่รู้ว่า ควรจะทําอะไร สุดท้ายจึงตัดสินใจเดินตามไป

“เธอจะไปไหน ?” เสียงอันเยือกเย็นของถรเจตดังมาจาก ข้างหลัง มันช่างแตกต่างกับเสียงอันอ่อน

หวานที่เขาใช้ปลอบภิรมณเหลือเกิน
นาเดียหยุดเดิน หันกลับไปและตอบอย่างไม่เต็มใจว่า “ฉันจะไปช่วยอาบน้ำให้คุณชายใหญ่”

หลังจากพูดจบ เธอก็รู้ได้ทันทีว่าจะเกิดอะไรขึ้น ใบหน้า ของเธอแดงระเรื่อขึ้นมาทันทีจนลามไปถึงใบหูทั้งสองข้าง

เธอตอบกลับไปด้วยอาการสั่นและอึ้ง “ฉะ……ฉันจะไป ดูว่ามีอะไรที่ฉัน…….พอจะช่วยได้บ้าง”

เมื่อพูดจบเธอเงยหน้าขึ้นไปมอง กลับพบว่าใบหน้าของ ถิรเจตแสดงถึงความขยะแขยงและรังเกียจ แม้ว่าใบหน้านั้น จะหายไปอย่างรวดเร็วแต่เธอก็มองเห็นมันได้ทันท่วงที

เธอพูดหรือว่าทำอะไรผิดไปหรือเปล่านะ ?