ตอนที่ 8 เธอตาบอดไปแล้ว

ดังนั้น ไม่ว่าอะไรจะเกิดขึ้นเธอก็จะไม่ทิ้งบ้านเช่าอันน้อย นิดนี้เด็ดขาด

จากนั้นนาเดียก็ยิ้มและส่ายหน้าไปมา พูดว่า “ไม่ต้อง หรอกเดี๋ยวฉันจะไปคุยกับคุณชายรอง ยังไงเขาก็สัญญากับ ฉันไว้แล้วว่าจะให้ฉันทำงานที่ฉันชอบและถ้าจําเป็นฉันก็จะ กลับไปที่นั่น มันคงไม่หนักหนาสาหัสใช่ไหม ?”

“นี่” .……..ใบหน้าของภูดิศแสดงถึงความลำบากใจเล็กน้อย แต่ก็ยังพยักหน้าและเตือนอย่างเป็นมิตรว่า “คุณหญิงใหญ่ ไปคุยกับคุณชายรองเป็นการส่วนตัวจะดีกว่านะครับ”

นาเดียพยักหน้า

หลังจากที่ภูดิศออกไปนาเดียก็นั่งพักอยู่ในห้อง ประมาณ ครึ่งชั่วโมงต่อมาคนใช้ก็มาเคาะประตูแล้วบอกว่าคุณชาย ใหญ่อาบน้ำเสร็จแล้วและเรียกเธอไปพบ

ตัวนาเดียรู้สึกหวาดกลัวขึ้นมาทันที เรียกเธอไปพบตอนนี้ เนี่ยนะ คงไม่ได้ให้เธอไปกล่อมเขานอนใช่ไหม ?

นึกถึงผู้ชายที่เคยเตือนไว้เมื่อก่อน แม้ว่าเขาจะแค่กอดเธอ สัมผัสเธอ จูบเธอ……ถูกคนปัญญาอ่อนจูบ

เนี่ยนะ แล้วถ้าเขาใช้ความรุนแรง หรือชอบรังแกคนอื่นละ
ขนของเธอบนผิวส่วนที่เปลือยเปล่าซึ่งสัมผัสกับอากาศ ลุกชันขึ้นทันที เมื่อเธอนั่งอยู่หน้าประตูของภิรมณ เธอรู้สึก หนาวเหน็บจนตัวสั่น

“เย้ สาวสวยมานี่แล้ว”

ภิรมณมองเห็นนาเดียมา เขารีบลุกขึ้นจากเตียงในชุดนอน อันเรียบง่ายแล้วรีบวิ่งไปจับมือของเธออย่างรักใคร่

จนกระทั่งเมื่อเขาจับมือเธอ เธอจึงรับรู้ได้ว่ามือของเธอ เย็นเฉียบและฝ่ามือของเธอก็มีเหงื่อออกมา

พี่ชายผู้ไม่สมประกอบลากเธอเข้ามาที่โซฟาในห้องและ ให้เธอนั่งลง แล้วก็กระโดดผึ้งไปอยู่ข้างๆ

นาเดียรู้สึกระแวงเหมือนกับมีเข็มอยู่ใต้โซฟา

เขาต้องการทําอะไรกันแน่ ? เขาคิดจะทำอะไรของเขา เนี่ย?

ทําไมต้องเป็นบนโซฟาไม่ใช่บนเตียง ? เป็นไปได้ไหมนะ ที่คนปัญญาอ่อนคนนี้จะเจ้าเล่ห์มีลูกเล่นอื่นแอบแฝง ?

ฉันจำได้ว่า ตอนฉันเห็นเขาครั้งแรกเขาพูดอย่างตื่นเต้นว่า “มีภรรยาอีกครั้ง”

‘อีก’ คํานี้หมายความว่าเธอไม่ใช่ภรรยาคนแรกของเขา แล้วภรรยาคนอื่นล่ะ ? ไม่ใช่ว่าถูกเขาทําฟาดแล้วฟาดอีกจนตายหรอกหรอ ?

นาเดียรู้สึกตื่นตระหนกมาก ยิ่งเธอคิดมากเท่าไร เธอก็ยิ่ง กลัวเขามากขึ้นเท่านั้น

เธอนึกถึงตอนที่เขายิ้มหัวเราะก็ดูไม่มีพิษมีภัย เธอต้องตา บอดไปแล้วแน่ๆ เลย

ทำไงดี ? วิ่งหนีดีไหม ? เธอเหลือบมองไปด้านนอก

คฤหาสน์ขนาดใหญ่ มีกล้องวงจรปิดอยู่ทุกซอกทุก มุม กล่าวอีกนัยหนึ่งตราบใดที่เธอย่างก้าวออกจากประตู คฤหาสน์ ทุกการเคลื่อนไหวของเธออยู่ภายใต้สายตาของ เจ้าของที่แห่งนี้

ความหวังที่จะหนีไปเท่ากับศูนย์ นี่ยังไม่รวมกับบอดี้การ์ด ที่คุมทางเข้าออกประตูของคฤหาสน์อีกนะเนี่ย

“ต่าง ต่าง ต๊าง ตางงงง”.

ภิรมณหอบของเล่นหลายชิ้นกระโดดขึ้นมาหน้านาเดีย นา เดียตกใจและหวาดกลัวไปหมด

“ฮ่าๆ ! สาวสวยเธอดูนี่สิ นี่คือเบบี้ของฉัน”

นาเดียมองไปยังของเล่นผู้ชายที่อยู่ในอ้อมแขนของพี่ ชายผู้ไม่สมประกอบ มุมปากกระตุกออกก็ไม่เชิงและถามว่า “คุณเรียกฉันมาเพื่อที่ให้ฉันเล่นของเล่นพวกนี้กับคุณหรอ”
หรือฉันเข้าใจผิด ?

“ไม่ใช่ละ ! ภิรมณสายหัวปฏิเสธ

ใจอันหวาดหวั่นของนาเดียถูกดึงมาไว้ที่ลำคอ ความรู้สึก ที่น่ากลัวเกิดขึ้นในสมองอีกครั้ง

เธอมองไปที่พี่มลด้วยระแวง เสียงของเธอสั่นเครือ “คุณ………คิดจะทำอะไรกันเนี่ย ?

“หึ” ภิรมณฮึมเสียงผ่านจมูก แล้วพูดว่า “เธอคิดว่าฉันจะ ยกโทษให้เธอหรอ ? ไม่มีทาง! ตอนนี้เธอต้องถูกลงโทษ!