ตอนที่ 10 ผู้หญิงไม่เจียมตัว

นาเดียส่ายหัว “ไม่ได้ ฉันสัญญาคุณชายใหญ่แล้ว ว่าจะ ซ่อมให้เสร็จแล้วเอาให้เขาตอนที่เขาตื่นมา

แต่เธอไม่เลยว่าว่าการตัดสินใจและความมั่นใจของเธอใน สายตาของภูดิศเป็นได้เพียงความฝัน

แม้แต่นักออกแบบที่ออกแบบของเล่นยังซ่อมไม่ได้เลย แล้วคนอื่นจะซ่อมมันได้ยังไงกัน ?

“งั้นผมไม่รบกวนแล้วนะครับ” ภูดิศพูดและเดินออกจาก ห้องไป

ห้องอ่านหนังสือขนาดใหญ่ชั้น 2 ของคฤหาสน์ ภูดิศชง กาแฟและยื่นไปในมือของถรเจต

ชายคนนั้นรับมันมาอย่างสง่างาม ใช้นิ้วอันเรียวยาวรับ แก้วกาแฟขึ้นมาวางบนริมฝีปากแล้วค่อยๆ จิบ แล้วถามด้วย เสียงเบาๆว่า “เธอพูดว่าอะไร ?”

ภูดิศยืนอยู่ข้างๆ โซฟาและตอบกลับไปว่า “คุณหญิงใหญ่ บอกว่าจะต้องซ่อมให้เขาครับ”

“พี่.” พีรเจตรู้สึกตลกขึ้นมาทันที พร้อมทั้งวางแก้วกาแฟ ลง จะต้องใช้ไอคิวสูงขนาดไหนที่จะซ่อมของเล่นนั้นได้ ?

เขาแค่ไม่เชื่อ ขนาดเขายังซ่อมไม่ได้เลย แล้วผู้หญิงอย่างนาเดียเนียนะจะทำได้

เป็นเรื่องที่โง่เง่าสิ้นดี ! ไม่รู้จักเจียมตัว

ความประทับใจของถรเจตที่มีต่อนาเดียลดลง

คนที่ไม่รู้จักมองข้อบกพร่องของตัวเอง ไม่รู้จักเจียมเนื้อ เจียมตัว ช่างไร้ความสามารถเสียจริงๆ แบบนี้คู่ควรที่จะเป็น สินค้าให้คนอื่นเลือกจะน่าดีกว่า !

“ประธานครับ” ภูดิศเรียกขึ้นมาอย่างลังเล

“มีอะไรก็พูดมา” ถิรเจตมักจะไม่ชอบคนที่อยู่รอบ ๆ เขาที่มี เรื่องอยากจะพูดแต่ไม่พูดให้ชัด

“ดูเหมือนว่าคุณนายหญิงในครั้งนี้จะแตกต่างกับผู้หญิง คนก่อนๆ นะครับ

“หือ ? ” ถิรเจตเลิกคิวเล็กน้อยด้วยความสงสัย

“ดูเหมือนว่าเธอน่าจะจริงใจกับคุณชายใหญ่”

มุมปากของถรเจตแสดงรอยยิ้มอันสัพยอกแล้วพูดว่า “นายยังบอกด้วยว่า ดูเหมือนว่า ก็หมายความว่าทุกอย่างไม่ แน่นอน”

“ภูดิศพยักหน้าเห็นด้วยอย่างเงียบๆ
ถิรเจตลุกขึ้น เดินไปที่โต๊ะมะฮอกกานี จากนั้นก็เปิดหน้า จอคอมพิวเตอร์ขึ้น ปรากฏเป็นห้องโถงของภิรมณ ใน รูปภาพเป็นภาพของนาเดียกำลังนั่งคุกเข่าบนพรมข้าง โซฟาก้มหน้าก้มตาเลือกชิ้นส่วนของเล่นในมือเธอ

หึ ! ผู้หญิงคนนี้ดื้อดึงจริงๆ

แต่นี่ก็ดูเหมือนไม่ใช่เรื่องดี ยิ่งผู้หญิงคนนี้จริงจังกับเรื่อง ต่างๆ มากเพียงใด เขาก็ยิ่งต้องระวัง เพราะผู้หญิงแบบนี้ อาจจะเสแสร้งแกล้งทำตัวเองให้ดีที่สุด ถ้าเราประมาทเล็กๆ น้อยๆ ก็อาจจะถูกเธอหลอกลวงเอาได้

“เธอทำงานอยู่ที่ไหน ?” ดูเหมือนว่าเธอจะสนใจงานของ เธอมากไม่งั้นเธอคงไม่ใช้มันมาเป็นเงื่อนไขก่อนที่จะทำ สัญญาแต่งงาน

“บริษัทการออกแบบโมทัดนาครับ”

“โมทัดนา ?” ถิรเจตขมวดคิ้วใบหน้าของแสดงให้เห็นถึง รอยย่นระหว่างคิ้วเล็กน้อย

ถ้าจะพูดกันอย่างละเอียดแล้ว บริษัทโมทัดนาก็เป็นหนึ่ง ในเครือของตระกูลสวันนีย์ ในตอนแรกคุณปู่วุฒิชัย ตระกูล สวันนีย์ได้แบ่งส่วนนี้ให้กับ ชญวงศ์ ลูกชายของลุงคนที่ 2 ดูแล ในขณะที่นาเดียเป็นภรรยาของลูกชายตระกูลสวันนีย์ และทํางานที่บริษัทไชยวงศ์พอดี

โลกกลมดีจังเลยนะ เป็นครอบครัวเดียวกันทั้งนั้น !
“อืม ใช่ครับ แต่ตอนนี้เธอเป็นแค่มือใหม่

ถิรเจตยกคิ้วขึ้นมอง ภูดิศอธิบายอีกว่า “เป็นนักออกแบบ เครื่องประดับ ฝึกงานได้ครึ่งปีเท่านั้น”

อ๋อ ความจริงเป็นแบบนี้นี่เอง ! มันกลับกลายเป็นว่า เธอชอบการออกแบบเครื่องประดับ ไม่น่าแปลกใจที่เธอ กระตือรือร้นในการเลือกสรรสิ่งต่างๆ

“ติดตามเธอให้ดีๆ โดยเฉพาะในบริษัทเป็นพิเศษ ทางที่ ดีก็คือหาใครสักคนเข้าไปในบริษัทโมทัดนา จับตามองเธอ ทุกการเคลื่อนไหว อย่าให้เรื่องความสัมพันธ์ของเธอกับตระ กูลสวันนีย์รั่วไหลไปได้

“ครับ !” แม้ว่าจะไม่ค่อยเข้าใจจุดประสงค์ของคุณชายรอง แต่ภูดิศก็ก้มหน้าน้อมรับทุกคำสั่งที่พูดออกมา

นาเดียเป็นคนที่มีความมั่นใจเกินไป !

จนกระทั่งภิรมณตื่นขึ้นมาก็ยังไม่สามารถซ่อมโมเดลให้ กลับมาเป็นเหมือนเดิมได้ เธอก็พอมีเข้าใจความซับซ้อน ของสิ่งนี้อยู่บ้าง แต่ต้องใช้เวลาพอสมควร