ตอนที่ 5 เขายังคงเหมือนเด็ก

“…ฉันไม่ได้ตั้งใจ” นาเดียกลัวเล็กน้อยแต่กลับรู้สึก ผิดเสียมากกว่า เธอเลียริมฝีปากที่แห้งของตัวเองแล้วพูดว่า “เมื่อกี้ฉันแค่ตอบโต้ด้วยสัญชาตญาณ แต่……ฉันความจริง ไม่ได้เกลียดเขาเลยนะ”

ถิรเจตตะคอกค่าเสียงแข็งเชิงเตือนว่า “เมื่อกี้ คุณกรีดร้อง เสียงดังขนาดนั้นทำไม คุณรู้ไหมว่าคุณทำให้เขากลัว ! ”

นาเดียกัดริมฝีปากล่างของเธอด้วยความรู้สึกน้อยใจมาก เธอทำให้ภิรมณกลัวก็จริง แต่เมื่อกี้เธอก็เสียขวัญเหมือนกัน นี่นา แต่ถึงเธอพูดแบบนี้ออกไปมันจะมีประโยชน์อะไรเกิด ขึ้นละ ?

การที่เขาซื้อเธอมาก็เพื่ออยู่กับคนปัญญาอ่อนไม่ใช่หรอ ? แค่กอดเธอยังกลัวขนาดนี้ และถ้าอยู่นานๆ ไปมันยังมี ปัญหาอีกมากมายที่เธอต้องเผชิญ

นาเดียฝืนยิ้มแล้วตอบว่า “ขะ……..ขอโทษนะ ฉันผิดไปแล้ว ฉันแค่……..ไม่อยากให้คนแปลกหน้ามาโดนตัวแบบกะทันหัน งั้น…..เริ่มจากนี้ไปฉันจะปรับตัวไม่ให้เกิดเรื่องแบบนี้ขึ้นอีก

บางทีท่าทีของเธอก็อาจจะทำให้ถิรเจตอารมณ์ดีขึ้นอยู่ บ้าง ใบหน้าอันเย็นชาและป่าเถื่อนของผู้ชายคนนั้นไม่อ่อน ลงเลย คำพูดของเขาที่โพล่งออกมายังคงเย็นชาเรากับ ลูกเห็บในฤดูหนาวที่คนโดนสาดแล้วรู้สึกเหมือนตกนรก
“เขาเป็นสามีของเธอ ไม่ใช่แค่กอด แม้ว่าเขาจะด่าเธอต้ เธอ สัมผัสเธอ เธอไม่สามารถขัดขืนได้ เธอก็ต้องยอมรับ !”

ธีรเดชพูดจบประโยคนี้สายตาอันเย็นชาเมนออก แน่นอน ว่าเขามองไม่เห็นสีแดงที่ผุดขึ้นบนใบหน้าของนาเดีย

นาเดียเหมือนกำลังจมดิ่งลงไปในเหวลึก

ตอนที่ทำสัญญา ฉันคิดว่ามันจะดูแลคนพิการทางจิตใจ ตอนนี้ดูเหมือนว่ามันจะไม่ง่ายอย่างที่เธอคิด

มารู้ตอนนี้จะเกิดประโยชน์อะไรละ ? ความจริงก็คือความ จริงอยู่วันยังค่ำ ไม่มีใครสามารถหนีความจริงได้หรอกนะ !

แววตาของเธอลุกขึ้นสู้ด้วยความมุ่งมั่น “ฉันจะไปขอโทษ เขา” พูดจบเธอก็ก้าวเท้าเข้าไปในห้อง

ถิรเจตรู้สึกอึ้งเล็กน้อย แต่ไม่นานเขาก็กลับไปไม่แยแส เช่นเดิม

ผู้หญิงโลภแบบนี้จะเชื่อได้หรอ ?เพื่อเงิน ไม่ว่าจะเรื่อง อะไรเธอก็สามารถทำได้ นี่มันอาจจะเป็นกลหลอกให้เขา หลงเชื่อและตายใจ ก่อนที่เธอจะหนีไปและไปทำงาน สกปรกของเธองั้นหรอ ?

พอคิดแบบนี้เขาก็ไม่ได้คิดต่อไปอีก จึงก้าวเท้าแล้วเดิน ตามไป
คนรับใช้พานาเดียมายังหน้าห้องภิรมณ

นาเดียยกมือขึ้นและเคาะประตู “คุณชายใหญ่ คะ……คุณ”…….

“ออกไปๆ…….ฉันไม่ให้เธอเข้ามา !” ยังไม่ทันที่นาเดียจะ พูดจบก็มีเสียงโมโหดังแทรกออกมาจากข้างใน

นาเดียขมวดคิ้ว แต่ก็ยังคงพูดต่อว่า “งั้น……..เอ่อ คุณชาย ใหญ่เปิดประตูให้ฉันหน่อยได้ไหม ? ฉันจะมาขอโทษ ฉัน ผิดไปแล้ว ฉันไม่ควรทำแบบนั้น”

เสียงกระแทกเท้าดังออกมาจากข้างใน จากนั้นประตูก็ถูก เปิดออกอย่างรุนแรง ใบหน้าอันขุ่นเคืองแสดงออกบนสีห น้าของภิรมณปรากฏตรงหน้าของนาเดีย

เขาส่งเสียง ฮึ ใส่หนึ่งคำ และทำหน้ามุ่ยเบะปาก “เธอไป เลย ฉันไม่อยากเห็นเธอแล้ว เธอไม่ยอมเล่นกับฉัน”

นาเดียรู้สึกขบขันจากการแสดงออกบนสีหน้าของเขา

ระดับสติปัญญาของภิรมณมีอายุเพียง 6 ขวบ นั่น หมายความว่าตอนนี้เธอกำลังเผชิญหน้ากับเด็กคนหนึ่ง เท่านั้น แม้ว่าเขาจะมีร่างกายที่สมบูรณ์ มีใบหน้าอันหล่อ เหล่าและมีเสน่ห์ ดวงตาของเขาคมชัดและสดใสบริสุทธิ์ ข้างในไร้ซึ่งร่องรอยของความเป็นผู้ใหญ่เหมือนกับสายน้ำ ที่ใส จนสามารถมองเห็นได้ลึกสุดสายตา
นาเดียเอื้อมมือออกมาเพื่อลูบที่หัวของเขา ภิรมณส่งเสียง ฮี ผ่านจมูกอย่างรุนแรงอีกครั้ง รีบเบี่ยงหัวออกและหลบไป