ตอนที่ 4 ถูกทําให้กลัว

ในฤดูอันร้อนระอุนี้ ทุกคนมักจะสวมเสื้อผ้าอาภรณ์ที่บาง มาก นอกเสียจากพวกนักธุรกิจที่จําเป็นต้องนุ่งห่มกางเกง ขายาวและเสื้อแขนยาว ปกติคนที่อยู่บ้านส่วนใหญ่ก็จะใส่ เสื้อยืดและกางเกงขาสั้น แต่เขาสวมเสื้อแขนยาวกางเกงขา ยาวและวิ่งภายใต้แสงแดดอันร้อนแรงทำไมกันนะ?

สายตาของถิรเจตมองตามร่างที่กำลังวิ่งอยู่บนสนามหญ้า นั้น คิ้วของเขาขมวดเข้าหากันเล็กน้อย ถามขึ้นด้วยน้ำเสียง ที่ฉุนเฉียว “ทำไมไม่พาคุณชายใหญ่ไปนอนพักเที่ยง ?”

คนใช้รีบอธิบายด้วยความกระวนกระวาย “คุณชายรองคะ คุณชายใหญ่ได้ยินว่าวันนี้ท่านจะแต่งงานอีกครั้ง ท่านรู้สึก ตื่นเต้นตลอดเวลาเลยค่ะ ไม่ว่าจะเกลี้ยกล่อมให้นอนยังไง ท่านก็ไม่ยอมนอน

เมื่อได้ยินคำนี้ หน้านาเดียก็ร้อนผ่าวขึ้น แสงจากดวง อาทิตย์สาดส่องลงมาจนทําให้เธอต้องหรี่ตา

ตอนนี้ภิรมณหันหลังกลับมามองเห็นพวกเขา จึงกระโดด โลดเต้นด้วยความดีอกดีใจแล้วพูดว่า “ภรรยาของฉันกลับ มาแล้ว จะมีภรรยาเล่นเป็นเพื่อนอีกแล้ว ๆ ………………

มองไปที่คนปัญญาอ่อนที่อยู่ไม่ไกลนักทำให้นาเดียรู้สึก ว่าเธอเย็นชาราวกับน้ำแข็ง

ทันใดนั้นเธอก็รู้สึกว่ามีดวงตาอันดำเข้มและเยือกเย็นฉายออกมาจากถิรเจต เธอเงยหน้าขึ้นมองเขาโดยไม่ได้ตั้งใจ

ชายผู้เป็นเจ้าของใบหน้าอันเย็นชาและดวงตาที่แหลมคม ถามเธอด้วยน้ำเสียงทำนองเตือน “เป็นไง ? รู้สึกแย่มาก หรอที่ได้แต่งงานกับพี่ชายใหญ่ เธอรู้สึกไม่คุ้มค่าใช่ไหม ?”

นาเดียรีบส่ายหัวอย่างรวดเร็วและพูดว่า “ไม่ …… “ไม่ใช่”

ถิรเจตพูดอย่างอำมหิต “ไม่มีก็ดี จากนี้ไปเขาเป็นสามีของ เธอ ถ้าเธอกล้าที่จะแสดงออกว่าไม่ชอบเขาแม้แต่น้อย อย่า มาหาว่าฉันใจร้ายกับเธอก็แล้วกัน”

เมื่อนึกถึงว่าหลังจากวันนี้ไปเธอต้องใช้ชีวิตอยู่กับผู้ชายที่ ไม่สมประกอบ หัวใจของนาเดียก็รู้สึกร่วงหล่นตุบลงอย่าง กะทันหัน แต่ยังไงก็ตาม เธอเป็นคนเลือกเส้นทางนี้เอง เธอ ก็ต้องเดินต่อไป !

เธอฝืนยิ้มที่มุมปากและตอบกลับไปว่า “คุณมั่นใจได้เลย ว่าฉันจะดูแลเขาเป็นอย่างดี”

เมื่อพูดจบ เธอก็ก้าวเท้าเดินตรงเข้าไปหาภิรมณที่กำลัง กระโดดโลดเต้น

ภิรมณเป็นลูกชายคนโตของตระกูลสวันนีย์ มีข่าวลือว่า เมื่อ 20 ปีที่แล้ว ตอนเขายังเป็นเด็กเขาถูกไฟไหม้อย่าง รุนแรง ว่ากันว่าเขาโดนไฟเผาเนื้อเยื่อเส้นประสาทที่หัว จากนั้นเป็นต้นมาเขาก็กลายเป็นคนปัญญาอ่อน และเขาก็มี ไอคิวเท่ากับเด็กอายุ 6 ขวบ ซึ่งเป็นอายุที่เขาได้รับอุบัติเหตุจากไฟไหม้ครั้งนั้น

ใบหน้าอันเรียวสวยของนาเดียมองเขาด้วยความสงสัย แม้ว่าผู้ชายคนนี้จะมีสติปัญญาไม่สมประกอบ แต่ว่ารูปร่าง หน้าตาและอารมณ์ของเขาคล้ายคลึงกับน้องชายเขา ถิร เจต นี่บ่งบอกได้เลยว่าเขาเกิดในตระกูลที่สูงส่ง

เธอเชื่อว่า ถ้าไม่ใช่เพราะข้อบกพร่องเหล่านี้ ภิรมณก็เป็น คนที่น่าทึ่งมากไม่แพ้น้องชายของเขา!

ในขณะที่นาเดียกำลังง่วนอยู่กับความคิด ภิรมณก็วิ่งเข้า มาแล้วกางแขนของเขาออก และก็ตะโกนใส่เธอ

“อ้ะ”

นาเดียไม่ได้ตั้งตัวทำให้เธอกรีดร้องและถอยออกมาหนึ่ง ก้าว !

นี่คือสัญชาตญาณของร่างกายในการป้องกันตัวจากคำว่า กลัว แต่นั่น เธอรู้ว่าเธอทำผิดพลาดไปแล้วแต่มันก็สายเกิน ไป

ภิรมณยืนงงอยู่ตรงนั้น ใบหน้าอันหล่อเหลาของเขาแสดง ถึงอาการเจ็บปวดใจ รูม่านตาอันลึกดำบริสุทธิ์และไร้เดียง สาตอนนี้เต็มไปด้วยความขัดขวาง ช็อก กลัว อารมณ์ต่างๆ รวมกันค่อนข้างสับสน

“เธอไม่ใช่ภรรยาของฉัน กอดแค่นี้ก็ไม่ได้ หึ !”
พูดจบ เขาก็หันกลับไปแล้ววิ่งเข้าไปในห้อง ไม่เปิด โอกาสให้นาเดียได้เปิดปากอธิบายแม้แต่น้อย

นาเดียไม่รู้ว่าจะทำยังไงดี เธอจึงหันกลับไปมองที่ถิรเจต เธอกลับพบว่าใบหน้าของชายคนนั้นจะเป็นฝนหรืออาทิตย์ ก็ไม่สามารถคาดเดาได้ แต่ก็มีความโกรธภายในดวงตาอัน เย็นชาของเขาอยู่บ้าง