บทที่ 4 ขอโทษลู่เฉินทันที
ฟ่านหมิงงั้นหรอ
เฉินจำคำขู่ของฟานหนึ่งที่โรงพยาบาลเมื่อวานนี้ได้ดี เขายิ้ม ออกมาอย่างเจ้าเล่ห์
อย่างไรก็ตามไม่ว่าเขาจะลาออกเองหรือถูกไล่ออกก็มีค่าเท่า กัน
ลู่เฉินเดินมาที่ศูนย์การรักษาความปลอดภัย หยูไห่พูดขึ้นกับ เขาว่า “ลู่เฉิน คุณขอลางานบ่อยในช่วงนี้ ซึ่งทำให้แผนการ ทำงานของฝ่ายรักษาความปลอดภัยของเราต้องสะดุดลง ฉันได้
คุยกับผู้บริหารเสียแล้ว เราคงต้องเลิกจ้างคุณ”
“หม? ถ้างั้นก็จ่ายค่ามัดจำมา” ลู่เฉินกล่าวอย่างใจเย็น
“คุณถูกไล่ออกแล้วนะ จะให้เราจ่ายค่ามัดจำให้คุณได้ยังไง? อีกอย่างคุณต่างหากที่ต้องจ่ายค่าเสียหายให้เรา” หนูไห่ยิ้ม เบาๆ เขาคิดจะทำให้ลู่เฉินยุ่งยากลำบากใจ ดวงตาของเขาก็ แสดงออกมาถึงความดูถูก
เด็กน้อยเอ๋ย แกไปขัดขา ใครไม่ขัด ดันมาทำให้ผู้อำนว ยการฝ่านไม่พอใจซะได้ เขาเป็นผู้มีอำนาจในบริษัทนี้ การที่จะ ไล่ลู่เฉินออก ง่ายยิ่งกว่าปอกกล้วยด้วยซ้ำไป
ลู่เฉินมองไปที่หยูไห่ด้วยรอยยิ้มและพูดว่า “โอเค งั้นผมคง ต้องไปหาผู้บริหารเลี้ยสักหน่อย”
เขาหัวเราะเยาะและออกจากศูนย์รักษาความปลอดภัยไป
แม้ว่าตอนนี้เขาจะได้รับมรดกสมบัติของตระกูล แต่เขาก็ไม่ได้ รังเกียจเงินเล็กน้อยแบบนี้ ที่สำคัญที่เป็นสิ่งที่เขาควรได้รับมัน
หยูไห่ขมวดคิ้วเมื่อเห็นท่าทางมั่นใจของเฉิน จากนั้นก็หยิบ โทรศัพท์ขึ้นมาแล้วโทรหาผ่านหมิง
“ผู้อำนวยการฟ้านครับ เฉินกำลังไปหาผู้บริหารเสีย ถ้าเรา ไม่รับคืนเงินมัดจําให้เขา น่าจะเป็นเรื่องหรือเปล่าครับ? ” หยูไห่ พูดอย่างกังวล
“ไม่ต้องกังวลไป ฉันได้บอกผู้บริหารเสียไปแล้ว เขาเป็นเพียง เจ้าหน้าที่รักษาความปลอดภัยธรรมดาๆ คนหนึ่ง ผู้บริหารเลี้ยจะ หยิบยกมาใส่ใจได้ยังไง? ”
ฟานหมิงวางสายโทรศัพท์ลงหลังจากพูดจบ และยิ้มเยาะที่มุม
ปาก
ลู่เฉินหนอลู่เฉิน แกมันขยะชัดๆ ! แกมีสิทธิ์อะไรมาแย่งผู้ หญิงกับฉันได้?
การไล่แกออกเป็นเพียงจุดเริ่มต้นเท่านั้น รอให้ฉันหาหลักฐาน ได้ว่าแกกู้เงินนอกระบบที่ไหน แกคงตายไม่ดีแน่
สิบนาทีต่อมา ณ ห้องทำงานของผู้บริหารเลี้ย
เสียจุนเงยหน้าขึ้นมองเฉินที่บุกเข้าไปในห้องทำงานของเขา และขมวดคิ้ว “คุณเป็นใคร? มาทำอะไร?”
“ท่านผู้บริหารเสี่ย เขาเป็นเจ้าหน้าที่รักษาความปลอดภัยขอ ว่าลู่เฉิน เขายืนยันที่จะพบคุณให้ได้เลยค่ะ ” เลขารีบเข้ามา อธิบาย
เธอมองไปที่ลู่เฉินด้วยความโกรธ เธอไม่เคยเห็นผู้ชายที่ไม่ สุภาพเช่นนี้เลย เมื่อเธอไม่ยอมให้เขาเข้ามา เฉินก็ผลักเธอ ออกไป
“เฉิน จากแผนกรักษาความปลอดภัยงั้นเหรอ…… เสียจน พยักหน้า จำได้ว่าฟานหมิงเหมือนจะบอกเขาเมื่อเช้าว่าคนชื่อ เฉินจะถูกไล่ออก
“ใช่ ผมเอง” ลู่เฉินนั่งลงบนเก้าอี้ตรงข้ามกับโต๊ะทำงานของ เสียจนและมองเขา
“พวกคุณไล่ผมออก แต่ทำไมคุณไม่จ่ายเงินเดือนให้ผมล่ะ เงิน
มัดจําก็ไม่คืนให้ คุณช่วยอธิบายเรื่องนี้ให้ผมฟังหน่อยได้
ไหม? ”
เสี้ยจุนขมวดคิ้วและพูดว่า “ผมได้รับรู้เรื่องการไล่คุณออกแล้ว เพราะคุณลางานบ่อยครั้ง โดยไม่มีเหตุผล บริษัทของเราไม่ สามารถจ่ายเงินให้คุณได้อย่างแน่นอนและนี่เป็นกฎของบริษัท ด้วย”
ฟานหมิงมาบอกเขาเรื่องนี้ด้วยตัวเอง และเขาก็ควรให้ความ เคารพการตัดสินใจของท่านหญิงบ้าง
ยังไงฟานหมิงก็เป็นคนสำคัญของบริษัท เขาเป็นคนที่มีความ สามารถสูง ในแต่ละปีสามารถทำยอดสั่งซื้อทางธุรกิจให้บริษัทจํานวนมาก
ส่วนลู่เฉินเป็นเพียงแค่เจ้าหน้าที่รักษาความปลอดภัยธรรม ดาๆ คนหนึ่ง เมื่อเทียบกันแล้วแน่นอนว่าฟานหมิงต้องสำคัญ กว่าแน่นอน
“กฎของบริษัทเหรอ? ทำไมผมไม่เคยได้ยินมาก่อนเลย กฎที่ เอารัดเอาเปรียบพนักงานแบบนี้มันใช้ได้เหรอ?” ลู่เฉินรู้สึกโกรธ เขาได้รับมรดกของครอบครัวมากมาย ในตอนนี้เขาไม่สนใจเงิน เดือนเล็กน้อยแบบนี้อีกต่อไป แต่ที่เขาไม่พอใจมันเป็นเพราะ เรื่องของความถูกต้อง
บริษัทมีกฎข้อนี้ตั้งแต่เมื่อไหร่กัน และอีกอย่างเขาไม่ได้ขาด งานโดยไม่มีเหตุผล และทุกครั้งที่เขาขอลาก็ได้รับการอนุมัติแล้ว
เสี้ยจุนกำลังรวมหัวกับฟานหมิงกลั่นแกล้งเขา คงเห็นเขาเป็น
แค่เจ้าหน้าที่รักษาความปลอดภัยธรรมดาคนหนึ่งใช่ไหม?
“ผมเป็นเจ้าของบริษัทนี้นะ ถ้าผมบอกว่ามีก็คือมี เอาเป็นว่า ถ้าคุณมีความสามารถเป็นผู้บริหารได้ ถึงเวลาคุณก็ตั้งกฏขึ้นมา เองสิ”เสี้ยจุนมองไปที่ลู่เฉินอย่างตลก เนื่องจากเขาเข้าข้าง ฟานหมิง จึงไม่สนใจว่าลู่เฉินจะพูดอะไร
ก็แค่ประกอบเล็กๆ คนนึง มีสิทธิ์มาเรียกร้องอะไร?
“คุณแน่ใจนะว่าจะยึดเงินประกันของผม” ลู่เฉินหัวเราะออกมา ด้วยความโกรธ
เมื่อวันก่อน ถ้าเขาถูกรังแกแบบนี้ก็คงไม่มีทางสู้
แต่ตอนนี้ทุกอย่างมันเปลี่ยนไปแล้ว
“ถ้าคุณจะคิดแบบนี้ก็ไม่เป็นไร แต่ถ้าคุณไม่เห็นด้วยก สามารถโทรเรียกตำรวจให้มาดำเนินคดีได้นะ เอาละ คุณไม่ใช่ พนักงานของบริษัทเราอีกต่อไป ตอนนี้คุณออกไปได้แล้ว” เสี้ย จุนยักไหล่และพูดกับลู่เฉิน
“ผู้บริหารเลี้ย คุณเป็นคนที่หยิ่งพอสมควร” ลู่เฉินยิ้มและ ยกนิ้วให้เสียจุน บอกตามตรงว่าเขาไม่เคยถูกใครดูถูกแบบนี้มา ก่อน
ถูกต้อง! เสียจนกำลังดูถูกเขา
แม้แต่เทพเจ้ายังไม่อาจละความโลภโกรธหลง เฉินเป็นเพียง คนธรรมดาๆ เขาจะไม่ทนกับคำสบประมาทเช่นนี้อีก จะไม่มีใคร สามารถมาดูถูกและคดโกงเอารัดเอาเปรียบเขาได้อีกต่อไป
ลู่เฉินมองไปที่เสี้ยจุนจากนั้นก็หยิบโทรศัพท์ออกมาและโทร หาลู่จง
“ลุงจงครับ บริษัทอิเล็กทรอนิกส์ตองเจียมีมูลค่าทางการ ตลาดประมาณหนึ่งถึงสองพันล้าน ตามปกติแล้วจะต้องใช้เวลา นานแค่ไหนในการล้มละลาย? ” ลู่เฉินถาม
“ครึ่งวันครับคุณชาย” ลู่จงยิ้ม
“ขอบคุณครับ ผมต้องการเห็นพวกเขาล้มละลายภายในวันนี้ ลู่เฉินพูดและวางสายโทรศัพท์
เขามองไปที่เสียจุนและพูดเพียงเบาๆ ว่า “ไม่มีใครในโลกนี้กล้าโกงเงินของผม โดยไม่มีเหตุผล ถ้าผมไม่ยินยอม แม้แต่ สตางค์เดียวก็จะไม่ปล่อยให้หลุดมือ
ลู่เฉินพูดจบก็ลุกเดินจากไป
เสี้ยนหัวเราะเยาะเขาไม่สนใจคำที่ไร้สาระของเฉิน
ถ้าลู่เฉินมีความสามารถที่จะทำให้บริษัทของเขาล้มละลายได้ จะมาเป็นเจ้าหน้าที่รักษาความปลอดภัยที่นี่ได้อย่างไร?
ลู่เฉินระงับความโกรธเอาไว้และออกจากห้องทำงานของเสีย จุนไปทันที เขากำลังจะไปที่จะไปโรงพยาบาล
วันนี้หลินจุนมีนัดคุยธุรกิจ ดังนั้นลู่เฉินจึงไปดูลูกสาวที่โรง พยาบาล
ทันทีที่ลู่เฉินเดินไปถึงแผนกต้อนรับที่ชั้นหนึ่งของบริษัท เขาก็ เห็นฟานหมิงและคนอื่นๆ ที่แผนกต้อนรับดูเหมือนกำลังยืนรอ เขาอย่างตั้งใจ
ใช่แล้ว! ฟานหมิงจงใจรออยู่ที่นี่เพื่อทำให้ลู่เฉินต้องอับอาย เฉินหักหน้าเขาเมื่อวาน วันนี้กลับถูกไล่ออก เขาจะไม่พลาด โอกาสนี้อย่างแน่นอน
“อ้าว เฉินไม่ใช่หรือ? ผมได้ยินมาว่าคุณจะไปพบผู้บริหาร เสี้ยไม่ใช่เหรอ เขาคงจะให้ความช่วยเหลือคุณชินะ” ฟานหมิงม องไปที่ลู่เฉินแล้วพูดอย่างประชดประชัน
หยูไห่และเจ้าหน้าที่รักษาความปลอดภัยอีกหลายคนก็หัวเราะ สนุกสนาน
พวกเขาล้วนเป็นทหารผ่านศึก มีประสบการณ์มากมายแต่ กลับมาพ่ายแพ้ให้กับคนที่ไม่เคยผ่านการฝึกอบรมอย่างเฉิน ทําให้พวกเขาค่อนข้างไม่พอใจเฉิน
เมื่อได้ยินว่าเฉินไม่เพียงแต่ถูกไล่ออก แต่เขายังไม่ได้รับเงิน เดือนกับเงินประกันด้วย เจ้าหน้าที่รักษาความปลอดภัยเหล่านี้ก็ สะใจมาก
ลู่เฉินมองไปที่ฟานหมิงอย่างใจเย็นและพ่นควันบุหรี่ออกมา พูดว่า “แสดงต่อไป!
ถ้าฟานหมิงสนุกกับเกมนี้ เขาก็จะเล่นด้วยสักหน่อย อีกเพียงไม่กี่ชั่วโมง บริษัทอิเล็กทรอนิกส์ตองเจียก็ประกาศล้ม ละลาย ดูสิว่าเขายังจะสนุกสนานได้อีกไหม!
เมื่อได้ยินคำพูดถากถางของเฉินแบบนั้น ท่าทีของฟานหม งก็เปลี่ยนไปทันที สิ่งที่เขาต้องการเห็นในตอนนี้ก็คือเงินสิ้น หวังและมาขอโทษเขา
“ลู่เฉิน แกมันก็เป็นได้แค่ขยะ จะมาวางท่าอะไรต่อหน้าฉัน? ” ฟ่านหมิงพูดขึ้น
“นั่นสิเฉิน แกเป็นแค่เจ้าหน้าที่รักษาความปลอดภัยธรรม ดาๆ คนนึง ผู้อำนวยการฟานมีทั้งอำนาจและเงินทอง แกมี คุณสมบัติอะไรมาเทียบกับเขาได้ ผมขอเตือนนะว่าอย่าทำให้เขาโมโหเลย ขอโทษผู้อำนวยการฟานซะเถอะ ไม่อย่างนั้นบางทีแก อาจจะไม่มีที่ซุกหัวนอนในยโจวแล้วก็ได้” ฟังดูเหมือนหยไห้จะ พยายามเกลี้ยกล่อมลู่เฉิน แต่ใครๆ ก็เข้าใจว่ามันเต็มไปด้วย การข่มเหง
ลู่เฉินยิ้มกว้าง “ก็แค่ผู้อำนวยการฝ่ายขายตัวเล็กๆ คิดว่าจะ สามารถขัดขวางผมได้หรือ? หนูไห่คุณกำลังเล่าเรื่องตลกให้ผม ฟังหรือไง? ”
การแสดงออกของหยูให้เปลี่ยนไปเล็กน้อย เขาไม่คาดหวังว่า ลู่เฉินจะพูดออกมาได้อย่างเย็นชา โดยไม่รู้สึกอะไร
ฟานหญิงยิ้มอย่างเย่อหยิ่ง “หึ! แม้ว่าฉันจะเป็นแค่ผู้อำนวย การฝ่ายขายธรรมดาๆ แต่ฉันก็ไล่แกออกจากบริษัทได้ด้วย ประโยคเดียวและคุณไม่ได้รับเงินเดือนและเงินมัดจำแม้แต่ สตางค์เดียว! ”
“ลู่เฉิน ฉันจะบอกความจริงให้ฟังนะ เรื่องที่ให้แกออกไปก็คือ แผนของฉันเอง ฉันไม่เข้าใจจริงๆ ว่าแกจะเอาอะไรมาสู้กับฉัน ถ้าแกเก่งมากก็ไปหาวิธีเอาเงินเดือนกับเงินประกันที่ผู้บริหารเลี้ย ดูสิ หรือไม่ให้ผู้บริหารเสี้ยให้คุณอยู่ต่อสิ ”
“ฟ่านหมิง แกนี่มันอวดดีจริงๆ !
ในขณะนั้นเอง เสียงที่สง่าผ่าเผยก็ดังขึ้นและทุกคนก็หันกลับ ไปมองพร้อมๆ กัน ผู้บริหารเสียกำลังเดินออกมาจากลิฟต์ด้วย อาการรีบร้อน
เมื่อเห็นว่าผู้บริหารเสียมีสีหน้าไม่ดีนัก ฟานหมิงและคนอื่นๆ ก็เริ่ม ใจคอไม่ดี
“ผู้บริหารเลี้ย จะไปไหนเหรอครับ” ฟานหมิงพูดด้วยความ นอบน้อม
“หึ! ” เสี้ยจนมองไปที่ฟานหมิงด้วยความโกรธและพูดว่า “ฉัน ขอถามแกหน่อย ลู่เฉินทำงานได้ดีมาตลอดทำไมคุณถึงขับไล่เขา ออกไปจากบริษัท และอีกอย่างคุณมันก็แค่ผู้อำนวยการฝ่ายขาย มีคุณสมบัติอะไรที่จะไล่เขาออก? ใครให้สิทธิคุณ? ”
“ใช้อำนาจในทางมิชอบไล่พนักงานดีๆ ของบริษัทโดยไม่มี เหตุผล ฟานหมิง เว้นแต่คุณจะขอโทษลู่เฉินและได้รับการให้ อภัยจากเขาไม่อย่างนั้นผมจะให้คุณออกจากบริษัททันที! “เสี้ย จุนตะโกนด้วยเสียงก้องกังวาน
“คะ…..ครับ? ” ฟ่านหมิงตัวสั่น เขาไม่รู้ว่าเกิดอะไรขึ้นกันแน่! เมื่อเห็นผู้บริหารเลี้ยไม่สามารถควบคุมความโกรธของตัวเอง ได้ ขาของเขาก็เริ่มสั่น
หนูไห่และเจ้าหน้าที่รักษาความปลอดภัยคนอื่น ๆ ก็ดูตะลึงไม่ แพ้กัน ก่อนหน้านี้เสียจุนก็สนับสนุนให้เดินออกจากบริษัทไม่ใช่ เหรอ?
นี่มันหมายความว่าอะไร?
ลู่เฉินมองไปที่เสี้ยจุนที่กำลังหัวหมุน และฟานหมิงที่กำลัง ลนลาน จากนั้นเขาก็หัวเราะออกมา
เคล็ดลับ: คุณสามารถใช้แป้นคีย์บอร์ดซ้ายขวา A และ D เพื่อเรียกดูระหว่างบทต่างๆ