ตอนที่ 9 ท่านอ๋องป่วยหนัก1

ตอนที่ 9 ท่านอ๋องป่วยหนัก1

เย่เล่อจือวิ่งหนีออกมาไกลแล้วหันไปมองด้านหลังไม่มี ใครตามมา นางถึงได้หยุดวิ่ง แล้วก็นั่งพักด้วยความ เหนื่อยหอบ แล้วก็พลันเอาเครื่องประดับออกจากหัว แต่ก็ ยังดูหวงแหนทุกอันอย่างมาก ขนาดกำไลหยกที่ข้อมือนั้น ก็ยังทำมาจากของแท้ นางเอาออกอย่างระมัดระวัง มีแค่ เครื่องประดับพวกนี้ ถึงไม่เป็นตำรวจ นางก็คงสามารถอยู่ รอดได้อย่างไม่อดอยากไปทั้งชีวิต เลยละ? อันที่ขายไม่ ได้ก็สามารถใช้เป็นของตกแต่งบ้านได้ เริ่มรวยตั้งแต่ตอน นี้ นางยิ่งคิดก็ยิ่งเพ้อ จนหลุดหัวเราะออกมา

“ของพวกนี้ล้วนแต่เป็นของฮ่องเต้พระราชทานให้เจ้า ไม่ คิดว่าเจ้าจะหวงแหนขนาดนี้”เสียงสุขุมดังขึ้นมาจากด้าน หลัง จนนางตกใจอย่างมาก จนเกือบทําของหล่นจากมือ

มู่หรงเจิงเดินมาจากด้านหลัง”เย่เล่อจือข้าบอกแล้วว่า เจ้าหนีไปไม่รอด”

เขาเดินมาได้ยังไงแบบไม่มีเสียงเลย อย่างกะผีสาง ช่าง น่ากลัวจริงๆ! เย่เล่อจือเอามือโกยเอาเครื่องประดับแล้ว เก็บเข้าไว้ทันที พลันหันไปจ้องเขม็งเขา “ช่างไม่รู้จักวาง มือจริงๆ!
“ของที่ฮ่องเต้มอบให้เจ้า เจ้าชอบขนาดนั้นเชียวหรือ? ในเมื่อเป็นแบบนี้ ก็ควรจะยอมอ่อนข้อให้ฮ่องเต้เร็วๆ แล้วกลับไปอยู่ข้างๆเขา ” มู่หรงเจิงพูดออกมาอย่างเศร้า ใจและแววตามีแต่ความเฉยชา

“ฮ่องเต้? ข้ามีความสัมพันธ์อะไรกับเขา? “เย่เล่อจือพูด ขึ้น

“ในเมื่อเจ้าลืมไปแล้ว ก็ลืมมันเถอะ นี่ก็อาจจะดีกับเจ้า ก็ได้” มู่หรงเจิงไม่ยอมพูดอธิบายอะไร

เย่เล่อจือโมโหอย่างมาก พลันเดินข้างหลังเขา แล้วหัน มองรอบๆเพื่อหาโอกาสหนี แต่ว่าจนท้องฟ้าค่อยๆมืดลง นางก็ไม่มีโอกาสหลุดพ้นออกจาเขาได้เลย เขาต้องเคย เรียนวิชาหูทิพย์ตาทิพย์แน่เลย หากว่าเขาสามารถย้อน เวลาไปโลกอนาคตได้ แล้วไปเป็นตำรวจ เขาน่าจะได้ เป็นตำรวจแนวหน้าที่เก่งกว่าพวกหัวหน้าสวี่อย่างแน่นอน

ในป่าลมเย็นเริ่มพัดมา เย่เล่อจือก็ไม่ได้ใส่เสื้อคลุมด้วย นางทำได้แค่กอดตัวเองไว้ เพราะความหนาวเย็น มู่หรง เจิงที่อยู่ข้างๆก็เลยถอดเสื้อคลุมตัวเองออกแล้วมาคลุม ให้นางแทน เป็นความสะเพร่าของข้าเอง”

โตขนาดนี้แล้ว เหมือนกับว่าไม่เคยมีใครคอยดูแลนางดี แบบนี้ นางเลยรู้สึกดีอย่างมาก แต่พอมองหน้าเขาที่ดูไร้ความรู้สึกแบบนั้น หน้าที่ไม่มีสีสันอะไรแบบนั้นก็ เหมือนกับหุบเขาหิมะที่หิมะไม่ยอมละลายแล้วโดน ปกคลุมไปด้วยความหนาวเย็น

ผู้ชายคนนี้ช่างหน้าตาดีจริงๆ เย่เล่อจืออดมองเขาไม่ได้ แม้ว่าเขาจะอยู่ในยุคสมัยนี้ แต่ก็เป็นชายที่หน้าตาดีระดับ ต้นๆ สามารถดึงดูดหญิงสาวได้นับร้อย ถึงแม้ว่านางเอง จะไม่ใช่คนที่บ้าดารา แต่ว่ามู่หรงเจิงก็เป็นคนที่ช่างหล่อ เกินไปแล้ว จนทำให้ไม่อยากละสายตาไปไหนเลย

ทันใดนั้นมู่หรงเจิงก็ขมวดคิ้วขึ้นมา จึงทำให้ทุกอย่าง ยุติลง แล้วเขาก็จับแขนของนางเอาไว้ทันที แต่นางเคย ฝึกมา การแก้การถูกล็อคแขน จึงล็อคแขนเขาออก ทันที”ท่านจะทำอะไร? หากว่าท่านกล้าเสียมารยาทละก็ อย่าหาว่าข้าทําเกินไปนะ! ”

มู่หรงเจิงดึงนางเข้ามากอดทันที ลมหายใจของเขาดูไม่ ค่อยปกติเท่าไหร่”รีบเอา เสื้อคลุมคืนข้า

เขายื่นมือออกไปเพื่อจะดึงเสื้อคลุมที่เขาพึ่งส่งให้นางไป กลับคืน แต่แขนเขาที่พึ่งจะยื่นออกไปก็พลันหมดแรงแล้ว ร่วงลงอย่างอ่อนแรงและอ่อนลงตรงหน้าอกของนางพอดี

เย่เล่อจือโมโหอย่างมาก เห็นว่าเป็นท่านอ๋องก็ช่างกำเริบนัก? คิดว่าตัวเองแกล้งคนอื่นได้ง่ายๆอย่างนั้น หรือ? นางจึงใช้แรงที่มีดันเขาออกไปทันที ใครจะไปรู้ว่า มู่หรงเจิงไม่ระวัง แล้วก็ไม่หลบออก แถมไม่มีเรี่ยวแรง ล้ม ไปตามแรงทีนางดันไปทันที

เย่เล่อจือเห็นสีหน้าของเขาซีดมากจนปากเริ่มเป็นสีม่วง แววตาก็เริ่มดูไร้สติ ไม่เหมือนกับว่าเขาต้องการจะรังแก นาง นางจึงรีบเข้าไปจับเขาเอาไว้ แต่เพราะว่าพื้นหญ้า ค่อนข้างลื่น รวมกับรองเท้าของคนสมัยก่อน ที่ใส่ไม่ค่อย สบายเท่าไหร่ จึงทำให้นางไม่สามารถช่วยเขาไว้ได้ แถม ยังล้มไปตามเขาอีก

แล้วก็พลันลงไปนอนอยู่บนหญ้าทันที เย่เล่อจือกอดร่าง ของมู่หรงเจิงเอาไว้ตอนที่พลิกตัว หลังของมู่หรงเจิงถึง ไม่กระแทกกับพื้น และหัวไม่กระแทกกับก้อนหิน แต่ว่า เพราะการกลิ้งไปมานั้น ทำให้นางนอนอยู่บนหญ้า แล้ว ถูกร่างของมู่หรงเจิงทัยร่างนางเอาไว้ จนทั้งคู่สัมผัสได้ถึง ความอบอุ่น

“เร็ว รีบเอายามา….” มู่หรงเจิงพูดด้วยน้ำเสียงอ่อนแรง พลันหายใจหอบ

“ยาอะไรกัน? “ตอนนี้เย่เล่อจือถึงได้พูดขึ้นมา แล้วพลัน มองเห็นหน้าของเขาล้มลงมา ปากที่ดูซีดเซียวก็พลันก้ม ลงมาประกบบปากตัวเองทันที นางตะลึงอย่างมาก จนตัว แข็งทื่อ สมองก็พลันโล่งไปหมด ไม่รอให้นางได้สติกลับ มา มู่หรงเจิงก็พลันเบี่ยงหน้าออกทันที ปากของเขาก็พลันกแก้มของนางไป และร่างเขา ทับอยู่บน ตัวนางอย่างหนัก ไม่กระดุกกระดิกเลย

ไม่รู้ว่านานแค่ไหนเย่เล่อจือถึงได้สติกลับมา แล้วเขย่า ร่างของมู่หรงเจิงที่ทับบนตัวของนาง“เฮ้ ท่านเป็นไรไป?