ตอนที่ 4 ถึงตายก็ไม่แต่ง2

ตอนที่ 4 ถึงตายก็ไม่แต่ง2

ไม่ใช่ศัตรูกันใช่มั้ย? น่าจะมีโอกาส! เย่เล่อจือรีบ เข้าไปดึงแขนเสื้อของเขาไว้ทันทีพลันพูดขึ้น: “พี่สัง ท่านดูขอทานนั่นสิจะมาคู่ควรกับข้าได้อย่างไร? ไม่สู้ ท่านปล่อยข้า ข้าจะซึ้งใจท่านอย่างมาก”พูดเสร็จนางก็ ลูบปิ่นทองของนางเพื่อหวังจะยัดใส่มือเขา

ส่งอี้สะบัดนางออกทันที แล้วก็มองอย่างประหลาดใจ มองอยู่ครู่นึงถึงพูดขึ้น: “เจ้าเลอะเลือนไปแล้วใช่มั้ย? หรือว่าบ้าไปแล้ว? ทำไมถึงได้พูดจาแบบนี้? “

พอทนไม่ไหว! นางก็ปิดประตูเข้าไปอย่างแรง แล้วก็ หันมาจ้องคนที่อยู่ในห้องอย่างโมโห”นางโลมแต่งงานดน เดียว ต้องจัดงานยิ่งใหญ่ขนาดนี้เลยหรอ? แถมข้างนอก ยังมีคนคอยเฝ้าตั้งเยอะ คนที่ไม่รู้คงคิดว่าเป็นงานแต่ง ขององค์หญิง! “นางพูดไปแบบนี้ แต่สายตาจับจ้องอยู่ที่ หน้าต่าง ดูจากแสงที่ส่องเข้ามาด้านใน ข้างนอกต้องเป็น ที่โล่งอย่างแน่นอน

“องค์หญิงหรือ? เจ้ากล้าเอาตัวเองไปเปรียบกับองค์ หญิงอย่างนั้นหรือ? “ทุกคนต่างหัวเราะ แต่นางไม่มีกระ จิตกระใจมาสนใจ นางสนใจแต่ข้างหลังหน้าต่างนั้น โดย ไม่ใส่ใจคำพูดเสียดสีของพวกนางเลยสักนิด สั่งอี้ นำ ทหารมาไว้ส่งตัวนางแบบนี้ นางคงไม่มีโอกาสจะหนีรอดไปได้แน่นอน ดังนั้นถ้าตอนนี้นางยังไม่หนีไป เกรงว่า คงได้แต่งงานกับขอทานจริงๆแน่

โอกาสนี้หายากนัก นางใช้โอกาสที่พวกนางโลมกำลัง หัวเราะอยู่นั้น กระโดดไปที่หน้าต่างทันที แล้วพลันยื่น มือออกไปจะเปิดหน้าต่าง แต่คิดไม่ถึงว่าหน้าต่างที่เป็น ผ้าไหมนี้กลับไม่ขยับเลยสักนิด นางใช้แรงทั้งหมดที่มีอยู่ ผลักมันออก แต่ก็ไม่สามารถทำได้ สวรรค์ไม่เห็นใจกัน หน่อยหรอ!

“พอเถอะ หน้าต่างที่นี่ทำด้วยเหล็กทั้งนั้น เจ้าเองก็อยู่ ที่นี่มาครึ่งปีแล้ว คงไม่ใช่ว่าพึ่งจะมาคิดหนีตอนนี้หรอก นะ? “พี่หงฮัวพูดขึ้นด้วยน้ำเสียงฉอเลาะ แล้วก็พลัน หัวเราะออกมา จนนางรู้สึกเหมือนถูกสาดด้วยน้ำเย็น

ในเมื่อทั้งวิธีอ่อนข้อและแข็งข้อต่างก็ใช้ไม่ได้ผล งั้นก็ ใช้วิธีโง่โง่ และน่าจะได้ผลที่สุดละกัน เย่เล่อจือยิ้มออก มาแล้วก็เดินเข้าไปหานาง “ท่านพี่ปีนี้ท่านอายุเท่าไหร่ หรือ? “

พอเห็นท่าทางของเย่เล่อจือเปลี่ยนไปจนนางตกใจ อย่างไม่ทันตั้งตัว “แขกต่างก็บอกว่าข้าเหมือนจะยังไม่ถึง สามสิบ ที่จริงล้วนขึ้นอยู่กับความดูแล อายุจริงๆของข้า… เอ้ย เจ้าคิดจะทำอะไร? แม่นาง หมู่ตัน เจ้าต้องการจะบีบ ข้าให้ตายอย่างนั้นหรือ? “
“ข้าไม่สนใจว่าท่านจะอายุสามสิบหรือห้าสิบ หากว่า ท่านไม่ยอมข้าง่ายๆ วันนี้ก็เป็นวันตายของท่าน! “เย่เล่อ จือบีบรัดคอของนางอย่างแน่น อีกมือนึงนางก็เตรียมหยิบ ปืนออกมาจากยื่นออกไปข้างหน้า คอของพี่หงฮัวเริ่มมี รอยแดง

คนในห้องต่างพากันตกตะลึงอย่างมาก พี่หงฮัวก็หน้าซีด ขึ้นมาทันที ทหาร ช่วยข้าด้วย! ”

เสียงเปิดประตูก็พลันดังขึ้นมาทันที สั่งอี้ขวางประตู เอาไว้ แล้วก็มองเย่เล่อจืออย่างเหยียดหยาม พลันพูด ขึ้น: “เจ้าคิดว่าใช้วิธีนี้แล้วจะได้ผลอย่างนั้นหรือ? “

เย่เล่อจือใช้แขนงัดคอนางเอาไว้ แล้วก็เอาปืนมาจ่อที่ เส้นเลือดใหญ่ตรงคอของนาง เพียงแค่นางออกแรง ชีวิต ของพี่หงฮัวก็หมดไปทันที “สั่งอี้ ถอยออกไป ไม่งั้นข้าจะ ฆ่านางจริงๆด้วย!

“ชีวิตของนางไม่เกี่ยวอะไรกับข้า หน้าที่ของข้าในวันนี้ก็ คือการดูแลการแต่งงานของเจ้าให้สำเร็จลุล่วงไปได้ด้วย ดีเขาไม่ได้ถอยออกไปเลยสักนิด แต่กลับยกมือขึ้นมาก อดอกไว้ เพื่อรอดูความสนุกนี้

หมดสิ้นความหวังแล้ว! เย่เล่อจือก็ผลักนางออกไป ทันที แล้วก็เอาปิ่นมาจ่อที่คอตัวเองแทน”ถึงตายข้าก็ไม่ แต่ง!
ทันใดนั้นสั่งอี้ก็พลันตกใจทันที “เย่เล่อจือเจ้าเคยบอก ว่าเจ้าจะไม่ยอมสละชีวิตอย่างง่ายๆ หรือว่าเจ้าลืมไปแล้ว หรือ? ”

“ถอยออกไป ไม่อย่างนั้นข้าลงมือจริงๆ เย่เล่อจือพูด เสียงแข็ง ในใจก็รู้สึกมั่นใจ ยังไงการหนีครั้งหนี ส่งอี้ก็ไม่ ยอมให้นางตายอย่างแน่นอน

เป็นอย่างที่คิด เขาดูลังเลอยู่นิดหน่อย น้ำเสียงที่พูดก็ดู อ่อนลง”หากว่าเจ้าตายแล้ว ข้าเองก็ต้องตาย ทุกคนที่นี่ ก็ไม่สามารถอยู่ต่อไปได้ เย่เล่อจือเจ้ารีบทิ้งปิ่นนั่นเถอะ นะ”

คิดไม่ถึงว่าตัวเองจะมีค่ามากขนาดนี้? ตายด้วยกัน หรอ? พูดบ้าอะไร?

เย่เล่อจือที่กำลังจับปิ่นอยู่นั่น อยู่ดีๆก็มีแสงขาววูบเข้า มา นางยังไม่ทันจะมองเห็น ปิ่นที่อยู่ในมือก็ถูกแย่งไป แล้ว แล้วข้างๆก็มีคนเพิ่มขึ้นมาคนนึง พลันพูดขึ้นด้วยนำ เสียงใสๆ”ไม่อยากแก้แค้นแล้วหรือ? เย่เล่อจือเจ้าช่าง ทําให้ข้าผิดหวังยิ่งนัก “แล้วเขาก็พลันเอาปิ่นปักไว้ที่มวย ผมของนาง

แก้แค้น? เย่เล่อจือหันไปมองคนที่ยืนอยู่ด้านข้าง แล้วก็ พลันร้องออกมาด้วยความตกใจ