ตอนที่ 1 หอนางโลมอลหม่าน1

ตอนที่ 1 หอนางโลมอลหม่าน1

“พี่ใหญ่ ฉันอยู่กับพี่มาสองปี ทั้งซื่อสัตย์และจงรักภักดี ฉันจะทรยศพทำไม? “เย่เล่อจือที่ถูกคนล้อมเอาไว้พูด ขึ้นมาอย่างน่าสงสาร พลันโดนบีบให้ถอยหลังออกไป เรื่อยๆ

ที่นี่คือสันเขานอกเมือง ด้านหลังของเธอก็เป็นหน้าผาสูง ช่น ตกลงไปก็มีแต่ตายอย่างเดียว

หญิงสาวที่ดูแต่งหน้าอย่างหนาเอาบุหรี่ขึ้นมาดูด พอดูด เข้าไปอีกครั้งนึงก็ทิ้งทันที แล้วก็พลันขย่าเสื้อสีขาวของ ตัวเองอย่างแน่น สีหน้าเต็มไปด้วยความอำมหิต : “เสี่ยว เย่มีคนบอกว่าเห็นแกไปยุ่มย่ามกับพวกตำรวจ อย่าโทษที่ ฉันต้องใจร้ายกับแกเลยนะ แกเองก็รู้ว่างานของพวกเรา จะทำผิดพลาดไม่ได้ หินหลงดั่นที่แกมอบให้ฉันเป็นของ ขวัญวันเกิด ก็คืนให้แกเป็นของระลึกงานศพละกัน”

พอตอนที่หินหลงดั่นร่วงลงไปจากมือของผู้หญิงคนนั้น เย่เล่อจือก็เห็นคนที่อยู่รอบข้างเก็บขึ้นมาแล้วขว้างมาที่ หน้าผากตัวเองทันที เลือดอุ่นๆก็ค่อยๆไหลออกมาจาก หน้าผาก ภาพที่เห็นนั้นเต็มไปด้วยเลือดสีแดง เย่เล่อจือ ล้มลงไปบนหินทันที…..
ใครกันแน่ที่ทรยศตัวเอง?

มาแฝงตัวอยู่ในแกงค์ค้ายานี้ทั้งสองปี ตอนที่กำลังจะปิด คดีได้แล้ว ทำไมอยู่ดีๆถึงโดนจับได้ขึ้นมา? เป็นฝีมือของ ใครกันแน่?

“เย่เล่อจือคดีนี้ได้ผู้กำกับเสิ่นฉางมาทำต่อแล้ว เขาจะ ช่วยเธอในการจับกุมแกงค์ค้ายาพวกนี้ เพื่อให้คดีนี้ปิดลง ได้ พอถึงตอนนั้นเธอก็จะสามารถกลับมาอยู่ในทีมของ เราได้แล้ว” และนี่ก็เป็นคำพูดของหัวหน้าที่คุยกันครั้ง ก่อน

สามปีแล้ว หลังจากที่จบจากโรงเรียนตำรวจมาก็ถูกหัว หน้าสวี่ดึงเข้ามาทำคดีนี้ เพื่อเข้ามาสอดแนมในกลุ่มนี้ถึง กับต้องใช้เวลาหนึ่งปีในการเพิ่มน้ำหนัก จากผู้หญิงที่น้ำ หนักไม่ถึงห้าสิบ จนตอนนี้กลายเป็นสาวอ้วนที่หนักเกือบ ร้อยโล จากหญิงสาวที่เป็นนักเลงหัวไม้ตอนเรียนมหา ลัยจนพ่อแม่ต้องผิดหวัง แล้วยังถูกเพื่อนพ้องทอดทิ้ง ใน ที่สุดก็เข้ามาอยู่ในแก็งค์ค้ายา จะมีใครรับรู้ถึงความเจ็บ ปวดบ้างมั้ย?

สุดท้าย…..ก็ต้องมาตกอยู่ในชะตากรรมแบบนี้.……….

หัวหน้าสวี่ ผู้กำกับเสิ่นฉาง พวกคุณจะทำพิธีรดน้ำศพให้ ฉันอย่างสมเกียรติมั้ย? เพื่อให้พ่อกับแม่รู้ว่าลูกของพวก เขาไม่ใช่คนไม่ดีได้หรือไม่? …..
เย่เล่อจือถูกทิ้งลงไปในหุบเขาทันที เธอเองก็พลันลืมตา ขึ้นมองดวงจันทร์ วันนี้ดวงจันทร์ช่างสวยจริงๆ เธอได้ยิน เพียงเสียงลมพัดข้างหู แล้วจากนั้นก็หมดสติไป

“ไอ้หย้า แม่นาง เจ้าตายไปแบบนี้แล้วข้าจะทำ อย่างไร!

“เมื่อครู่ยังดูดีๆอยู่เลย ทำไมถึงได้คิดสั้นแบบนี้ได้ละ

เย่เล่อจือที่เดิมทีปวดหัวจนจะแตกออกเป็นเสี่ยงๆ ก็ ยิ่งรู้สึกรำคาญอย่างมากพลันลืมตาขึ้นแล้วพูดออกไป อย่างโมโห: “มันใช่เรื่องมั้ย? อยากจะทะเลาะก่อกวน อะไรก็ไปทำตรงโน้น อยู่ในโลกวิญญาณก็ไม่ให้สงบเลย หรอ…ห้ะ….”

พอมองออกไปรอบๆเสียง”ห้ะ”ของเย่เล่อจือก็ดังขึ้น แล้วก็ได้สติในทันที

เห็นร่างตัวเองนอนอยู่บนเตียง รอบๆเตียงก็มีหญิงสาว ที่สวมชุดสีแดงฉูดฉาดรายล้อมอยู่ และเสียงของผู้หญิง แก่ๆที่พูดอยู่ข้างเตียงเมื่อกี้ก็กำลังยืนอยู่ข้างๆ อายุราวๆ สิบห้าสิบปี ใบหน้าของนางเต็มไปด้วยแป้งรองพื้นหนาๆและรอยเหี่ยวย่นบนใบหน้า

แต่ว่าสิ่งที่ทำให้เย่เล่อจือตกใจจนร้องเสียงหลงนั้นคือ เหล่าบรรดาผู้หญิงที่ล้อมนางอยู่ตอนนี้ นอกจากหญิงแก่ คนนั้น แม้ว่าพวกนางแต่ละคนจะมีหน้าตาที่ถือว่าใช้ได้ เลยทีเดียว อายุน่าจะประมาณสิบห้าสิบหก แต่กลับสวม ชุดที่ดูแปลกอย่างมาก

เย่เล่อจือรู้สึกมึนงงอยู่นิดหน่อย แต่ว่าความที่เป็น ตารวจจึงทําให้นางสงบสติลงได้บ้าง จึงมองข้ามคนพวก นี้ออกไป มองไปรอบๆห้อง เป็นห้องที่เหมือนสมัยโบราณ หน้าต่างเป็นไม้ และมีโต๊ะไม้สีแดง และก็มีโต๊ะเครื่องแป้ง อยู่ไม่ไกลจากเตียงมาก มันเกิดอะไรขึ้น? มีคนช่วยฉันไว้ หรอ? คำถามมากมายพรั่งพรูเข้ามาในหัว

“โก๋ แม่นางเจ้าฟื้นแล้วหรือ? แม่ช่างตกใจยิ่งนัก”ผู้หญิง ที่นั่งบนหัวเตียงอายุน่าจะห้าสิบปีตะโกนออกมาพลางเอา มือลูบอกตัวเอง

เย่เล่อจือหันไปมองนางแวบนึง แม่? ท่านจําคนผิดแล้ว ล่ะ!!

นางแสดงสีหน้าไม่พอใจออกมาทันที“ข้าว่านะ หมู่ตัน เจ้าเองก็อยู่ในร้านฉูนฟาง(เป็นซ่อง)มาครึ่งปีแล้ว ข้าทำดี กับเจ้าก็ไม่น้อยเลย เจ้าเรียกข้าว่าพี่หงฮัวข้าเองก็ไม่เคย เอามาใส่ใจ แต่ว่าวันนี้เจ้าต้องแต่งงานแล้ว เจ้าก็ควรจะเคารพข้าแล้วเรียกว่าแม่บ้างไม่ใช่หรือ ?

หมู่ต้น? แต่งงาน? เย่เล่อจือที่ดูเหมือนจะนิ่งได้มาก ก็ยังรู้สึกงุนงงกับเรื่องที่เกิดขึ้น “ท่านจําคนผิดแล้วหรือ เปล่า? ฉันไม่ใช่ หมู่ต้นอะไรนั่น? ฉันยังไม่มีแฟนเลย ด้วยซ้ำ จะแต่งงานได้ยังไง? “