บทที่6ทางของข้าก็คือเจ้า

บทที่6ทางของข้าก็คือเจ้า

ยากที่จะเชื่อเมื่อกี้จูนเหลยเทียนยังอยากที่จะฆ่าจูนจิ๋ว ตอนนี้กลับปอดแหกขึ้นมาทันที

จูนจิ่วหัวเราะดูเหมือนไม่แปลกใจเลยนางพูดขึ้น ว่า”เรือนของข้าโดนจูนเชียนเชียนเผาแล้วข้าต้องการ เรือนหลังใหม่จูนเหลยเทียนเจ้ารู้ว่าจะต้องทำยังไงใช่ ไหม?”

“ได้ข้าจะรีบสั่งยกเรือนตงหูให้เจ้าเป็นยังไง?”

เรือนตงหู?

จูนจิ่วทบทวนความทรงจำไม่ปรากฏปัญหาใดใดนางจึง

ตกลง

เช็ดเลือดบนมีดสั้นให้สะอาดจูนจิ๋วแลสายตามองสอง พ่อลูกอย่างเยือกเย็น“พวกเจ้าไสหัวไปได้แล้วหากอีกครั้ง พวกเขาก็คือจุดจบของพวกเจ้า”

จูนเหลยเทียนหน้าชาขมขู่จูนจิ๋วกล้าขมขู่เขา

แต่ตอนนี้จูนจิ๋วมีความสามารถแบบนี้
จูนเหลยเทียนแอบกัดกรามพยักหน้ารับเพียงภายนอก แล้วรีบลากจูนเซียนเชียนที่ตกใจกองอยู่กับพื้นขึ้นมาจาก ไปจูนจิ๋วร้องทักว่า”เดี๋ยวก่อน”

“เจ้ายังมีอะไรอีก”

“เจ้าของบ้านรองเล็กๆเห็นคุณหนูเอกอย่างข้าจักต้อง ทำยังไง?”จูนจิ๋วค่อยๆยกคางมองจูนเหลยเทียนอย่างล้อ เลียน

ใบหน้าจูนเหลยเทียนบิดเบี้ยวก้มหัวทำความเคารพ อย่างไม่เต็มใจ”จูนเหลยเทียนเจ้าของบ้านรองคาราวะ คุณหนูจิ่วขอคุณหนูจิ่วอนุญาติให้พวกเรากลับไป

“ไสหัวไป”

จูนเหลยเทียนจากไปอย่างโกรธเคืองและไม่ทันระวังว่า มีเข็มเงินลอยปักเข้าไปในร่างจูนเซียนเชียนร่างจูนเซียน เชียนกระตุกเบิกตาโตสีหน้าเจ็บปวดจนบิดไปมาเมื่อนาง อ้าปากพูดกลับพูดไม่ออก

จูนจิ๋วยิ้มที่มุมปากนางเคยพูดว่าจะตัดลิ้นนางก็จะไม่ กลับคํา

วบีวิตนี้ของจูนเซียนเซียนจะไม่สามารถพูดได้อีกและ ยังต้องทนเจ็บปวดดั่งโดนเผาภายในร่างกายทุกวันจูนจิ๋วถือว่าเป็นการช่วยเจ้าของเดิมแก้แค้น

เสียงในกาลังข้อมือถามจูนจิ๋วขึ้นว่า”เจ้านายทำไมเจ้าถึง ปล่อยพวกเขาไป

“ร่างกาย อ่อนแอมากรับมือกับคนพวกนั้นจนไม่มีแรง เหลือแล้วฝีมือจูนเหลยเทียนมีสูงกว่านิดหน่อยหาก รับมือกับเขาจะไม่เป็นผลดีอีกอย่างข้าเก็บเขาไว้ยังใช้ ประโยชน์ได้

จูนจิ่วพูดไปด้วยนวดแขนไปด้วย

ปวดเมื่อยยิ่งนัก

ร่างกาย ออกกำลังเพียงแปบเดียวก็หมดแรงแล้วดูท่า นางต้องบำรุงดีๆล้างไขกระดูกถึงจะสามารถเอากำลัง ความสามารถในภพที่แล้วกลับคืนมาแต่ในภพนี้มีนักจิต นั่นคืออะไรอีก?

มือคู่หนึ่งฟาดอยู่บนบ่าจูนจิ๋วออกแรงนวดอย่างพอดี

กำไลข้อมือร้องเรียกขึ้น”เจ้านายผู้ชายคนนั้นมาแล้ว”

การนวดทำให้จูนจิ๋วสบายตัวขึ้นเยอะนางชายตามองดู ผู้ชายคนนั้นอย่างไม่ค่อยสบอารมณ์”ทำไมเจ้ายังไม่ไป?”

“สาวน้อยเจ้าโกหกข้าเจ้าชื่อจูนจิ่วไม่ใช่จิ่วเยว่”

..”คนที่ไม่รู้จักทำไมต้องบอกชื่อจริงของตนนางไม่ ได้โง่สักหน่อย

พริบตาเดียวก็มองรู้ว่าจูนจิ่วคิดยังไงผู้ชายยกคางจูนจิ๋ว ขึ้นมามองด้วยดวงตาสีทองพูดขึ้นว่า “ข้าชื่อโม่อู๋เยว่ตอน นี้เรารู้จักกันแล้วนะ”

“อืมด้วยความยินดี”

“แต่ชื่อจิ่วเยว่ก็ไม่เลวเจ้ามีข้าข้ามีเจ้าต่อไปหากเรามี ลูกสาวก็ให้ตั้งชื่อนี้”

จูนจิ๋ว”??”

กำไลข้อมือพูดขึ้นว่า “เจ้านายเป็นการจีบที่สูงส่งมากถึง ขั้นอยากที่จะมีลูกกับท่านเลยนะ”

หากเป็นคนอื่นจูนจิ่วจะใช้เข็มปักจนท่อนล่างของเขาไม่ ขันอีกแต่โม่อู๋เยว่เห็นแก่ที่หน้าตาหล่อเหลา…..จูนจิ่วจึง ยอมปล่อยเขาไป
ปัดมือโปอู่เยวทั้งจูนจิ๋วถอยหลังไปสองก้าว”เราไม่สนิท กันเข้าไปตามทางของเจ้าข้าไปตามทางของข้า

“แต่ทางของข้าก็คือเจ้า”

โม่อู๋เยว่ยิ้มลักยิ้มช่างเป็นภัยต่อประชาชนประเทศ ชาติ”เจ้าอยู่ที่ไหนข้าก็จะอยู่ที่นั่นไม่ว่ายังไงเจ้าก็สลัดข้า ทิ้งไม่ได้”