บทที่5เจ้านายหล่อมากหล่อที่สุดเลย

บทที่5เจ้านายหล่อมากหล่อที่สุดเลย

จูนเหลยเทียนมองดูจูนเชียนเขียนที่น้ำตาไหลนองหน้า และปนเปื้อนไปด้วยเลือดอย่างสงสาร เขียนเขียนอดทน ไว้นะ อจะรีบช่วยเจ้าทหารลงมือ

ข้างหลังจูนเหลยเทียนมีทหารองอาจตามมาสองคน เมื่อสองคนนั้นลงมือสีหน้าจูนจิ่วเปลี่ยนไปนางรู้สึกได้ถึง อันตราย

“เด็กน้อยให้ข้าช่วยเจ้าไหม?”ในใจมีเสียงผู้ชายดังขึ้น

“ไม่จำเป็น”จูนจิ่วปฏิเสธนางเงยหัวมองดูสองคนนั้นยื่น

มือดึงจูนเซียนเชียนขึ้นมา

จูนเหลยเทียนเห็นเข้าจึงรีบตะโกนขึ้นว่า “อย่าให้คุณหนู ได้รับบาดเจ็บ”

“รับทราบ”

ชายองอาจสองคนเป็นห่วงความปลอดภัยของจูนเซีย นเชียนจึงลงมืออย่างระมัดระวังจูนจิ๋วไม่คำนึงถึงอะไร หมุนสะบัดมีดสั้นในมีดบาดคมไร้เงาเพียงแปบเดียวชาย องอาจสองคนยังไม่ทันถูกเนื้อต้องตัวจูนจิ๋วกลับโดนจูนจิ๋วแทงบาดเจ็บตรงแขน

สีหน้าเคร่งขรึมชายองอาจสองคนสบตากัน

คนหนึ่งกระโจนเข้ามายื่นมือคว้าตัวจูนเซียนเขียนอีกคน แอบกระโจนมาทางด้านหลังจูนจิ๋วรู้สึกได้ถึงคนข้างหลังมื อันตรายจะต้องหลบ

นางหิ้วคอเสื้อจูนเซียนเขียนไว้ยกมือโยนใช้เท้าถีบตรง ท้องจูนเซียนเขียน

อ๊วก

จูนเซียนเขียนอ้วกออกมาเป็นเลือดชายองอาจตรงหน้า รีบอุ้มจูนเชียนเชียนไว้เมื่อจูนจิ่วมือว่างแล้วก็หมุนตัวหาง ตามองเห็นในมือคนข้างหลังคนนั้นมีแสงสีขาวอ่อนๆแสง อันนี้อันตรายที่สุด

จูนจิ่วยกปลายเท้ารีบถอยออกห่างชายองอาจรีบไล่ตาม

จูนเหลยเทียนเห็นจูนเซียนเขียนอ้วกออกมาเป็นเลือด สงสารจับใจจนหน้าตาเปลี่ยนรูปตะคอกอย่างโมโห ว่า“ฆ่านาง”
เมื่อได้รับคําสั่งชายองอาจส่งเสียงดังขึ้นอีกครั้งแสงใน มือนั้นก็สว่างขึ้นอีกหลายชั้นชายองอาจอีกคนก็ไล่ตาม มาจูนจิ๋วรับมือกับสองคนสถานการณ์อันตรายอย่างมาก

ในที่ลับผู้ชายกำลังจะปรากฏตัวแล้วก็พึมพำขึ้นมุมปาก ค่อยๆยิ้ม”เด็กน้อยที่แท้เจ้ายังมีแอบซ่อนไว้”

มองเห็นจูนจิ๋วปล่อยเข็มเงินออกจากนิ้วมือหลายเล่ม

ลอยไปปักตรงฝ่ามือชายองอาจกลับโดนแสงขาวนั้น หลอมละลายในใจเต้นระทึกจูนจิ่วคิดถึงความทรงจำของ เจ้าของเดิมอันหนึ่งที่เรียกว่านักจิต

ความระมัดระวังจึงมีเพิ่มขึ้นหลายเท่า

จูนจิ่วไม่ปกปิดอีกต่อไปปล่อยเข็มเงินในมืออย่างรว คราวนี้ไม่ได้เล็งไปที่ฝ่ามือชายองอาจแต่เล็งไปตาม ร่างกายของเขาเพียงแค่เข็มเงินเล็กๆชายองอาจไม่แม้แต่ จะหลบไม่อยู่ในสายตาเลยด้วยซ้ำ

เห้อจูนจิ๋วยิ้มเย้ยดูถูกคู่ต่อสู้อาจต้องเสียชีวิตได้

เข็มเงินไม่ได้ปักโดนหน้าอกชายองอาจร่างชายองอาจ กระตุกปังล้มลงกับพื้นร่างกายกระตุกไม่หยุดในปากมี ฟองไหลออกมาชายองอาจอีกคนมองดูอย่างตกใจจนเนื้อเต้นโชคดีที่ตัวเองหลบทัน

“หากลืมตัวก็ทําให้ตายได้นะ”

เสียงหญิงสาวพูดขึ้นพร้อมเสียงหัวเราะชัดเจนรื่นหูวน เวียนอยู่ในหูชายองอาจร่างกระตุก

อ๊าก

มีดสั้นลากจากล่างขึ้นบนจากคอชายองอาจจนปัก เข้าไปในหัวสมอง

จูนจิ่วดึงมีดสั้นออกฉุกเลือดพุ่งไหลออกมามีหลายหยด กระเด็นเปื้อนหน้าจูนจิ๋ว

“เจ้านายหล่อมากหล่อที่สุดเลยเจ้านายเก่งที่สุด”

เงียบๆ

จูนจิ๋วมองดูจูนเหลยเทียนกับจูนเชียนเชียนอย่างเยือก เย็นยิ้มที่มุมปากทั้งสองตกใจจนตัวสั่น

“จูนจิ่วเจ้าคิดจะทำอะไร”จูนเหลยเทียนตะคอกขึ้น ร่างกายเขาก็ปรากฏแสงสีขาวขึ้นหนึ่งชั้นสีเข้มกว่าชาย องอาจสองคนเมื่อกี้เขาจ้องเขม็งจูนจิ๋วอย่างเอาเรื่อง
ภายนอกแลดูมีสติแต่แววตาเขาฉายแววสั่นเทาไม่มีทีท่า ว่าเขาก็กำลังหวาดกลัวจูนจิ่วเก่งกาจขึ้นอย่างนี้ตั้งแต่เมื่อ ไหร่?

โหดเหี้ยมน่ากลัว

ลงมือเหี้ยมโหดเด็ดขาดจนทําให้ไม่อยากเชื่อว่านางจะขึ้ ขลาดตาขาว

มองดูร่างที่โดนพิษจนตายบนพื้นกับชายองอาจที่โดน ฆ่าตายในใจจูนเหลยเทียนหวั่นไหวเขาจะสามารถฆ่าจูน จิ่วได้ไหม?

“เจ้ายังอยากฆ่าข้า?”

“ไม่”จูนเหลยเทียนรู้สึกตัวแล้วรีบส่ายหัวเขาพูดขึ้น ว่า “จูนจิ่วระหว่างเรามีความเข้าใจผิดกันไม่ใช่พวกเราที่ ต้องการฆ่าเจ้าคำสั่งของจู๋หมู่ตระกูลจูนพวกเราจะไม่ทำ ตามไม่ได้”

จูนเทียนออกอาการอย่างหน้าด้านหน้าไม่อายเป็น ที่สุด