บทที่12จูนจิ๋วโจรคนนี้

บทที่12จูนจิ่วโจรคนนี้

จูนจิ๋ว

จูนจิ่วเอียงมองจูนไห่เทียนคิดถึงความสามรถของจูนจิ๋ว จูนไห่เทียนร่างกายแข็งทื่อ”ยังไงเจ้ามีปัญหา?”

“ไม่มี”จูนไห่เทียนกัดฟันจนฟันจะหักอดทนรอหวั่นเอ๋อร์ กลับมาคอยดูนางจะจองหองยังไงอีกตั๋วเงินพวกนี้จูนจิ๋ วจะใช้ได้นานแค่ไหน?สุดท้ายก็ยังต้องเป็นของเขา

จูนจิ่วดึงตั๋วเงินออกมาเดินมาหยุดฝีเท้ายืนด้านข้างจูน ไห่เทียน

มองดูสีหน้าจูนไห่เทียนที่เปลี่ยนไปอีกจูนจิ่วหัวเราะ”จูน ไห่เทียนเจ้าลืมอะไรบางอย่างไปหรือเปล่า?”

“ข้าน้อยน้อมส่งคุณหนูจิ๋ว”

“อายุมากแล้วข้าเข้าใจแต่สถานะต่างกันมารยาทไม่ควร ลืมคราวหน้าถ้าลืมอีกข้าจักไม่เกรงใจ”ริมฝีปากจูนจิ๋ว หัวเราะอย่างยโสแล้วหันตัวเดินออกจากห้องสมุดไป

เมื่อนางไปแล้วจูนไห่เทียนโกรธจนหายใจติดขัดอ้วกออกมาเป็นเลือดหงายหน้าสลบล้มลง

พ่อบ้านเข้ามาช่วยให้ฟื้นอย่างรีบร้อนจูนไห่เทียนทุบพื้น ตะโกนโกรธเคือง”จูนจิ่วเจ้าโจรโหดอวดดีเกินไปแล้วนะ จูนจิ่วข้าไม่ปล่อยเจ้าไว้แน่อ้ากอ้ากอ้าก”

“นายท่านนายท่าน…..มีใครอยู่บ้างรีบเข้ามานายท่าน สลบไปอีกแล้ว”

โม่อู๋เยว่มองดูฉากนี้อย่างลับๆมุมปากหยักยิ้มเสี่ยวจิ๋วเอ๋ อร์นียนจริงๆ

จวนจูนกำลังวุ่นวายกันยกใหญ่แต่จูนจิ๋วกลับปลีกตัว ออกจากจวนจูนโม่อู๋เยว่ครุ่นคิดแล้วก็ออกจากจวนจูนไป เหมือนกันแต่ไม่ได้ไปตามจูนจิ่วเขาอย่างมีธุระอย่างอื่น ต้องไปทํา

เขารู้สถานะของเสี่ยวจิ๋วเอ๋อร์แล้วคนวิ่งหนีได้แต่บ้าน หายไปไหนไม่ได้ไม่ต้องเป็นห่วง

จุดประสงค์ของจูนจิ๋วคือร้านขายหนังสือที่ใหญ่ที่สุดใน เมืองเฟิงหลัวไม่มีอะไรเทียบเท่าร้านหนังสือที่จะทำให้ นางรู้จักโลกใบนี้ได้อย่างรวดเร็ว

ตั๋วเงินหนึ่งใบจูนจิ่วเหมาห้องพักหรูหราของร้านหนังสือ หนึ่งห้องเลือกหนังสือด้วยตัวเองกองโตเป็นภูเขาเจ้าของร้านเห็นดังนี้ก็มีความสุข คุณหนูท่านช่าง เด็ดขาดจริงๆหนังสือพวกนี้ไม่รู้ว่าต้องห่อแล้วส่งไปให้เจ้า หรือ?”

“เอาไปไว้ในห้องพักหรูทั้งหมดเดี่ยวข้าจัดการเอง”

“ได้เลยหนังสือพวกนี้เพียงพอให้คุณหนูอ่านได้เป็นปี เลยปีหน้าเมื่ออ่านหมดแล้วยินดีต้อนรับกลับมาอีกร้าน หนังสือของข้านี้มีชื่อเสียงที่สุดในเมืองเฟิงหลัวเจ้าอยาก ได้หนังสืออะไรก็มีหมดทุกอย่าง”

จูนจิ๋วยิ้มรับรอเจ้าของร้านออกไปปิดประตูแล้วจูนจิ๋วพับ แขนเสื้อขึ้นหนังสือสิบเล่มเปิดกางวางอยู่บนโต๊ะ

จูนจิ๋วหลับตาแล้วพูดว่า”เริ่ม”

หนังสือสิบเล่มพลิกเปิดเองโดยไร้ลมเปิดทีละหน้าด้วย ความเร็วเท่ากันสายตาจูนจิ๋วขยับไปมาเนื้อหาในหนังสือ ทุกเล่มล้วนผ่านตา

หากให้คนยุ่งเรื่องเมื่อกี้นั่นเห็นเข้าต้องตะลึงตกใจแน่ๆ

นี่คือการอ่านหนังสือหรือ?

คนปกติอ่านหนังสือแค่เล่มเดียวยังต้องใช้เวลาติดต่อกันสองถึงสามวันแต่จูนจิ๋วเพียงชั่วธูปดอกเดียวก็อ่าน หมดแล้วกองต่อไปด้วยความเร็วนี้ช่างวิปรีตยิ่งนัก

อีกอย่างจูนจิ๋วยังทำพร้อมกันสองอย่างอ่านหนังสือไป ด้วยชิมกินขนมหวานไปด้วยไม่มีอะไรวิปริตได้กว่านี้แล้ว

กองหนังสือสูงหนาดั่งหุบเขาจูนจิ๋วใช้เวลาแค่ช่วงเช้าก็ อ่านจบหมดแล้วนางลูบคลำคางครุ่นคิด

เสียงเสี่ยวอู่ดังออกมาจากกำไลมือ”เจ้านายเป็นไงบ้าง?”

“การแพทย์ของโลกใบนี้ล้าสมัยจนน่ากลัวถ้าเปลี่ยน เป็นที่นั่นของพวกเราแค่ศิษย์คนหนึ่งยังมีความสามารถ มากกว่าหมอที่นี่อีก”

เสี่ยวอู่ตกใจ”การแพทย์ของโลกใบนี้ล้าสมัยได้ถึงขนาด นี้เลยหรือ?”

“อืมความรู้เทคโนโลยีทางการแพทย์เทียบเท่ากับปีหัว เซี่ยเมื่อสามพันปีที่แล้วที่นี่ยังมีอาชีพนักกลั่นยาอีกหนึ่ง อย่างได้รับการยกย่องยิ่งกว่านักจิตอีก”

“งั้นความสามารถทางการแพทย์ของเจ้านายเมื่อเทียบ กับนักกลั่นยาล่ะ?”เสี่ยวอู่ถามต่ออย่างแปลกใจ
มุมปากฉีกยิ้มจุน ปิดหนังสือนางเล่นกับกำไลมือแล้ว หัวเราะอย่างอวดดีแล้วพูดว่า”สบายมากไม่มีความกดดัน ใดใดเลย

“ฮ่างั้นเจ้านายก็สามารถกลั่นยากอบโกยเงินทองมีชื่อ เสียงโด่งดังไปทั่วโลก”