ตอนที่ 5 การเจอกัน

ตอนที่ 5 การเจอกัน

ไข่เน่าที่พวกนางปาใส่นางได้เข้าตรงมุมของพันหยุนหยุ น มือของนางถูกล็อกไว้แน่นๆ นางได้เม้มมุมปากขึ้น ก็ไม่ สามรถทำให้กลิ่นของไข่เน่าไม่ลอยเข้าไปในจมูกและ ปากของนาง

นางยังคงทําหน้าเฉยเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น ทําให้ทุก คนรู้สึกอิจฉาและเกลียดชัง ท่าทีที่สบายใจของนาง คนที่ ใกล้จะตายแต่กลับไม่ได้รู้สึกกลัวหรือกังวลใดๆ นี่แหละ เป็นสิ่งที่ทําให้คนอื่นผิดหวัง คนที่สนิทกับพันหยุนหยุน พวกเขาได้แอบซุบซิบกัน บอกว่าคุณหนูตระกูลชั้นสูงคน นี้ ก่อนหน้านี้นางยังร้องไห้ตะโกนว่าตนเองไม่ได้ทําผิด นางสามารถพิสูจน์ความบริสุทธิ์ของตนเองด้วยการตาย ของตนเอง แต่วันนี้ทำไมวันนี้กลับไม่เหมือนคุณหนูที่ขึ้ ร้องไห้คนนั้นล่ะ?

เพลานี้ทุกคนต่างก็รู้สึกอึ้ง อีกจะมีเรื่องที่น่าทึ่งเกิดขึ้น รอดูไว้!

พันหยุนหยุนมองไปยังสายตาของพวกเขา ในใจก็ได้ จดจำใบหน้าของพวกเขาอย่างลึกซึ้ง ถ้านางได้รอดชีวิต ชีวิตจริงๆ นางจะไม่ลืมคนพวกนี้ นางจะกลับมาแก้แค้น คนพวกนี้ให้สาสม
สายตาของนางหยุดอยู่ที่ร้ายจําหน่ายยาในตลาด นัยน์ตาของนางเปล่งประกายออกมา

หนทางแค่หนึ่งลี้ แต่ก็เดินมาประมาณหนึ่งชั่วยาม พวก พัศ ต้องการที่จะถ่วงเพลา เพราะเห็นว่านางมีตระกูลที่ ร่ำรวย แต่พ้นหยุนหยุนกลับไม่ได้ให้พวกเขาแม้แค่สลึง เดียว พวกที่ดูหมิ่นนาง ก็อยากให้นางทรมานเยี่ยงนี้ ต่อ ให้นางตายไป ก็จะไม่ให้นางตายอย่างง่ายๆเยี่ยงนี้

ในลานประหารก็ได้มีลานสูงสำหรับผู้ชมตั้งขึ้นตั้งนาน แล้ว รอบๆลานนั้นได้แออัดไปด้วยชาวบ้าน ทุกคนต่างก็ ยื่นคอให้ยาว เตรียมตัวที่จะชมการประหารชีวิตที่ไม่ค่อย ได้เปิดให้รับชมเยี่ยงนี้ เจ้าเราไม่เคยเปิดให้ชมสําหรับ คดีลงโทษถึงขั้นประหารชีวิต แต่นี่เป็นกรณีพิเศษ ฮ่องเต้ แห่งเจ้าเช่าต้องการให้ทั่วแผ่นดินได้ทราบ เขาคือผู้ที่มี จิตใจที่แข็งกระด้าง ไม่ไว้ชีวิตแม้แต่ญาติของตนเอง

มีคนๆหนึ่งที่นั่งอยู่ตรงลานผู้ชมที่อยู่ห่างไกลจากนาง นางไม่สามารถมองเห็นคนๆนั้นได้อย่างชัดเจน แต่พอ เห็นทหารที่อยู่รอบข้างเขา เขาก็คือฮ่องเต้ดงฟังซีไขแห่ง เจ้าเช่า

พันหยุนหยุนแอบยิ้มเยาะในใจเบาๆ ฮ่องเต้คนนี้กลับ เลือดเย็นเยี่ยงนี้ ต่อให้ความสัมพันธ์จะห่างกันแค่ไหน นางก็ยังคือลูกพี่ลูกน้องของเขา ก็แค่ไปนอนกับชายผู้อื่น ไม่ได้ทำร้ายผู้ใดทั้งนั้น กลับอยากจะปิดปากเหล่าบรรดาขุนนางจนต้องเสียสละชีวิตของนาง ชีวิตของนาง อยู่ในมือของดงฟังไข ที่ยังไม่มีค่าเท่าชีวิตของมดตัว น้อย

ท่านพ่อของนางพันกั้วเวิงได้เป็นขุนนางที่ตำแหน่งไม่สูง และไม่ต่ำมากในราชสำนักมาประมาณยี่สิบปี ผลสุดท้าย ก็ถูกไล่ออกจากในเมืองแล้วไปอยู่ที่แดนไกลเพราะ ลูกสาวของตนเองทำผิด ไม่ให้แม้แต่โอกาสที่จะอธิบาย ให้กับท่านพ่อของนาง เหมือนถอดทิ้งแค่เสื้อตัวเก่าที่ทิ้ง ท่านพ่อของนางไปเยี่ยงนี้

นางได้เห็นถึงฉากก่อนที่ท่านพ่อของนางจะจากไปอยู่ แดนไกล เขาก็ยังคงคิดถึงแต่ลูกสาวของเขา เขากัดนิ้ว ของตนเองให้เป็นแผลจากนั้นก็ใช้เลือดเขียนจดหมายถึง ฮ่องเต้ หวังว่าจะสามารถใช้ชีวิตของตนเองไปแลกกับชี สิตของพันหยุนหยุน ดงฟังซีไขไม่แม้แต่จะเปิดจดหมาย อ่อน และเผาจดหมายนั้นต่อหน้าพันกั้วเง

นางจะไม่ยอมให้ทุกอย่างกลายเป็นเรื่องที่ผ่านไป นาง จะทำให้คนที่สมควรถูกลงโทษโดนลงโทษให้หนักกว่านี้ สิบเท่าอย่างสาสม!

แต่ว่านางยังนึกวิธีที่จะช่วยชีวิตตนเองไม่ได้ นางคงไม่ ใส่ซื่อจนนึกว่าจะมีเจ้าชายขี่ม้าขาวที่มาจากบนฟากฟ้า แล้วมาช่วยนางเหมือนในละคร นางต้องพึ่งพาตนเองว่า จะมีวิธีอะไรอย่างอื่นอีกหรือไม่
ตอนที่นางกำลังสรรหาวิธี พันหยุนหยุนก็ได้ถูกทหาร โยนไปยังลานประหารอย่างโหดเหี้ยม พอทหารเห็นว่า นางทำท่าทางชักช้า ก็ใช้เท้าถีบข้อต่อขาของนาง ทำให้ พันหยุนหนรู้สึกเจ็บมากๆ นางร้องทุกข์ออกมาแล้ว คุกเข่าลง

ต้องรอให้ผ่านไปอีกหลายชั่วยามถึงจะเริ่มทําการ ประหาร ตอนนี้พันหยุนหยุนได้ถือเพลานี้ เงยหน้าขึ้น จากนั้นก็มองทะลุผมอันยุ่งเหยิงของนางแล้วสำรวจไป รอบๆ

พันหยุนหยุนเมืองไปยังคนที่นั่งอยู่ตรงลานผู้ชม เก้าอี้ บัลลังค์ที่แกะสลักอย่างประณีตด้วยลวดลายมังกรที่ถูก ม่านปิดอยู่ นางก็รู้ทันทีเลยว่าคนๆนั้นคือฮ่องเต้แห่งเจ้า เช่า ดงฟัง ไข พอลมพัดผ่าน ทําให้ม่านเปิดออก จากนั้น ก็ได้เห็นใบหน้าของเขา ความโดดเด่นของคิ้วที่งดงาม ของเขา ทำให้หน้าผากอันขาวเนียนของเขาดูด้อยไปเลย ใบหน้าที่ดูหล่อเลาและรูปงามของเขากลับเต็มไปด้วย ความเย็นชา ผิวสีน้ำผึ้งของเขาทำให้ผิวดูเป็นสีแดงอ่อนๆ และแดงเข้มๆไปตามม่านที่พัดไปมาตามแรงของลม

พันหยุนหยุนรู้สึกตกใจเบาๆ นางจึงนึกถึงเมื่อคืนคำพูด ของพัศดีที่คุยกัน ในใจของนางจึงรีบนึกถึงตอนนั้นที่ นางเรียนบทเรียนของการเป็นเชฟ ที่ต้องเรียนเกี่ยวกับ จิตวิทยา ในใจของนางจึงได้ข้อสรุป นางไม่รู้ว่าตนเองจะ ทำถูกหรือไม่ แต่นี่เป็นโอกาสเดียวที่ทำให้นางมีชีวิตรอดได้

“ต้นถั่วเผาต้นถั่ว ในอวยถั่วร้องไห้ เดิมนั้นร่วมรากไม้ แล้วไฉนเร่งเผาผลาญ”

พันหยุนหยุนพูดขึ้นเสียงสูง เสียงของนางลอยไปกับลม แล้วส่งไปในหูของตงฟังซีไข คนรอบข้างได้ยิน ก็ทำหน้า ทึ่งกับพันหยุนหยุนคนนี้ ก่อนจะตายยังกล้าพูดเยี่ยงนี้ ออกมา

ดงฟซีไขทำสีหน้าที่ดูแย่ มือของเขาได้กระตุกม่านขึ้น ตาทั้งสองข้างของเขาได้มองไปยังพันหยุนหยุน แต่นาง กลับทําท่าทางไม่สนใจ จากนั้นเขาก็ใช้วิชาตัวเบาบินจาก ลานผู้ชมไปอยู่ต่อหน้าพันหยุนหยุน แล้วใช้มือบีบคอของ นางไว้

พันหยุนหยุนได้ยินเสียงของกระดูกอ่อนตรงลำคอของ ตนเองอย่างชัดเจน นางอดทนกับความเจ็บนั้นไว้ ใบหน้า ยังคงยิ้มเยาะขึ้นมา นางก็กำลังรอให้ดงฟังซีไขมาอยู่ต่อ หน้าตนเองเหมือนกัน

“ถ้าเจ้าอยากตายได้ทรมานกว่านี้ ข้าจะให้เจ้าให้สม ดั่งปรารถนาเอง! ” ดงฟังซีไขต้องถูกคัดแค้นจากเหล่า ขุนนางเพราะเรื่องนี้ พอได้ยินคำพูดและเห็นถึงอาการ ของนางวันนี้ ในใจที่รู้สึกเครียดก็ยิ่งโมโหขึ้นมา เขาจะ เอาความโกรธทั้งหมดลงกับพันหยุนหยุน