ตอนที่ 4 เจอการข่มเหง

ตอนที่ 4 เจอการข่มเหง

พันหยุนหยุนกระตุกมุมปากขึ้นแล้วยิ้มเยาะออกมา นาง ทำให้พันหยุนหยุนคนนี้เกิดใหม่อีกครั้ง นางจะไม่ยอมให้ คุณหนูที่ไม่ได้เรื่องมาเสียสละร่างกายของนางอย่างเสีย เปล่าแบบนี้ นางจะไม่ยอมให้คุณหนูไร้ประโยชน์คนนี้ ต้องมีจุดจบเหมือนตนเอง

คุณหนูที่มีชื่อเดียวกันกับตนเอง อนาคตของนางก็จะถูก พันหยุนหยุน ผู้ซึ่งข้ามภพมาจากหนึ่งพันปีข้างหน้ามาเป็น คนตัดสินใจชีวิตของนางเอง

นางจะต้องหาคนที่หักหลังที่ต้องการวางยาพิษให้นาง นางจะต้องรู้ให้ได้ว่าใครกันแน่ที่ไม่ยอมให้นางมีชีวิต แม้แต่คืนเดียว

กฏเกณฑ์ของการมีชีวิตที่ฟื้นคืนชีพก็คือเอาชีวิตให้รอด

ไม่มีสำลักอะไรใดๆให้กิน แต่อย่างน้อยก็ต้องมีให้ดื่ม พันหยุนหยุนเอาถ้วยนั้นขึ้น ข้างในของแค่น้ำที่สกปร กมากๆ

พอนางเห็นน้ำสกปรกนั่น มุมปากของนางกระตุกขึ้น อย่างเผยยิ้มเบาๆ จากนั้นก็เปิดนาฬิกาออก นาฬิกาเรือนนี้ถูกผลิตขึ้นอย่างล้ำสมัย ที่ไม่ต้องชาร์จแบต ประมาณสิบปีก็ยังคงใช้งานได้อย่างต่อเนื่อง

พันหยุนหยุนจึงรีบบอกสถานการณ์ของนางตอนนี้ออก มาจากปากให้กับคอมพิวเตอร์นี้ คอมพิวเตอร์จึงประ เมิณสถาการณ์ของนาง จากนั้นก็สอนนางให้ใช้เส้นใย จากรางหญ้า เพื่อสร้างผ้าที่สามารถกรองสิ่งสกปรกของ น้ำได้

จากนั้นน้ำที่ถูกกรองให้สะอาดถ้วยนั้นก็ได้เทเข้าปาก ของนาง นาง มคําเดียวจนหมดถ้วย

นางจะไม่ยอมให้ตนเองต้องตายเป็นครั้งที่สอง นางจะ ต้องให้คนที่ทำให้พันหยุนหยุนต้องตายครั้งแรก มาตาย แทนครั้งที่สองของนาง

แสงแดดแรงๆที่ตากใบไม้แห้งข้างทางแห้งจนม้วนเป็น วงกลม แสงกระทบกับถนนจนทำให้สะท้อนออกมาจน แสบตา บรรยากาศตอนใกล้เที่ยงของตลาด ตลาดของ สิ่วโจวที่ซึ่งเป็นเมืองหลวงของแคว้นเจ้าได่มีคนแออัดอยู่ ตรงนั้น ผู้คนอยู่กันแออัดจนไหล่ชนไหล่กัน ร้านต่างๆ ของตลาดได้ปิดลง สถานที่ว่างๆที่สามารถยืนอยู่ที่นั่นได้ ก็ได้มีคนยืนกันจนเต็ม ผู้คนที่มีฐานะก็ได้เหมาห้องโรงน้ำ ชาชั้นสอง เสี่ยวเอ้อที่เคยดูแลบริการก็ได้เทน้ำชาไปด้วย และสังเกตมองอีกฟากหนึ่งของตลาด น้ำชาได้เทล้นถ้วย เขาก็ยังคงไม่รู้ตัว
เหล่าผู้คนต่างก็เงยหน้าขึ้นมามอง ทุกที่เต็มไปด้วยเสียง ผลักเบียดกัน พอเห็นทหารที่อยู่ไกลๆก็ค่อยๆหายหัวไป ทุกคนต่างก็เขย่งปลายเท้าขึ้น และยื่นคอให้ยาวขึ้น ไม่ แม้แต่จะทําให้รถม้าคุมนักโทษคลาดสายตาไป

รถม้าได้ถูกสร้างขึ้นด้วยท่อนไม้ที่ใหญ่กว่าน่องขา โซ่ เหล็กสีดำได้สร้างเพื่อจับกุมนักโทษไว้ ข้อมือที่ถูกโซ่ เหล็กพันจนมือรอยแดงบวมออกมา เสื้อผ้าที่สวมใส่นั้น ทั้งสกปรกและฉีกขาด ผมอันยุ่งเหยิงได้ปกคลุมหน้าไว้ กลิ่นเหม็นฉุนของร่างกาย ใบหน้าเต็มไปด้วยบาดเจ็บที่มี คราบเลือดแปะเปื้อนอยู่ หัวของพันหยุนหยุนเต็มไปด้วย ผักเน่าและไข่เน่า เสื้อผ้าของนางยังเต็มไปด้วยคราบ เลือด ข้างหูของนางก็ได้ยินแต่คำต่อว่าจากชาวบ้าน แม่ หญิงโสเภณีและต่ำต้อย…..

“นี่หรือคือแม่สาวน้อยที่งดงามและโด่งดังในเมืองหลวง แห่งนี้ ก็เป็นเพียงแม่หญิงที่น่ารังเกียจ ต่อให้เกิดมารูป งามแค่ไหนก็ไม่มีประโยชน์…” แม่หญิงกลางวัยที่สวม ชุดคาดเอวได้ชี้มายังพันหยุนหยุนที่อยู่ในรถม้านั้น นาง กำลังสั่งสอนลูกสาว เกิดเป็นแม่หญิง สิ่งที่สำคัญที่สุดก็ คือต้องมีศักดิ์ศรี ถ้าไม่มีแม้แต่ศักดิ์ศรี คนอื่นก็จะดูถูก ตนเองไปจนถึงบรรพบุรุษ

“ตนเองไปมั่วสุมกับชายที่ซึ่งเป็นน้องชาวของว่าที่สามี ไม่รู้จริงๆว่าแม่หญิงผู้นี้ไปยั่วยวนพวกเขาอย่างไร? ได้ หมั้นหมายกับพี่ชาย แล้วไปมีอะไรกับน้องชาย……” ชายผู้ที่หน้าตาโหดเหี้ยมที่กำลังยืนพิงกำแพง สีหน้าของเขา เต็มไปด้วยความตื่นกาม ลูกตาของเขากำลังหลุดออกมา แล้วฉีกเสื้อผ้าที่เหลืออยู่ของแม่หญิงที่อยู่ในรถม้า

“แม่หญิงคนนี้งดงามยิ่งนัก ตายไปน่าจะเสียดาย ให้ เป็นอนุภรรยาคนที่ 8 ของข้าน่าจะดี……” ใบหน้าที่อันมัน เยิ้มของเขา ท้องอันกลมโตที่ดูท่าเหมือนจะแตกออกมา หนวกจุกน้อยๆที่ติดอยู่มุมปากของเขา กำลังทำสีหน้าที่ รู้สึกเสียดาย

น้ำเสียงที่ไม่เหมือนกัน แต่มีความตื่นเต้นดีใจที่เหมือน กัน คนที่นี่ต่างก็รู้สึกสงสารพันหยุนหยุน มีคนเห็นใจ แต่ก็ มีคนประสงร้ายด้วยเช่นกัน ไม่ว่าจะอย่างไร ทุกคนต่างมี เป้าหมายที่เหมือนกันก็คืออยากเห็นแม่หญิงที่งดงามที่สุด ในเมืองหลวงนี้ ได้ถูกฮ่องเต้สั่งประหารด้วยตนเอง

มีคนมักจะถูกตัดหัวบ่อย แต่แม่หญิงถูกตัดหัว อีกอย่าง ยังเป็นแม่หญิงที่งดงามยิ่งนัก นี่ถือเป็นครั้งแรก

พันหยุนหยุนกระตุกมุมปากแล้วยิ้มเยาะขึ้น คนที่นี่กำลัง มองอย่างเมามันส์ ชีวิตของคน ในสายตาของพวกเขา ชีวิตของคนยังไม่เท่ามดเลย โดยเฉพาะลูกสาวของนาย พล คุณหนูที่แอบมีชู้ พวกเขาเหมือนตื่นเต้นและสะใจ อย่างน่าแปลกใจ กลัวว่าตนเองจะไม่ได้เห็นแม่หญิงรูป งามถูกฆ่า
สายตาของพันหยุนหยุนเปล่งประกาย งความเย็นชา ออกมา สายตาคู่นั้นมองทะลุผมอันยุ่งเหยิงของนาง และ มองไปยังทุกคนที่กำลังอยู่ในถนน บางคนรู้สึกได้ถึง สายตาที่โหดเหี้ยมของนาง ทำให้รู้สึกกลัวขึ้นมาหน่อยๆ ปากของคนเหล่านั้นกำลังจะพูดคำพูดพล่อยๆออกมา ก็ได้เก็บไว้ไม่กล้าเอ่ยปากพูดออกมา

รอให้นางพักผ่อนไปสักพัก เพลานี้ใกล้จะถึงตอนเที่ยง วันประมาณสองเพลา นางไม่ได้ทำให้เพลานี้เสียเปล่า กลับหลับตาลง และพยายามจะสั่งการตนเองไปยอมรับ และทวนความทรงจำของร่างนี้ นางพยายามจะนึกคิดวิธี ที่จะช่วยชีวิตตนเองได้ ตอนที่นางกำลังคิดวิธี นางไม่ได้ สนใจสายตาที่จับจ้องนางเลย

ไม่รู้ว่ามีคนสักกี่คำที่กำลังเกลียดชังนางอยู่เงียบๆ ถ้า ไม่ใช่เพราะว่าท่านพ่อของนางคอยปกป้อง ไม่รู้ว่านางจะ ถูกคนอื่นทำร้ายไปเสียเท่าไร เสียดาย สุดท้ายลูกสาวที่ เขารักใคร่ที่สุดทำให้ทั้งตระกูลของเขาต้องพังทลาย

ดังนั้น พันหยุนหยุนบังเอิญมองเห็นลูกสาวตระกูลชั้นสูง ที่เป็นผู้ประหารนางกำลังแอบหัวเราะกันอยู่หลังพัด บาง คนก็แอบหัวเราะอยู่ข้างล่างบ่าวไพร่ของพวกนาง และ บางคนยังแอบแข่งกันปาไข่เน่าใส่หัวนาง แข่งว่าใครที่ สามารถปาโดนหน้าผากของนาง