ตอนที่ 2 จะโทษ ก็ให้โทษแกที่โดดเด่นเกินไป

ตอนที่ 2 จะโทษ ก็ให้โทษแกที่โดดเด่นเกินไป

ชายแว่นดำทั้งสามกำลังจะโจมตีเธอ มือของหกฉันงได้ โจมตีมายังพันหยุนหยุน ลีลานั้นโหดเหี้ยมมาก พวกเขา รีบฆ่าพันหยุนหยุนแล้วเอาหีบนั้นไป

มีดของพันหยุนหยุนแหลมคมทั้งสองฝั่ง พันหยุนหมุน ได้แอบวางยาพิษไว้บนมีดตั้งแต่แรกแล้ว เธอไม่อยากต่อ ต้านการโจมตีของพันหยุนหยุน กลับไม่ได้ต่อต้านใดๆ แต่กลับเฉันไปใกล้พวกเขา หวังว่ามีดจะโดนเขาตัวพวก เขาแค่เพียงจุดเดียวก็ได้

พันหยุนหยุนก็ถือโอกาสที่พวกเขานึกว่าตัวเองได้รับ ชัยชนะ ก็ได้ใช้มีดบาดลงไปตรงไหล่ของพวกเขา ถึง แม้ว่าจะเป็นแผลเล็กๆ แต่ก็ทำให้บาดจนเสื้อสูทเสีย แล้ว เลือดแดงสดก็ได้ไหลออกมา

ชายแว่นด่าพวกนั้นได้เอามือไปกดแผลที่เธอบาดมา นึก ไม่ถึงว่าพันหยุนหยุนจะเอาชีวิตของพวกเขาไปได้

พันหยุนหยุนได้ใช้มือไปดึงแว่นดำของผู้ชายหนึ่งใน สามคำนั้นออก เธอรู้สึกตกใจมากๆที่เห็นว่าเขาคือหลิน เชียว

เขาไม่ใช่เป็นคนที่องค์กรส่งมาหรอ? ทำไมถึงได้มาทำร้ายตัวเองแบบนี้?

พันหยุนหยุนยังนึกไม่ถึงว่าจะตอบยังไง ยาพิษได้เฉันสู่ หัวใจของพวกเขา ทำให้พวกเขารู้สึกทั้งหนาวทั้งเย็นจน ตัวสั่นไปหมด สีหน้าของหลินเชียวดำและเขียวซี้ดมาก พวกเขาทั้งหมดได้ล้มลงกับพื้น แม้กระทั่งมีอยังยกไม่ขึ้น

“ต่อให้เทพแกก็ไม่สามารถช่วยพวกแกได้ บนดาบเล็กนี้ มีพิษงูอยู่ เมื่อกี้พวกแกใช้กำลังมากเกินไป ทำให้พิษไหล เวียดไปทั่วร่างกาย หลินเซียว ฉันจะให้โอกาสแกอีกครั้ง ถ้าแกบอกว่าเบื้องหลังคนที่สั่งแกเป็นใคร ฉันก็จะไว้ชีวิต แก”

พันหยุนหยุนโน้มตัวลง แล้วจับคางของหลินเซียวไว้ เธอจับฝันของเขาหลุดไปสามซีก และยกคางของเขาขึ้น ทำให้เขากลืนฟันที่หลุดเฉันไปหมด

“ใช่…” คำพูดของหลินเซียวยังพูดไม่จบ เสียงปืนก็ดัง ขึ้น เสียงๆนี้มากลบเสียงของเธอ

มีคนกำลังจะเฉันใกล้ พันหยุนหยุนยื่นมือออกมา ปืนที่ อยู่ใต้แขนเสื้อของเธอก็จะยิงออกมาเอง แค่ถ้าคนที่เน้น มาใกล้ห่างจากเธอในระยะทางสิบมิลลิเมตร ทั้งตัวของ เธอก็จะยิงปืนนั้นออกมา
“ฉันเอง” ร่างของคนๆนี้ได้หยุดลงต่อหน้าเธอ

เจียงหลิน ลูกน้องของพันหยุนหยุน ได้สวมใส่ชุดดำ รัดรูปทั้งตัว

“แกมีไหวพริบเกินไป” พันหยุนหยุนลุกขึ้น ปืนที่อยู่ในมือ ของเธอได้เก็บเน้นไปในเอวอีกครั้ง คนก็ตายไปแล้ว จะ เอาคืนไปก็ไม่มีประโยชน์

บรรยากาศรอบตัวของพวกเธอเต็มไปด้วยความสงบ

“ของล่ะ?” สายตาของเจียงหลินกวาดไปกวาดมา สีหน้า ดูตื่นเต้นมากๆ

พันหยุนหยุนเอาหีบออกมา เจียงหลินแย่งไปโดยเร็ว พอ เปิดหีบขึ้น ก็เผยยิ้มที่พึงพอใจออกมา

พันหยุนหยุนไม่ได้สนใจ เจียงหลินไม่กล้าแย่งผลงาน ของตนเองไปหรอก

“ไปกันเถอะ” พันหยุนหยุนเดินไปฉันงหน้าก่อน เจียง หลินยังคงหยุดอยู่ที่เดิม เธอเอาหีบเก็บไว้ตรงกระเป๋าของ

เธอ

พันหยุนหยุนเดินไปไม่กี่ก้าว เจียงหลินไม่ได้ตามมาเธอเลยขมวดคิ้วขึ้นเล็กน้อย รอบข้งของนั้นไม่มีเสียงส่ง

มาใดๆ

“แกไม่ต้องไปแล้ว” เสียงของเจียงหลินดังขึ้น เจียงหลิน ยกปืนกระบอกหนึ่งขึ้นมา แล้วเล็งไปยังตำแหน่งหัวใจ ของพันหยุนหน

พันหยุนหยุนรู้สึกเจ็บไปทั้งตัว เลือดแดงสดได้ไหลออก มา ฝีมือการยิงปืนของเธอแม่นยำมากๆ ต่อให้ระยะห่าง กันมากแค่ไหนก็ตาม

พันหยุนหยุนเอามือกดตรงตำแหน่งหัวใจไว้ มือของฉัน งก็จับเอวของเธอไว้ เธอพูดอะไรไม่ออกอีกต่อไป

“พวกแกจะ……..

พันหยุนหยุนยังไม่ทันพูดจบ เจียงหลินก็ยืนมองเธอ ที่นอนอยู่บนพื้นที่เต็มไปด้วยคราวเลือด เธอยกปืนขึ้น แล้วยิงไปอีกนัด

“อย่าโกรธฉัน เพราะแกโดดเด่นเกินไป!”

พันหยุนหยุนได้ตายไปแล้ว

แสงไฟที่ส่องสว่างเท่าเม็ดถั่ว รางหญ้าที่กองเป็นตรงที่เดียวกันและเหม็นกลิ่นรา หนูวิ่งไปวิ่งมารอบตัวเธอ ขณะ นี้นี้ฉันงนอกฝนกำลังตก เสียงฝนตกทำให้พันหยุนหยุน ตื่นขึ้นมา แสงของฟ้าแลบทำให้ทำลายท้องฟ้าอันมืดมัว เสียงฟ้าผ่าดังสนั่นมาพร้อมกับสายฝนเม็ดใหญ่ ทำให้ใน คุกนั้นเปียกชื้น แสงที่สอดส่างเฉันมาเป็นแสงของฟ้าร้อง

พันหยุนหยุนจึงรีบลืมตาขึ้น ที่นี่มันที่ไหน? ! ทำไมหัว สมองของเธอนึกถึงแต่ความทรงจำทั้งสองช่วงที่ช่างแตก ต่างจนทำให้เธอยิ่งนึกยิ่งปวดหัว เธอจำได้ว่าถูกลูกน้อง เจียงหลินยิงจนตาย ที่นี่มันที่ไหนกันแน่?

หรือว่านี่มันคือขุมนรก? ทำไมถึงไม่มียมฑูตที่น่ากลัวอยู่ ที่นี่? หัวเป็นวัวหน้าเป็นม้าไปไหน?

พันหยุนหยุนจึงพยายามจะลุกขึ้น กัดริมฝีปากไว้ พยายามอดทนกับความเจ็บปวด โดยเฉพาะส่วนแขน ของเธอ เหมือนจะหักไปแล้ว ทั้งบวมทั้งแดง เธอพึ่งพาแส งอ่อนๆจากฉันงนอก มองไปยังเสื้อผ้าที่ตัวเองสวมใส่นั้น ไม่ได้เป็นอันเดียวกับเสื้อก่อนที่เธอจะสลบไป ตอนนี้เธอ สวมชุดสมัยโบราณ ถึงแม้เสื้อผ้าจะสวยหรู แต่ก็เต็มไป ด้วยคราบเปื้อนและฉีกขาดไม่น้อย เธอจับศรีษะของตัว เองไว้ เหมือนหัวกำลังจะระเบิดออกมา

ไม่นานฉันงนอกก็ได้มีเสียงคนดังขึ้น มีผู้ชายสองคน กำลังคุยกัน หรือว่าพวกเขาจะเป็นยมฑูตในตำนาน?
พันหยุนหมุนจับเสาในห้องขังไว้ แล้วเดินไปใกล้ตรงที่มี แสงส่อง อยากจะตั้งใจฟังพวกเขาคุยอะไรกัน

“พันหยุนหยุนไม่รู้ตายไปหรือยัง เมื่อครู่เจ้าตัดเชือก ออกมาใช่หรือไม่?” ชายผู้ที่พูดขึ้นอย่างเสียงแหบ นัยน์ตาของพันหยุนหยุนเปล่งประกายแสงออกมา เขา กำลังพูดถึงตนเองอยู่