ตอนที่ 16 ยิงปืนให้ตรงเป้า

อนที่ 16 ยิงปืนให้ตรงเป้า

ถ้าไม่ใช้เพราะว่าเคร่งเครียดหรือกังวล เถียนหซงเย่ คงจะรู้ตัวว่าพันหยุนหยุนก็คือแม่หญิงที่ตนเองชอบ ตอน นี้นัยน์ตาของเขาเต็มไปด้วยความร้อนรน

“เจ้าแน่ใจมากเพียงนี้เลยว่าข้าจะยอมซื้อสูตรปรุง ยาของเจ้า? ข้าสามารถทำลายให้มันไม่เหลือซากได้” เถียนแซงเย่สะบัดกระดาษที่อยู่ตรงมือของเขา สายตา ของเขาดูน่ากลัว

พันหยุนหยุนรู้สึกตื่นเต้นในใจ นางไม่ค่อยมั่นใจเลยว่า นางจะสามารถทำให้เถียนหซงเย่ยอมรับสูตรปรุงยสนี้ ถ้าเขาไม่ยอมเชื่อตนเองจริงๆ ตอนเองก็คงไม่มีวิธี

นางค่อยๆหลับตาลง และสงบนิ่งไป เพื่อทำให้ เถียนหซงเย่เป็นฝ่ายขอร้องเอง การเงียบเป็นการสํารวจ ฝ่ายตรงข้ามได้ดีที่สุด เพลาที่นางไม่สามารถคาดเดา อะไรได้ นางมองเห็นเถียนหซงเย่ทำนัยน์ตาที่สับสน นาง ก็ได้เห็นโอกาสอีกครั้ง

“แล้วแต่เจ้า ยังไงคนที่ต้องการยาพวกนี้ไม่ใช่ข้า ไม่มีผล เสียอะไรต่อข้า”

พันหยุนหยุนปรบมือตนเองเบาๆ จากนั้นก็ยิ้มแบบมีเล่ห์สนัยให้เขา แล้วหันหลังจะเดินออกมา

“คอยก่อน! ” เถียนหซงเย่มองไปยังสูตรปรุงยาบนมือ และมองไปยังพันหยุนหยุน เขาจึงกัดฟันขึ้นแล้วตะโกน เรียนเสียงสูง

“ยังมีเพลาอีกยี่สิบยั่วยาม” พันหยุนหยุนหยุดฝีเท้าลง แต่ไม่ได้หันกลับมา

เถียนหซงเย่อยากจะใช้มือบีบคอนางไว้จึงจะรู้สึกหาย เกลียดได้ แต่เขาทำไม่ได้ การทำให้หนอนต้องขายก็เป็น หน้าที่ของเขาด้วยเช่นกัน ถ้ายังอะไรไปทดแทนไม่ได้ อีก ฉะนั้นตำแหน่งที่อยู่ตำหนักก็คือจะสูญเปล่า เขาจะ ไม่ยอมเสียตำแหร่งไปง่ายๆ เขาจะไม่ยอมให้เรื่องเยี่ยงนี้ เกิดขึ้น

เถียนหซงเย่เฝ้าพันหยุนหยุนไว้ ดวงตาของขาได้จับจ้อง นางไว้เหมือนดั่งโซ่ ที่ไม่ได้คลาดสายไปไหน กลัวว่านาง จะหนีไปไหน

“ทำเสร็จ ข้ากับเจ้าไปด้วยกัน ถ้าไม่ได้จริงๆ ข้าพูดคำ ไหนคำนั้น ข้าจะยอมสละชีวิตของข้า และจะไม่เป็นภาระ เจ้า”

“หึ ถ้าไม่ได้จริงๆ ข้ากับเจ้าก็ต้องตายด้วยกัน! ” เถียนหซงเย่ทำเสียงในลำคออย่างเย็นชา เขาต้องเสี่ยงกับทุกอย่าง ทำได้เพียงเดินหน้าต่อไป ไม่สามารถถอย หลังกลับไปได้

พันหยุนหยุนไม่ได้พูดอะไร ในใจของนางมีแต่มั่นใจว่า ต้องชนะ

“ไม่ง่ายเลยที่ข้าจะหนีออกจากความตายได้ ข้าจะไม่ ยอมตายง่ายๆ! ” พันหยุนหยุนกัดฟันตนเองแล้วทำเสียง ต่าลง นางตายไปหนึ่งครั้งแล้ว ครั้งต่อไปคนที่ต้องตาย ต้องไม่ใช่นาง

นางอยู่ในโรงครัวมาประมาณหนึ่งชั่วยาม พันหยุนหยุน ยังทำของว่าง ที่ดูประณีตมากๆ จากนั้นจึงต้มซุปยาทีหลัง

เถียงหซงเย่อยู่ข้างนอกรอจนอดทนไม่ไหว รอจนผ่าน ไปหนึ่งชั่วยาม เขาจึงรีบวิ่งพุ่งเข้าไปข้างใน และเห็นมื่อวิ่ นกำลังต้มยาอยู่

ตามเรียงตามลำดับความทรงจำแล้ว ต้องใส่ยาเข้าไป ก่อน นางเห็นเถียงหซงเย่ทำนัยน์ตาที่เหมือนดั่งตะขอ แหลมคม นางอยากจะเอายาที่ซ่อนไว้ออกมาทั้งหมด นาง เผยยิ้มอ่อนๆใส่เถียงหซงเย่ เถียนหซงเย่เหมือนจะสติ หลุดไป พันหยุนหยุนจึงใส่อะไรลูกกลมๆสีน้ำตาลลงไป ในซุปต่อหน้าเขา ลูกกลมๆนั้นค่อยๆละลายไป สีน้ำตาล เข้มๆดูไม่ค่อยน่ารับประทาน
นางจะไม่มีใครให้เถียนหซงเย่รู้เด็ดขาดว่าเคล็ดลับของ ยานั้นคืออะไร

“เจ้าไปเจอย่าข้ากับข้า ถ้ายาไม่ยอมดื่มยาของเจ้า เจ้า ต้องระวังชีวิตของเจ้าไว้! ” เถียนหซงเย่มองไปยังซุป ยาที่มีสีดำเข้ม เขาไม่เพียงแต่ขมวดคิ้วขึ้น ท่านฮูหยินไม่ ชอบดื่มยาขมๆที่สุด

พันหยุนหยุนคาดการณ์ว่าต้องเป็นเยี่ยงนี้แน่นอน นาง ก็ไม่ได้จะหนีปัญหา นางกลับเดินอยู่ข้างหน้า ถาดที่นาง ถือว่าได้มีซุปยาที่ปิดฝาไว้

พอเดินไปถึงในเรือนที่ใหญ่มโหฬารเหมือนดั่งในวัง บน พื้นได้ปูพรมขนฟูไว้ ในเตาเผาธูปได้มีธูปไม้จันทน์เสียบ อยู่ และได้มีม่านกางอยู่ทั่วเรือน ที่ผ้าพวกนั้นเย็บปักด้วย ด้ายสีทอง มีท่านฮูหยินที่สวมไปด้วยอาภรณ์เครื่องหยก ได้นั่งหลับตาอยู่ตรงเก้าอี้ที่ปูด้วยหนังเสือ รอบข้างของ นางล้อมรอบไปด้วยบ่าวไพร่ พันหยุนหยุนมองแค่พริบตา ก็รู้ว่าคนๆนี้เป็นคนที่สูงศักดิ์ที่สุดในตำหนักไท่ซือ ท่านฮู หยินเถียน และเป็นย่าแท้ๆของฮองเฮา

“หซงเย่มาแล้วหรือ?” ท่านฮูหยินค่อยๆลืมตาขึ้น พอเห็น เถียนหซงเย่ก็ค่อยๆเอ่ยปากพูดขึ้น ดูๆแล้วนางก็เหมือน จะชินกับการรักษาเยี่ยงนี้แล้ว

“ท่านย่า วันนี้พวกข้าไม่ดื่มซุปยาพวกนั้น พวกข้า..….……เถียนหซงเย่ไม่รู้ว่าเอ่ยปากพูดอย่างไรดี

“วันนี้พวกข้าเปลี่ยนยาชนิดอื่น เพราะช่วงนี้เป็นช่วงฤดู ร้อนแล้ว ไม่ควรกินหนอนพวกนั้นอีกต่อไป ท่านฮูหยิน เจ้าลองดื่มยาสมุนไพนนี้ดู อีกอย่างลองกินของว่างพวกนี้ ด้วยเจ้าค่ะ”

พันหยุนหยุนพูดขึ้นตอนที่นางอยู่ข้างหลังของ เถียนหซงเย่ พอพูดจบ นาก็ยกถาดเดินเข้าไปหาท่านสู หยิน

“เจ้า…..เจ้าเป็นใคร?” ท่านฮูหยินเถียนรู้สึกแปลกใจที่ นางไม่เคยเห็นพ้ยหยุนหยุน

“ข้าคือบ่าวที่คุณชายพึ่งจะซื้อมาเจ้าค่ะ ท่านฮูหยิน นี่ เป็นสูตรปรุงยาที่สำนักหมอหลวงคิดค้นขึ้นมาใหม่ ท่าน ลองดู พอดื่มเสร็จก็กินของว่างพวกนี้ตามเข้าไปเจ้าค่ะ”

พันหยุนหยุนพูดไปด้วยและเอาผ้าคุมออกไปด้วย ทุก คนต่างรู้สึกชื่นชมในใจ นางได้ปั้นของว่างทุกอย่างเป็น รูปสัตว์ต่างๆ ทั้งประณีตและน่าเกลียดน่าชัง ทำให้คน เห็นแล้วน้ำลายไหล เกี๊ยวกุ้งที่แป้งรีดได้บางจนเห็นไส้ ข้างใน ทำเป็นรูปร่างกระต่าย ขนมเปียกปูนปั้นเป็นรูป ทรงกุหลายสีเหลือง…….

ทีแรกที่ท่านฮูหยินได้กลิ่นยาก็ดูสีหน้าแย่ขึ้นทันที แต่พอนางได้เห็นของว่างพวกนี้ ตาก็ลืมตาโตขึ้น

“ท่านฮูหยิน ท่านดูสิ ของว่างพวกนี้ไม่เพียงแต่น่าดูและ น่ารับประทานเสียอีก รอให้ท่านดื่มยาถ้วยนี้เข้าไป ก็จะ ทานของว่างพวกนี้จนหมดได้ ดีแค่ไหน

พันหยุนหยุนทำเสียงที่น่าฟัง เหมือนดั่งนกขมิ้นบนออก จากเขา นางตั้งใจใช้เสียงที่อ่อนโยนพูดคุยกับท่านฮูหยิน นางเหมือนกำลังถูกดึงดูด และจะไม่สนใจอะไรอย่างอื่น ตนเองก็ยกถ้วยยาขึ้น ดื่มเพียงไม่กี่คำก็ดื่มหมดถ้วยแล้ว จากนั้นจึงรีบเอาของว่างพวกนั้นยัดเข้าปาก