ตอนที่ 15 รักษาคน

ตอนที่ 15 รักษาคน

พันหยุนหยุนอมยิ้มเบาๆ ให้ความรู้สึกสดใสเหมือนดั่ง สายรุ้งหลังฝน นางสามารถอธิบายอาการทั้งหมดที่ฮูหยิน ไทเป็น จริงๆฮูหยินไปก็ป่วยเป็นโรคเบาหวานในปัจจุบัน แค่ตอนที่อยู่ในเจ้าเช่าไม่มีใครพบเจอกับโรคเยี่ยงนี้ หมอ หลวงใช้วิธีเก่าแก่ที่ใช้หนอนในการรักษา

เมื่อคืนนางใช้นาฬิกาอัจฉริยะหาดูวิธีการรักษาโรคเบา หวาน ถึงแม้จะไม่สามารถรักษาให้หายขาดโดยทันที แต่ ก็สามารถควบคุมอาการและมีอายุที่ยืนยาว

เถียงหซงเย่ได้ยินนางอธิบาย สีหน้าก็ดูเบิกบานและดีใจ ขึ้นทันที แต่ว่าเขาควบคุมอารมณ์ของตนเอง กลับไม่ได้ แสดงออกทางสีหน้า

“เจ้ามีวิธีอย่างไร?” เทียนทองเยได้ยินพ้นหยุนหมุนพุด จบ สีหน้าของเขาคูนิง น้ำเสียงเกรงใจมากขึ้น เขาสัมผัส ได้ว่าพันหยุนหมุนสามารถเข้าใจอาการของท่านฮูหยิน ได้อย่างแน่วแน่ หรือว่านางมีวิธีที่ดีกว่าการใช้หนอนใน การรักษา

“ข้ามีวิธี เจ้าแค่กลับไปทานยาที่ช้าจ่ายให้ ทานไปสอง วันก็คงเห็นผล และให้ผู้ป่วยกินให้คืนอนให้ดี รอไปสักพัก ร่างกายของนางก็จะดีขึ้นเอง”
พันหยุนหยุนจับกระดาษบางๆออกจากแขนเสื้อแล้วยัด เข้าไปในมือของเถียนหซงเย่

“แค่กระดาษแผ่นเดียว เจ้านึกว่าข้าจะเชื่อเจ้าหรือ? ไหนๆเจ้าก็รู้อย่างชัดเจนเยี่ยงนี้ก็ควรรู้ว่าผู้ป่วยมีฐานะที่ สูงส่งแค่ไหน” เถียนหซงเย่เอากระดาษแผ่นนั้นคืนนาง

“เจ้าไม่ใช่บอกว่าจะเอาชีวิตของข้าหรือ? ข้าก็แค่แม่ สาวน้อยอ่อนแอผู้หนึ่ง ที่ไร้ซึ่งเรี่ยวแรง จะฆ่าหรือจะหั่น อย่างไรก็แล้วแต่พวกเจ้า ข้าจะตามเจ้ากลับตำหนัก แล้ว ทุกครั้งที่ปรุงยานั้นข้าจะให้พวกเจ้าเป็นคนทำเองกับมือ ชิมยาข้าจะเป็นคนชิม ถ้ามีอะไร คนที่ตายคนแรกก็คือข้า ข้าจะเป็นหนูทดลอง พวกเจ้าไม่ต้องกังวลอะไร ใครทำ อะไรคนนั้นก็ต้องรับผิดชอบ พวกเจ้าสามารถพาข้าที่เป็น คนเหยียบหนอนตายกลับไป ถ้าเรื่องสําเร็จแล้ว ข้าต้อง ได้ผลตอบแทนที่ไม่จํากัด และสามารถมีตำแหน่งที่เลื่อน ขึ้นในตำหนักไท่ซือ”

พันหยุนหยุนตั้งใจหยุดนิ่ง เถียนหซงเย่เริ่มที่จะตื่นเต้น ในใจ ท่านฮูหยินป่วยเป็นเยี่ยงนี้มาหลายปี ตั้งแต่ฮ่องเต้ จนกระทั่งท่านพ่อก็ให้ความสำคัญกับเรื่องนี้อย่างมาก ถ้า สามารถลดความทุกข์ทรมานให้กับท่านฮูหยิน เขาก็จะ ให้ผู้นั้นเลื่อนตำแหน่ง เขาไม่เคยลืมว่าตนเองบุตรของ อนุภรรยา ไหนๆก็คือลูกคนโตแล้ว ในตำหนักไท่ซือเขาก็ ไม่เคยได้รับการเคารพเลย

เมื่อคืนพันหยุนหยุนพอสืบมาอย่างแน่ชัดแล้ว ตำหนักไท่ซือเป็นตระกูลที่ร่ำรวยที่สุดในเมืองหลวง

พันหยุนหยุนเห็นสีหน้าของเตียน ซงเย่ ก็รู้ผลสรุป เมื่อ คืนนางได้แอบสืบมาในตลาดแล้ว เถียนหซงเย่เป็นบุตร ของอนุภรรยของไท่ซือ ถึงแม้จะเกิดมาเฉลียวฉลาด แต่ เพราว่าฐานะและความสำคัญที่ท่านแม่ของเขามี เขาจึง ไม่ค่อยถูกเรียกใช้เสียเท่าใด ในชีวิตประจำวันของเขา คือดูแลท่านฮูหยิน ถ้าเกิดมีปัญหาอะไรเกิดขึ้น กลัวว่า เขาจะยากที่จะครอบครองตำแหน่งที่เขามีอยู่ตอนนี้

เขาต้องพยายามสักแค่ไหนจึงจะได้ความลับในวิธีการ รักษาของหมอหลวง และต้องเสียเงินตำลึงไปเท่าไหร่จึง จะซื้อหนอนพวกนี้มาจากจางซาม มือนางทั้งสองข้างจับ กระดาษไว้ แค่ออกแรงเบาๆ ก็สามารถทำให้กระดาษฉีก ขาดได้

พันหยุนหยุนรู้สึกตาลายไปสักครู่ จากนั้นกระดาษที่อยู่ บนมือของเถียนหซงเย่ก็ถูกแย่งไปโดยไม่รู้ตัว

“ทำไม่สําเร็จก็ไม่มีใครจะตอบแทน ตำหนักไท่ซือคงไม่ อาจติดหนี้บุญคุณใคร” เถียนหซงเย่จับกระดาษนั้นไว้

“หนึ่งพันตำลึงทอง” พันนหยุนหยุนยื่นนิ้วชี้ออกมาต่อ หน้าเกียนหซงเย่
หนึ่งพันตำลึงทอง ก็คือห้าพันตำลึงเงิน พันหยุนหยุนได้ คิดไว้ก่อนแล้ว

นําหนักไท่ซือมีชื่อเสียงที่ว่าเป็นตระกูลที่ร่ำรวยมากๆ หนึ่งพันตำลึงทอง สำหรับพวกเขาแล้ว ไม่ทำให้ขนหน้า แข้งของเขาล่วงหรอก

“ดี ตามข้ามา! ” เถียนหซงเย่ได้ยินพันหยุนหยุนเอ่ย ปากพูดเงื่อนไขเยี่ยงนี้ออกมา กลับถอนหายใจเบาๆ แค่ เงินก็สามารถแก้ไขปัญหาได้ ไม่ใช่เรื่องใหญ่อะไรเลย แต่ตำาแหน่งของตนเองสำคัญกว่า พันหยุนหยุนมีความ เก่งกาจเยี่ยงนี้ เขาจะไม่ยอมปล่อยโอกาสนี้ไปเด็ดขาด

เขาต้องการโอกาสนี้มาพิสูจน์ความสามารถของตนเอง ให้คนอื่นเห็นมากๆ

เถียนหซงเย่ระวังตัวและรอบคอบมาก ก่อนอื่นเขาได้พา พันหยุนหยุนไปหาหมอหลวงที่สำนักงานหมอหลวง หมอ หลวงเห็นว่านางจะจ่ายยาเยี่ยงนี้ก็ทำตาค้าง เขาไม่เคย เห็นวิธีการปรุงยาเยี่ยงนี้เลย หมอหลวงก็ไม่กล้ายืนยันว่า ยาชุดนี้จะมีประโยชน์ต่อท่านฮูหยินหรือไม่ ได้แค่พิสูจน์ ว่ายาชุดนี้ไม่ได้ทำร้ายร่างกายคน

พันหยุนยหุนติตามเถียนหซงเย่อยู่ข้างหลัง ยังไม่ได้ทำ ผลงานใดๆ ก็ให้นางทานของไม่น้อย เถียนหซงเย่เป็นคน ใจกว้าง แน่นอนว่าต้องไม่ให้นางหิวตายแน่นอน
นางมั่นใจว่าต้องทำได้แน่นอน เพราะส่วนผสมของยา พวกนี้ นางได้ค้นหามาจากนาฬิกาอัฉริยะของนาง วิธี การปรุงยาของพันปีหลังจากนี้ ไม่น่ามีข้อผิดพลาด

“ข้าให้เพลาเจ้าแค่สองวัน แค่ยี่สิบสี่ชั่วยาม ถ้าเพลา ผ่านไป ข้าก็จะกลับบ้านแล้ว ถึงเพลานั้น ต่อให้เจ้ามีสูตร ปรุงยา แต่ไม่รู้วิธีการปรุงยา ก็ถือว่าทุกอย่างที่ทำมาจะไร้ ประโยชน์

พันหยุนหยุนกินขนมไส้กุหลายไปด้วยแล้วพูดขึ้นด้วย

“อะไรนะ! วิธีการปรุงยาหรอกหรือ? เจ้าทำไมไม่บอก ตั้งแต่แรก?” เถียนหซงเย่รู้สึกตึงเครียดขึ้นมาอีกครั้ง เขา ไม่อยากเสี่ยง ทีแรกก็นึกว่าจะพูดตอนที่พ้นขีดอันตราย แล้ว ไม่อยากให้พันหยุนหยุนมาไม้ไหนอีก

“ทำไมข้าต้องไว้วางใจเจ้าจนต้องเอาสูตรปรุงยาให้ เจ้า? ข้าก็ไม่ต้องกังวลว่าจะมีใครหักหน้าข้า แน่นอนว่า ข้ามีความสามารถของข้า ไม่เช่นกัน ข้าก็คงไม่ให้เจ้าพัน นําลึงทองแลกกระดาษแค่แผ่นเดียว”

พันหยุนหยุนยิ้มขึ้นเบาๆ และทำหน้าเฉย แล้วค่อยๆ เอียงหัวไปข้างๆ ใบหน้าข้างของนางทำให้เห็นโครงหน้าที่ สมบูรณ์แบบ ผมของนางรวบขึ้นอย่างธรรมดา ใบหน้าที่ แต่งขึ้นที่ดูเรียบง่าย แต่กลับเผยความงดงามดุจดั่งดอก สุ่ยพู่หรง