ตอนที่ 14 ยุ่งเรื่องชาวบ้าน

ตอนที่ 14 ยุ่งเรื่องชาวบ้าน

รุ่งเช้าของวันที่สอง พันหยุนหยุนมาถึงตรงตลาด นาง สวมใส่อาภรณ์ที่ธรรมดาแต่ดูสะอาด และใช้หนึ่งชั่วยาม ในการแต่งหน้าและเก็บทุกรายละเอียดของใบหน้า เพื่อที่ จะทำให้ตนเองดูสมบูรณ์แบบที่สุด นางก้าวเดินอย่างเร็ว และเบาแรง นางกำลังจับจ้องไปยังร้านขายผักที่หนึ่ง และ เตรียมเมล็ดทานตะวันไว้หนึ่งห่อ และคำนวณเพลาให้ถูก พอนางกินเมล็ดทานตะวันจนหมด เป้าหมายของนางก็คง ปรากฏ

ชายผู้ที่หน้าตาเหมือนคนอายุราวๆยี่สิบที่มีหน้าตาที่ งดงาม สวมอาภรณ์เป็นชุดที่ผูกเอวด้วยเครื่องหยก มงกุฏ ทองที่เสื้อคลุมผ้าฝ้าย และติดตามไปด้วยบ่าวไพร่ที่สวม ใส่อาภรณ์ดูธรรมดา พันหยุนหยุนได้มองออกว่าจริงๆ อาภรณ์ชั้นในคือชุดของคนชั้นสูง พวกเขาสวมใส่ผ้าฝ้าย ที่แพงยิ่งนัก คนทั่วไปแม้แต่เมตรเดียวก็ยังไม่มีปัญญาซื้อ

“จางซาม เจ้าเตรียมการเสร็จหรือยัง?” ชายหนุ่มเดิน ทะลุคนเป็นฝูง สีหน้าไม่สบอารมณ์ใดๆ เขาเอ่ยปากและ ถามขึ้น

“คุณชายเถียน อยู่ที่นี่หมดแล้ว เชิญท่านลองดูขอรับ” จางซามดึงเข่งไม้ไผ่ออกจากข้างหลังตรงเอวของเขาข้างในได้มีฝ่ายสีแดงและใบไม้ใบหญ้าปนอยู่

“เอาไว้ ระวังหน่อย ถ้าทำเสียหน่อย ทำให้ยาของ ท่านผู้หญิงต้องเสีย ข้าจะลอกหนังพวกเจ้าให้หมด!

เถียนหซงเย่มองใส่พวกเขาเพียงพริบตา และมองพวก บ่าวรับใช้กำลังรับเข่งไม้ไผ่นั่นมาจากมือของจางชาม ใน ใจของเขาก็รู้สึกไม่วางใจ พอเอาเข่งไม้ไผ่มาแล้วมองไป ข้างใน แน่ใจว่าหนอนที่อยู่ในนั่นยังมีชีวิตอยู่ เขาก็รู้สึก โล่งอกเบาๆ

ตอนนี้ กลิ่นหอมที่ลอยมากับสายลม แม่หญิงที่งดงาม ไร้ฐิติได้เดินมาจากที่ไม่ไกว รอยยิ้มของนางเหมือนดั่ง สายรุ้งหลังฝนที่สดใสและดูธรรมชาติ ผิวอ่อนเยาว์ค่อยๆ แดงขึ้นมา

พ่อค้าแม่ค้าที่ขายผักได้วางผักไว้ตรงเล้าไก่ พ่อค้าขาย ไก่ก็ได้ปล่อยไก่ออกมาโดยลืมปิดเล้าไก่

เถียนหซงเย่ก็เห็นหญิงสาวที่สวยไร้ฐิติ ในใจของเขา คิดถึงแต่ว่าจะเอาหนอนกลับไปเยี่ยงไรอย่างปลอดภัย

กลิ่นหอมนั้นยิ่งอยู่ยิ่งเข้ามาใกล้ขึ้น จู่ๆเถียนหซงเย่ก็ รู้สึกว่ากลิ่นหอมนั้นน่าดมมาก เขาจึงหยุดฝีเท้าลง เขา สามารถดมกลิ่นหอมเยี่ยงนี้กลางท้องตลาด ถือว่า เป็นการเสวยสุขยิ่งนัก
กระโปรงยาวๆสะพัดผ่านชุดอาภรณ์ยาวของเขาไป เถียนหวงเย่จึงรู้สึกตื่นเต้นขึ้นมาทันที มือที่เหมือนจะ สัมผัสกับความอ่อนโยนของผ้าฝ้ายนั้น ทำให้เขารู้สึก ประทับใจ มือจึงสั่นขึ้นทันที จากนั้นเข่งไม้ไผ่ก็ได้ตกลง บนพื้น

รองเท้า เย็บปักด้วยดอกลิลีได้เหยียบลงบนเข่งไม้ไผ่ และตามมาด้วยเสียงแตกหักของเข่งไม้ไผ่

หนอนที่อยู่ด้านในก็ถูกเหยียบตายไปสดๆ เถียนหซงเย่ ร้องออกมาอย่างน่าตกใจ

บรรยากาศรอบๆเต็มไปด้วยความเงียบ คนรอบข้างไม่มี ใครกล้าออกเสียง คนๆนี้สร้างปัญหาใหญ่ขึ้นแล้ว

แม่สาวงามผู้นี้สร้างปัญหาใหญ่แล้ว ไปผิดใจกับคนของ

ตำหนักไท่ซือ แล้วยังเป็นคุณชายคนโตของตำหนักด้วย

ทุกคนเงียบไม่กล้าพูดอะไรแม้แต่สักคำ และต่างก้มหน้า ก้มตา จางซามอ้าปากค้างอย่างไม่หุบ หนอนพวกนี้จับได้ เพียงหนึ่งครั้งต่อหนึ่งเดือน ขั้นตอนการจับนั้นลำบากแสน เข็ญ ไม่เพียงแต่ต้องคอยสังเกตนับชั่วยาม แล้วยังต้อง ก้าวผ่านผ่าสูงเป็นนับหมื่น

หนอนอันล้ำค่าที่อยู่ในเข่งคือของมีค่าที่หาให้ย่าของเถียนหซงเย่ ท่านฮูหยินแห่งตำหนักไท่ซื้อได้ใช้สอย

“ต้องขอโทษจริงๆ ข้ามองไม่เห็น” พ้นหยุนหยุนยิ้มหวาน ถือว่านางรอเพลานี้ที่จะควบคุมแรงเท้าของตนเองให้ดี ที่ สามารถเหยียบหนอนให้ตายอย่างพอดี

“ขอโทษ? ขอโทษแล้วจะทำให้หนอนพวกนี้ฟื้นขึ้นมาได้ หรือ? ต่อให้ใช้ชีวิตของเจ้าก็ไม่สามารถแลกกับหนอน พวกนี้ได้!” เถียนหซงเย่ทำสีหน้าที่ดูเย็นชา เมื่อครู่เขา แค่ใจร้อนเกินไป แต่เขาไม่เคยรู้สึกโมโหกับเรื่องที่หวน กลับมาไม่ได้ เขาจึงรีบคิดวิธีที่จะลงโทษนาง

“มันก็แค่หนอนพวกนี้ ถ้าต้องลงโทษคนเป็นๆเพราะว่า หนอนที่ตายไปแล้ว ถือว่าเป็นเรื่องที่สดใหม่ยิ่งนัก” พัน หยุนหยุนเอ่ยเสียงใสๆขึ้น ร่างที่งามตรูของนาง การ ปรากฏตัวของนาง ทำให้ผู้คนได้กลิ่นหอมๆที่ดมแล้วรู้สึก ผ่อนคลาย

เถียนหซงเย่เห็นนางปรากฏตัวเยี่ยงนี้ ความตื่นเต้นใน ใจเมื่อครู่ก็ได้หายไป คิ้วอันดกหนาของเขาได้กระตุกขึ้น และรีบมองไปยังพันหยุนหยุน และแน่ใจทันทีว่าพันหยุน หยุนคงเป็นคนที่ข่มขู่ตนเองไม่ได้

“สาวน้อย ถ้าเจ้ารู้คุณค่าของหนอนพวกนี้เอาไปใช้สอย ได้เยี่ยงไร ต่อให้เอาชีวิตของคนไปแรกก็คงไม่ได้” ถึงอา ยุของเถียนหซงเย่จะยังหนุ่ม แต่เกิดเป็นลูกของไท่ซือ เขาก็ได้เจอคนหลายประเภท จะไม่มีทางไป สนใจกับความไร้มารยาทของนางหรอก กล้าพูดเยี่ยงนี้ ออกมา ก็คงจะมีที่มาที่ไม่ธรรมดา

“หนอนพวกนี้เป็นยาที่ทำให้เจริญอาหารมากขึ้น เสียดายที่มันใช้ประโยชน์ได้แค่สองสามวัน ผ่านไปก็คง เหมือนเดิม คนที่กินหนอนนี้เข้าไป มันก็เป็นแค่การออก ฤทธิ์ของยา ถ้าสามารถรับประทานยาบำรุงต่างๆ ต่อให้ ไม่ได้ทานอะไรเข้าไปราวๆหนึ่งเดือนก็คงไม่เป็นเยี่ยงไร

พันหยุนหยุนพูดไปด้วยและคอยสังเกตสีหน้าของเขา ไปด้วย นางจึงมั่นใจได้ว่าตนเองกำลังพูดได้ประเด็น เมื่อคืนนางพยายามวางแผนสุดความสามารถ พอได้ยิน จากปากของพวกพ่อค้าแม่ค้าว่าสร้างสถานการณ์เยี่ยง นี้จะได้ผล นางจึงใช้ประโยชน์จากความรู้ที่เรียนแพทย์ แผนจีนมาหลายปี ก็สามารถหาเบาะแสที่มีประโยชน์ต่อ ตนเองได้

“เจ้ารู้ได้เยี่ยงไร?” เถียนหซงเย่ขมวดคิ้วขึ้น แม่สาวน้อย ผู้นี้กลับรู้สรรพคุณของหนอน และรู้ความลับของหมอ หลวงในวัง แค่วิธีนี้เท่านั้นที่จะสามารถทำให้ท่านฮูหยิน คงอยู่ได้ชั่วคราว

“บนมือของข้ามีวิธีที่ดีกว่านี้ แค่ให้คนๆนั้นที่จะกินหนอน พวกนี้ทานสำลักให้ครบแล้วพักผ่อนดีๆ”
มุมปากของนางเผยยิ้มออกมา นางรู้ว่าต้องแสดงอาการ อย่างไรก็จะสามารถทำให้ชายหนุ่มผู้นี้สนใจ

“เจ้าลองพูดมาดูว่าข้าจะเอาหนอนพวกนี้ไปทำอะไร เกี๋ยนหซงเย่ไม่ใช่เป็นคนที่พูดง่าย เขาจะไม่ยอมเชื่อคำ พูดของนางง่ายๆ และจะไม่ยอมปล่อยนางไปง่ายๆ