ตอนที่ 12 ทางหนี้

ตอนที่ 12 ทวงหนี้

“ได้ อีกสามวัน เจ้ามาเอาตำลึงกับข้า! “พันหยุนหมุน เอากระดาษพวกนั้นยัดไว้ในมือของไอ้อ้วนนั่น สีหน้าดู ผ่อนคลายยิ่งนัก

สีหน้าที่ไม่น่าเชื่อได้ปรากฏอยู่บนใบหน้าของเสี่ยวถัง และพ่อค้าอ้วนๆนั่น สามวัน นางจะสามารถหาเงินสามพัน นําลึงมาได้เยี่ยงไร?

“ถ้าถึงเพลานั้นเจ้าหามาไม่ได้ เจ้าก็ส่งตัวข้าและบ่าว ของข้าไปขายได้หรือไม่? ค่าตัวของข้าคงไม่หรอก เป็นตั้งลูกสาวของพันกั้วเวิง ลูกสาวคนชั้นสูง จะอย่างไร ก็ตามก็คงได้สามพันตำลึง”

คางของเสี่ยวถึงเกือบหล่นลงเกือบถึงพื้นจนเก็บขึ้นมา ไม่ได้ ไม่มีใครที่ไหนจะขอให้ตนเองขายตัวไปยังโรงหญิง โสเภณี?

พ่อค้าตัวอ้วนนั่นก็รู้สึกอึ้งในคำพูดของนาง และนิ่งไปสัก

พัก

พ้นหยุนหยุนถือโอกาสนี้พอเห็นตรงเอวของพ่อค้าตัว อ้วนนี้มีถุงเงินอยู่ นางจึงกระชากถุงเงินนั้นมา และเอา ตำลึงจากในนั้นออกมา
“ไหนๆก็ยืมไปแล้ว ยืมเพิ่มอีกหน่อยก็คงไม่เป็นอย่างไร ข้าพึ่งกลับมา รู้สึกหิวมากๆ ให้ข้ายืมอีกไม่กี่ตำลึงเพื่อ สามารถหาอะไรเข้าท้อง ข้าหิวจะตายแล้ว หนี้ที่ติดเจ้าก็ คงจะหิวตาย มันจะน่าเสียดายสักแค่ไหน! ถึงเพลานั้น เจ้าอยากจะจำหน่ายข้าไปอยู่โรงหญิงโสเภณีก็คงไม่มี ทางเป็นไปได้ ที่นั่นจะรับซื้อคนตาย ใช่หรือไม่?”

พันหยุนหยุนโยนเงินตำลึงขึ้นมาต่อหน้าพวกเขา พ่อค้า ตัวอ้วนนั่นอยากจะจับเงินของเขาไว้ แต่ก็ถูกนางเอาไ าไป ก่อน เขาไม่ทันได้เก็บไป จากนั้นก็ล้มลงบนพื้น และหน้า ผากของเขาไปชนกับรองเท้าของพันหยุนหยุนพอดี

“พึ่งจะกลับมา รองเท้าของนางยังเปื้อนฉี่หนูอยู่เลย ยัง ไม่ทันได้เปลี่ยน ขอบใจนะ! ” พันหยุนหยุนตั้งแต่ยกเท้า ขึ้น จากนั้นรองเท้าก็ได้ไปแนบกับจมูกของเขา ทำให้เขา รู้สึกอยากอ้วก

เสี่ยวถังตกใจจนเกือบตาย เดินไปข้างหน้าด้วยหันกลับ ไปมองด้วย กลัวว่าไอ้อ้วนนั่นจะไล่ตามมา แต่มีเพียงพัน หยุนหยุนที่เดินไปข้างหน้าโดยไม่หันกลับมา

ความจำของพันหยุนหยุน แค่มองจดหมายพวกนั้นผ่านๆ ก็สามารถจดจำเนื้อหาทั้งหมดของเจ้าหนี้ นางจะต้องรีบ ไปถึงตำหนักของเจ้าหนี้ผู้นั้นไปสืบค้นให้ละเอียดว่าผู้ใด เป็นคนอยู่เบื้องหลัง ที่ส่งให้คนพวกนี้มาทวงหนีตอนที่นางพึ่งจะถูกปล่อยตัวออกมา

เสี่ยวถึงรู้สึกตกใจมากๆ และสุดท้ายก็ได้สติกลับมา จาก นั้นก็พานางไปที่แห่งนั้น

ที่แรกก็คือตำหนักจาง เป็นร้านขายผ้า หน้าร้านถือว่า ใหญ่มาก พันหยุนหยุนจำได้ว่าพันกั้วเวิงได้ยืมเงินจากที่นี่ ไปสามร้อยตำลึง ถือว่าเป็นที่ๆยืมเยอะที่สุด

พันหยุนหยุนจึงรีบดึงผ้าไหมออกมาแล้วหนึ่งผืน ตั้งแต่ ที่ออกจากลานประหาร นางยังไม่ทันได้เปลี่ยนเสื้อ การ แต่งตัวของนางก็คงทําให้ร้านรังเกียจ จนอาจจะไล่นาง ออกจากที่นั่นเลยก็ได้

“ไล่ข้าออกไป ที่ข้ายังมีหนี้ติดกับเฒ่าแก่ร้านของพวก เจ้าประมาณสามร้อยตำลึง ทําไม? หรือว่าไม่อยากจะเงิน กลับคืน?” พันหยุนหยุนจึงรีบพูดขึ้น จากนั้นทั้งตัวของ นางก็เผยความสง่าและความเป็นผู้ดีออกมา บ่าวคนนั้นจึง รู้สึกสงสัยยิ่งนัก หรือว่าตนเองดูผิดไป?

“ข้านับหนึ่งถึงสาม ถ้าเจ้ายังไม่เรียกนายของเจ้าออก มา เงินตำลึงสามร้อย ก็จะคิดกับตัวเจ้า” พันหยุนหยุนไม่ อยากเสียเพลากับเขา นางใช้ผ้าเช็ดตัวของนาง ไม่นาน ผ้าผืนนั้นก็เต็มไปด้วยคราบสกปรก

พอเห็นนางทำผ้าไหมสกปรก บ่าวผู้นี้เกือบจะร้องไห้ออกมา ผ้าผืนนี้แพงยิ่งนัก ถ้านายมานางก็ถูกจะถูกตำหนิ จากนั้นเบี้ยเลี้ยงเดือนนี้ของเขาก็คงถูกหักจนหมด

ทั้งสองกำลังจะถกเถียงกัน เฒ่าแก่ร้านจึงค่อยๆเดินออก มา เขาเห็นพันหยุนหยุนจึงส่ายหัวไปมา “หนี้ของตระกูล เจ้าได้ถูกเรียกเก็บไปแล้ว ตอนนี้ไม่ได้เกี่ยวอะไรกับข้า”

“ใครเป็นคนเก็บหนี้ของตระกูลข้าไป? ทำไมเจ้าต้อง ยืมเงินให้ท่านพ่อของข้าด้วย?” พันหยุนหยุนทำนัยน์ที่ แหลมคมเหมือนมีด แล้วมองไปยังเฒ่าแก่ร้าน

“เจ้ากลับไปถามท่านพ่อเจ้าสิ ตอนนี้เขาเป็นคนร้องขอ จะยืมเงินข้า ถ้าไม่ใช่เพราะว่าข้าเห็นว่าพ่อของเจ้าน่า สงสาร ก็คงไม่ยืมให้เขา กลับไป กลับไป อย่ามารบกวน ข้าทำธุรกิจ สภาพจนๆอย่างเจ้าไม่เหมาะกับที่นี่” เฒ่าแก่ ร้านทําท่าทางไล่นาง เหมือนไล่แมลงวัน

ในความทรงจําของพันหยุนหยุน พันกั้วเวิงเป็นคนที่มีศีล ธรรม ไม่ชอบพูดจาคืนคำพูด เขายืมเงินกับผู้อื่น ก็จะคืน ตามดอกที่เจ้าหนี้ให้ยืม ต้องมีอะไรค้ำประกันอีกด้วย

“ไหนๆเจ้าก็ขายหนี้ของพ่อข้าไปแล้ว ฉะนั้นก็เอาของ จำนำคืนมา! “พันหยุนหยุนขมวดคิ้วเป็นปม มือของจะยื่นออกมา และยื่นไปยังจมูกของเฒ่าแก่ร้านขายผ้านั่น

คนๆนั้นทําสีหน้าที่ดูกังวลขึ้นมา เขาจําได้ว่าพันกั้วเวิงบ อกว่าเรื่องนี้รู้กันแค่สองคน เขาได้เอาวัตถุโบราณของ ตระกูลพันมาแลกกับเงินตำลึงไปจริงๆ นึกไม่ถึงว่าพันหยุ นหยุนกลับรู้เรื่องของค้ำปรกันด้วย

“เจ้า…..เบอกว่า…..อะไรนะ…องนำอะไร…… ไม่มี…..ออกไป ออกไป พวกเจ้ามานี่ มาลากตัวพวกนาง ออกไปให้หมด! ” เฒ่าแก่ร้านกวาดสายตาไปที่อื่น ไม่ กล้าสบตาของพันหยุนหยุน เขาหันไปแล้วเรียกบ่าวที่อยู่ รอบตัวเขาให้ไล่พวกนางออกไป

พอพ้นหยุนหยุนเห็นสีหน้าของเฒ่าแก่ร้าน ก็ยิ่งแน่ใจ ว่าการคาดเดาของตนเองคงจะถูกต้อง มุมปากของนาง เผยยิ้มอันเจ้าเล่ห์ออกมา ขายหนังสือสัญญากู้คืนเงินให้ ผู้อื่น เจ้ายังอยากจะแอบยึดของจำนำของตระกูลนางไป ไม่มีทาง!

ลูกน้องของเขาที่มากันสองคนได้พุ่งเข้าหานาง แต่นาง ก็กดข้อมือของพวกเขาไว้ จากนั้นก็ใช้ดึงข้อมือของพวก เขาจนทำให้กระดูกตรงข้อมือหักไป ปลายเท้าของเขา กำลังจะเข้าไปแตะต้องกับจุดชีพจรตรงขาของพวกเขา ทำให้พวกเขาขาอ่อนจนต้องคุกเข่าอยู่บนพื้นแล้วร้องขอ ให้นางอภัยความผิดให้ พอลูกน้องผู้อื่นเห็น ก็ถอยหลังไม่ กล้าจะเดินหน้าต่อ