ตอนที่ 11 กลับตำหนัก

ตอนที่ 11 กลับตำหนัก

มือของซีซูเดี่ยวยื่นออกไปเดี๋ยวเอาเข้ามา พัดที่เขาจับ ไว้กำลังจะพาดอยู่ตรงลำคอของเจี่ยวน เขาสัมผัสถึง ความน่ากลัวที่มาจากพัด จากนั้นเขาก็ได้แต่กลืนน้ำลาย เพราะรู้ตัวดีว่าเขาไม่มีทางเลือกอื่น

เจียว นพยายามจับข้อมือที่หักไปแล้วของเขา ค่อยๆ เขียนจดหมายขึ้นมาโดยใช้เพลาไปหนึ่งชั่วยาม ซีซูใช้ พัดแทงปลายนิ้วของเขาให้เป็นแผล จากนั้นก็ให้เขาใช้ เลือดประทับลายนิ้วมือไว้ตรงกระดาษ หลังจากนั้นทุก อย่างก็เหมือนลมที่เงียบสงบลง ถ้าไม่ใช่เพราะว่าเขาใช้ พลังในการทำให้ข้อมือเขาหักจนรู้สึกเจ็บปวด เขาคงรู้สึก ว่าทุกอย่างเป็นแค่ความฝัน

พันหยุนหยุนใช้ความจำที่มีมาตั้งแต่แต่ก่อน ค่อยๆพยุง ร่างกายอันเหนื่อยล้าของตนเองออกจากลานประหาร

พอกลับไปถึงตำหนักพัน ดงฟังซีไขแค่ลงโทษทั้งตระกูล ของพันกั้วเวิง แต่ยังไม่ถึงขั้นปิดตำหนักพันกั้วเวิงไป พัน หยุนหยุนจึงผลักประตูของตำหนักพันออก ถึงแม้ว่าจะ เงียบเหงาไม่มีคนอาศัยอยู่ แต่ข้างในดูสะอาดสะอ้าน แม้แต่รูปปั้นสิงโตตรงหน้าประตูยังสะอาด นางรู้สึกคาด ไม่ถึง ตอนที่นางกำลังจะก้าวเข้าไปตรงประตู ทันใดนั้นก็มีคนมากอดเอวของนางไว้ ถ้าไม่ใช่เพราะว่านางรู้สึกได้ว่าคนที่อยู่ข้างหลังคือแม่ หญิง นางก็คงใช้มือต่อต้านไป

“คุณหนู คุณหนู! คุณหนูกลับมาแล้วจริงๆ บ่าวตามหา คุณหนูตั้งนาน”

แม่หญิงที่รวบผมขึ้นเป็นทรงกลม รูปร่างอ้วนเตี้ยได้กอด พันหยุนหยุนไว้ ร้องไห้จนฟ้าดินจะถล่ม พันหยุนหยุนหัน หลังกลับไป ไม่ได้รีบผลักนางออก และนางก็ใช้นาฬิกา อัจฉริยะของนางสแกนข้อมูลของแม่หญิงผู้นี้

แม่หญิงผู้นี้มีนามว่าเยี้ยนเสี่ยวถัง นางถูกพ่อขายตัว มายังตำหนักพันตั้งแต่อายุห้าขวบ ตั้งแต่เด็กก็รับใช้พัน หยุนหยุนมาโดยตลอด ปีที่แล้วนางได้ออกเรือนไป ดังนั้น จึงไม่ถูกปล่อยตัวไปอยู่แดนไกล เยี้ยนเสี่ยวถังเคยอยาก จะมาเยี่ยมเยียนหลายครั้ง แต่สุดท้ายก็เจอแต่ความว่าง เปล่า แค่อยากจะเห็นหน้าคุณหนูเพียงครั้งเดียว แต่สามี ของนางกลับตัดขาดความสัมพันธ์กับนาง ทำให้นางสูญ เสียทุกอย่างไป สามารถพูดได้ว่า นางสามารถทำเพื่อ ตระกูลพันจนสละทุกอย่างที่มี

“เสี่ยวถัง ทำไมข้าถึงไม่เห็นเจ้า?” พันหยุนหยุนกำลัง ประเมิณนางที่ซึ่งเป็นคนเดียวที่นางไว้ใจที่สุด นางซื้อ สัตย์ต่อพันหยุนหยุนมาก ในใจก็รู้สึกโล่งอกเบาๆ อย่าง น้อยตนเองก็ไม่ได้โดดเดี่ยว
“ข้าก็หาคุณหนูไม่เจอเช่นกันเจ้าค่ะ รูปร่างของข้าเล็ก จึงไม่สามารถเบียดเข้าไปในลานประหารได้ ทีแรกยังคิด ว่า….คิดว่า……” เสี่ยวถังมองไปยังพันหยุนหยุน คำพูดต่อ ไปนางพูดไม่ออกสักที

ข้างหลังของนางได้แบกถุงผ้าไว้ พันหยุนหยุนตาไวเห็น ข้างในมีผ้าไหมเป็นม้วน และอาภรณ์สะอาดหนึ่งชุด ดู ออกอย่างชัดเจนเลยว่านางคงนึกว่าพันหยุนหยุนต้อง ตายจึงเตรียมของไว้

นางได้เจอเรื่องโกหกหลอกลวงซึ่งกันและกันมาเยอะ แต่ นึกไม่ถึงเลยว่านางจะมีคนที่ซื่อสัตย์อย่างนางจริงๆ ใน ใจของพันหยุนหยุนจึงรู้สึกซาบซึ้ง นางไม่ได้สูญเสียทุก อย่างไปหมด

“ข้ากลับมาแล้ว วันข้างหน้า ค่าหนักพันก็คงต้องพึ่งพา พวกข้าสองคน” พันหยุนหยุนยื่นมือไปจับถุงผ้าตรงหลัง ของเสี่ยวถัง ถุงผ้านั้นเต็มไปด้วยเหงื่อของเสี่ยวถังจน ทำให้เห็นของที่อยู่ข้างใน มี่อวิ๋นรู้สึกอุ่นใจและเจ็บใจใน เพลาเดียวกัน พันกั้ววิ่งเป็นผู้ที่มีชื่อเสียงในเมืองนี้ ใน เรือนมีบ่าวไพร่อาศัยอยู่นับร้อย แต่พอเกิดเรื่องขึ้นมา มี เพียงนางผู้เดียวที่ยังคงอยู่ในตำหนักพัน

เสี่ยวถังเห็นพันหยุนหยุนจึงรู้สึกสะดุ้งเบาๆ คุณหนูคนนี้ กับคนก่อนไม่เหมือนกัน นางได้ยินมีคนบอกว่า คุณหนูไป คุยกับฮ่องเต้อย่างไรไม่รู้ในลานประหาร จึงจะสามารถมี ชีวิตอยู่ต่อได้ คุณหนูเห็นคนนอกก็มักจะรู้สึกอายจนตัวสั่น กลับสามารถพูดคุยกับฮ่องเต้นได้ นาง จึงแค่เชื่อบ้างไม่เชื่อบ้าง พอนางรอคุณหนูจนไม่ไปสัก ที นางก็นึกว่าทุกคนคงเข้าใจผิด รอให้คุณหนูมาปรากฏ อยู่ต่อหน้านาง นางจึงจะเชื่อ พันหยุนหยุนกลับมาเยี่ยงนี้ ทำให้นางรู้สึกตกใจยิ่งนัก

“ยังไม่ไปอีก ข้าหิวแล้ว เจ้าทำขนมได้อร่อยที่สุด พวก ข้ากลับไป เจ้าทำให้ข้าทานหน่อย”

มี่อวิ๋นรู้ว่าเสี่ยวถังกำลังสงสัย นางจึงไม่อยากพูดอะไร เยอะ จึงจูงมือเสี่ยวถังเดินไป นางใช้เท้าถีบประตูออก เสี่ยวถังจึงอ้าปากใหญ่จนสามารถยัดไข่เข้าไปสามฟอง

“คุณหนูพัน ยินดีด้วยขอรับที่สามารถรอดชีวิตกลับมา ได้ ไหนๆท่านก็รอดชีวิตกลับมาแล้ว หนี้ระหว่างพวกข้าถึ ยังคงอยู่ ท่านต้องใช้หนี้แทนท่านพ่อของท่าน!

ชายรูปร่างอ้วนที่กำลังจับท้องของตนเอง มืออีกข้างก็ได้ ถือไม้จิ้มฟันไว้ ข้างหลังเขายังมีคนอีกหลายคนติดตาม ไปด้วย ทุกคนต่างก็ลูบท้องใหญ่ๆของตนเองแล้วค่อยๆ เดินมาอยู่ตรงหน้าพันหยุนหยุน

พอเห็นเขาที่กำลังเดินมาอยู่ตรงหน้านาง บนมือยังมี กระดาษเป็นปีกหนาๆถืออยู่

“นี่คืออะไร?” พันหยุนหยุนรับมันไว้ ข้างบนได้เขียนตัวหนังสือไว้มากมาย สุดท้ายก็มีนามของพันกั้วเวิ้งลงไว้

“พวกนี้เป็นหนี้ที่ท่านพ่อของเจ้าติดค้างไว้ พ่อเจ้าไม่อยู่ แล้ว เจ้าก็ต้องคืนหนี้แทนพ่อเจ้า”พ่อค้าอ้วนๆผู้นั้นจับจ้อง พันหยุนหยุนไว้ คำพูดของเขาไม่ได้หวังดีอะไรใดๆ

“นี่เจ้าหมายความว่าอะไร? คุณท่านของพวกข้าเพียง แค่……แค่ออกไปข้างนอก เจ้า……เจ้า….” เสี่ยวถังยืนขวาง พันหยุนหยุนไว้ นางแค่อยากจะปกป้องพันหยุนหยุน

พันหยุนหยุนอ่านจดหมายพวกนั้นโดยเร็ว ก็สังเกตเห็น ว่าผู้ที่ยืมเงินนั้นมีมากมาย ดูๆแล้วไอ้อ้วนนี้ตั้งแต่จะเก็บ รวบรวมแต่ของพันกั้วเวิง หนี้พวกนี้พอมารวมๆกันแล้วก็ สามพันตำลึงโดยประมาณ