บทที่ 4 อวิ๋นซูจือที่ดื้อดึงยิ่งนัก

นัยน์ตาของพี่ใหญ่เต็มไปด้วยความกลัว แรงมหาศาลบน ศีรษะทําให้เขาไม่ต้องสงสัยเลยว่ามันเพียงพอแล้วที่จะบีบ กะโหลกของเขาแตกสลาย ใบหน้าของเขาเต็มไปด้วยเลือดและ ร้องขอความเมตตา “พี่ใหญ่ ผมผิดไปแล้ว!”

“เราสองพี่น้องไม่มีตา ไม่ควรโลกผู้หญิงของพี่ใหญ่ เรา สมควรตาย! เราสมควรตาย!”

“พี่ใหญ่ พวกเราผิดไปแล้ว ได้โปรด ปล่อยพวกเราไปเหมือน หมาเถอะ!”

เซี่ยงเส้าหลงดูเฉยเมย “ลากมันออกไปจัดการซะ!”

“ครับ!”

“ไม่! อย่า!”

“พี่ใหญ่! ปล่อยเราไปเถอะ!”

ขอความเมตตาแต่ละคำ ปวดร้าวแทบจะขาดใจ!

แต่ฉิวหนิวไม่รู้สึกอะไร ลากทั้งสองคน เหมือนกับลากสุนัขที่ ตายแล้วสองตัว คราบเลือดก็ไหลออกมาตลอดทาง เยนเอ๋อหลุด ออกจากอ้อมกอดของเซี่ยงเส้าหลง วิ่งไปที่ด้านข้างของอวิ๋นเส เหยนแล้วกอดเธอ “แม่ คะ คุณไม่เป็นอะไรใช่ไหม?”

“ดูสิ พ่อช่วยเราไว้ แล้วพ่อก็มาหาเยนเอ๋อแล้ว!”
อนเสวีเหยนกอดเยนเอ๋อแน่น รู้สึกถึงความสุขของเยนเอ๋อ และการจ้องมองของ เซี่ยงเส้าหลงนั้นซับซ้อนมาก

“ไปกับผม!”

อนเสบู่เหยนปล่อยสามคำนี้ด้วยน้ำเสียงเย็นชา

“ฉันไม่!”

อวิ๋นเสวีเหยนกัดริมฝีปากของเธอ

แค่พริบตาเซี่ยงเส้าหลงก็อยู่ตรงหน้าเธอ มือใหญ่ที่หยาบของ เขาจับคางเรียวของอวิ๋นเสบู่เหยนไว้ ดวงตาของเขาหรี่ลงเล็ก น้อย “คุณจากไปโดยไม่บอกลาเป็นเวลาห้าปีแล้วและผมก็ได้ไป หาคุณเป็นเวลาห้าปี!”

“ในเมื่อผมพบคุณแล้ว ผมไม่อยากให้คุณหายไปจากผมอีก!”

อนเสบู่เหยนตัวสั่น ดวงตาของเธอเริ่มขุ่นเคือง ผู้ชายคนนี้ เป็นปีศาจ เช่นเดียวกับคืนเมื่อห้าปีที่แล้ว เผด็จการและบ้าคลั่ง!

เมื่อเห็นเซี่ยงเส้าหลงออกมาพร้อมกับอวิ๋นเสาเรียน หวงเทียน หูที่รออยู่ข้างๆ เดินไปและกล่าวด้วยความเคารพ “นาย … ”

ก่อนที่คำว่าพลจะพูดออกมา สายตาอย่างเย็นชาของเซี่ยงเส้า หลงกวาดผ่าน คําพูดของ หวงเทียนจบลงอย่างกะทันหัน หัว ของเขาถือว่าหมุนได้เร็ว และการสนทนาก็เปลี่ยนไป “คุณเซี่ยง ผมขอโทษสำหรับความไม่พอใจที่เกิดขึ้นกับคุณในวันนี้ เพื่อเป็นการขอโทษผมจะให้บัตร VIP ระดับบนสุดของโรงแรมออน เซ็น ในอนาคต ร้านค้าในเครือใดๆ ก็ตามที่อยู่ภายใต้โรงแรมอ อนเซ็น จะให้บริการฟรีทั้งหมด!!

อวินเยว่เหียนที่ตามเขามา มองเซี่ยงเส้าหลงด้วยความ ประหลาดใจทันที เธอไม่รู้จักหรือแม้แต่ไม่รู้อะไรเลยเกี่ยวกับ ชายที่เอาพรหมจารีของเธอไป

แต่ในฐานะคนของเมืองเทียนให้กับหวงเทียนหูเธอคุ้นเคย มาก เขาเรียกได้ว่าเป็นเหมือนจอมอันธพาล แต่เขากลับสุภาพ ต่อเซี่ยงเส้าหลงที่อยู่ตรงหน้าเช่นนี้?

ตัวตนของเขาคืออะไร?!

เมื่อรู้สึกถึงความสงสัยของอวิ๋นเสบู่เหยน เซี่ยงเส้าหลงไม่ ต้องการเปิดเผยตัวตนที่แท้จริงของเขาอย่างรวดเร็ว เอ่ยปากพูด จางๆ ว่า “บอสหวงเคยเป็นหนี้บุญคุณผมมาก่อน คราวนี้ จึงถือ โอกาสตอบแทนผมเท่านั้น”

เมื่อได้ยินคำพูดของนายพลน้อย แน่นอนว่าหวงเทียนหูจะไม่ ขัดแย้งกับเขา พยักหน้าเห็นด้วย

และพวกเขาไม่มีใครสนใจ ทันใดนั้นสีหน้าของอวิ๋นซูจือที่อยู่ ไม่ไกลจากที่นี่ก็น่าเกลียดมาก

เมื่อรู้ว่าเซี่ยงเส้าหลงเป็นพ่อของเยนเอ๋อ อวิ๋นซูจือก็ตื่นเต้น! แม้แต่เจ้าอันธพาลเมืองหนานยังต้องให้ความเคารพ สถานะ และตำแหน่งของเขาจะแย่ถึงไหนล่ะ?
ลูกเขยแบบนี้ เป็นคนที่ตนเองเคยใฝ่ฝันอยากได้ไม่ใช่หรือ?

เมื่อคิดถึงตอนนี้ รอยยิ้มเบิกบาน กำลังจะเดินไปเพื่อสร้าง ความสัมพันธ์กับเซี่ยงเส้าหลง โดยไม่ตั้งใจ ก็ได้ยินคำพูดเมื่อครู่ นี้ และหัวใจที่เดือดพล่านในทันใดก็เย็นลง

มันเป็นแค่…หนี้บุญคุณ?

กล่าวอีกนัยหนึ่งคือ ชายที่มีลายพรางขาดอยู่เต็มไปหมดใน ตัวคนนี้ เป็นไปได้มากว่าเขาจะเป็นเช่นนี้ เป็นเด็กยากจนเหมือน ที่เขาแสดงออกมา? !

เมื่อคิดถึงสิ่งนี้ ใบหน้าของอวิ๋นซูจือก็รู้สึกขุ่นเคือง อวิ๋นเยนเอ๋ อขายห้าล้านหยวนให้กับหวงเทา ภายใต้การยุ่งวุ่นวายของเ ยงเส้าหลง ทำให้มันจบลง ถ้าให้เขาพาอนเสบู่เหยนไปอีก งั้น ตัวเธอก็ไม่ได้อะไรสักอย่างแล้วล่ะสิ? !

แม้ว่าอวิ๋นเสบู่เหยนจะมีลูกก่อนแต่ง แต่ตำแหน่งของผู้หญิงที่ สวยที่สุดสิบคนในเมืองเทียนไฟยังอยู่ ใบหน้าและหุ่นนั้นมีเสน่ห์ มากกว่าเดิม บอสใหญ่นับไม่ถ้วนที่ต้องการรับเลี้ยงเธอเป็นเด็ก เสียและกำลังจับจ้องมองเธออยู่ แม้ว่าราคาจะไม่สูงเท่าคนที่ แต่งงานเข้าไปอย่างถูกประเพณี แต่อวิ๋นเสบู่เหยนยังคงมีราคาที่ สูงเช่นกัน อวิ๋นซูจือจับเธอไว้แน่นหวังว่าจะขายได้ราคาที่ดี ถ้า เธอถูกเซี่ยงเส้าหลงพาไป งั้นเธอคงไม่ได้อะไรสักอย่าง

แต่หวงเทียนหูอยู่ที่นี่ เธอไม่สามารถทำอะไรกับเซี่ยงเส้าหลง ได้เลย หลังจากครุ่นคิดเกี่ยวกับเรื่องนี้ ทันใดนั้น เธอก็คิดได้ อะไรบางอย่าง
เธอซ่อนตัวเงียบๆ และโทรออก หลังจากนั้นไม่นาน สาย เชื่อมต่อ อวิ๋นซูจือกล่าวอย่างอ่อนโยน “เฮียเซียจื่อ ฉันคือซูจีอ เอง!”

“บอสหวงจัดพิธีรับเลี้ยงลูกบุญธรรมที่โรงแรมออนเซ็นในวันนี้ คุณรู้ไหม?”

“ใช่ใช่ใช่ แต่มีเด็กผู้ชายคนหนึ่งที่ไม่ดูตาม้าตาเรือ มาแย่ง ลูกสาวของบอสหวงไป บอสหวงไม่สามารถทำอะไรได้เลยเพราะ กลัวเสียหน้า

อีกด้านหนึ่งของโทรศัพท์ ชายหัวล้านที่มีรอยสักแมงป่อง

คาราม “อะไรนะ? มีคนกล้ามาฉุกคนที่พี่ใหญ่หวงของผมชอบเห รอ?!

“เบื่อมีชีวิตอยู่แล้วมั้ง!”

“เดิมทีวันนี้ไปสายเพราะไปทำธุระ ยังกลัวว่าบอสหวงจะโกรธ

คิดไม่ถึงว่าสมแล้วที่วันนี้กูจะได้สร้างผลงาน

“รออยู่ที่หน้าประตู กูจะพาลูกน้องไปทันที!

หลังจากวางสายแล้ว อวิ๋นซูจือยิ้มอย่างเย็นชา หลอกหวงเทา ได้ แต่หลอกฉันไม่ได้หรอก!

ถึงตอนนั้น ไม่เพียงแต่สามารถแย่งอวิ๋นเสบู่เหยนสองแม่ลูก นั้นกลับมาได้เท่านั้น แต่ยังได้สั่งสอนเซี่ยงเส้าหลงและช่วยแก้ แค้นให้หวงเทา ยิงปืนนัดเดียวได้นกสองตัว!

“เฮ้! คุณจะพาฉันไปไหน!!
ที่ทางเข้าโรงแรม อวิ๋นเสบู่เหยนสะบัดมือของเซี่ยงเส้าหลงทิ้ง มองไปที่ชายคนนั้นด้วยท่าทางที่ซับซ้อน

เมื่อห้าปีที่แล้ว เขาพรากสิ่งครั้งแรกอันล้ำค่าของเธอไป เธอ ควรจะเกลียดเขา แต่ในช่วงห้าปีที่ผ่านมา ร่างของเขามักจะ ปรากฏในความคิดของเธอ

เดิมที่เธอคิดว่าเธอจะไม่มีวันได้เจอชายคนนี้อีกเลยในชีวิต แต่เมื่อเขาปรากฏตัวต่อหน้าเธอจริงๆ หัวใจของเธอก็กลับกลาย ซับซ้อนอีกครั้ง

เธอเกลียดเขา ที่ทำให้เธอและลูกต้องทนทุกข์ทุกอย่างในช่วง เวลา 5 ปีที่ผ่านมา เยนเอ๋อจะเติบโตขึ้น ในที่สุด ครอบครัวที่ไม่มี พ่อ จะเรียกว่าเป็นครอบครัวที่สมบูรณ์ไม่ได้

เมื่อมองไปที่การแสดงออกที่ซับซ้อนของอวิ๋นเสวีเหยน เซี่ยง เส้าหลงกล่าวด้วยน้ำเสียงที่สงบเป็นครั้งแรก “ให้โอกาสผมใน การชดเชยคุณกับลูก ได้ไหม?”

“เพื่อเยนเอ๋อ แต่ก็เพื่อตัวคุณเองด้วย” หัวใจของอวิ๋นเสาเหยนกระตุกทันที

ในเวลาที่เธออดไม่ได้ที่จะตอบตกลง เสียงที่ไม่ลงรอยกันก็ดัง ขึ้น “แหะๆ กูคิดว่าคนที่กล้าหาเรื่องในงานของบอสหวงจะมีสาม หัวและหกแขน คนที่เก่งกาจมาจากไหน ดูแล้วก็ไม่ได้พิเศษอะไร

“ฮ่าฮ่า…”
เสียงหัวเราะเยาะดังขึ้น ผู้คนรุมล้อมเข้ามา แมงปองมองไปที่ เซี่ยงเส้าหลง และเลียริมฝีปากของเขา “ไอ้หนุ่ม วางเด็กหญิงไว้ ในอ้อมแขนของคุณเดี๋ยวนี้!”

เมื่อเห็นรูปลักษณ์ที่ดุร้ายของเขา อวิ๋นเยนเอ๋อก็กอดคอของเ ยงเส้าหลงแน่น ใบหน้าเล็ก ๆ ฝังเข้าไปในอกของเขา “พ่อ ฉัน กลัว!”

เซี่ยงเส้าหลงตบหลังลูกสาวเบาๆ และพูดอย่างอ่อนโยน ว่า”เยนเอ๋อไม่กลัว พ่ออยู่ที่นี่ไม่มีใครจะพาคุณไปจากพ่อได้อีก”

จากนั้น มองไปที่แมงปองด้วยสายตาที่เย็นชา “วันนี้เป็นวันที่ ผมได้พบกับลูกสาว ผมไม่อยากฆ่าคน ไสหัวไปจากที่นี่!

“ฮ่าฮ่า..”

“พี่น้องทุกคน ได้ยินที่เด็กคนนี้พูดไหม?”

แมงป่องชี้มาที่เขาและหัวเราะ “ทั้งตัวดูเหมือนไม่มีเนื้อสองชิ้น อย่างคุณ ยังจะเปิดศึกฆ่า?”

“คุณกล้าเอามีดไหม? คุณเคยเห็นเลือดไหม?ขี้ขลาดอย่างคุณ เกรงว่ายังไม่เคยฆ่าไก่ด้วยซ้ำ!” ทุกคนหัวเราะเสียงดัง พวกเขาทั้งหมดมองไปที่เซี่ยงเส้าหลง

ด้วยการเยาะเย้ย

เซี่ยงเส้าหลงก็หัวเราะเช่นกัน เขาอยู่ในกองทัพมาห้าปี ตั้งแต่ ทหารระดับต่ำสุดไปจนถึงนายพลน้อยที่ได้ความเคารพนับถือ จากคนหลายพันหลายหมื่นคน ชื่อเสียงอันทรงเกียรติที่เขาได้รับสะสมด้วยชีวิตนับไม่ถ้วน ซึ่งได้ผ่านทะเลเลือด ภูเขาซากศพมา

ในสายตาของเขา ชีวิตอ่อนแอเหมือนมด

เมื่อเห็นการเยาะเย้ยบนใบหน้าของเซี่ยงเส้าหลง แมงป่อง โกรธ เอามีดออกจากเอวของเขาอย่างรวดเร็ว “ไอ้หนุ่ม! วางเด็ก ลงดีๆ แล้วคลานออกไปจากใต้เป้าของกู มิฉะนั้น กูจะปล่อย เลือดของมึง! สอนวิธีประพฤติตัวให้

ฉิวหนิวที่จัดการสองคนนั้นเสร็จเดินออกมาพอดี ใบหน้าตาที่ ซื่อๆ ของเขา แต่มีประกายของการกระหายเลือด สำหรับผู้ที่กล้า ดูถูกนายพลน้อย เขาได้ตัดสินประหารชีวิตเขาในใจแล้ว

“นายพลน้อย! ผู้ใต้บังคับบัญชาต้องการเวลาเพียงสามสิบ วินาที!”

สามสิบวินาที สิบกว่าคน พอแล้ว!

เมื่อเซี่ยงเส้าหลงกำลังจะตอบตกลง ก็มีเสียงหนึ่งดังขึ้นข้าง หลังเขา “ใครกันที่กล้าสร้างปัญหาที่หน้าประตูโรงแรมออนเซ็น อยากตายเหรอ!”