บทที่ 11 การปรากฏตัวอย่างต่อเนื่อง
“คุณหญิงเวียน คุณ……..คุณไม่เป็นไรนะคะ?”
ครูหลี่ใช้เวลาอยู่นานกว่าจะมีปฏิกิริยาตอบสนองกลับมาและ ก้าวไปข้างหน้าเพื่อเอ่ยถาม
“พวกแก! พวกแกรอดูเลยนะ คุณหญิงเฉียนร้องตะโกน H เสียงแหลม “ครูหลี่ ฉันต้องการให้ลูกสาวพวกเขาไม่สามารถ ปรากฏตัวทีซิงกวางได้อีก…….ไม่ คือไม่ว่าอนุบสลไหนของเมือง เทียนให่ก็ตาม!
ครูหลีชาเลืองมองพวกเขาแล้วยิ้มเยาะ “มันง่ายตาย แค่ให้พี่ ชายฉันเปลี่ยนแปลงประวัติของเธอสักหน่อย โรงเรียนอนุบาล ของรัฐบาลทั้งหมดในเมืองเทียนไม่จะต้องปฏิเสธรับเธอเข้าเรียน อย่างแน่นอน!
“คุณทําแบบนี้ได้ยังไง?”
อนเสาเรียนทั้งโกรธทั้งวิตกกังวล ถ้าหากเป็นอย่างนี้จริงๆ งั้นเส้นทางการศึกษาของอวิ๋นเยนเอื้อต่อจากนี้จะต้องได้รับผลก
ระทบรุนแรงอย่างแน่นอน
“คุณคิดว่า การตบคุณหญิงเฉียนครั้งนี้มันไม่มีผลอะไรงั้นเห รอ?”
ครูหลี่มองเซี่ยงเส้าหลงอย่างบึ้งตึง “ราคาที่ต้องจ่ายสําหรับการตบครั้งนี้คือโรงเรียนของรัฐทั้งหมดในเมือง เทียนไห่จะปิดประตูปฏิเสธลูกสาวของคุณ ตั้งแต่อนุบาลจนถึง มหาวิทยาลัย อนาคตของเธอจะไร้ซึ่งเป้าหมายไปวันๆอยู่ใน โรงเรียนเกรด าเหล่านั้น จากนั้นก็เข้าเรียนในมหาวิทยาลัย นอกระบบสักแห่งเพื่อเอาวุฒิปลอม สุดท้ายแล้วก็จะต้องมีชีวิตที่ ยากนําบากเป็นชนชั้นล่างสุด ในสังคมเหมือนกับพวกคุณ! ”
มองดูรอยยิ้มที่โหดร้ายของเธอแล้ว สายตาของเซี่ยงเส้าหลง ก็เริ่มหม่นมืดและหนาวเหน็บ “นี่คือสิ่งที่คนเป็นครูควรจะพูดนั้น เหรอ?”
“ดีมาก คุณทําให้ผมได้มีความรู้มากขึ้นจริงๆ! ”
“ถ้าคนขี้ประจบสอพลออย่างคุณได้อยู่ในแวดวงการศึกษาต่อ ไป มันจะเป็นการดูถูกนักเรียนทั้งหมดของเมืองเทียนไฟ
พูดจบ เขาก็กดโทรออก “พาคนของคุณมาที่โรงเรียนอนุบาล ซิงกวาง ในสิบนาที
เมื่อวางสายครูหลี่มองดูเขาราวกับเป็นคนโง่ “คุณไม่ได้ รายงานฉันจริงๆ ใช่ไหม?”
“โอ๊ย! ฉันกลัวมากจริงๆเลย
พูดพร้อมกับหยิบโทรศัพท์ออกมา หลังจากกดเบอร์และต่อ สายติดแล้ว ก็พูดเสียงออดอ้อนว่า “พี่ชาย มีคนมาก่อเรื่องที่ โรงเรียนอนุบาลและต้องการรายงานฉันให้สำนักงานการศึกษา ของพวกคุณไล่ฉันออก จะทำยังไงดีคะ?”
อีกด้านของ โทรศัพท์ “อะไรนะ?! ”
“ฉันจะดูว่าใครมันกล้าไล่น้องสาวฉัน! ” “รอก่อนนะ ฉันกำลังจะไปที่นั่น
ผ่านไปไม่นาน ชายวัยกลางคนอายุประมาณห้าสิบถึงหกสิบปี ได้นำคนสองคนมาถึงอย่างรวดเร็ว เมื่อเหลือบมองเห็นเซี่ยงเส้า หลงยืนเอามือไขว้หลัง ชายคนนั้นก้าวไปข้างหน้า โค้งคำนับเล็ก น้อยและพูดว่า “ขอโทษครับ คุณคือคุณ….คุณเชียงใช่ไหม ครับ?”
เซี่ยงเส้าหลงไม่แม้แต่จะมองเขาสักแวบหนึ่ง และพูดอย่าง ราบเรียบว่า “การศึกษาของเมืองเทียนไห่ ทำให้ผมผิดหวัง จริงๆ!!
เสียงนั้นไม่ดัง แต่ร่างของชายคนนั้นลดต่ำลงไปอย่างหนัก บนหน้าผากมีเหงื่อออกไม่หยุด “ครับ ……เป็นเพราะผมจัดการ ไม่ทั่วถึง ขอให้คุณเซี่ยงยกโทษด้วย!
หลังจากพูดจบ เขาหันศีรษะไปมองครูหลี่แล้วพูดอย่างจริงจังว่า “ไล่เธอออกจากสถานภาพการเป็นครูทันทีและ แจ้งทั้งเมืองว่าอุตสาหกรรมด้านการศึกษาจะไม่มีวันเข้ารับเธอ เข้าทํางานอีก!”
“คุณรู้ไหมว่าฉันคือใครกล้าไล่ฉันออกงั้นเหรอ?! ”
ทันใดนั้นครูหลี่กรีดร้องเสียงแหลมขึ้นมาและมองเขาขึ้นๆลงๆ ทั่วทั้งตัว จากนั้นจึงยิ้มอย่างดูถูกเหยียดหยาม “ปูนนี้แล้ว ยัง ต้องวิ่งวุ่นทํางานด้วยตัวเองเพียงเพราะการรายงานทางโทรศัพท์ น่ากลัวว่าจะเป็นเสมียนตัวเล็กๆสินะ แล้วมาเสแสร้งทำเป็น หัวหน้าอะไรสักอย่างใส่ฉัน!”
“ฉันจะบอกคุณไว้นะ รองหัวหน้าแผนกหลีคือพี่ชายของฉัน คำ พูดของฉันไม่เพียงแต่จะทำให้คุณไม่สามารถไล่ฉันออกได้ แม้แต่คุณก็จะปกป้องตัวเองไม่ได้ด้วย!
“ในวัยนี้ บอกตรงๆเลยนะอยู่จนเกษียณเพื่อรับเงินบำนาญไม่
ดีกว่าเหรอ?”
“ไม่ดูว่าตัวเองเป็นอะไร แล้วยังกล้ามาอวดเก่งต่อหน้าฉันนั้น เหรอ?”
“คุณ! …….…….”
ภายใต้อุตสาหกรรมการศึกษาของเมืองเทียนไม่มีขยะอย่าง คุณ จะคู่ควรกับความเป็นครูได้ยังไง!
“ผมบอกคุณเลยนะ วันนี้คุณถูกตัดสินไล่ออก!”
“ไม่ว่าใครจะมาก็ปกป้องคุณไม่ได้!”
“ผมกลับอยากจะดูว่าใครกล้าไล่น้องสาวผมออก
เสียงที่เต็มไปด้วยพลังและความกระฉับกระเฉงดังขึ้น จากนั้น ชายตัวอ้วนก็เดินเชิดหน้ายกเท้าสูงอย่างมั่นใจในตัวเองเข้ามา ในห้องเรียน
ทันทีที่ครูหลี่เห็น ก็รีบก้าวไปข้างหน้าทันที “พี่ค่ะ ไอ้แก่หนัง หนาคนนี้จะไล่ฉันออกค่ะ ยิ่งไปกว่านั้นยังไม่เห็นพี่อยู่ในสายตา ด้วย!
“เฮอะๆ……
ชายผู้นั้นค่อยๆหันศีรษะกลับมาและมองตรงไปยังคนที่เข้ามา “รองหัวหน้าแผนกหลี่ คุณนี่มีอำนาจยิ่งใหญ่จริงๆเลยนะ!
มองเห็นคนที่มาอย่างชัดเจนแล้ว รองหัวหน้าแผนกหลีก็ยืนนิ่ง งันอยู่กับที่ทันที
“พี่คะ พี่ดูสิว่าตาแก่คนนี้หยิ่งยโสขนาดไหน! ไม่ไว้หน้าที่ เลย! ”
“พี่ให้เขาคุกเข่าขอขมา ไม่อย่างนั้นก็ ไล่เขาออกไปเลยและ เขาจะไม่ได้รับเงินบำนาญแต่เหรียญเดียว!
เพียะ!
ชายหนุ่ม โบกมือตบหน้าแล้วจ้องมองเธออย่างรุนแรง จากนั้น เขาก็วิ่งไปหาชายคนนั้นด้วยท่าทางประจบสอพลอ “หัวหน้า แผนก คุณ……..คุณอย่าโกรธเลยนะครับ น้องสาวของผมเป็นไข้ สูงนิดหน่อย ที่พูดมากเมื่อกี้นี้ มันเป็นเรื่องไร้สาระเพราะเลอะ เลื่อนสับสนแน่ๆ”
ครูหลี่อ้าปากค้างในทันที ทันใดนั้นราวกับคิดอะไรได้บาง อย่าง แล้วมองไปทางเซี่ยงเส้าหลงด้วยสายตาเหลือเชื่อ!
ถ้าหากคนที่มาคือหัวหน้าแผนกสำนักการศึกษา อย่างนั้นแล้ว คนที่แค่โทรศัพท์แล้วสามารถเรียกผู้อำนวยการมาได้จะมีสถานะ อะไร?
ในเวลานี้ เสียงราบเรียบของเซี่ยงเส้าหลงได้ดังขึ้น “เหยนเหย น หัวหน้าแผนกสำนักการศึกษามาแล้ว เรื่องที่เกิดขึ้นเมื่อกี้นี้ ให้ เขาพิจารณาตัดสินไม่ดีกว่าเหรอ?”
อวิ๋นเสบู่เหยนเหมือนเพิ่งตื่นจากฝันแล้วเล่าเรื่องที่เกิดขึ้นเมื่อ สักครู่นี้ออกมาอย่างละเอียด
หลังจากฟังจบแล้ว หัวหน้าแผนกก็เต็มไปด้วยความขุ่นเคือง “มันเกินไปแล้วจริงๆ!
“การมีครูแบบนี้อยู่ในวงการการศึกษา มันเป็นความอัปยศ อย่างแท้จริง!
“ตามบทพื้นฐานการตัดสินตามระเบียบดั้งเดิม ให้เพิกถอน ใบรับรองมาตรฐานวิชาชีพครูของครูหลี่ ส่วนรองหัวหน้าแผนก หลี่ต้องยุติการทํางานและทำการสอบสวน หากมีพฤติกรรมเล่น พรรคเล่นพวกและทุจริตต่อหน้าที่ใดๆก็ตามระหว่างดำรง ตำแหน่ง ให้ทำการลงโทษอย่างเคร่งครัด!
ในเวลานี้ สองคนพี่น้องเหมือนกับไก่โต้งที่พ่ายแพ้การต่อสู้ อ่อนปวกเปียกอยู่บนพื้น
จากนั้น สายตาของผู้อำนวยการหันมาทางคุณหญิงเฉียน “คุณสมบัติของนักเรียนที่ไม่ผ่านเกณฑ์การรับสมัครของ โรงเรียนอนุบาลซิงกวางก็ให้ยกเลิกการรับเข้าเรียน
“คุณนายท่านนี้ ถ้าหากคุณอยากให้ลูกเข้าเรียน ก็ทำตามกฎ ระเบียบของโรงเรียนรัฐ ต่อคิวตามลำดับ และทำการประเมิน ครบทุกขั้นตอนด้วย!
แปะๆๆ! ! !
คุณหญิงเฉียนปรบมือและมองไปที่เซี่ยงเส้าหลง “คิดไม่ถึง เลยว่า ฉันมองแกต่ำไปจริงๆ”
“แม้แต่หัวหน้าแผนกสำนักการศึกษายังสามารถเชิญมาได้ ดู เหมือนว่า แกจะแตกต่างจากพวกชนชั้นต่ระดับล่างพวกนั้น อย่างน้อยที่สุด แกก็เป็นพวกชั้นต่ำที่แข็ง แรงมากกว่านิดหน่อย! ”
จากนั้น ท่าทางการแสดงออกก็เปลี่ยนเป็นชั่วร้ายทันทีทันใด “แต่ว่าคนชั้นต่ำก็เป็นคนชั้นต่ำเสมอไป จุดจบที่กล้ามาต่อสู้กับ ฉัน ไม่ใช่เรื่องที่คนชั้นต่ำตัวเล็กๆ จะรับผิดชอบได้!
“ส่วนคุณน่ะเหรอ?”
สายตาของคุณหญิงเฉียนหันไปทางหัวหน้าแผนกแล้วหัวเราะ อย่างดูถูกเหยียดหยาม “แค่หัวหน้าแผนกสำนักการศึกษาเล็กๆ คนหนึ่ง นี่คิดว่าคนจะให้ความสำคัญกับตัวเองจริงๆเหรอ?”
“และก็ไม่มองว่าตัวเองมีสถานะอะไร แล้วจะให้ลูกชายของฉัน ไปเข้าแถวรวมอยู่กับพวกคนชั้นต่ำเหล่านั้นงั้นเหรอ?”
“ผู้ปกครองท่านนี้! ระวังคำพูดของคุณด้วย! ”
หัวหน้าแผนกกล่าวด้วยน้ำเสียงที่เคร่งขรึมและเฉียบขาด “อย่าให้ความไม่รู้ของคุณทำให้ลูกๆของคุณต้องพลอยมาพัวพัน ไปด้วย!”
“ฮ่าๆๆ…..วพวกแกเองนั่นแหละที่ไม่คู่ควร!
“ด้วยสถานะของลูกชายฉัน อยากจะเข้าโรงเรียนอนุบาลไหน ในเมืองเทียนไหก็ย่อมได้!
“การประเมินบ้าบออะไร เป็นแค่หัวหน้าแผนกเล็กๆไม่มี คุณสมบัติในการตัดสินใจหรอกนะ!”
“เอาล่ะ! ถ้าอย่างนั้นผมจะบอกคุณด้วยเช่นกัน ตราบใดที่ผม ยังอยู่ ถ้าลูกของคุณไม่เข้าสู่กระบวนการสมัครเรียนก็จะไม่มีทาง เข้าเรียน โรงเรียน ใดๆได้ !
“ถ้าอย่างนั้นหัวหน้าแผนกท่านนี้ก็ไม่ต้องทำงานแล้ว!”
เมื่อได้ยินเช่นนี้แล้ว คุณหญิงเฉียนมีความสุขทันทีแล้วบิดเอว เดินไปหาคนที่พูดและเอ่ยด้วยใบหน้าโศกเศร้าเสียใจ “ทำไม คุณเพิ่งมาล่ะคะ ถ้ามาช้ากว่านี้สักหน่อย ภรรยาและลูกของคุณ จะต้องถูกคนรังแกจนตาย!”
เมื่อเห็นรอยแดงบนหน้าของคุณหญิงเฉียน ชายคนนั้นก็มี ประกายเย็นวาบอยู่ในดวงตาของเขา แล้วกล่าวด้วยเสียง เคร่งขรึมและเฉียบขาด “ฉันอยากเห็นว่าในเมืองหนานแห่ง เทียนไห่ ใครกันที่มันกล้ารังแกภรรยาของฉัน!
เขาเบนสายตามองไปทางหัวหน้าแผนกสำนักการศึกษา “หัวหน้าแผนก โจวนั่นคุณใช่ไหม?”
ทันใดนั้นสีหน้าของหัวหน้าแผนกโจวเปลี่ยนเป็นลำบากใจ เล็กน้อย ผู้ที่มาทำเสียงดูหมิ่นดูแคลน*หัวหน้าแผนก โจว อายุก็ไม่น้อยแล้ว การบริหารจัดการเอง ต่างๆเลยสับสนมึนงงไปบ้าง เช่นเดียวกับการแสดงออกเมื่อกี้นี้ ตำแหน่งหัวหน้าแผนกสำนักการศึกษาไม่เหมาะสมกับคุณอีกต่อ ไปแล้ว!”
“กลับไปจัดการตามขั้นตอนแล้วส่งมอบให้รองหัวหน้าแผนก หรับตำแหน่งต่อจากคุณ
เมื่อได้ยินคำนี้สีหน้าของรองหัวหน้าแผนกหลีเดิมทีที่ราวกับ เถ้า บนหน้าก็มีความรู้สึกเปี่ยมล้นขึ้นมาทันทีแล้ววิ่งเหยาะๆไป จนถึงด้านข้างของชายผู้นั้นแล้วพยักหน้าหน้าโค้งคำนับ “ขอบคุณครับสารวัตรเฉียน ต่อจากนี้ผมหลีกางจะเป็นผู้ใต้ บังคับบัญชาที่ซื่อสัตย์ที่สุดของคุณ ต่อให้บุกน้ำลุยไฟ ผมจะไม่ พูดอะไรเลยทั้งนั้น!
“การแต่งตั้งข้าราชการสามารถทำได้ตามใจตั้งแต่เมื่อไหร่ กัน?”
“ฮ! ในพื้นที่ของฉัน ฉันจะให้ใครขึ้น คนนั้นก็ขึ้นได้ ฉันจะให้ ใครลง คนนั้นก็ต้องลงไป
พูดจบก็มองเขาด้วยสายตาจองหอง เช่นเดียวกัน ฉันอยาก จะให้ใครตาย ใครคนนั้นก็ไม่อาจจะมีชีวิตอยู่ได้
หัวหน้าแผนก โจวเดินเข้ามาแล้วกระซิบว่า “เมืองเทียนไห่แบ่งออกเป็นสี่เมือง เหนือ ใต้ออกตก เขาคือสารวัตร เฉียนให้เป็นผู้นำสูงสุดของเมืองหนาน!”
ผู้ว่าราชการเป็นรองพียงแค่เจ้าเมือง
“สารวัตรเฉียน ฟังจากที่คุณพูดแล้ว ถึงได้รู้ว่าคุณคือผู้ให้ ความคุ้มครองประชาชน ถ้าไม่รู้ ผมยังจะคิดว่าคุณเป็นโจรที่ยึด ครองที่ดินบนเขาตั้งตนเป็นใหญ่
“เย่อหยิ่งขนาดนี้ หรือว่าคุณไม่กลัวใช่ไหม?”
“กลัวงั้นเหรอ?”
“ฮ่าๆ ……”
เฉียนไห่หัวเราะเสียงดังลั่น “ในพื้นที่ของฉัน ฉันต้องกลัวใคร ล่ะ? คนชั้นต่ำอย่างแกงั้นเหรอ?”
“ตอนนี้คนที่ควรกลัวไม่ใช่ฉัน แต่เป็นแก
เฉียนไห่ชี้ไปที่เซี่ยงเส้าหลง “รอยฝ่ามือบนหน้าของเมียฉัน แก เป็นคนตบใช่ไหม?
“หรือว่าเธอไม่สมควรโดนล่ะ?”
เฉียนให้ตะลึง ฉันเคยคิดว่าให้ตายยังไงเซี่ยงเส้าหลงก็ไม่ ยอมรับ แล้วก็คิดด้วยว่าเซี่ยงเส้าหลงจะต้องร้องไห้อย่างเจ็บ ปวดใจและสารภาพ แต่นึกไม่ถึงเลยว่าเขาจะยอมรับออกมาด้วยวิธีที่หยิ่งผยองขนาดนี้!
“ดีมาก!”
“นานแล้วที่ไม่ได้เจอคนกล้าหาญขนาดนี้! ”
เฉียนไหหรี่ตาลงโดยมีท่าทางของผู้มีอำนาจเหนือกว่า “ตอนที่ อยู่ในคุก ฉันหวังว่าแกยังจะมีอารมณ์เย่อหยิ่งแบบนี้อยู่นะ!
“สารวัตรเฉียน! ”
ในตอนนี้เองหัวหน้าแผนก โจวเอ่ยปากว่า “ผมขอแนะนำว่า อย่าทำแบบนี้ ไม่อย่างนั้นคุณจะต้องเสียใจภายหลัง
หัวหน้าแผนกโจวรู้ถึงตัวของเซี่ยงเส้าหลงอย่างลึกซึ้ง จึงได้ เอ่ยคําเตือนที่”ปรารถนาดี” ออกไป
“เสียใจภายหลังงั้นเหรอ? ฮ่าๆ…….
“ฉันเฉียนไห่ แต่ไหนแต่ไรไม่เคยรู้ว่า เสียใจภายหลังคือ อะไร!”
“ถึงแม้ผมจะไม่รู้ว่าความสัมพันธ์ของคุณกับไอ้หมอนี่คืออะไร ถึงได้ทำให้คุณปกป้องเขาขนาดนี้ แต่ว่าตัวคุณ หัวหน้าแผนก
โจว ในสายตาของผมก็เป็นแค่ทหารกะโหลกกะลาคนหนึ่งเท่านั้น แล้วคุณมีคุณสมบัติ อะไรจะมาปกป้องเขาได้?”
เฉียนให่ทะนงตนยิ่งขึ้นพร้อมกับชี้นิ้วสูง ใส่เซี่ยงเส้าหลง “วันนี้ ฉันจะทำให้แกรู้ว่าเป็นศัตรูกับฉันเท่ากับทำให้ยมบาลต้องขุ่น เคือง!”
“ฉันไม่รังแกแกหรอกแกตบภรรยาของฉัน ฉันต้องการมือของ
แกข้างหนึ่ง!”
“ทางที่ดีแกควรให้ความร่วมมือแต่โดยดี ไม่อย่างนั้นแล้ว
“ไม่อย่างนั้นแล้ว คุณจะทำยังไง สารวัตรเฉียน!”
มีอีกเสียงหนึ่งดังขึ้นแล้วหันไปตามเสียง เมื่อเห็นผู้มาเยือน อย่างชัดเจน ใบหน้าที่เย่อหยิ่งของเฉียนไม่แข็งทื่ออยู่กับที่ทันที
เคล็ดลับ: คุณสามารถใช้แป้นคีย์บอร์ดซ้ายขวา A และ D เพื่อเรียกดูระหว่างบทต่างๆ