ตอนที่ 3 เกิดใหม่

ตอนที่ 3 เกิดใหม่

พี่รีบฟื้นขึ้นมาสักทีสิ! … บริวุตยื่นมือมาเขย่าคนที่อยู่บน

เตียง

ดุสิดารีบเข้าไปหยุดบริวุตทันที “ตาวุต อย่าไปปลุกพี่เค้าสิ ถ้า แกไปเขย่าพี่เค้าตื่นแล้วพี่เค้าเป็นอะไรขึ้นมา พ่อของแกอาจจะ โกรธแกได้นะ!”

บริตไม่ฟัง และยังคงเขย่าด้วยแรงอยู่ “พี่ ตื่น รีบลืมตามา ดูน้องชายสุดหล่อของพี่สิ!

“แม่บอกว่าอย่าเขย่าไง!” ดุสิดาเพิ่งจะขัดขวางลูกชายได้ ก็ เห็นว่าคนที่อยู่บนเตียงลืมตาขึ้น รอยยิ้มบนใบหน้าของดุสิดาก็ เปลี่ยนเป็นมีความสุขและเปี่ยมไปด้วยความรักทันที “โอ้ย ยา ยาฟื้นแล้วจริงๆ แม่ห่วงแทบแย่

บริวุตดีใจจนกอดเศวยาแน่น “ดีจริงๆ ฮะๆ ผมรู้อยู่แล้วว่าวิธีนี้ ต้องได้ผล!”

“แค่กๆ… เศวยาถูกเขากอดแน่นมากเกินไป หน้าอกของเธอถูก รัดแน่นจนหายใจไม่ออก เลยไอออกมาไม่หยุด
ดุสิดารีบขวางลูกชายของตัวเอง ” รีบปล่อยพี่สาวแกเดี๋ยวนี้

เลยนะ!”

“เฮอะๆ ก็คนมันดีใจนี่นา!

ดุสิดาเทน่าแก้วหนึ่ง แล้วส่งให้เธออย่างสนิทสนม “ยา ดื่ม น้าก่อนเถอะ”

เศวยาส่ายหัว กลิ่นของฟอร์มาลินที่ลอยอยู่ในอากาศ เธอ สัมผัสได้ถึงความเย็นของของเหลวที่เข้าสู่ร่างกายผ่านทางเข็ม นําเกลือ พอมองไปก็เห็นแม่เลี้ยงกับน้องชายยืนอยู่ข้างๆ…ภาพ ตรงหน้าเธอทำให้เธออยากจะร้องไห้

เธอเริ่มรู้สึกเวียนหัว อยู่ดีๆ เธอก็นึกขึ้นได้ว่าเมื่อสองปีก่อน เธอเข้าโรงพยาบาลเพราะเธอเสียหลักและตกบันได บริวิตก็ เขย่าเธอจนตื่นอย่างนุ่มบ่ามแบบตอนนี้ ในตอนนั้นเธอก็โบกหัว และค่าเขาไปทีหนึ่ง

ทุกอย่างเหมือนกับเพิ่งเกิดขึ้นเมื่อวาน ราวกับว่าความทรงจำ ของวันเหล่านั้นได้กลับคืนมา แต่ในตอนนี้ฉากนั้นปรากฏขึ้นอีก ครั้ง ถ้างั้น..นี่คือเธอคืนชีพ เกิดใหม่ หรือเป็นแค่ความฝันกัน นะ

“พี่ พี่คงไม่ได้ตกบันไดแล้วเอ๋อจริงๆ ใช่มั้ย” บริวุตมองเสวย ที่นั่งเหม่อลอยพร้อมยื่นมือออกมาโบกไปมาอยู่ตรงหน้าเธอสองสามที

เศวยาคอตก แขนสั่นไม่หยุดด้วยความตื่นเต้นดีใจ

จริงด้วย! ใช่จริงๆ!’ เธอยังไม่ตาย เธอฟื้นชีพแล้ว และยังกลับ มาเมื่อสองปีก่อน น้องชายของเธอยังไม่เข้าคุก นี่เป็นสองปี ก่อนหน้าที่เธอยังไม่ได้พบกับธนเทพ!!

“แย่แล้ว! แม่รีบเรียกหมอมาเร็วเข้า! พี่ตกบันไดจนเอ๋อไปแล้ว จริงๆ!”

“เอ่อ อ๊ะ ห้ะ…” ดุสิดาตกใจและรีบวิ่งออกไปตามหมอ

เศวยาเป็นเจ้าหญิงองค์เล็กของตระกูลศิริวัชรภัทรและยังเป็น แก้วตาดวงใจของคุณตาคุณยายและสามีของเธอ หากเศวยา เป็นอะไรไปแม้แต่นิดเดียว เธอคงรับไม่ได้แน่ๆ

บริวุตจับไหล่ทั้งสองข้างของเศวยาแน่น และพูดอย่างลุกลี้ ลุกลน “พี่ พี่ตั้งสติหน่อย พี่จะเอ๋อไม่ได้นะ!

ทันใดนั้นเขาก็ถูกเศวยากอดไว้แน่น

บริวุตตกใจนิ่งไปสักพัก “พี่…”
ตอนนี้บริวิตมั่นใจได้ร้อยเปอร์เซ็นต์ว่าพี่สาวของเขาเอ๋อไปแล้ว จริงๆ! เพราะเธอเกลียดเขามาตั้งแต่เด็ก แค่ยิ้มยังไม่เคยยิ้มให้ เขาเลย แต่ตอนนี้เธอกลับกอดเขาแบบนี้

เศวยาเช็ดน้าตาแห่งความสุขตื้นตันใจด้วยชายเสื้อยืดยี่ห้อของ น้องชายเธอ ดีจริงๆ ที่เธอได้ยินเสียงตะโกนและเสียงเรียก ของน้องชายได้อีกครั้ง

เธอไม่มีวันลืมฉากที่น้องชายของเธอโดนกุญแจมือที่เย็นเฉียบ ล็อคข้อมือและถูกพาไปที่รถตำรวจ เธอร้องไห้พลางวิ่งตามไป ตลอดทาง แต่น้องชายเธอกลับจับเหล็กลูกกรงตรงหน้าต่างรถ ต่ารวจ ยิ้มเล็กน้อยแล้วตะโกนกลับมาหาเธอ “พี่ วุฒิไม่ยอมให้ ใครรังแก หรอก ไม่ว่าใครก็ตาม!

ในตอนนั้นน้องของเธอดูโง่และเอ่อจนทำให้เธอเจ็บปวดใจ

เธอสดนามูก เงยหน้าขึ้นมาแล้วฉีกยิ้มให้น้องชาย “ไอ้ต

“ห้ะ!” บริวิตรู้สึกว่าตัวเองเอ๋อขึ้นมาทันที เมื่ออยู่ดีๆ เศวยา เรียกชื่อเล่นของเขา!!

เศวยาจับมือของเขาแน่น แล้วพูดอย่างจริงจัง “วุต จากนี้ไป ให้พี่ปกป้องแกเอง พี่จะไม่ให้ใครรังแกวุตได้ ไม่ว่าใครก็ตาม
บริวุตมองเธออย่างงุนงง ทันใดนั้น บริวิตก็เอามือปิดหน้า แล้วเอาหลังมือขยี้หางตา “พี่ พี่สมองกระทบกระเทือนไปแล้ว จริงเหรอ…”

เศวยาได้แต่ยิ้มเล็กน้อย น้องชายของเธอน่ารักและไร้เดียงสา อะไรเช่นนี้ ทำไมเมื่อก่อนเธอถึงเกลียดเขาได้ขนาดนั้น มันคง เป็นเพราะเธอคิดว่าไม่ใช่เลือดแม่เดียวกัน

พอนึกถึงตัวเองเมื่อก่อน ก็คิดได้ว่าตัวเองไร้เดียงสา อ่อนต่อ

โลกซะจริง

ดุสิดาพาหมอเข้ามา จากนั้นหมอก็ทําการตรวจเช็คร่างกาย ทุกส่วนของเศวยาทันที เศวยารู้สึกว่าได้รับสิ่งที่คู่ควรมาก ที่ พระเจ้าได้มอบชีวิตครั้งที่สองให้กับเธอ เธอจะทะนุถนอมและใช้ มันให้คุ้มค่าที่สุด

ผลจากการตรวจร่างกายคือไม่มีส่วนใดผิดปกติ พรุ่งนี้คุณเศว ยาก็ออกจากโรงพยาบาลได้ แล้ว” ดุสิดาได้ยินก็ถอนหายใจ ออกมาอย่างโล่งอกทีหนึ่ง

พอเห็นว่าพี่สาวเกิดอุบัติเหตุในครั้งนี้ บริวิตก็เปลี่ยนแปลง ทัศนคติของตน เขาตื่นเต้น ดีใจและมีความสุขมาก เขาอยู่ ข้างกายเธอตลอดช่วงเช้าจนเบื่อหน้ากันไปข้างหนึ่ง

เศวยากัดแอปเปิ้ลที่แม่เลี้ยงปอกให้กิน เธอรู้สึกจิตใจสงบและปลอดภัยไปกับการดูแลอยู่ข้างๆ ของดุสิดา

หลังจากได้พบเจอกับบทเรียนอันเจ็บปวดของชีวิตมากมายก่อน หน้านี้ ทำให้เธออยากจะเข้าใจสิ่งต่างๆ ต้องอดทนกับความ เจ็บปวดมามากมายนับไม่ถ้วนจนจิตใจแข็งแกร่งดั่งเหล็ก ต้อง แก่งแย่งขโมยมาจึงจะชนะคนอื่นได้ ต้องยิ้มหน้าตายโดยไม่ให้ ฝ่ายตรงข้ามรู้ว่าอยากจะฆ่าชีวิตคือการเดิมพันทุกคนเป็นนักพนัน ที่มีฝีมือในการเล่นละครเก่งสําเลิศ

เธอกาก แต่นั่นก็เป็นแค่เรื่องในอดีต

ในตอนนั้นมีเสียงเคาะประตูจากด้านนอก บริวิตเดินไปเปิดประตู “พี่ชวน พี่มาจริงๆ ด้วย

มีหญิงสาวผมยาวคนหนึ่งเดินเข้ามา เธอมีรูปร่างที่ผอมเพรียว ใบหน้าของเธอสวยงามมาก เธอสวมชุดเดรสสีขาวที่เรียบง่ายที เศวยามอบให้กับเธอ เธอคนนั้นย่างเท้าเข้ามาในห้องด้วยฝีเท้า เบาๆ แม้ว่าเธอจะไม่สวยเท่าเศวยา แต่ก็ดูบริสุทธิ์ไร้เดียงสาน่า หลงรัก

ชวนียิ้มอย่างอ่อนโยน น้ำเสียงอ่อนหวานและนุ่มนวล “คุณแม่ ให้ฉันเอาซุปนี่มาให้เธอจะ

เศวยาไม่ได้พูดอะไร เพียงแต่จ้องเธอด้วยสายตาที่ล่อให้ หลงใหลเพื่อหยุดเธอไว้
เศวยานึกถึงท่าทางของชวนตอนที่ด่าเธอว่าเป็นยัยสารเลวขึ้น

มาได้