ตอนที่ 13 ทนเอาหน่อยนะ

ตอนที่ 13 ทนเอาหน่อยนะ

รถแล่นมาจอดเทียบข้างทางช้า ๆ ธนเทพปลดเข็มขัดนิรภัยแล้ว พูดว่า “รอผมตรงนี้นะ

เศวยาเอียงคอมองตามร่างของเขา แล้วเธอก็นึกถึงนินัทธ์

เธอได้พบกับนินัทธ์ครั้งแรกที่บ้านหลังเมื่อกี้ เขายืนอยู่ในสวน มองดูก้อนเมฆสีขาวราวกับหิมะที่อยู่บนฟ้า…

ณ ตอนนั้นเธอกำลังสังเกตผู้ชายคนนี้อย่างละเอียดอยู่เงียบๆ เหมือนกับว่าเวลาหยุดลง ในตอนนั้นเธอกำลังคิดว่าทำไมผู้ชายที่ ดูเงียบๆ คนนี้ถึงได้กลายเป็นข้อห้ามของตระกูลวรวงศ์คุณากร

แต่เธอก็ทําลายข้อห้ามนี้ด้วยตัวเอง…

เธอค่อยๆ หลับตาลง ความทรงจํามักจะเป็นสิ่งที่นําเอาความเจ็บ ปวดที่หลากหลายมาด้วยเสมอ

ทันใดนั้นโทรศัพท์มือถือของเธอก็ดังขึ้น

ปลายสายคือเสียงที่อ่อนหวานของชวนี “นี่ ยา แม่ให้ฉันถามเธอว่าจะกลับมาทานมื้อเที่ยงมั้ย

ริมฝีปากที่สวยสดงดงามของเศวยายิ้มขึ้น รอยยิ้มของเธอเต็ม ไปด้วยความเยือกเย็น ไม่กลับ

“เฮอะๆ ไปทานข้าวข้างนอกกับเพื่อนเหรอ” ชวนถามอย่างหยั่ง เชิง “เพื่อนคนที่ไปด้วยครั้งที่แล้วเหรอ”

เธอเหลือบไปมองธนเทพที่กำลังจะเดินมาแวบหนึ่ง มีรังสีบาง อย่างแผ่กระจายมาจากรอยยิ้มของเธอ “ตรงนี้สัญญาณ…ถือ ไม่ดี ฉะ…มะ…ค่อยได้ยิน….เธอเลย” เศวยาแสร้งพูดขาดๆ หายๆ เหมือนกับว่าสัญญาณไม่ดี แล้วเธอก็ถือสายไว้โดยไม่พูดอะไร

ธนเทพก้าวขึ้นรถด้วยรอยยิ้มที่เหมือนกับไม่ได้ยิ้ม หยิบยาครีมที่ ชื้อมาจากร้านขายยาขึ้นมา ยกขาขึ้นมาส

หลังจากชวนที่อยู่ปลายสายได้ยินเสียงของเขา เธอก็ตัวสั่นไป เล็กน้อยและกำมือถือในมือแน่นอย่างควบคุมตัวเองไม่ได้

เทพอยู่กับเศวยาเหรอ

ชวนไม่รู้ว่าทําไมธนเทพถึงไม่บอกเธอ
เธอกลั้นหายใจ แล้วตั้งใจฟังเสียงที่อยู่ในมือถือ

ครั้งนี้เศวยาให้ความร่วมมือเป็นอย่างมาก เธอยกเท้าข้างที่ บาดเจ็บขึ้นมา ธนเทพจับน่องของเธอเบาๆ จากนั้นทาครีมให้ทั่ว บริเวณที่ได้รับบาดเจ็บ

“เจ็บจัง…”

เศวยากระซิบออกมาเบาๆ ธนเทพเงยหน้าขึ้นมามองเธอด้วย สายตาที่ลึกซึ้งแก้มและใบหน้าอันหล่อเหลาของเขาเริ่มอุ่นมาก ขึ้น แล้วพูดด้วยเสียงที่เบาและต่ำ “ทนหน่อยนะ ฉันจะทำให้ เบาๆ”

“อื้อ” เศวยาจ้องมองเขาอย่างใจจดใจจ่อโดยไม่ละสายตาไป ไหน จากนั้นก็พยักหน้าเบาๆ เล็กน้อย

ธนเทพนึกไม่ถึงเลยว่าเศวยาจะว่านอนสอนง่ายแบบนี้ เขาเลย รู้สึกประหลาดใจเล็กน้อย ตั้งแต่ที่เจอผู้หญิงคนนี้มา เธอก็ผีเข้าผี ออกทุกครั้งราวกับเทพีที่เย้ายวนเพศตรงข้าม เขาไม่เคยคิดเลย ว่าเธอจะเงียบเฉย อ่อนหวานละมุนละไมและนุ่มนวลแบบนี้ได้

อีกด้านหนึ่งของทางปลายสาย ชวนก็กดตัดสายไปทันที
ชวนียืนอยู่ในห้องรับแขกด้วยใบหน้าที่ซีดเผือด น้าลดาวัลย์ เรียกเธอสองสามทีแต่เธอก็ไม่มีการตอบสนองอะไร

สภาพจิตใจของชวนีในตอนนี้สับสนจนควบคุมตัวเองได้ยาก

เวลาสั้นๆ แค่ไม่กี่วัน พวกเขาก็พัฒนาความสัมพันธ์ได้รวดเร็ว ขนาดนี้แล้ว เทพกลับไม่บอกอะไรเธอเลย…เธอรู้สึกกลัวอยู่ลึกๆ ในใจ ความรู้สึกนี้แทบจะกลืนกินเธอให้หายไป ทันใดนั้นในสมอง ของเธอก็เต็มไปด้วยความคิดที่มาจากความกลัวในจิตใต้สำนึก

‘ถ้าเทพหลงรักเศวยาขึ้นมาจริงๆ จะทำยังไง

ภายในรถ ธนเทพทายาให้เศวยาเสร็จแล้ว เธอชำเลืองมองหน้า จอมือถือ ก็พบว่าอีกฝ่ายได้สิ้นสุดการโทรแล้ว สายตาของเศวยา เย็นชาเล็กน้อย รอยยิ้มของเธอก็ดูงดงามมากขึ้น

ในชาติก่อน เธอไล่ตามกันของธนเทพ แต่ถูกเขาเมินเฉยและ รังเกียจ เพื่อที่จะเอาอกเอาใจเขานั้น เธอยอมพยายามทำทุกวิถี ทาง แม้แต่ชวนี้ก็ยังไม่รู้ว่าโดนนินทาลับหลังไปแล้วอย่างอิ่มอก อิ่มใจ ในชาตินี้เธอจะเปลี่ยนแปลงทุกอย่าง เธอจะไม่ทำเพื่อตัว เอง แต่เธอจะทําทุกอย่างเพื่อ…นินัทธ์

ในตอนเที่ยงธนเทพเลี้ยงมื้อเที่ยงเศวยา ในตอนที่เขาถามเธอ ว่าอยากกินอะไร เธอพูดชื่อร้านอาหารชื่อหนึ่งออกมา
ธนเทพนิ่งไปสักพักโดยที่ไม่พูดอะไร จากนั้นก็ขับรถมุ่งหน้าไป ร้านที่เธอบอก

ร้านฟู้ดส์โซนคือร้านอาหารปักษ์ใต้ รสชาติเหมือนกับของท้อง ถิ่นเลย อาหารในร้านเน้นอาหารเผ็ดร้อนเป็นหลัก เครื่องเทศ ต่างๆ ก็ส่งตรงมาจากภาคใต้ ดังนั้นอาหารใต้ของที่นี่จึงรสชาติ เหมือนกับที่ภาคใต้มาก ธนเทพชอบทานเผ็ด เขาเป็นลูกค้าประจํา ของร้านนี้ เมื่อก่อนเศวยาไม่เคยแตะรสเผ็ดมาก่อน แต่เพื่อธน เทพ เธอลองสั่งปลากระพงสามรสจานเล็กมาทานก็พบว่าไม่ได้ เผ็ดจนสีหน้าเปลี่ยน จากนั้นมาเธอจึงชอบกินเผ็ด

ธนเทพพยุงเศวยาเดินเข้ามาในร้าน ตอนเที่ยงมีคนไม่เยอะมาก นัก ทั้งสองไปนั่งโต๊ะที่ติดริมหน้าต่าง

เด็กเสิร์ฟนําเมนูมาวางไว้ที่โต๊ะ ธนเทพก็ส่งให้เศวยาอย่างไว เธอชอบกินอะไรเหรอ

เศวยาไม่มองเมนูเลยสักนิด เธอเลือกอาหารอย่างนึงมาอย่าง ส่งๆ ธนเทพมองเธอด้วยความสงสัย ยิ่งมองนานก็ยิ่งรู้สึกสงสัย มากขึ้น

อาหารที่เธอสั่งล้วนแต่เป็นอาหารที่เขาชอบทานเป็นประจำ

“มองฉันทําไม” เศวยารินน้า แล้วค่อยๆ ดื่ม มองจากมุมของเขาก็เห็นว่าแววตาที่เหมือนนกฟินิกส์ของเธอตกลงเล็กน้อย จน ทำให้เห็นว่าเธอกรีดอายไลน์เนอร์ที่ดูละเอียดอ่อนและมีสไตล์ ถ้ามองผ่านๆ ดวงตาของเธอเหมือนเป็นดาวที่สุกสว่างที่ทำให้คน ลุ่มหลงและมัวเมาได้

เขาค่อยๆ โน้มตัวมาใกล้ สายตาของเขาร้อนผ่าวเหมือนถูกไฟ แผดเผา “มาบ่อยเหรอ”

เธอวางแก้วน้ำ แล้วพูดออกมาอย่างไม่มีนังขังขอบ “แฟนเก่าฉัน ชอบมากินที่นี่น่ะ”

แฟนเก่าเหรอ’ ธนเทพคิ้วกระตุก อยู่ดีๆ ก็รู้สึกว่าแปลกที่เธอจะ ชอบผู้ชายแบบนี้ เขาจึงจ้องเธอยิ่งกว่าเดิม “เขาเป็นคนยังไงเห รอ”

เศวยายิ้ม “เป็นคนโง่

“หือ” ธนเทพมองเธอด้วยสายตาที่ทะลุปรุโปร่งเหมือนกับว่า เข้าใจเรื่องทั้งหมด “อยากจะจับเขาเหรอ เขาทำให้คุณเสียใจเห รอ”

“เหอะๆ ไม่ต้องสนใจเขาหรอก” เศวยาเงยหน้ามองเขาตรงๆ “ฉันเป็นคนมอบโอกาสให้เขา แต่เขากลับทำร้ายฉัน
ถ้าไม่ใช่เพราะชวนีที่จงใจให้ภาพที่เศวยากับธนเทพจูบกันอย่าง ดูดดื่มแตกสลาย เศวยากลัวว่าเธอจะคิดมาตลอดว่าธนเทพไม่ได้ ไม่รักเธอ แต่เธอยังให้ความรักกับเขาไม่พอ…

เธอเกลียดธนเทพ เกลียดชวนี แต่ก็เกลียดตัวเองมากกว่า