บทที่ 9 กลับไปที่โรงเรียน
ในที่สุดวันนี้ก็มาถึง ช่วงเวลาเช้าตรู่ เจ้าชายแห่งแดนมืดก็หิ้ว กระเป๋ามาที่ฐานการเคลื่อนย้ายข้ามมิติของฝ่ายขนส่งของ พระราชวัง นอกจากเขาแล้วก็มีพ่อกับแม่ที่มาส่ง ส่วนรอบ ๆ ด้านก็มีสื่องครักษ์และทหารจำนวนหนึ่งคอยเฝ้าดูอยู่ห่าง ๆ
“ท่านพ่อ ท่านแม่ ข้าจะไปแล้วนะครับ
“แม่อุตส่าห์ได้กลับมาอยู่กับเจ้าแล้ว ทำไมต้องแยกจากกันอี กล่ะเนี่ย” เซซาเนียยังคงมีผ้าลูกไม้คลุมศีรษะและใบหน้าเหมือน เช่นเคย ทว่าเซเรียสก็พอเดาสีหน้าของแม่ออก
“จําไว้นะ อย่าให้ใครรู้ว่าเจ้าเป็นปีศาจ ไม่อย่างนั้นเดือดร้อน แน่” วาเรียสย้ำเตือนกฎเหล็กที่ลูกชายต้องรักษาไว้โดยไม่มี เหตุผลใด ๆ ต้องแหก นอกจากจำเป็นจริง ๆ
“ท่านพ่อเองก็ดูแลท่านแม่ดี ๆ นะครับ สักวันหนึ่งทางโรซาน คงรู้ว่านั่นคือท่านแม่ตัวปลอม อุตส่าห์ได้ท่านแม่กลับมาก็อย่า ปล่อยให้หลุดมือล่ะ” เซเรียสก็ย้ำเตือนอีกฝ่ายบ้างจากนั้นก็มอง หน้าหญิงสาว เจ้าหญิงแห่งโรซานตรงเข้ามากอดแต่คราวนี้ไม่ได้ กอดแน่น ๆ แล้ว มีหวังลูกชายวิ่งหนีกันพอดี
“ส่งข่าวกลับมาบ้างนะ” เจ้าของเสียงใสกระซิบหูเจ้าตัวเล็ก
(?) ในสายตาพ่อแม่
“เรื่องเงินน่ะ พ่อจัดการให้แล้ว แต่อย่าใช้เยอะนะ หยอด กระปุกซะบ้าง”
“ข้าพกกระปุกออมสินมาด้วยหรอกน่า” เซเรียสกลอกตามอง บน “ถ้าไม่มีอะไรแล้ว ข้าไปก่อนนะครับ” ร่างสูงค้อมศีรษะให้ทั้ง สองแล้วจึงเดินขึ้นไปบนแผ่นศิลาที่มีการสลักรูปวงเวทเคลื่อน ย้ายข้ามมิติไว้อย่างชัดเจน จากนั้นเจ้าหน้าที่ที่ประจำอยู่แถวนั้น ก็เปิดการใช้งาน
“เมื่อกี้ข้าก็ลืมถามว่าลูกลืมอะไรหรือเปล่า แต่หวังว่าคงจะไม่ ลืมอะไรนะคะ” เซซาเนียที่ยืนส่งลูกชายหันมากระซิบกับคนข้าง ๆ อย่างเป็นกังวล
“เซเรียสคงไม่ลืมอะไรหรอก เวลาจัดข้าวของใส่กระเป๋า เขา จะตรวจสอบก่อนเสมอ อีกอย่างคริสตัลเวทที่ข้าจะให้เขากวา เรียสชะงักเมื่อเห็นกล่องใส่คริสตัลที่ว่าอยู่ในมือตัวเอง นัยน์ตาสี แดงเบิกกว้างเมื่อนึกได้ว่าลืมให้ลูกนำติดตัวไปด้วย เซซาเนียที่ มองอยู่ก็ถอนหายใจพลางยกมือปิดหน้า
“ไม่น่าเลยเซเรียส แม่น่าจะรู้ว่าพ่อมันไว้ใจไม่ได้ ระหว่างที่ข้า ไม่อยู่ ท่านเลี้ยงลูก หรือเปล่าคะ ให้ลูกนอนแต่หัวค่ำกับกินข้าวตรงเวลาบ้างไหม!
“เดี๋ยว! ทำไมอยู่ดี ๆ โยงเข้าเรื่องเลี้ยงลูกเล่า!” เขาแค่ก็ลืมให้ คริสตัลเวทเองนะ ทำไมเซซาเนียจะต้องโมโหขนาดนี้แล้วยังนำ เรื่องอื่นมาพูดอีก
“ข้าก็พูดแล้วไงคะ เพราะพ่อมันไว้ใจไม่ได้ สมัยก่อนแค่ปล่อย ลูกไว้กับท่านครูเดียว ท่านกลับเอาลูกไปโยนเล่น แบบนี้ไม่มีใคร เขาทํากันหรอกค่ะ นอกจากปีศาจสติไม่เต็มแบบท่านนี่แหละ!
“ทำไมต้องว่ากันด้วย” เจ้าตัวทำหน้าตาน่าสงสาร ลูกมีปัญหา โทษใครไม่โทษแต่มาโทษพ่อคนเดียว จังหวะนั้นศิลาเคลื่อน ย้ายเวทข้ามมิติที่ทํางาน ก่อนที่ร่างของใครบางคนจะกระโจน ออกมา
“ท่านพ่อ ท่านลืมให้คริสตัลข้า
“เออ เอาไป!” วาเรียสโยนของไปให้อีกฝ่ายรับได้ทันก่อนจะ ค้อมศีรษะตามด้วยวิ่งกลับไปยืนบนแผ่นศิลาเวทเคลื่อนย้าย จากนั้นก็ถูกวาร์ปไปยังเมืองที่อยู่ใกล้ชายแดนประเทศซิลวามาก ที่สุด “ลูกกลับมาเอาไปแล้ว พอใจหรือยัง”
“…” เซซาเนียไม่พูดอะไรนอกจากหันหลังเดินหนีไปเหมือน สาวน้อยถูกขัดใจ วาเรียสส่ายหน้าพลางกลอกตามองบนแล้วเดินตามไปบ้าง
ก็รู้อยู่นะ ว่าอยากแกล้ง
หลังจากมาถึงเมืองที่อยู่ใกล้ชายแดน เซเรียสก็แวะไปซื้อเจล จัดแต่งทรงผมที่ย่านการค้า จากนั้นเจ้าตัวก็สวมแว่นตา แล้ว สะพายกระเป๋าเป้มุ่งหน้าไปยังกำแพงกั้นชายแดน ชายหนุ่มท เหมือนที่เคยทำ แอบเข้าไปเงียบ ๆ ใช้เวทพรางใบหู ก่อนจะรีบ ไปหาฐานการเคลื่อนย้ายเวทข้ามมิติกระโดดทีเดียวไปถึงเมือง นเทลล่าเลย
‘นี่คนหรือฝูงอะไรวะ!’ ทันทีที่มาถึงเมืองรองของประเทศชิลวา เจ้าชายแห่งแดนมืดก็พบว่ามีคนเดินผ่านไปผ่านมาเยอะกว่าวันที่ เขามาสมัครเรียนเสียอีก คงเพราะช่วงนี้ใกล้เปิดเทอม พวกผู้ ปกครองจึงมาส่งลูกหลาน
ชายหนุ่มเดินฝ่าฝูงชนไปยังประตูโรงเรียนซึ่งตอนนี้มีผู้คนเดิน เข้าออกกันแน่นขนัด เซเรียสจึงเลือกใช้เส้นทางอื่นนั่นคือเดินไป ที่รั้วข้างโรงเรียน แล้วกระโดดข้ามรั้วเข้าไป จากนั้นเจ้าตัวจึงรีบ เดินไปตามแผนที่หาหอพักของตัวเอง
“พี่ครับ หอซิลวาอยู่ที่ไหนครับ”
“เดินไปตรงหัวมุมแล้วเลี้ยวซ้าย ตรงไปอีกไม่ไกลก็จะเจอหอ แล้วล่ะ” รุ่นพี่ผู้หญิงที่เดินสวนมาหยุดตอบคำถามรุ่นน้องผู้มาใหม่พลางชี้นิ้วไปยังเส้นทางที่ถูก ต้อง
“ขอบคุณครับ” จากนั้นเซเรียสก็รีบเดินไปตามทางที่อีกฝ่าย บอก ตอนนั้นเองที่นัยน์ตาสีแดงเห็นใครบางคนกำลังยืนมอง ซ้ายมองขวาท่าทางเหมือนคนหลงทาง
‘ยหัวหงอกเองเหรอ” ร่างสูงตรงเข้าไปหาหญิงสาว เธอหัน หลังมาพอดีทำให้สีหน้าเหมือนคนกำลังเครียดแปรเปลี่ยนเป็น ดีใจ
“เมเทเลีย สวัสดีครับ”
“ดีใจจังที่ได้เจอนาย ฉันกำลังหลงทาง หอซิลวาอยู่ไหนหาไม่ เจอเลย ถามพวกรุ่นพี่ที่เดินผ่านไป เขาก็บอกว่ามาทางนี้ แต่ฉัน ไม่เห็นหอพักนะ” ร่างบางอธิบายพลางกวาดสายตามองไปรอบ ๆ เซสเลิกคิ้วข้างหนึ่งจากนั้นจึงกวาดสายตามองหาบ้างจน กระทั่งเห็นป้ายเล็ก ๆ ชี้ไปทางขวามือ
ป้ายบ้านใครมันเล็กขนาดนั้นวะ เป็นตู ตูก็หลงเหมือนกัน แหละ!’ คนสวมแว่นสบถในใจแล้วซ้ำเลืองมองสัมภาระที่เมเท เลียขนมา มีทั้งหมดสามกระเป๋าใหญ่ในขณะที่เขามีแค่เป้ใบ เดียว ในใจก็อดคิดไม่ได้เธอจะขนอะไรมาเยอะแยะ ไม่ได้ย้าย บ้านไปไหนแท้ ๆ
“ผมรู้แล้วครับว่าไปทางไหน ส่วนสัมภาระ ให้ผมช่วยถือนะ ครับ” เขาไม่ได้ใจดีแต่เห็นหญิงสาวทำท่าแบกของแล้วมันอนาถ เจ้าตัวจึงช่วยยกกระเป๋าให้
“ขอบคุณมากนะ รบกวนจริง ๆ” เมเทเลียฝืนยิ้มขณะนิ้ว กระเป๋าตามหลัง เซสพาเธอเดินเลี้ยวเข้าซอยด้านขวามือแล้วก็ เห็นตึกสูงขนาดใหญ่ตั้งอยู่ตรงหน้า
ในที่สุดก็มาถึงหอซิลวา
ประตูทางเข้าตัวอาคารเปิดอ้าไว้ต้อนรับน้องใหม่ที่กำลังเดิน ทางมา สองหนุ่มสาวหิ้วกระเป๋าเดินขึ้นบันไดเข้าไปข้างในก็พบ กับห้องโถงใหญ่ที่มีโซฟานั่งเล่นถูกจัดไว้ให้พวกนักเรียนมานั่ง อ่านหนังสือไม่ก็คุยเล่นกับเพื่อน ๆ เซสพาเมเทเลียไปวางกระเป๋า ใกล้กับโซฟาที่อยู่ไม่ไกลแล้วนั่งพักให้หายเหนื่อย
“ถึงสักทีนะครับ”
“นั่นสิ แต่ว่าข้างในดูดีกว่าที่คิดนะเนี่ย” เมเทเลียมองไปก็เห็น สวนขนาดเล็กที่ล้อมรอบบ่อน้ำพุ มีปลาหลากสีแหวกว่ายไปมา ชวนน่ามอง ช่วงที่ทั้งสองนั่งพักอยู่นั้นเอง สองหนุ่มสาวอีกคู่ เดินลงบันไดมาพอดี
“เซส! เมย์!”
“เอวิส!” หญิงสาวผมสีขาวเห็นเพื่อนวิ่งมาก็โบกมือทักทาย “เลน่า เป็นยังไงบ้าง นึกแล้วว่าต้องมาถึงก่อน” เมเทเลียวิ่งไป กอดเพื่อนสาวให้หายคิดถึง
“สบายดีค่ะ เมย์น่าจะรีบขึ้นห้องนะคะ ห้องสวยมาก เหมือน โรงแรมเลย
“ไงเซส นายมาพร้อมเมย์เหรอ” เอวิสหันไปทักทายเจ้าคน สวมแว่นที่หันมายิ้มให้อย่างอารมณ์ดี
“ครับ บังเอิญเจอเธออยู่ระหว่างทาง อีกอย่างหอพักดูดีกว่าที่ คิดนะครับ ค่าหอก็ไม่แพงด้วย แค่สองพันเหรียญต่อเดือนเอง” หนุ่มผมสีทมิฬกล่าวชมพลางกวาดสายตาไปรอบ ๆ ในห้องโถง นี้ตกแต่งด้วยเฟอร์นิเจอร์ชั้นดี มีโคมไฟระย้าสวยงามคอยให้ แสงสว่าง แล้วยังมีบรรยากาศร่มรื่นจากสวนจําลองอีก
ถ้าไม่บอกว่าเป็นหอพัก คงนึกว่าโรงแรม
“น้องครับ น้องใช้คนที่ชื่อเซส โดโนเวน หรือเปล่าครับ” อยู่ ๆ ก็มีรุ่นพี่ผู้ชายคนหนึ่งเดินมาพร้อมเอกสารฉบับหนึ่ง เซสลุกขึ้น ก่อนจะตรงมาหาผู้มาใหม่
“ใช่ครับ ผมเอง”
“พอดีพี่จะมาแจ้งน้องว่าตอนแรกน้องได้อยู่ห้องหนึ่งนะครับ” กล่าวจบ นักเรียนใหม่ที่เดินผ่านไปผ่านมาก็สะบัด หน้ามามองคนสวมแว่นตาอย่างพร้อมเพรียง
เจอตัวแล้วคนสอบได้ที่หนึ่ง
“แต่มีคนแจ้งว่าน้องโกงข้อสอบ ตอนนี้น้องถูกย้ายมาอยู่ห้อง สิบสามแล้ว ถ้าน้องมีข้อสงสัยก็สอบถามได้ที่ฝ่ายทะเบียนนะ ครับ” กล่าวจบ รุ่นพี่คนนั้นก็เดินจากไป ในขณะที่คนได้รับข่าว ร้ายถึงกับเบิกตากว้าง นี่มันเกิดอะไรขึ้น ทำไมเขาถึงถูกกล่าวหา ว่าโกงข้อสอบได้
“ไม่ใช่นายคนเดียวหรอก”
“เอวิส?”
“อย่าลืมนะว่าฉันสอบได้ที่สอง ก่อนที่นายจะมา ฉันก็เจอแบบ นี้ มีคนใช้เส้นสายเด้งฉันไปอยู่ห้องบ๊วยเหมือนกับนาย โดยให้ เหตุผลว่าโกงข้อสอบ” เอวิสกัดฟันกรอดเมื่อนึกถึงเรื่องที่เกิดขึ้น ไม่นึกว่าอยู่ดี ๆ จะมีใครบางคนโยนความผิดให้ทั้งที่ไม่ได้ทำ อะไรเลย
“เอริสรู้หรือเปล่าครับว่าใครทำ
“ถ้านายได้ยินนามสกุลฉัน นายคงรู้นะว่าฉันเป็นใคร และฉันก็ สืบมาแล้ว” ถึงไม่พูดไปตรง ๆ ชายหนุ่มสวมแว่นก็รู้ว่าเพื่อนคนนี้ เป็นใครและมีตำแหน่งใหญ่แค่ไหน
“ผมจะโดนก็ไม่แปลกเพราะไม่ใช่คนใหญ่คนโต แต่นายเป็น เจ้าชายแห่งเทเวียน แสดงว่าคนที่ทำต้องมีตำแหน่งใหญ่พอ สมควร” เขาอยู่ในฐานะของเซส โดโนเวน คนทั่วไปจึงคิดว่าเขา เป็นคนธรรมดา ถ้าหากแดนมีดไม่ถูกมองว่าเป็นศัตรูและเขาใช้ ชื่อจริง คงไม่มีกล้าเล่นงานแน่
“ก็อย่างที่บอก ฉันสืบมาแล้ว คนที่ทำเป็นน้องชายต่างแม่ของ ฉัน”
“ว่าไงนะ” เซสหันมามองคนพูดทันที
“เขาเป็นน้องชายก็จริง แต่เกิดหลังฉันแค่สามวัน เจ้านั่นเป็น ลูกสนมเอก ส่วนฉันเป็นลูกราชินี” เอวิสอธิบายทั้งที่ยืนยิ้ม เลน่า ที่ยืนอยู่ด้วยก็ตรงเข้ามาจับมือให้กำลังใจ
“ถึงจะอยู่ห้องสุดท้าย แต่ก็ไม่เป็นไรค่ะ ฉันเองก็ทำเรื่องย้าย ห้องแล้วเหมือนกัน อีกอย่างเมย์ก็อยู่นั่นด้วยนี่คะ” เธอจำได้ว่าเม เทเลียสอบได้ที่เกือบสุดท้าย จึงไม่แปลกที่จะต้องอยู่ห้องนั้น หญิงสาวผมสีขาวหัวเราะฝืด ๆ คนเรียนไม่เก่งก็ต้องอยู่ห้องบ๊วย เป็นธรรมดา
“ผมขอขนของขึ้นไปเก็บนะครับ แล้วจะลงมาใหม่ “ก็ดี ใกล้เที่ยงแล้ว ไปกินข้าวพร้อมกันเถอะ” เอวิสช่วยเซสยกกระเป๋าของเมเทเลีย ในใจก็อยากบ่นว่าทำไมมัน หนักขนาดนี้ ส่วนเลน่าช่วยเพื่อนสาวถือของก่อนที่ทั้งสี่จะเดินขึ้น บันไดไปบนชั้นสองของหอพัก
ภายในหอพักนั้นมีห้องอาหารไว้สำหรับนักเรียนจึงไม่มีใคร ต้องเดินไปโรงอาหารใหญ่ซึ่งตั้งอยู่กลางโรงเรียน หลังจากเก็บ ของเสร็จ ทั้งสี่ก็ลงมาข้างล่างก่อนจะตรงมาที่ห้องอาหารซึ่งตอน นี้เริ่มมีคนมาใช้บริการมากขึ้นเรื่อย ๆ พวกสาว ๆ พากันไปจอง โต๊ะ ส่วนพวกหนุ่ม ๆ พากันไปตักอาหาร
“ของกินหลากหลายดี นายชอบอะไรก็ตักเลย” เอวิสมาอยู่ที่นี่ ได้สองสามวันแล้ว เจ้าตัวจึงแนะนำเพื่อนที่เพิ่งมาหมาด ๆ เซส พยักหน้าเล็กน้อยจากนั้นก็กวาดสายตามองเมนูอาหาร
“มีอาหารแปลก ๆ ด้วยเหรอครับ” มองไปก็เห็นอาหารบาง
อย่างซึ่งเขาแน่ใจว่าคนในเมืองไม่กินแน่ ๆ เอวสมองตามแล้ว
หัวเราะเบา ๆ
“ก็ที่นี่ไม่ได้มีแค่ลูกคนใหญ่คนโต เด็ก ๆ จากชนบทก็มี บาง คนอาจยังไม่ชินกับอาหารในเมืองก็เลยต้องมีอาหารท้องถิ่น อย่างปลาเผา แกงอ่อมกบ ผัดเผ็ดหนอนด้วงงวงมะพร้าวอะไร พวกนี้ไว้ด้วยน่ะ” เจ้าชายแห่งเทเวียนหันไปหยิบจานตามด้วยใช้ ที่คีบ คีบเอาเส้นสปาร์เก็ตตี้ใส่จาน จากนั้นจึงตักซอสไก่มาราด ทางด้านเซสก็ถือจานมองหาอาหารที่อยากลองชิม บ้าง
อาหารส่วนใหญ่เคยกินหมดแล้ว ลองอาหารบ้าน ๆ ดีกว่า เพราะเป็นชนชั้นสูง ชายหนุ่มจึงลิ้มรสอาหารแบบคนในเมืองมา ตลอด เจ้าตัวหันไปตักข้าวใส่จานแทนที่จะเลือกขนมปังเหมือนเอ วิสก่อนจะตักไข่เจียวและแกงเห็ดมาราดข้าว ปิดท้ายด้วยนมจืด หนึ่งกล่องแล้วเดินตามหนุ่มผมทองไปนั่งที่โต๊ะ
“เซส นายกินอาหารแบบนี้เหรอ” เมเทเลียเห็นอาหารในจาน ของเขาแตกต่างจากเอวิสสุดขั้วก็แปลกใจ แต่พอนึกได้ว่าอีก ฝ่ายไม่ใช่คนใหญ่คนโตจึงไม่ว่าอะไร
“เมย์รีบตามเลน่าไปหาตักอาหารเถอะ ช้าหมดอดนะครับ”
“รู้แล้วน่า” หญิงสาวผมสีขาวทำหน้ายุ่ง ๆ แล้วเดินไปบ้าง เหลือแต่สองหนุ่มนั่งเฝ้าโต๊ะโดยที่เซสนั่งข้างเมเทเลีย ส่วนเอว สนั่งข้าง ๆ เลน่า สองสาวใช้เวลาไม่นานก็กลับมากันแล้ว
กินแต่สลัดผัก มิน่าถึงผอม เห็นเมนูมื้อกลางวันของเจ้าหญิง แห่งแดนเทวาแล้วก็ขมวดคิ้ว พอหันไปมองจานของเลน่า หญิง สาวมีขนมปัง สลัด ไส้กรอก และแฮม อย่างน้อยก็มีอาหารที่กิน แล้วให้พลังงานแต่เมเทเลียไม่มีเลย
“เดินหาตั้งนาน ที่แท้ก็มาอยู่นี่เองเหรอ” เสียงของผู้มาใหม่ ทำให้ทั้งโต๊ะชะงัก โดยเฉพาะเอวิสที่หยุดกินแล้วถอนหายใจ เฮือกใหญ่ ชายหนุ่มหันไปมองผู้มาใหม่ซึ่งมีผมสีทอง ตาสีทอง เช่นเดียวกันกับเขา เค้าโครงหน้าก็คล้ายคลึงกันแต่บรรยากาศ ไม่ค่อยน่าไว้ใจเลย
“ราเวส”
“ไงพี่ชาย ได้ข่าวว่าโดนเด้งไปห้องบ๊วย ฉันก็เลยแวะมาดู ท่าทางนายยังสบายดีนี่” ราเวส คาเวอร์ลอน เจ้าชายลำดับที่ สองแห่งประเทศเทเวียนทักทายพี่ชายที่อายุมากกว่าสามวันด้วย รอยยิ้ม “สวัสดีเลน่า ยังคงน่ารักเหมือนเดิมนะ สวัสดีครับเจ้า หญิงสีขาว ได้ยินว่าสอบได้ลำดับเกือบสุดท้าย ก็สมควรล่ะนะที่ ไปอยู่ห้องบ๊วย น่าแปลกที่แดนเทวาไม่เห็นว่าอะไรเลย
“ไม่เห็นต้องมากันเลยนี่! เจ้าหญิงแห่งแดนเทวาโวยวาย ในใจขณะใช้ส้อมจิ้มผักสลัดเข้าปาก คนที่ชอบจิกกัดคนอื่น ใคร อยากเสวนาด้วยก็บ้าแล้ว!
“ถึงฉันจะโดนเด้งไปห้องบ๊วย แต่ความสามารถฉันไม่ได้บ๊วย ตามละกัน แต่ก็ดี ถ้าต้องอยู่ร่วมห้องกับพวกใช้วิธีสกปรก ฉันก็ ไม่ชอบนักหรอก มันน่ารังเกียจ” เอวิสจงใจจิกกัดน้องชายต่างแม่โดยไม่กล่าวชื่อออก มาตรง ๆ แต่อีกฝ่ายคงรู้อยู่แก่ใจในเมื่อเรื่องที่เกิดขึ้นมันเป็น ฝีมือเขา
“เอวิส ดูเหมือนว่านายกำลังอารมณ์เสียเรื่องเปลี่ยนห้องเรียน อยู่นะ แต่เอาเถอะ คนตรวจข้อสอบกรอกคะแนนผิดก็แบบนี้ แหละ อ้อ ยังมีอีกเรื่อง ตอนที่ท่านแม่ของข้าบอกเรื่องนี้กับท่าน พ่อ ท่านพ่อไม่พอใจมากเลยล่ะ”
‘เจออีกแล้ว พวกตอแหล เซสสบถ ในใจขณะตักข้าวเข้าปาก ถึงแม้ว่าจะติดร่างแหไปด้วยแต่ความขัดแย้งเหล่านั้นมันเป็น เรื่องของเจ้าชายแห่งเทเวียน เขาจึงไม่อยากขัดจังหวะ
เรื่องนี้เจ้าชายแห่งแดนมืดจะไม่ยุ่ง
“สวัสดีเจ้าคนสอบได้ที่หนึ่ง เป็นเพื่อนกับเอวิสสินะ ได้ข่าวว่า นายโกงข้อสอบเหรอ ถ้าอยากเข้าโรงเรียนทำไมไม่ตั้งใจอ่าน หนังสือล่ะ ทำแบบนี้มันไม่ดีนะรู้ไหม” อยู่ดี ๆ ราเวสก็หันมาจิก กัดหนุ่มผมดเสียอย่างนั้น ในความคิดของเขา สำหรับพวกคน ธรรมดาคงไม่มีปัญญาทำอะไรพวกลูกคนใหญ่คนโตได้
ซึ้ง!
“!!!” เจ้าชายลำดับที่สองแห่งเทเอียนถึงกับผงะเมื่อสอมข้าวพุ่งมาลูกตาในระยะประชิดจนต้องถอยออก มา ลุกขึ้นพลางใช้นิ้วกลางตันแว่นแล้ววางซ้อมลงบนจาน ตามเดิม
“ขอโทษครับ ที่โรงอาหาร ไว้สำหรับกินข้าว ใช่ไว้ ให้อันธพาลอารยธรรมกร่าง ถ้าโกงข้อสอบจริงแล้ว ต้องเรียนอยู่ห้องผมก็ไม่เข้าใจว่ามันไปหนักส่วนไหน ของนาย และไม่ใช่เพื่อนเล่น เข้าใจเก็บกระเป๋ากลับอ้อนแม่ซะเถอะครับ”
แก”
“ขอสั่งฐานะของเจ้าชายรัชทายาท นายมานั้น แล้วอย่ามาเรื่องเพื่อนฉันเป็นเชิงขับไล่ ราเวสกัดฟันกรอดพลางจ้องชายต่างแม่ สลับกับคนสวมแว่น จากจึงยอมเดินออกแต่โดยดี ท่ามกลางเสียงซุบซิบของนักเรียนคนอื่นที่อยู่ในเหตุการณ์
ขอบคุณครับ เอวิส
ไม่เป็นไร ฉันเองเบื่อต้องมาทะเลาะกับเจ้านั่นแล้วหงุดหงิดลูกสนมโปรดของพ่อแล้วจะอะไรก็ได้
“หวังว่านี่จะเป็นครั้งสุดท้ายนะครับ เพราะถ้ามีครั้งต่อไป ผม จะไม่ให้เขาจากไปดี ๆ แน่” ทั้งแววตาและน้ำเสียงของคนพูด แสดงออกว่าเอาจริง เอวิสกะพริบตาปริบ ๆ ก่อนจะถอนหายใจ เฮือกใหญ่
“กินมื้อกลางวันต่อเถอะ
เคล็ดลับ: คุณสามารถใช้แป้นคีย์บอร์ดซ้ายขวา A และ D เพื่อเรียกดูระหว่างบทต่างๆ