ตอนที่8คนที่ยี่สิบสาม

ตอนที่8คนที่ยี่สิบสาม

ตอนเย็นภายในห้องที่เงียบสงบแต่เดิมมันควรจะเป็น เวลาพักผ่อนยินเสี้ยวเสี้ยวกระวนกระวายราวกับมดที่อยู่ บนหม้อน้ำร้อนโทรศัพท์ที่โดนโยนลงบนเตียงนอน’ติ้ง ต๋อง’มีเสียงดังขึ้นบ่งบอกว่ามีข้อความเข้าจากวีแชทแต่ เธอก็ไม่มีใจที่จะสนใจแม้แต่น้อย

เธอเข้าใจอย่างชัดเจนหลี่หมั้งและยินรั่วอวิ๋นไม่ชอบเธอ เตรียมพร้อมรอคอยเวลาในตอนนี้ที่พี่ชายไม่อยู่บ้านบีบ บังคับให้เธอออกไป!เมื่อถึงเวลานั้นต่อให้พี่ชายรีบกลับ มาก็ไม่สามารถปกป้องเธอได้แล้ว!

แต่งงานให้คนอื่น?

เธอจะยอมรับการแต่งให้คุณลุงจางได้อย่างไรแค่คิด เธอก็รู้สึกขยะแขยงแล้วร่างกายที่มีแต่ไขมันศีรษะที่ล้าน เกลี้ยงพฤติกรรมลามกทุกอย่างล้วนทำให้ยินเสี้ยวเสี้ยว อดทนไม่ได้จนแทบเป็นบ้า

เสียงจากโทรศัพท์ดังขึ้นอีกครั้งยินเสี้ยวเสี้ยวจึงหยิบขึ้น มาอย่างไม่เต็มใจ

เปิดวีแชทก็ปรากฏข้อความหนึ่งที่ส่งมาจากพี่ชาย
——เสี้ยวเสี้ยวตอนนี้กำลังทำอะไรอยู่?คุณแม่ทำอะไร ให้เธอลำบากหรือเปล่า?

เมื่อเห็นประโยคนี้ขอบตาของยินเสี้ยวเสี้ยวก็ร้อนขึ้นมา นี่คือพี่ชายคนโตของเธอตั้งแต่เล็กจนโตเป็นพี่ชายที่คอย เจ็บปวดแทนเธอมาตลอดแม้ว่าจะมีพ่อเดียวกันแต่คนละ แม่แต่ทว่าก็เป็นครอบครัวเพียงคนเดียวของยินเสี้ยว เสี้ยวครอบครัวที่เหลือได้หายไปจากความรักของเธอ หมดแล้ว

——พี่ชายช่วยฉันด้วยคุณแม่ต้องการให้ฉันแต่งให้คุณ ลุงจางคุณรีบกลับมาเร็ว!

ในจิตใต้สำนึกยินเสี้ยวเสี้ยวคิดอยากจะขอร้องให้พี่ชาย มาช่วยเหลือตัวเองแต่เมื่อพิมพ์เสร็จแล้วเธอกลับไม่ได้ กดปุ่มส่งไปหลังจากนั้นก็ลบออกทีละคำยินเสี้ยวเสี้ยว แก้ไขข้อความใหม่ให้ไม่นำความลำบากใจไปให้เขาและ บอกเขาว่าตัวเองสบายดี……

เธออยากให้พี่ชายกลับมามากๆตอนนี้เธอตัวคนเดียว ภายในบ้านหลังนี้แถมยังโดนบังคับให้แต่งงานแต่ว่าไม่ได้ พี่ชายไปต่างประเทศเพื่อทำงานที่สำคัญมากถ้าหากเป็น เพราะเรื่องของเธอคอยถ่วงพี่ชายไว้เธอก็ไม่อาจสบายใจ ได้

แฟนหรือ?เธอจะไปหาแฟนมาจากที่ไหนกัน!
แถมยังต้องเป็นคนที่สามารถแต่งงานกันได้!?

เท้าสีแดงยินเสี้ยวเสี้ยวเตรียมจะลงไปชั้นล่างเพื่อรินน้ำ มาดื่มแต่กลับไม่คิดว่าจะได้ยินเสียงของหลี่หมั้งและยืน รั่วอวิ๋นคุยกันอยู่ในห้องครัว

“แม่คะถ้าหากว่าพอถึงเวลาจริงๆแล้วยินเสี้ยวเสี้ยวพา ผู้ชายกลับมาได้พวกเราต้องปล่อยเธอไปจริงหรือ?”ยิน รั่วอวิ๋นใส่ชุดกระโปรงนอนสีชมพูขับให้ผิวของเธอดูขาว เนียนเป็นพิเศษ:”ครั้งนี้เป็นโอกาสที่ดีมากๆเลยนะคะฉัน ไม่อยากเห็นเธอยังอยู่ในบ้านยินให้ขวางหูขวางตา”

“เธอโง่หรือเปล่าแม่ของเธออย่างฉันไม่มีสมองหรือ อย่างไร?วันนี้ที่ฉันพูดเธอฟังไม่เข้าใจเลยใช่ไหม?”แม้ว่า หลี่หมั้งจะพูดตำหนิยินรั่วอวิ๋นแต่ในคำพูดนั้นก็ยังมีการ ให้ท้ายนิดหน่อย:”ที่ฉันพูดนั้นไม่ใช่แค่เรื่องที่พาแฟนกลับ มาได้เท่านั้น!เพียงแค่ยินเสี้ยวเสี้ยวเธอไม่ได้แต่งงานฉัน ก็สามารถคิดหาวิธีได้มากมายที่จะนำเธอไปแต่งให้คุณ ลุงจางของเธอ!”

ยินเสี้ยวเสี้ยวอยู่ตรงหัวมุมจึงได้ยินการสนทนานี้พอดี ทั้งร่างเย็นเยียบ

หลี่หมั้งพูดต่อในคำพูดแฝงไปด้วยความลำพองใจ อย่างอดไม่อยู่:“ที่ของเธอต้องตานั้นเป็นเรื่องที่หาได้ยาก แน่นอนว่าฉันต้องการขายน้ำใจครั้งนี้ให้เธออยู่แล้วแต่ถึงอย่างไรลูกสาวที่แสนล้ำค่าและมีความสามารถของ ฉันก็ได้คุณชายของบ้านเซี่ยงมาไว้ในมืออย่างไม่คาดคิด บ้านเซี่ยงเป็นชิ้นเนื้อติดมันที่หาได้ยากนะ”

บินรั่วอวิ๋นยิ้มอย่างเขินอายเมื่อคิดถึงใบหน้าอันหล่อ เหลาของเซี่ยงเฉิงก็รู้สึกว่าตัวเองโชคดีมาก

ยินเสี้ยวเสี้ยวไม่ได้ฟังต่อไปอีกตอนมาไร้เสียงตอนกลับ ก็ไร้ซึ่งเสียงเพียงแต่ครั้งนี้เธอได้ตัดสินใจอย่างชัดเจน แล้วอาศัยโอกาสในเวลากลางคืนที่เงียบเชียบเข้าไปใน ห้องที่เอาไว้เก็บเอกสารและของบางอย่างโดยเฉพาะของ บ้านยินแอบหยิบสมุดทะเบียนบ้านไปเช้าตรู่ในวันรุ่งขึ้น ก็ได้เอาบัตรประจำตัวประชาชนและสมุดทะเบียนบ้าน ของตัวเองออกไปอย่างเร็วรวดแล้ว

ในเวลากลางวันบนถนนในเมืองโคล้ายจะมีกลิ่นอาย ของฤดูใบไม้ผลิแผ่กระจายอยู่เสียงฝีเท้าของทุกคนทั้ง เอ้อระเหยหรือเร่งรีบล้วนต่างกันไปยินเสี้ยวเสี้ยวยืนอยู่ ตรงหัวมุมของทางเท้าภายในใจนับเลขอย่างสงบเงียบ

หนึ่งสองสามสี่….….….

สิบเอ็ดสิบสองสิบสาม……

ยินเสี้ยวเสี้ยวได้วางแผนไว้กับตัวเองภายในใจแล้วตอน นี้เธออายุยี่สิบสามปีถ้าอย่างนั้นเธอจะนับคนที่อยู่ในนี้ยี่สิบสามคนขอเพียงเขาอายุไม่เกินสามสิบปีไม่มี ครอบครัวร่างกายแข็งแรงเธอก็จะขอเขาแต่งงาน ขอเขา แต่งงานให้ผู้ชายคนที่ยี่สิบสามกลายมาเป็นสามีของตัว เองและกลายเป็นฟางเส้นสุดท้ายที่ช่วยชีวิตของเธอให้ หลุดพ้นจากบ้านยิน!

ยี่สิบผู้ชายที่ปรากฏตัวออกมาเป็นชาวต่างชาติไว้หนวด ไว้เคราดูยุ่งเหยิง

ยี่สิบเอ็ดคนที่ปรากฏตัวออกมาอายุน่าจะมากกว่า สามสิบปีและข้างกายของผู้ชายยังมีภรรยากับลูกสาวอยู่ ด้วย

ยี่สิบสองคนที่ปรากฏตัวออกมาเป็นชายหนุ่มที่ดูอ่อน โยนหล่อเหลาสวมแว่นตาราวกับนักวิจัย

กลั้นลมหายใจสายตาของยินเสี้ยวเสี้ยวมองตรงไปที่หัว มุมรอคอยผู้ชายอีกคนเดินมา……

ทันใดนั้นที่หัวมุมก็ปรากฏรองเท้าที่ขาดรุ่งริ่งคู่หนึ่งยิน เสี้ยวเสี้ยวมองดูว่านั่นคือใคร……