ตอนที่6โกรธจนไม่ยอมไว้หน้าใคร

ตอนที่6โกรธจนไม่ยอมไว้หน้าใคร

ก่อนที่จะกลับมหาวิทยาลัยยินเสี้ยวเสี้ยวเตรียมพร้อม กลับบ้านไปเอาของบางอย่างของตัวเองกลับไปด้วยแต่ ไม่คิดว่าเมื่อเธอกลับถึงบ้านจะมีสถานการณ์ขึ้นลงของ บ้านยืนรออยู่

เมื่อก้าวเข้าประตูบ้านยินเสี้ยวเสี้ยวมองทุกคนที่จู่ๆก็มา รวมตัวกันที่ห้องหนึ่งภายในบ้านเธอเรียกรถบัสแต่พวก เขามีรถรับส่งจึงไม่แปลกที่จะกลับมาถึงก่อนเธอไม่ต้อง พูดถึงทุกอย่างที่เกี่ยวกับงานเลี้ยงในวันนี้บ้านยินก็ไม่ สามารถที่จะจัดงานเลี้ยงต่อไปได้

“ยินเสี้ยวเสี้ยวในที่สุดเธอก็กลับมา!ทำไมล่ะ?เธอไปอยู่ บ้านกับผู้ชายที่ไหนอีก?”หลี่หมั้งพูดอย่างขมขื่นรุนแรง ยินเสี้ยวเสี้ยวขมวดคิ้วไม่ได้พูดอะไรก้มหน้าเปลี่ยน รองเท้าของตัวเอง

“ฉันจะบอกเธอไว้นะยินเสี้ยวเสี้ยวอย่าทั้งวันไม่ทำอะไร อยู่ข้างนอกนั้นทำให้บ้านยินของเรามีเสียชื่อเสียงเธอไม่ ต้องการรักษาหน้าตาแต่บ้านยินของพวกเรายังต้องการ รักษาหน้าตาที่ชายของเธอยอดเยี่ยมขนาดนั้นไปไหน ก็ได้รับความเคารพจากผู้คนเธอยังทำอะไรแย่ๆลงไปอีก อย่าบังคับให้พวกเราต้องโกรธจนไม่ยอมไว้หน้าใครทั้ง สิ้น!”
ยินเสี้ยวเลี้ยวเหยียบเข้าประตูบ้านของทุกคนหนึ่งรอบ พี่ชายไม่อยู่แม้แต่น้องชายอย่างบินจื่อเว่ยก็ไม่อยู่มีเพียง พ่อแม่และยินรั่วอวน

ยินเสี้ยวเสี้ยวตั้งใจว่าจะไม่สนใจพวกเขาก็เปิดปากพูด อย่างตรงไปตรงมา “คุณพ่อคะคุณแม่คะฉันกลับมาเอา ของนิดหน่อยเดียวก็กลับมหาวิทยาลัยแล้วค่ะ”

ฉับพลันยินรั่วอวิ๋นก็เดินมาทางเธอด้วยรอยยิ้มในเวลา นั้นยินเสี้ยวเสี้ยวก็รู้ได้ว่าเธอต้องเจอกับความทุกข์แล้ว ประสบการณ์ในชีวิตมากมายตั้งแต่เล็กจนโตบอกกับ เธอตอนนั้นเองที่หลี่หมั้งและยินรั่วอวิ๋นเตรียมพร้อมที่จะ จัดการเธอในเวลานั้นเสียงของระบบเตือนภัยก็ดึงขึ้นมา ทั่วร่างกาย

“พี่สาวคะคุณอย่ากังวลไปเลยฉันรู้ตอนนี้คุณไม่ดีใจ แต่ว่าคุณแม่เองก็เป็นเพราะกังวลเกี่ยวกับคุณนะคะ”ยิน รั่วอวิ๋นพูดแล้วยิ้มอีกทั้งยังเอื้อมมือมาจับแขนของยิน เสี้ยวเสี้ยวไว้หากว่าดูเหมือนจะไปชนเข้ากับตำแหน่งที่ ได้รับบาดเจ็บในวันนี้ความเจ็บปวดที่แจ่มชัดและเธอก็ยัง แย้มยิ้มแล้วพูดสรุป:”ดังนั้นแล้วคุณเมื่อกลับมาถึงแม่กับ คุณพ่อจึงปรึกษากันแล้วตอนนี้พวกเราอยากทำให้คุณ ประหลาดใจ”

ยินรั่วอวิ๋นยิ้มอย่างไร้เดียงสาตั้งแต่เล็กจนโตเธอก็ทำท่า ทางอย่างนี้มาโดยตลอดเรียบร้อยน่าสงสารและฉลาดรู้ ความ
แต่ว่ายินเสี้ยวเลี้ยวเข้าใจดีภายใต้ใบหน้าที่สวยงามนั้น ยินรั่วอวิ๋นเป็นคนแบบไหนพูดอย่างตรงไปตรงมาได้ว่า เป็นคนที่มีความอดทนดีหญิงสารเลวที่วางแผนเสแสร้ง เก่งเพียงแต่ถึงแม้เธอจะรู้แต่ก็ไม่สามารถทําอะไรเธอได้ ใครให้เธอเป็นลูกสาวคนที่สองสุดที่รักของบ้านยืนล่ะ?

จู่ๆยินรั่วอวิ๋นก็ลากยินเสี้ยวเสี้ยวเข้าไปใกล้ๆทิศทางที่ พ่อกับแม่อยู่คำพูดเต็มไปด้วยความตื่นเต้น “คุณพ่อคะ ให้คุณเป็นคนประกาศข่าวดีนี้เถอะค่ะฉันเชื่อว่าพี่สาวจะ ต้องดีใจมากแน่นอนค่ะ

ยินไป่ฝันมองลูกสาวที่อยู่ตรงหน้ายินเสี้ยวเสี้ยวเติบโต ขึ้นมาไม่คล้ายกับเป็นคนในบ้านนักอาจเป็นเพราะว่ายิ่ง โตก็คล้ายแม่ของเธอมากแม้ว่าภายในบ้านไม่มีใครมีรูป แม่ของยินเสี้ยวเสี้ยวเลยแต่อย่างไรยินไป่ฝันก็คือพ่อ ของเธอแต่ใครจะไปรู้ว่าแท้จริงแล้วยินไป่ฝันไม่ได้ชื่น ชอบอะไรลูกสาวคนนี้เท่าไรนักไม่ชอบเลยจริงๆ

ดังนั้นคำพูดที่จะพูดออกมานั้นยินไป่ฝันไม่มีแม้กระทั่ง ความเลยแม้แต่น้อยเสียงทุ้มพูดขึ้น:”เสี้ยวเสี้ยวฉัน ปรึกษากับแม่แล้วอีกหลายวันต่อจากนี้ให้เธอเตรียมตัว แต่งงานให้คุณลุงจางของเธอเมื่อถึงตอนนั้นรั่วอวิ๋นก็จะ ได้แต่งงานอย่างไม่เป็นกังวลเช่นกัน”

ครั้งที่สองที่ยินเสี้ยวเสี้ยวรู้สึกว่าภายในสมองของเธอ ระเบิดเป็นเมฆดอกเห็ดอย่างบ้าคลั่งเพียงแค่ในครั้งแรกนั้นอ่อนโยนกว่านี้มากแต่ครั้งนี้ราวกับโดนแยกส่วน โดยตรง

“คุณพ่อคะคุณรู้ไหมว่าคุณพูดอะไร?”ยินเสี้ยวเสี้ยว มองไปที่ยินไป่ฝันอย่างไม่อยากจะเชื่อเธอคิดมาตลอด ถึงแม้ว่าบินไป่ฝันจะไม่ชื่นชอบตัวเองเท่าไรนักแต่ก็คงไม่ เล่นตลกกับเรื่องใหญ่ถึงชีวิตของเธอ “คุณอยากให้ฉัน แต่งงานแถมยังแต่งให้คุณลุงจาง?”

“ทำไมเธอยังไม่พอใจอย่างนั้นหรือ?ผู้จัดการจางก็ถือ เป็นเด็กหนุ่มที่มีความสามารถอายุสี่สิบกว่าๆก็ไม่ถือว่า เยอะมาก”หลี่หมั้งพูดอย่างเยอะเย้ยริมฝีปากยกขึ้นด้วย ความลำพองใจ:”ชื่อเสียงแบบนั้นของเธอเธอยังคิดที่จะ หาคนแบบเซี่ยงเฉิงอย่างนั้นหรือ?ช่างไม่รู้ฟ้าสูงแผ่นดิน ต่จริงๆ!”

“ฉันไม่แต่งจะพูดอย่างไรฉันก็ไม่แต่งให้คุณลุงจาง!”ยิน เสี้ยวเสี้ยวพูดตอบโต้แต่ไหนแต่ไรก็ไม่เคยสนใจหลี่หมั้ งอยู่แล้วสายตามองตรงไปที่พ่อของตัวเองแสดงออกถึง ความไม่พอใจของตัวเองโดยตรง:“คุณพ่อคะอายุของ คุณลุงจางอีกไม่เท่าไรก็สามารถเป็นพ่อของฉันได้แล้ว คุณยังให้ฉันแต่งให้ผู้ชายแบบนี้อีกหรือ?เพื่อให้ยินรั่วอ วิ๋นได้แต่งงานอย่างไร้กังวลเพื่อให้บริษัทยินซื่อสามารถ ได้รับบุญคุณเล็กๆน้อยๆคุณต้องขายลูกสาวของคุณเลย หรือ?”