บทท้ 8 ตกลงจะกินมั
“แล้วฉันมีทางเลือกงั้นเหรอ”
“แสดงว่ายังไงเธอก็เลือกฉันอยู่ดี”
“ไม่ไหวแล้วฉันเลือกที่จะไม่รับทุนเรียนที่โรงเรียน ปริ้นซ์จากนายท่านแล้วกลับไปเรียนโรงเรียนปกติของฉัน ก็ได้ฉันยอมแพ้แล้ว
ความอดทนของคนมีขีดจำกัดเหมือนกันจะให้เธอทำ ยังไงได้ล่ะ ในเมื่อแกล้งกันขนาดนี้ ถ้าเธออยู่กับเขาแล้ว ยังแกล้งอยู่แบบนี้มีหวังเธอได้ระเบิดลงแน่ๆ
“โรงเรียนปริ้นซ์!! เธอจะได้เรียนที่เดียวกับฉันงั้นเห
รอ”
“ใช่ฉันรู้ว่าถ้าคุณฟ้ารู้เรื่องนี้คุณฟ้าคงไม่พอใจ แน่ๆคงไม่อยากให้ฉันไปเรียนที่นั่น
“เอ๊ะ?!?”
“ใครจะไปอยากให้คนต่ำต้อยอย่างฉันไปเรียนหรือ ทำตัวเสมอเจ้านายคุณฟ้าคงต้องทำทุกทางให้ฉันดูแล คุณฟ้าไม่ไหวแน่ๆหรือไม่จริง
“หื้ม?!? อะไรทำให้เธอคิดแบบนั้น”
“ทุกอย่าง!! แต่ก็เอาเถอะนี่ขนาดยังไม่รู้นะฉันก็ยอม แพ้แล้วนี่คุณฟ้าก็รู้แล้วดีใจด้วยนะคะฉันจะไปหานายท่าน วันนี้เลย”
“เธอชอบอะไรเลือกมา
“เอ๊ะ?!?”
“ไม่อยากให้ฉันกินแล้วรึไง”
“เลือกไปแล้วจะกินงั้นเหรอ”
“ไม่รู้สิ”
“ตอบมาว่าถ้าฉันเลือกแล้วจะกินใช่มั้ย
“รู้แล้วน้าแต่ต้องเอาที่เธอชอบและอยากกิน
“ทั้งของคาวและของหวานทุกอย่างเลยใช่มั้ย
ยี่หวาไม่รอฟังคำตอบ เพราะมันเป็นเพียงแค่ประโยค บอกเล่าสำหรับเธอ ในเมื่อเขาบอกแล้วว่าจะกิน เธอ ก็เลือกหยิบนูนหยิบนี่มาวางไว้ที่โต๊ะอย่างรวดเร็ว มัน ไม่ใช่โจทย์ยากสำหรับเธอเลยในการเลือกอาหารที่เธอ ชอบก่อนที่เธอจะปลีกตัวไปนั่งรออีกที่หนึ่ง
“มานั่งนี่”
“ไม่!!”
“บอกให้มานี่”
เหอะ!!…แบบนี้นี่เอง คิดอยู่ว่าทำไมถึงให้เราเลือก อาหารที่เราชอบ เพราะจะได้กินยั่วเราต่อหน้าต่อตานี่เอง คุณฟ้านี่ใจร้ายที่สุดจริงๆ
“คุณฟ้าใจร้ายจะให้ฉันนั่งมองคุณฟ้าทานของที่ฉัน ชอบทั้งนั้นเลยได้ยังไงใจร้ายที่สุด
เด็กหญิงตัวเล็กค่อยๆเดินเข้าไปที่โต๊ะอาหารอย่าง จํายอมพร้อมกับมองและลอบกลืนน้ำลายลงคอเมื่อเห็น อาหารจานโปรดและของหวานขนมต่างๆนานาซึ่งเป็น ของโปรดของเธอทั้งสิ้นวางกองรวมกันแบบนี้
“จะมองอีกนานมั้ยกินสิ
“หื้ม?!?”
“ฉันบอกให้กิน”
“ได้จริงเหรอ” ยี่หวาดวงตาลุกวาวขึ้นมาทันที ก่อนมองของที่วางอยู่บนโต๊ะสลับกับใบหน้าของเขา
“กินข้าวเป็นเพื่อนฉัน
“ถ้าคุณฟ้าอนุญาตก็จัดไปอย่าให้เสียยยยย
“ทุกมื้อ”
“ทุกมื้อ!!ไม่ได้หรอก”
“ทำไมจะไม่ได้
“ฉันมีแม่รัดเกล้านะจะปล่อยให้แม่กินข้าวคนเดียว ทุกมื้อได้ยังไงกัน”
“งั้นก็ทุกวันวันละมื้อก็ได้
“ไม่รับปากได้มั้ย”
“เธอนี่มันยังไงไม่อยากกินของอร่อยที่เธอชอบรึไง”
“ถ้าวันไหนมีเหตุสุดวิไสให้มาไม่ได้ล่ะ
“บอกฉันก่อนจะได้ไม่ต้องรอ
“รอ?!?รอฉันเนี่ยนะ
“อย่าเข้าใจผิดล่ะฉันก็แค่หาเพื่อนกินข้าวเธอก็รู้ไม่ ค่อยมีใครกล้าเข้าใกล้ฉันสักเท่าไหร่คนไม่ชอบฉันเต็มไป หมด”
“ก็จริง รู้ตัวด้วยเหรอคุณฟ้าก็หัดทําตัวเหมือนคน ปกติเค้าบ้างสิจะได้มีคนมารุมรักมาดูแลเยอะๆหน้าตาแบบ นี้คนตกหลุมรักได้ไม่ยากหรอก
“ตกหลุมรักฉัน?!?นี่เธอจะบอกว่าฉันหน้าตาดีรึไง”
“เหอะ!!”
สิ่งที่เขาพูดมันก็จริงอยู่ใบหน้าเรียวหน้าตาคมสายตา คู่นั้นของเขาเหมือนเยี่ยวที่ซ่อนตัวอยู่ในความมืดมิดเธอ ปฏิเสธไม่ได้เลยว่าเด็กผู้ชายคนนี้ลึกลับแต่ก็น่าค้นหาแต่ การที่เขากำลังพูดอยู่นั้นมันดูจะหลงตัวเองไปซะหน่อยถึง จะยอมรับในเรื่องหน้าตาของเขาแต่ถ้านิสัยเอาแต่ใจแบบ นี้เธอก็รับไม่ไหวเหมือนกัน
นี่ถ้าผู้ชายคนนี้ไม่ได้เป็นเจ้านายไม่ได้อยู่ในฐานะ ลูกชายหัวหน้าแก๊งค์เธอคงกระโดดถีบยอดหน้าไป หลายต่อหลายทีแล้วก็ได้ทั้งเอาแต่ใจขี้โมโหโวกเวก โวยวายทำร้ายข้าวของไม่พอใจอะไรก็เหวี่ยงวีนใส่ทุกคน ล่าสุดทําให้แม่ของเธอต้องเจ็บตัวถึงจะไม่ได้ตั้งใจก็ตาม
“ตกลงจะกินมัยไม่กินจะได้เอาไปทิ้ง”
“กินสิทำไมชอบกินทิ้งกินขว้างคนไม่มีจะกินเต็มไป หมดแต่คุณชายของแก๊งค์ทำตัวแบบนี้เนี่ยนะ”
หลังจากนั้นเด็กหญิงยี่หวาบ่นอยู่พักใหญ่ เมฆ ฟ้าเห็นจังหวะที่เธออ้าปากรีบยัดขนมเข้าปากของเธอ ทันทีเธอกัดเขี้ยวมันพร้อมกับส่งสายตาคาดโทษให้กับ ชายที่อยู่ตรงหน้า แต่จะให้เธอต่อล้อต่อเถียงกับเขาอีก แค่คิดก็เริ่มเหนื่อยแล้วเพราะมันเสียเวลาการกินของเธอ ที่สุดเดี๋ยวต่อไปก็จะถึงเวลาเรียนของคุณชายแล้วเพราะ เขาต้องรีบไปเรียนศิลปะป้องกันตัวอยู่ตลอด
นายท่านสั่งให้คนของแก๊งค์ฝึกเมฆฟ้าอย่างนักมา ตั้งแต่เริ่มจำความได้ เข้มงวดทั้งเรื่องเรียนและเรื่องการ ใช้ชีวิตจนเธอเองนึกสงสารว่าเด็กผู้ชายคนนี้ไม่มีโอกาส แม้แต่จะได้รับอนุญาตให้ใช้ชีวิตปกติธรรมดาเหมือนเด็ก คนอื่นๆที่ควรจะเป็น ไม่แปลกใจเลยที่เขาจะต่อต้านและใช้ อารมณ์ลงกับคนรอบข้าง แต่ก็อย่าหวังว่าจะมาใช้อารมณ์ กับเธอได้ เพราะเธอเองก็ไม่ยอมเหมือนกัน
เคล็ดลับ: คุณสามารถใช้แป้นคีย์บอร์ดซ้ายขวา A และ D เพื่อเรียกดูระหว่างบทต่างๆ