บทที่ 4 ยอม
หลังจากทําให้เมฆฟ้าถูกกักบริเวณแล้ว คนที่ต้อง รับผิดชอบก็กลายเป็นเธอเอง เธอรู้ตัวดีว่าเรื่องนี้เธอก็ ทำไม่ถูก ที่เอาเรื่องนี้ไปฟ้องนายท่าน แต่จะให้ทำยังไง ได้เพราะผู้ชายคนนั้นก็ผิดเหมือนกัน เธอไม่ได้หายโกรธ หรอกนะ แต่ครั้นจะปล่อยให้เขาถูกกักบริเวณ ไม่ได้กิน ข้าวกินน้ำก็คงไม่ดี เพราะไม่มีใครในแก๊งค์หงส์ดำกล้าเอา อาหารพวกนี้ไปให้คุณหนูเจ้าอารมณ์คนนี้แน่นอน
อย่าว่าแต่เอาอาหารยกไปถึงโต๊ะเลย แค่ก้าวเดิน เข้าไปมีหวังถูกไล่ตะเพิดออกมา แต่สําหรับเธอแล้ว เธอ ไม่เคยกลัวผู้ชายคนนี้ เขาจะดุ ด่า ว่าร้าย หรือไล่ตะเพิด มายังไง เธอก็ไม่เคยสนใจ และครั้งนี้ก็เช่นกัน เธอจะต้อง ทําให้คุณหนูเอาแต่ใจอย่างเมฆฟ้าทานอาหารพวกนี้ให้ หมดจนได้ เพื่อให้แม่ของเธอสบายใจ
ยี่หวาตัดสินใจที่จะรับผิดชอบเรื่องนี้ เพราะเธอรู้ว่า รัดเกล้า แม่ของเธอรักและเป็นห่วงคุณหนูเมฆฟ้าของเธอ มากที่สุด บางทีก็แอบมีน้อยใจบ้างที่แม่เอาแต่เข้าข้างคุณ ฟ้ามากกว่าเธอที่เป็นลูกสาว แต่เธอไม่ได้โกรธหรอกนะ ที่แม่จะรักและเอาใจใส่เขา เพราะเขาเองก็ไม่มีคนสนใจ ดูแลเขาอย่างจริงใจสักคน ใครที่เข้าไปก็เพื่อผลประโยชน์ ทั้งสิ้น
– ณ ที่พักของเมฆฟ้า – – –
ก๊อก ก๊อก ก๊อก เด็กหญิงตัวเล็กเคาะประตูห้องอยู่พัก ใหญ่ก็ไม่มีใครเปิดประตู จึงตะโกนเข้าไปภายในห้อง
“คุณฟ้า เปิดประตู
สิ่งที่ได้รับกลับมานั่นคือความเงียบ เธอรู้ว่าเมฆฟ้าอยู่ ภายในห้องอย่างแน่นอน เพราะได้ยินเสียงของสิ่งมีชีวิต ที่อยู่ภายในห้อง เพียงแต่เขาไม่ยอมตอบรับการสื่อสาร นี้ของเธอ หึ!!…แล้วคิดเหรอคนอย่างยี่หวาจะยอมง่ายๆ การเคาะประตูของเธอนั้น ยังคงเป็นไปอย่างต่อเนื่อง จน คนภายในห้องไม่สามารถทนกับเสียงเคาะที่น่ารำคาญนั้น ของเธอได้ มันไม่เป็นจังหวะแต่มันยิ่งรุนแรงมากขึ้นเรื่อยๆ
“เปิดประตู”
“ออกไป!! ”
“คุณฟ้า คุณฟ้า คุณฟ้า ออกมาเปิดประตูเดี๋ยวนี้
“โอยยยยยยยยยย หยุดเคาะ แล้วก็หยุดตะโกนด้วย หนวกหู!!”
เด็กชายวัยเก้าขวบตัดสินใจจบความน่ารำคาญนั้น ด้วยการเดินมาเปิดประตูให้กับเด็กหญิงตัวเล็กคนนี้ ก่อน เดินไปนั่งที่โซฟาตัวใหญ่กลางห้องอย่างไม่สบอารมณ์
“แม่ให้เอาข้าวมาให้
“เอาวางไว้ตรงนั้นแหละ
“ไม่ได้!! คุณฟ้าต้องกินให้หมด”
“ไม่กิน”
“คุณฟ้าต้องกิน ถ้าไม่กิน ฉันก็จะนั่งเฝ้าอยู่แบบนี้ แหละ” เด็กหญิงไม่ว่าเปล่า ถือวิสาสะเดินยกสำรับอาหาร หลายต่อหลายอย่างเข้ามาวางไว้ภายในห้องของเมฆฟ้า ทันที
“น่ารำคาญ ออกไป!!
“ไม่!! ถ้าจะให้ฉันออกไปก็ต้องกิน
“ยี่หวา!! เธอนี่มันยังไงนะ
“ก็บอกให้กินไง
“ก็ฉันไม่หิว”
“ฉันก็จะนั่งรอจนกว่าคุณฟ้าจะหิว แล้วกินมันจนหมด
นี่แหละ”
“แล้วแต่ละกัน อยากนั่งก็นั่งไป” ชายตัวเล็กเดิน กลับไปนั่งอยู่ตรงโซฟาหยิบมือถือขึ้นมานั่งเล่นอย่างไม่ สนใจเด็กหญิงตัวเล็กเลย
เธอนั่งกอดอกจ้องมองตาเขม็งรอให้คนที่อยู่ตรง หน้ามาทานอาหารให้หมด ไม่อย่างนั้นเธอจะกลับไปที่พัก ไม่ได้ แต่ความจริงเธอจะเทอาหารทิ้งแล้วกลับไปก็คง ไม่มีใครรู้ แต่ถ้าเขาไม่ได้กินอะไรเลยก็คงไม่ดีแน่ๆ เอา เถอะ…ยังไงเธอก็มีส่วนทำเรื่องมันเป็นแบบนี้ เธอจะรับ ผิดชอบเอง
“คุณฟ้า”
“หืม?!? เธอเรียกฉันว่ายังไงนะ
“ก็คุณฟ้าไง”
“ฉันเป็นผู้ชาย อย่าเรียกฉันแบบนั้น ฉันไม่ชอบ
“ผู้ชายงั้นเหรอ ลูกผู้ชายเค้าไม่ทำแบบนี้หรอก ไม่ พอใจก็เตะนันเตะนี่ โกรธก็ทำร้ายข้าวของ ไม่สบอารมณ์ก็ โวกเวกโวยวาย”
“แล้วมันเรื่องอะไรของเธอ คิดว่าเป็นลูกของคุณน้า แล้วจะว่าจะด่าใครก็ได้งั้นเหรอ”
“คุณฟ้าจะทำอะไรมันก็เรื่องของคุณฟ้า แต่คุณฟ้าจะ มาทำร้ายแม่รัดเกล้าของฉันไม่ได้ ฉันจะโกรธและเกลียด ทุกคนที่ทําร้ายนางฟ้าที่แสนดีของฉัน”
“รวมถึงฉันด้วยใช่มั้ย เกลียดฉันแล้วจะยกอาหาร พวกนี้มาให้ฉันทำไม ปล่อยให้ฉันตายไปสิ
“ถ้าคุณฟ้าจะตาย ฉันก็ไม่แคร์ แต่คนที่เสียใจมาก ที่สุดคือแม่รัดเกล้าของฉัน แม่ทั้งรักและดูแลคุณฟ้ามา ตลอด ฉันจะไม่ให้แม่เสียน้ำตาเพราะคนห่วยๆอย่างคุณ ฟ้าแน่นอน”
“ฉันมันแย่มากเลยใช่มั้ย
“ใช่!! แย่มากๆด้วย รีบกินจะได้รีบเก็บ ฉันไม่อยาก เห็นหน้าคนใจร้ายอย่างคุณฟ้าสักเท่าไหร่
“เพราะแบบนี้สินะ ถ้ากินเสร็จเธอจะเลิกยุ่งวุ่นวายกับ ฉันใช่มั้ย”
“ใช่!! ไม่อยากจะสนใจนักหรอก”
“ดี งั้นเอาอาหารมา”
“ก็วางอยู่บนโต๊ะอาหารนี่ไง มากินเองสิ
“คุณน้ายังเอามาให้ฉันถึงที่เลย ทำไมเธอไม่ทำ
“เหอะ!!…จำไว้นะคุณฟ้า ทุกคนในแก๊งค์เป็นคน ไม่ใช่ทาสของคุณ รวมถึงฉันด้วย ฉันไม่ทำ แม่ฉันตามใจ คุณฟ้ามากไปแล้ว
“หยุดเรียกฉันแบบนั้นสักทีได้มั้ย ฉันไม่ชอบ
“ไม่หยุด คุณฟ้าๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ
“พอสักที ฉันเดินไปกินเองก็ได้”
เด็กชายวัยเก้าขวบเศษเดินออกจากโซฟาไปนั่ง ที่โต๊ะอาหารอย่างจำยอม เขาแสดงสีหน้าท่าทางออก ชัดเจนว่าไม่พอใจเธอ ส่วนยี่หวาเองก็เช่นกัน ทั้งสองคน จ้องกันตาเขม็ง ก่อนที่เขาจะทานอาหารจนหมดในที่สุด
เคล็ดลับ: คุณสามารถใช้แป้นคีย์บอร์ดซ้ายขวา A และ D เพื่อเรียกดูระหว่างบทต่างๆ