บทที่ 3 แค่เธอก็พอ

ฟังจากน้ำเสียงของกรกฎ รัดเกล้าก็รู้ในทันทีว่าน่าจะ เป็นเรื่องที่เกิดขึ้นก่อนหน้านี้ เธอส่งสายตาคาดโทษไปยัง เด็กหญิงที่หลบอยู่ด้านหลังของหัวหน้าแก็งค์

“เธอไม่ต้องดุยี่หวาเลยนะ คนที่สมควรถูกลงโทษ คือเจ้าเมฆ”

“คุณหนูเมฆไม่ได้ตั้งใจจริงๆนะคะ ฉันไม่เป็นอะไร จริงๆค่ะ”

“แขนเธอแดงขนาดนั้น บอกไม่เป็นอะไรอีกได้ยังไง แล้วนี่ทำแผลรึยัง”

“แม่ไปทำแผลก่อนเถอะนะคะ”

“ฉันทำแล้วค่ะ คุณหนูเมฆเค้าทำ…”

“คุณน้าไม่ต้องแก้ตัวแทนผมหรอก อยากจะทำโทษ ยังไงก็เชิญ” เสียงของเด็กชายวัยเก้าขวบที่แทรกขึ้น มาระหว่างบทสนทนานั้นทำให้ทุกคนหันไปมองเป็นตา เดียวกัน

หญิงสาวยังคงจ้องเด็กชายวัยเก้าขวบเศษที่เดินเข้า มานั้นไม่วางตา จะว่ารู้สึกเป็นต่อก็ไม่ใช่ แต่จะให้หายโกรธ ก็ยังทำไม่ได้ ขนาดเธอยังไม่เคยลงไม้ลงมือกับแม่ของเธอ ผู้ชายคนนี้คิดว่าเขาใหญ่โตแล้วจะมาทำตัวเอาแต่ ใจกับแม่และเธองั้นเหรอ ฝันไปเถอะ…ทำผิดก็ต้องถูก ลงโทษ

“อวดดีนักนะ เป็นตัวต้นเหตุให้ผู้หญิงของฉันกับ น้องสาวของแกหายไปไม่พอยังมาทำตัวโอหัง ทำร้ายคน อื่นไปทั่วอีก”

“หยุดพูดเรื่องนี้สักที จะจัดการยังไงก็รีบๆพูดมา

เถอะ”

“คุณหนู นายท่าน ใจเย็นแล้วค่อยพูดกันดีกว่านะ คะ”

“เหอะ!!…โอหัง ประกาศให้ทุกคนรู้โดยทั่วกันว่าให้ กักบริเวณเมฆฟ้าเป็นเวลาหนึ่งสัปดาห์ ห้ามให้ออกจาก ที่พัก ใครให้มันออกมาอย่าหาฉันไม่เดือน ส่งข้าวส่งน้ำให้ มันก็พอ และต่อไปนี้เธอไม่ต้องมาดูแลเจ้านี่อีกนะรัดเกล้า ปล่อยให้มันดูแลตัวเอง

“นายท่านอย่าทำแบบนี้เลย คุณหนูเมฆฟ้าไม่ได้ตั้ง ใจจริงๆนะคะ เค้ายังเด็กอยู่นะคะ”

“คำก็เด็กสองคำก็เด็ก รัดเกล้าเพราะมีเธอให้ท้าย แบบนี้ไง เจ้านี่ถึงเอาแต่ใจ คอยดูนะ ถ้าไม่มีเธอแล้ว มันจะทํากร่างกับใครได้อีก

“เหอะ!!…อยากทำอะไรก็เชิญ” เด็กชายวัยเก้าขวบ เศษพูดเพียงเท่านั้น ก่อนหันหลังกลับเข้าที่พักของตัวเอง

“ดูมันซะ อวดดี!!”

รัดเกล้ามองเด็กชายวัยเก้าขวบที่เดินออกไปจาก บริเวณนั้นอย่างอวดห่วงไม่ได้ เธอไม่รู้ว่าต้องทำอย่างไร ถึงจะทำให้กรกฎถอนคำสั่ง สิ่งเดียวที่จะทำได้ก็คือลูกสาว ของเธอ เพราะลูกสาวของเธอต้องเป็นคนที่บอกเรื่องนี้ให้ กับผู้ชายคนนี้แน่นอน

“ยี่หวา!! ลูกต้อง..

“รัดเกล้า เรื่องนี้เธอห้ามดุยี่หวา ฉันตัดสินใจของฉัน เอง ทุกคนได้ยินแล้วใช่มั้ย ปฏิบัติตามด้วย” กรกฎออกคำ สั่งแบบนั้น ก่อนเดินออกไปจากบริเวณนั้นทันที

ชายร่างสูงผู้เป็นผู้นำของแก๊งค์นั้นเดินออกไปอย่าง ไม่สบอารมณ์ เหลือเพียงผู้หญิงสองคนที่มองดูผู้ชายทั้ง สองคนเดินออกไปอย่างเสียไม่ได้

“ลูกรู้ใช่มั้ยว่าทำอะไรลงไป
“แม่คะ ยี่หวา…”

“พอใจแล้วใช่มั้ยที่เห็นคุณหนูเมฆฟ้าถูกลงโทษ แบบนี้ ยี่หวาก็รู้ดีว่าคุณหนูไม่มีใคร แล้วทำไมลูกถึงใจร้าย แบบนี้”

“ลูกแค่…”

“รับผิดชอบในสิ่งที่ตัวเองทำด้วยละกัน” รัดเกล้าพูด เพียงเท่านั้น ก่อนที่เธอจะมองกลับเข้าไปในที่พักของเมฆ ฟ้า เด็กชายตัวเล็กที่เธอเฝ้าดูแลทะนุถนอมมาเป็นอย่างดี

แม้ว่าเด็กผู้ชายคนนี้จะเอาแต่ใจกับทุกคน แต่เขาก็ เชื่อฟังเธอและไว้วางใจเธอที่สุด แต่แล้ววันนี้กลับกลาย เป็นลูกสาวของเธอที่ทำให้เขาต้องถูกลงโทษแบบนี้ เธอ ได้เพียงแต่มองเท่านั้น ไม่สามารถฝ่าฝืนคำสั่งของหัว หน้าแก๊งค์ได้ จึงทำได้เพียงเดินออกมาจากบริเวณนั้น

– – ณ ปัจจุบัน – – –

—

– – – ณ ที่พักของเมฆฟ้า- – –

เมฆฟ้ามองใบหน้าของหญิงสาวด้วยความแปลกใจที่ เธอจ้องกลับมาอย่างไม่รู้สึกเกรงกลัว ทุกคนในแก๊งค์ล้วน แต่เกรงกลัวเขา ไม่มีใครกล้าเข้าใจเขาแต่ในแววตาของผู้หญิงคนนี้กลับมีแต่ความเชื่อใจไว้ใจมอบให้เขาเท่านั้น

“ยี่หวา เธอไม่รู้สึกกลัวฉัน เหมือนที่คนอื่นกลัวบ้าง เลยรึไง” ชายที่อยู่ตรงหน้าพูดพร้อมส่งสายตาดๆมาจ้อง มองที่ดวงตาของเธอ

“ฉันจะกลัวทำไม ในเมื่อคุณฟ้าเป็นคนใจดีมากกก กก แค่ไม่ยอมแสดงความรู้สึกจริงๆออกมา ชอบก็บอกว่า ชอบ รักก็บอกว่ารัก แต่ถ้าเกลียดเก็บไว้ดีกว่านะคะ จะได้ ไม่ทำให้ใครรู้สึกไม่ดี”

“เราจะอยู่ได้นานสักเท่าไหร่เชียว เวลาทั้งชีวิตไม่ได้ มีมากพอให้มาเสียเวลาโกรธแค้นกันนะคะ”

“เรามีคนรักเยอะๆดีกว่ามีคนเกลียดไม่ใช่เหรอ”

“ฉันไม่ได้ต้องการให้ใครมารักมากมายขนาดนั้น แค่ เธอก็พอ”

อีก!!!..หญิงสาวนิ่งไปพักใหญ่กับคำพูดประโยคนี้ ของชายที่อยู่ตรงหน้า เจ้านายของเธอที่เป็นคนดูแลมาโดยตลอด นี่เธอกำลังถูกบอกรักจากเขางั้นเหรอ คำพูด บอกรักที่เธอรอมาทั้งชีวิตหรือว่าเธออาจจะคิดไปเอง

“คุณฟ้า ที่คุณฝ้าพูดหมายความว่ายังไงคะ” หญิง สาวจ้องไปที่ใบหน้าและดวงตาของชายที่อยู่ตรงหน้า พร้อมถามออกไปอย่างตรงไปตรงมา เธอไม่อยากเชื่อ ตัวเองว่าผู้ชายคนนี้จะพูดแบบนั้นกับเธอ ผู้ชายที่ไม่เคย สนใจเธอมาทั้งชีวิต ชวนทะเลาะไม่เว้นวัน หาแต่เรื่องให้ เธอเป็นคนจัดการได้ตลอดเวลา แล้ววันนี้เขาจะมาสนใจผู้ หญิงอย่างเธอได้อย่างไร

—

สิบเจ็ดปีที่แล้ว – – –

ณ ที่พักของรัดเกล้า – —

“เอานี่ไปให้คุณหนูด้วย ให้คุณหนูทานให้หมด ถ้า ไม่หมดไม่ต้องกลับมาที่บ้านนะ จำไว้

“หนูรู้ว่าหนูทำไม่ถูก แต่หนูก็ไม่ได้เป็นคนที่ทําผิด ก่อน คุณฟ้าต่างหากที่ต้องขอโทษแม่”

“คุณหนูเมฆเค้าขอโทษแม่แล้ว”

“หนูไม่เชื่อ อย่างเค้าน่ะเหรอ แม่ไม่ต้องมาแก้ตัว แทนเค้าหรอก”
“จะเชื่อไม่เชื่อก็แล้วแต่ลูก แต่ตอนนี้ยี่หวาต้องยก อาหารพวกนี้ไปให้คุณหนู เพราะไม่มีใครยอมเข้าออกที่ นั่น ยี่หวาต้องเป็นคนดูแลคุณหนูเมฆ เข้าใจแล้วใช่มั้ย ”

“ค่ะ รับทราบแล้วค่ะ”