บทที่ 5 ข้อเสนอ

หลังจาก หวาเห็นชายที่อยู่ตรงหน้าทานอาหาร เรียบร้อย เธอก็จัดการยกจานอาหารที่หมดเกลี้ยงนั้นกลับ บ้านและไปให้แม่ของเธอดูทันที

ณ ที่พักของรัดเกล้า – – –

“คุณหนูของแม่ทานหมดแล้วนะคะ

“หมด!! ทานหมดจริงๆเหรอเนี่ย” รัดเกล้ามีน้ำเสียง ที่แปลกประหลาดใจ เธอไม่ค่อยเชื่อหูตัวเองสักเท่าไหร่ ก่อนมองไปที่จานอาหารทั้งหมดที่อยู่ภายในถาดที่ถูกวาง ไว้

“แน่นอนสิคะ ฝีมือระดับยี่หวาแล้ว

“ทำให้ได้ตลอดละกัน หลังจากนี้หนึ่งสัปดาห์ ยี่หวา ต้องเป็นคนที่รับผิดชอบเรื่องยกอาหารไปให้คุณหนูและ ต้องให้คุณหนูทานให้หมด

“ค่าวววววว ก็คงต้องเป็นแบบนั้น ใครหน้าไหนจะ กล้าเข้าไป ดุอย่างกะหมาขนาดนั้น” ประโยคสุดท้ายเธอ พูดพึมพรำๆหมายจะบ่นกับตัวเอง แต่ดูเหมือนจะดังไปนิด จนแม่ของเธอที่ยืนอยู่ข้างๆต้องหันมาทำสายตาค้อน ก่อน เอ็ดเธออีกครั้งหนึ่ง
“ยี่หวา!!”

“รู้แล้ว รู้แล้วค่าาาาาาาา คุณหนูของแม่ดีที่สุด ไม่มี ใครดีเกินกว่าคุณหนูแล้ว รักยิ่งกว่าลูกในไส้ซะอีก ถ้าบอก ว่าหนูไม่ใช่ลูกยังเชื่อเลย

“ยี่หวา!! พูดอะไรออกมา” ที่เธอพูดออกไปเพียง แค่ต้องการแกล้งพูดเล่นเท่านั้น แต่ไม่คิดว่าคำพูดนั้นจะ ทำให้แม่ของเธอไม่พอใจขึ้นมาทันที

“แม่คะ ยี่หวาขอโทษ”

“แม่ดูเหมือนไม่รักหนูขนาดนั้นเลยเหรอ”

สายตาของรัดเกล้าหลุบต่ำลงทันที เธอรู้สึกเสียใจ มากที่ลูกสาวของเธอคิดแบบนั้น เธอรักและลูกแลเด็กผู้ หญิงคนนี้อย่างดีมาโดยตลอด นี่เธอทำให้เด็กคนนี้รู้สึก แบบนี้จริงๆงั้นเหรอ

“ไม่ค่ะไม่ ยี่หวาไม่ได้หมายความว่ายังงั้น ยี่หวารู้ว่า แม่รักยี่หวาที่สุด”

“เอาเถอะ แม่มีธุระต้องไปทำ เอารายการอาหารพวก นี้ไปให้ห้องอาหารด้วย เป็นเมนูอาหารสำหรับคุณฟ้าใน วันพรุ่งนี้” ยี่หวารับรายการอาหารนั้นมาจากหญิงสาวผู้เป็นแม่ ก่อนที่เธอจะเดินออกไปจากบ้าน

หลังจากนั้นหนึ่งสัปดาห์ อาหารสามมื้อ รวมถึง อาหารว่างและเครื่องดื่มทุกอย่างเป็นเธอที่ต้องดูแลคุณ หนูเอาแต่ใจ ในแต่ละวันการจะงัดวิธีการให้เขาทานข้าว ไม่ใช่เรื่องง่าย กว่าจะผ่านแต่ละวันมาได้ ก็ทำเอาเธอหมด แรงในทุกๆวัน

− − −ณ ห้องทำงานของกรกฎ

“นายท่าน นายท่านอยู่ข้างในรึเปล่าคะ

เสียงเล็กๆของเด็กผู้หญิงตัวเล็กๆ ตะโกนดังจาก ภายนอกเข้ามา เสียงนั้นไม่ได้ทำให้เขารำคาญแต่กลับ ทำให้เขารู้สึกสบายใจอย่างบอกไม่ถูก เขาสามารถยิ้มได้ หลังจากจมอยู่กับกองเอกสารมากมายมาครึ่งค่อนวัน ซึ่ง นั่นเป็นสัญญาณให้เขารับรู้แล้วว่าเด็กน้อยกำลังมาหาเขา ตามที่เขาเรียกพบไป

“เข้ามาสิ

“หนูเอาผลไม้เย็นชื่นใจมาให้นายท่านด้วยนะคะนาย ท่านยังไม่ได้ทานอะไรเลยตั้งแต่กลางวัน

“เจ้าภาคย์มันแอบฟ้องหนูยี่หวาอีกแล้วเหรอ” ชายหนุ่มเอ่ยถึงผู้ดูแลของเขาอย่างรู้ทัน

สัปดาห์ที่ผ่านมา เขารู้ทันทีว่าถ้าเขาหักโหมงานเมื่อ ไหร่ เป็นต้องไปตามให้ยี่หวาเอาข้าวเอาน้ำมาส่งให้ถึง ห้อง แล้วมีเหรอที่เขาจะปฏิเสธเด็กผู้หญิงคนนี้ได้

“หนูบอกแล้วใช่มั้ยคะ ถ้านายท่านไม่ยอมทานอะไร เลย แล้วเจ็บป่วยขึ้นมาจะทำยังไง ทุกคนในแก๊งค์เป็นห่วง นายท่านมากนะคะ”

เธอเป็นเด็กที่ไม่เกรงกลัวอะไรเลยจริงๆ ปกติเด็กคน อื่นเห็นเขาเป็นต้องมีหงอแล้ว ยิ่งเด็กผู้หญิงไม่ต้องพูด ถึง วิ่งหนีกันให้ควัก แต่เด็กคนนี้กลับจ้องเขาตาเขม็ง ส่ง สายตาขอร้องแกมบังคับให้เขาต้องปฏิบัติตามทุกครั้ง

“รู้แล้วจ๊ะรู้แล้ว ทานแล้วนี่ไง” ชายที่นั่งอยู่หลังโต๊ะ ทํางาน หยิบเอาผลไม้ในจานเข้าปาก ก่อนเขี้ยวให้เธอ เห็นต่อหน้าแบบนั้น เพื่อให้เธอสบายใจ

“ดีมากค่ะ ทานให้หมดเลยนะคะว่าแต่นายท่านเรียก พบหนูมามีเรื่องอะไรรึเปล่าคะถ้าเป็นเรื่องของคุณฟ้า หนู ส่งอาหารให้คุณฟ้าเองทุกวันไม่ต้องเป็นห่วงนะคะ”

“นั่นแหละที่ฉันจะพูดกับเธอ”
“เอ๊ะ?!? หนูให้เค้าทานจนหมดทุกมื้อแล้วนะคะ หมดเกลี้ยงทุกวันเลย หนูจ้องคุณฟ้าจนกินหมดทุกมื้อเลย นะคะ มีอะไรผิดปกติรึเปล่า”

“ฉันไม่ได้ว่าอะไรเธอเลยนะจ๊ะยี่หวา

“หื้ม?!?” เด็กหญิงตัวน้อยยังคงไม่คลายความ สงสัย ในเมื่อไม่ใช่เรื่องที่เธอส่งข้าวส่งอาหารให้เมฆฟ้า แล้วจะเป็นเรื่องอะไรอีก

“ต่อไปนี้ฉันจะขอรบกวนให้หนูดูแลเจ้าเมฆได้มั้ย

“หนูเหรอคะ?!?”

“ไม่มีใครรับมือเจ้าเด็กดื้อเอาแต่ใจได้นอกจาก หนูกับรัดเกล้าแล้วล่ะ แต่ฉันออกคำสั่งไปแล้วว่าไม่ให้ รัดเกล้าไปดูแลอีก ครั้นจะกลับคำก็ดูจะไม่ดี เพราะนั่นก็ถือ เป็นการลงโทษเจ้านั่นไปในตัว หนูยี่หวาอยากจัดการยัง ไงกับลูกชายตัวดีของฉันทำได้ตามสบายเลยนะ ฉันไม่ว่า อะไรหนูแน่นอน”

“นายท่านดูเป็นห่วงคุณฟ้ามากๆเลยนะคะ ทำไมนาย

ท่านถึง…”

“เปล่าซะหน่อย ฉันแค่ทำในสิ่งที่ควรทำเท่านั้นแหละ ว่าแต่ยี่หวาตกลงรึเปล่าเอ่ย

“เออ คือ….” เธอรู้สึกลำบากใจ แต่ไม่ทันที่จะพูด จบ นายท่านก็พูดขึ้นมาทันที หลังจากกรกฏเห็นว่าเธอมี ท่าทีลังเลใจ

“เจ้านั่นจะได้ไม่ต้องไปทำตัวไม่น่ารักกับรัดเกล้าอีก ไง หรือว่าหนูยี่หวาไม่อยากช่วยแม่รัดเกล้าล่ะ”

“ยี่หวา…”

เรื่องช่วยแม่ของเธอ เธอก็อยากช่วยเพราะผู้ชายคน นั้นเอาแต่ใจจริงๆ แต่ก็ไม่เคยเห็นมีครั้งไหนที่เขาจะลงมือ กับแม่ของเธอ เห็นจะมีแต่แต่ครั้งนั้นที่มันอาจจะเป็นอุบัติ เหตุจริงๆ

“เอาเป็นว่าหนูอยากเรียนที่โรงเรียนปริ้นซ์มั้ยจ๊ะ ฉัน จะดูแลเธอเรื่องนี้ให้เป็นพิเศษเลย ส่งให้เธอเรียนจนจบ จนกว่าเธอจะพอใจ แล้วถ้าอยากจะเรียนต่อมหา’ลัย เธอ จะเลือกมหา’ลัยชั้นนำที่ไหนก็ได้ มีทุนการศึกษาอื่นๆให้ อีกต่างหาก”

นายท่านพูดถึงโรงเรียนในฝันของเธอ เธออยาก เข้าโรงเรียนนี้มากๆ แต่ไม่ใช่แค่มีเงินเท่านั้นถึงจะเข้า โรงเรียนนี้ได้ เพราะมันเป็นโรงเรียนสำหรับผู้ดี คนชั้นสูงและบุคคลที่มีอำนาจทั้งหลายที่จะส่งลูกท่านหลานเธอไป เรียนที่นี่