บทที่ 9 ฉันยกให้

ณ ปัจจุบัน —

ณ ที่พักของเมฆฟ้า – —

“ตัดสินใจได้รึยัง” เมฆฟ้าถามย้ำอีกครั้งหนึ่งหลัง จากเห็นหญิงสาวที่อยู่ตรงหน้านิ่งเงียบไป

“คุณฟ้า คุณฟ้าใจร้าย

“หื้ม?!?”

“คุณฟ้าทำให้ฉันคิดว่าคุณฟ้าเกลียดฉัน ไม่ชอบ หน้าฉันคุณฟ้าผลักไสฉันตลอด คุณฟ้าคงไม่รู้ใช่มั้ยว่าคุณ ทำให้ฉันร้องไห้ทุกคืนเลย คุณฟ้าทำให้ฉันปวดใจ ทำให้ ฉันคิดว่าฉันอกหักมาตลอด ทำให้คิดว่าฉันรักคุณฟ้าข้าง เดียว ไม่คิดรึไงว่าการที่เป็นคนพาสาวๆมาให้คุณฟ้าได้ เชยชมมันเจ็บปวดมากขนาดไหน เรียกหาทุกคนแต่กับฉัน ที่อยู่ดูแล คุณฟ้าไม่เคยแยแส ไม่เคยเรียกหา”

หญิงสาวพูดระบายออกมาหลังจากที่เก็บมันไว้มา นานพร้อมกับน้ำตาที่หลั่งออกมาเป็นสาย เธอต้องทนทุกข์ ทรมานกับการที่เห็นชายที่เธอรักเสพสมกับผู้หญิงคนอื่น ผู้หญิงทุกคนทำให้เขาคนนี้มีความสุข แต่กับเธอเขาไม่ เคยเรียกหา ทั้งๆที่เธอทำเป็นไม่สนใจไม่ใส่ใจกับคำพูด และการกระทำของเขาคนนี้
“ยี่หวา สรุปว่าก่อนหน้านี้เธอ…”

“แต่ฉันไม่สนใจหรอก ฉันรักคุณฟ้า ยังไงฉันก็จะ ทําให้คุณฟ้ารักให้ได้ และแล้วฉันก็ทำสำเร็จแล้วด้วย” หญิงสาวไม่ว่าเปล่าปรับเปลี่ยนดวงตาที่ดูเศร้าในทีแรก เป็นยิ้มแก้มบานกระโดดเข้าจุ๊บที่ปากหนาของชายที่อยู่ ตรงหน้าทันที

“นี่เธอ!!”

“ไงล่ะ ฉันบีบน้ำตาเก่งมั้ย”

หญิงสาวทำเป็นพูดกลบเกลื่อนทั้งที่ความจริงแล้ว เธอรู้สึกแบบนั้นทุกอย่าง ทุกวันที่ผ่านมานานร่วมยี่สิบปี เธอเฝ้ารอให้เขาคนนี้หันมามอง หันมาสนใจเธอบ้าง แต่ ก็ต้องพบกับความว่างเปล่าที่ดวงตาคู่นั้นของเขาตลอด เวลาที่มองกลับมาที่เธอ

“ฉันถอนคำพูดได้มั้ย”

“ไม่ได้ค่ะ คุณฟ้าบอกรักฉันแล้ว ฉันไม่ยอมปล่อย เด็ดขาด”

“ยี่หวา เธอไม่รู้รึไงว่าทุกครั้งที่เธอมาหาฉัน ฉันต้อง ระงับความรู้สึกมากขนาดไหน จนต้องไปลงกับผู้หญิงคนอื่น แต่มันก็ไม่ได้ทำให้ฉันมีความสุขเลยสักครั้ง”

“ไม่อยากเชื่อเลย คุณฟ้าไม่เคยสนใจฉันเลยต่าง หาก”

“ไม่ใช่อย่างที่เธอคิดเลย ฉันแทบอดใจไม่ไหวต่าง หาก”

“โอะ ท่าทางจะจริง”

หญิงสาวกัมมองแก่นกายที่อยู่ภายใต้ชุดของเขาที่ มันกำลังรัดตึง คับแน่นเหมือนหายใจไม่ออกอยากเผชิญ โลกภายนอก หญิงสาวก้มลงไปมองสลับกับใบหน้าที่แดง กร่ำของชายที่อยู่ตรงหน้า ไม่รู้เลยว่าคุณฟ้าจะเขินจนหน้า แดงขนาดนี้ เคยเห็นแต่เขาคนนี้เอาแต่โกรธโมโหเธอ ตลอด

“เธออยากได้นักไม่ใช่รึไง เอาสิ ฉันยกให้”

“เอ๊ะ?!? ได้จริงเหรอ

หญิงสาวตาลุกวาวเมื่อชายที่อยู่ตรงหน้าเปิดโอกาส ให้เธอขนาดนี้ แต่มีเหรอที่เธอจะทำตามเขาง่ายๆ ให้มันรู้ ไปสิว่าปล่อยให้เธอคิดไปเองอยู่ฝ่ายเดียว ทำให้เธอต้อง นอนร้องไห้ทุกคืน ไม่เคยรู้สึกว่าคำพูดจะมากระทบกระทั่งเธอบ้างเลย

หญิงสาวใช้มือกมันเบาๆผ่านอาภรณ์ตัวโคล่งตัวนี้ที่ คลุมร่างของเขาอยู่ เขายิ้มให้กับการกระทำของหญิงสาว แต่ก็ต้องหุบยิ้มลงเมื่อจู่หญิงสาวก็ผละมือบางๆนั้นออกไป เสียดื้อๆและวิ่งออกไปจากห้องโดยไม่รู้สาเหตุ

หญิงสาวแง้มประตูกลับมาแล้วแลบลิ้นปลิ้นตาให้กับ ชายที่นั่งอยู่บนโซฟาตัวใหญ่นั้นที่กำลังอารมณ์ค้างอยู่ กลางอากาศ

“ยี่หวา!!”

เมฆฟ้าตะโกนเรียกไล่หลังกัดฟันกรอดอยู่ภายใน ห้อง ก่อนจะหงุดหงิดให้กับสาวเจ้าที่มาทำให้เขาอยาก แล้วจากไปแบบนี้ อย่าให้จับตัวได้นะ จะลงโทษให้สาสม เลย คอยดูละกันเธอจะต้องเป็นฝ่ายมาหาฉันเอง

ชายที่ขึ้นชื่อว่าลูกชายของหัวหน้าแก๊งค์นั้นไม่ได้ ตามร่างบางออกไป เพียงแต่เรียกให้เคนเข้ามาหาและ สั่งให้ผู้ดูแลของเขาไปจัดการพาหญิงสาวมาปรนเปรอ เพราะตอนนี้แก่นกายของเขามันตื่นขึ้นมาเพราะเธอคนนั้น
เอาเลยสาวน้อย ถ้าทนได้ทนไป ถ้ารู้ว่าฉันพาสาวอื่น มาปรนเปรออีก เธอจะว่ายังไง ไม่นานนักเคน ผู้ช่วยของ เขาก็พาตัวหญิงสาวรูปงามมาส่งที่ห้องของเจ้านาย เขาก็ ออกไปตามยี่หวามาตามที่ชายคนนี้สั่งทันที

ทันทีที่หญิงสาวแสนสวยรูปร่างอวบอันทั้งบนและ ล่างนั้นมาถึงก็ทำการเล้าโลมปลุกแก่นกายเขาทันที ซึ่ง ใช้เวลาไม่นานนักเพราะหญิงสาวที่เขาชะเง้อมอง รอให้ เธอมานั้นได้ปลุกไว้ก่อนหน้านี้แล้ว เขาไม่ได้สนใจกับบท พิศวาสที่หญิงสาวที่อยู่ตรงหน้าส่งมาให้เขาเลย เอาแต่ หันไปมองที่ประตูทุกๆห้าวินาที แต่ก็พบแต่ความว่างเปล่า

เขาหงุดหงิดใจจนโถมแรงและอารมณ์ทั้งหมดไปกับ หญิงสาวที่นอนให้เขาได้ทำอะไรตามใจ ทั้งๆที่เขาสั่งให้ เคนไปบอกแล้วแท้ๆแต่ไม่รู้สึกหวงฉันบ้างสักนิดเลยรึไง

ไม่ไหวแล้วนะโว้ย ชายร่างสูงสบถด่ากรนตัวเองอยู่ ในใจที่ปล่อยเธอไป ยิ่งคิดยิ่งโมโหเมื่อหญิงสาวที่เขารอ เธอนั้น ไม่เข้ามาเสียที เขาจึงทำได้เพียงเพียงยัดเหยียด แก่นกายนั้นให้หญิงสาวที่อยู่ตรงหน้าอย่างไม่ปรานี เธอ ร้องครางทั้งเสียงหลง เสียงหวาน เสียงต่ำ หรือเสียง ที่ทำให้พอจะรู้ว่าเธอเจ็บก็มีแต่เขาก็ยังยัดแก่นกายนั้น เข้าไปสุดปลายทุกครั้งด้วยอารมณ์ฉุนเฉียว

ก่อนที่เสียงเนื้อกระทบเนื้อหรือเสียงร้องครางเสียงหลงเสียงเล็กเสียงใหญ่จะกลบลงไปด้วยเสียงบิดของ กลอนประตู เขาเฝ้ารอแค่สิ่งนี้เท่านั้น ร่างบางมองชาย หญิงที่อยู่ตรงหน้า เลื่อนลงต่ำเห็นแก่นกายและช่องทาง ของหญิงสาวยังคงเชื่อมกันอยู่อย่างไม่วางตา

เขาหมายให้ยี่หวาเดินเข้ามากระชากหญิงสาวคน นี้ออกไป แต่กลับไม่เป็นอย่างที่คิด หญิงสาวเดินเข้ามา พร้อมกับปิดประตูลง และเดินตรงเข้ามานั่งที่โซฟาเดี่ยว ข้างๆโซฟาใหญ่ตัวนั้นที่กำลังเป็นที่เริงสวาทของเขากับผู้ หญิงคนนั้น พร้อมกับหยิบหนังสือบนโต๊ะขึ้นมา ทำท่าทาง อ่านหนังสือ โดยไม่สนใจชายหญิงทั้งสอง

ทั้งสองมองเธออย่างไม่วางตา เขาไม่คิดว่าเธอจะนิ่ง ได้ขนาดนี้ ทั้งๆที่เห็นแบบนี้ต่อหน้าต่อตา ตอนนี้เขาก็ยัง ไม่ได้ถอดถอนกายแกร่งนั้นออกจากช่องทางนั้น เธอไม่ คิดจะหึงหรือหวงเขาบ้างเลยรึยังไง เมฆฟ้าเริ่มหงุดหงิด ใจที่มันไม่เป็นไปตามแผน ก่อนค่อยๆถอดถอนแก่นกาย ของเขาออกมาจากร่างอรชรแต่นมโตได้ใจนั้น

“อย่าหยุด ต่อสิ” ยี่หวาใช้เพียงหางตาปรายตามอง เขาและเธอคนนั้นเล็กน้อย ก่อนเอ่ยเพียงสั้นๆ น้ำเสียง ราบเรียบแต่แฝงไปด้วยความครูกลิ่น

ความรู้สึกของเขาตอนนี้มีรางสังหรณ์แปลกๆ เขาเริ่ม รู้สึกถึงความครุกรุ่นที่กำลังจะตามมา เขาเพียงแค่อยากพิสูจน์เธอ แต่ดูเหมือนว่ามันจะแรงเกินไปจริงๆ

“ออกไป ฉันไม่มีอารมณ์แล้ว” ชายร่างสูงเอ่ย เชิงไล่หญิงสาวที่เปลือยทุกส่วน ก่อนที่เธอจะเข้ามา ทำท่าทีอ้อนๆ คล้องแขนชายที่อยู่ตรงหน้าอย่างเอาอก เอาใจ พร้อมกับมองหน้ายี่หวา หญิงสาวร่างเล็กที่เข้ามา ขัดจังหวะตั้งแต่หัวจรดเท้า

“มีสิทธิอะไรมองเธอด้วยสายตาแบบนั้น” ชายร่าง สูงพูดกับผู้หญิงที่เข้ามาปรนนิบัติเขานั้นด้วยน้ำเสียงที่ไม่ เป็นมิตร เพราะสายตาที่เธอมองยี่หวาแบบนั้น ทำให้เขา รู้สึกโกรธแทนเธอขึ้นมาทันที

“แต่ฉัน…”

“ฉันบอกให้ ออกไป!!”

ชายร่างสูงปรายตามองหญิงสาวที่เข้ากระแซะเขา อย่างดุดัน มันน่ารำคาญมากกว่าที่จะรู้สึกมีอารมณ์อะไร ตอนนี้ เขาหยิบเสื้อคลุมที่กองอยู่ที่พื้นขึ้นมาสวมไว้ ก่อน หันไปมองหญิงสาวที่เขาออกปากไล่นั้นค่อยๆเดินออกไป อย่างไม่สบอารมณ์

“พอใจ ยัง อยากลองใจให้ฉันร้องไห้ อยากจะพิสูจน์ อะไรอีก” หญิงสาวพูดด้วยน้ำเสียงเรียบแต่แฝงไปด้วยความเจ็บปวด