บทที่ 7 เอาแต่ใจที่สุด

สำหรับผู้ชายคนนี้ยอมได้แต่ต้องไม่ยอมไปซะทุก เรื่องถึงจะรับมือกับผู้ชายคนนี้ได้หากยอมให้ทั้งหมดก็จะ ทำให้เขาอยู่เหนือกว่าและพยายามแกล้งและกดขี่เราแต่ ไม่ยอมเลยก็ไม่ได้เพราะยังไงซะเขาก็คือลูกชายของนาย ท่าน

“ยี่หวา!! เธอนี่มัน…”

“จะว่าฉันดื้อด้านล่ะสิใช่ฉันยอมรับ

“อยากทำอะไรก็เชิญแต่อยู่เงียบๆไม่ต้องพูดอะไร ทั้งนั้นฉันรำคาญฉันจะทำเหมือนไม่มีเธออยู่ในห้อง นี้เหมือนเป็นไรฝุ่นไร้ค่าอยู่ในห้องนี้

“หยยยยยย!!”

ยี่หวานั่งกอดอกมองหน้าเมฆฟ้าที่กำลังเอนกายอยู่ที่ โซฟาพักหนึ่งก่อนที่เขาจะลุกพรวดขึ้นมาทำเอาเธอตกใจ สะดุ้งขึ้นมา ก่อนถอดชุดออกอย่างจงใจเพื่อให้เธอตกใจ

“คุณฟ้าคุณจะทำอะไร

“ใครอนุญาตให้เธอโวกเวกโวยวายฉันบอกแล้วใช่ มั้ยว่ารำคาญ”

แดดเป้านั่นหละคิดจะทำอะไรออดชดล่อนจ้อนขนาดนี้”

“ฉันก็ทำแบบนี้ของฉันตลอดถ้าเธอไม่พอใจก็ออก ไปสิไม่มีใครบังคับให้เธออยู่ซะหน่อย

“ก็เอาสิฉันก็จะนั่งจ้องอยู่แบบนี้แหละถ้าไม่ อายอยากจะอวดปีกกาจู้อันน้อยนิดก็ตามใจ

“ยี่หวา!!”

“ว่าไงคะคุณฟ้าาาาาาาาา

“หยุดเรียกฉันแบบนี้ซะทีฉันไม่ชอบ

“แล้วคิดว่าเด็กเจ็ดขวบอย่างฉันชอบนักรึไงที่ต้องมา เห็นอะไรอุจาดตาแบบนี้”

“เหอะ!!คิดว่าชอบซะอีก

เมฆฟ้าพูดไว้แค่นั้น ก่อนเอนกายกลับลงไปยังโซฟา ตัวใหญ่ และยังคงปล่อยให้เสื้อผ้ากองอยู่บนพื้นข้าง โซฟาตัวใหญ่โดยไม่ใส่ใจกับคำพูดของเธอเลย

“ฉันหิวแล้ว”
ยี่หวาได้ยินแบบนั้นเธอก็เดินออกไปจากห้องก่อน เดินตรงไปที่ห้องอาหารและยกสํารับอาหารมาให้เมฆ ฟ้าแม้ว่าเธอจะไม่พอใจที่เขาออกคำสั่งแบบนั้นแต่ยังไง เธอก็รู้ฐานะของตัวเองดีเขาเป็นลูกชายของนายท่านถ้า ไม่เหนือบ่ากว่าแรงเธอก็ไม่อยากมีปัญหากับเขา

การหลีกเลี่ยงที่จะต่อล้อต่อเถียงกับผู้ชายคนนี้ เป็นการดีที่สุดอย่างไรซะเขาก็มีสิทธิที่จะออกคำสั่งกับเธอ แม้ว่านายท่านจะอนุญาตให้เธอจัดการได้ แต่ยังไงเธอก็ อยู่ในฐานะที่ต้องให้เกียรติเขาอยู่ดี ไม่อย่างนั้นก็คงไม่มี ใครในแก๊งค์ให้เกียรติเขาเช่นกัน เธอไม่ต้องการให้เป็น แบบนั้น

“อาหารมาแล้วคะ คุณฟ้าาาาาาา

“ใครว่าฉันจะกินของพวกนี้ฉันอยากกินซี่โครงหมู ซอสมะขาม”

“นั่นมันเป็นเมนูวันพรุ่งนี้วันนี้ฉันก็ให้ห้องอาหารจัด ตามที่แม่รัดเกล้าบอกทุกอย่าง”

“ถ้าไม่ได้ซี่โครงหมูผัดซอสมะขามฉันก็ไม่กิน

“รู้แล้ว”
แม้ว่าเธอจะหงุดหงิดใจก็ตามแต่เด็กหญิงตัวเล็ก ก็เดินออกจากที่พักของเมฆฟ้าและไปสั่งพ่อครัวให้ทำ กับข้าวตามที่เมฆฟ้าสั่ง

“ได้แล้วค่าาาซี่โครงหมูผัดซอสมะขาม

“ฉันไม่ค่อยหิวแล้วอยากทานเป็นอาหารว่าง มากกว่าไปเอาให้ฉันหน่อยสิ”

“หยยรับเป็นอะไรดีคะคุณฟ้าาาาา

“มันบดให้ฉันที่หนึ่งละกัน”

“มันบดนะคะ รับทราบค่าาาาา

เอาแต่ใจที่สุด!! ยี่หวาเดินออกไปอย่างไม่สบอารมณ์ แต่ก็กลับเข้ามาพร้อมกับถ้วยมันบดที่อยู่ในมือก่อนวางมัน ลงบนโต๊ะอาหารให้กับเขา

“มันบดมาเสิร์ฟแล้วจ้าาาาา

“ไปนานจนฉันไม่อยากกินแล้วเอาขนมหรือของ หวานมาให้ฉันเลยดีกว่า”

“คุณฟ้า!!”
“ฉันพูดจริงๆนะหรือเธอจะให้ฉันไปขอร้องคุณน้า

“ไม่ต้องฉันจัดการเอง”

เด็กวัยเจ็ดขวบเดินกลับมาพร้อมกับผู้ช่วยที่ถือขนม และอาหารว่างเป็นสิบๆอย่างมาเรียงอยู่ที่หน้าที่พักของ เขาเพราะเขาไม่ชอบให้คนนอกเข้าไปยุ่มย่ามที่พักซึ่งเป็น ที่ส่วนตัวของเขาซึ่งเธอรู้ตรงจุดนี้ดีแต่ตัวเธอเองนี่แหละ ที่ชอบฝ่าฝืนกฎที่เขาตั้งไว้ไม่ว่าจะเขาจะดุด่าต่อว่าหรือไล่ เธอออกจากที่พักของเขาเธอก็ยังคงดื้อด้านถึกทนให้เขา ด่าไป

“จะรับอะไรดีคะขนมและของหวานมีทั้งไทยและ เทศมีของทุกประเภทเลยคัพเค้กบราวนี่ชอคโกแลตเยล ลี่วาฟเฟิลคุกกี้บิงซูน้ำแข็งใสขนมไทยไอศกรีมทุก รสชาติ”

“แล้วน้ำล่ะ”

“น้ำเปล่าก็เตรียมไว้ให้แล้วนี่ไงคะคุณผู้ชาย

“ไม่เอาน้ำเปล่า”

“คุณฟ้านี่คุณจงใจแกล้งฉันเหรอ”
“เปล่าซะหน่อยกินคาวกินหวานก็ต้องกินน้ำหวานๆ ให้ชื่นใจสิ”

“ค่ะ”ยี่หวาตอบรับอย่างไม่สบอารมณ์เธอเริ่มมีน้ำ โหมากขึ้นเรื่อยๆและชักจะหมดความอดทนกับผู้ชายคนนี้ แล้ว ถ้าไม่ใช่เพราะเธอตบปากรับคำกับนายท่านไปเธอคง ระเบิดลงไปแล้ว

ท้ายสุดแล้วเธอยกทุกอย่างมาทั้งคาวหวานรวมถึง ของว่างขนมรวมถึงน้ำสารพัดมาให้เขายี่หวาให้คนยกครัว ขนาดย่อมๆมาไว้ที่พักของเขาชั่วคราวหลังจากที่เธอเดิน เข้าออกที่นี่เป็นว่าเล่นตามคำสั่งของเมฆฟ้าที่เธอรู้อยู่แก่ ใจว่ากำลังแกล้งเธออยู่แต่ก็ทำอะไรไม่ได้เรื่องแค่นี้เธอ จัดการได้อย่าให้ต้องถึงมือแม่หรือนายท่านเลย

“น้ำทุกชนิดน้ำผลไม้น้ำอัดลมเครื่องดื่มเกลือ แร่เครื่องดื่มชูกำลังทั้งน้ำร้อนน้ำเย็นมอคเทลหรือจะเอา แบบไหนฉันจะทําให้

“ไม่กินละ”

“คุณฟ้าถ้าคุณไม่กินฉันก็จะไม่สนใจคุณอีกต่อไป แล้วอยากทำอะไรก็เชิญแม่ของฉันก็ไม่สามารถเข้ามา ดูแลคุณฟ้าได้แล้ว
เธอก็จะไปจากฉันอีกคนใช่มั้ย”

“ก็ใช่น่ะสิถ้าคุณยังไม่เลิกแกล้งแล้วไม่กินของพวกนี้ สักทีฉันก็หมดปัญญาแล้วจริงๆฉันจะไปยกเลิกคำขอของ นายท่านที่ให้มาเป็นคนดูแลคุณ

“เธอจะมาเป็นคนดูแลฉันแทนคุณน้างั้นเหรอ”