บทที่ 6 หมดหน้าที่ของฉันแล้ว

โรงเรียนปรินซ์เป็นโรงเรียนที่มีคุณภาพติดอันดับ ต้นๆของประเทศ มีคุณครูเฉพาะทาง ทุกคนที่สอนที่นั่นแค่ ความรู้ความสามารถเท่านั้นไม่พอ ยังต้องถูกอบรมอย่าง หนักเพื่อมารับมือและดูแลลูกคุณหนูจากตระกูลดังๆทั้ง หลาย

หากเธอได้เข้าไปเรียนที่นั่นแค่วันเดียวก็ถือว่าเป็น บุญสําหรับเธอมากแล้ว แต่นี่นายท่านจะส่งให้เธอเรียนที่ นั่นจนจบ เธออยากเรียนที่โรงเรียนนั้นจริงๆ เพราะมันเป็น โรงเรียนในฝันของเธอ

แม่เคยสอนเธอไว้ว่า…ความรู้เป็นสิ่งหนึ่งที่จะอยู่ ติดตัวเราไปจนตาย หากเธอมีความรู้มากพอ เธอก็จะไม่ ถูกใครรังแกเอารัดเอาเปรียบ แล้วถ้าได้ความรู้จากครูชั้น นำที่เก่งๆของโรงเรียนปริ้นซ์แล้วละก็ เธอคงรับมือกับโลก ภายนอกที่แสนโหดร้ายนี้ได้อย่างแน่นอน

— ณ ปัจจุบัน – – –

ณ ที่พักของเมฆฟ้า – – –

“ที่ฉันพูดเธอยังไม่เข้าใจอีกเหรอ”

“ไม่ค่ะ คุณฟ้าพูดไม่ชัดเจน”
“ก็เธอบอกให้ฉันพูด ถ้ารักก็บอกว่ารัก ชอบก็บอกว่า ชอบไง ฉันก็บอกรักเธออยู่นี่ไง เธอว่ายังไงล่ะ”

ชายคนนี้พูดในสิ่งที่เขาก็ไม่คิดว่าจะพูดได้เหมือน กัน เขาไม่คิดว่าชีวิตนี้เขาจะรักใครได้ ไม่คิดว่าความรักจะ มีอยู่จริง แต่กับเธอคนนี้เธอไม่เคยทำให้เขารู้สึกว่าอยู่ตัว คนเดียว ในวันที่โดดเดี่ยวเธอจะเป็นคนแรกที่ฉีกยิ้มและ วิ่งเข้ามาหาเขา โดยไม่กลัวเลยว่าเขาจะทำหน้าดุ เสียง หรือตะวาดกลับไปเท่าไหร่ สิ่งที่ได้รับกลับมาก็คือรอยยิ้ม บนใบหน้าของเธอตลอดสิบกว่าปีที่ผ่านมา

ทําไมเขารู้สึกว่าไม่อยากให้เธอห่างจากตัวแม้แต่ วินาทีเดียว เขาเริ่มหวงแหนไม่อยากให้เธอส่งยิ้มแบบนี้ ให้ใครอีกนอกจากเขา และสิ่งเดียวที่จะรั้งเธอไว้ให้อยู่กับ เขาไปตลอดนั้นก็คือคำพูด

เมฆฟ้ารู้สึกว่าหากเขาไม่พูดมันออกไปตอนนี้อาจจะ ต้องเสียเธอไป ซึ่งเขาเองก็ไม่รู้เลยว่าหญิงสาวจะยอมรับ มันหรือไม่ เขาก็ไม่แน่ใจว่าเธอทำแบบนี้กับทุกคนรึเปล่า เพราะผู้หญิงคนนี้ที่ยืนอยู่ตรงหน้าเป็นคนอารมณ์ดีเข้ากับ คนง่ายอยู่แล้ว และเธอก็มีรอยยิ้มตลอดเวลา

“เออ อา..”

“อย่าพึ่งพูด อย่าพึ่งให้คำตอบ ฉันกลัว ถ้าเธอคิดจะปฏิเสธ อย่าพึ่งพูดมันออกมา”

ชายที่อยู่ตรงหน้ารีบยกมือมาปิดหู ไม่ต้องการได้ยิน คำที่เขาไม่อยากได้ยินจากปากของเธอ หญิงสาวยิ้มเล็กๆ เมื่อเห็นชายที่อยู่ตรงหน้าที่เธอไม่คิดว่าเขาจะมีใจให้เธอมี อาการแบบนี้

ถ้าเธอปฏิเสธเขาจะทำยังไง เขาจะไม่ได้เห็นใบหน้า และรอยยิ้มนั้นของเธออีกต่อไปแล้ว ถ้าเป็นแบบนั้นจริง เขาจะอยู่ต่อไปได้ยังไง กลับกลายเป็นเขาที่เริ่มรู้สึกไม่ มั่นใจในตัวเอง เขาก็พึ่งรู้ตัวเองว่าที่ต่อลมหายใจให้อยู่ทุก วันนี้ก็คือ…รอยยิ้มที่ทำให้โลกสดใสของเธอคนนี้

“ถ้าจะปฏิเสธเอามีดเล่มนี้แทงฉันให้ตายเลยดีกว่า ฉันพูดจริงนะ” เขาไม่ว่าเปล่าส่งมีดพกขนาดพอดีมือวาง ลงบนโต๊ะด้านหน้า

ตลอดระยะเวลาสิบกว่าปีที่ผ่านมาผู้หญิงคนนี้ไม่เคย รู้เลยสักนิดว่าเขารู้สึกอย่างไร อย่าว่าแต่เธอเลย ในตอน นั้นเขาเองก็ไม่แน่ใจ แต่ถึงตอนนี้ทำให้เขามั่นใจแล้วว่า เธอคือผู้หญิงที่เขาอยากให้อยู่ข้างกายด้วยตลอดเวลา

– – – สิบเจ็ดปีที่แล้ว – – – —

ณ ที่พักของเมฆฟ้า – – –
“ออกไป!!ฉันไม่กิน

เสียงที่ดังลอดออกมาจากที่พักของเด็กชายวัยเก้า ปีเศษก่อนตามมาด้วยเสียงโครมครามและทันทีที่ยี่หวา ผลักประตูเข้าไปก็เห็นถ้วยชามและอาหารตกเรี่ยราด กระจัดกระจายเต็มพื้นห้องพร้อมกับคนดูแลหญิงสาวสอง คนที่ยืนเศร้าอยู่มุมห้องก่อนพวกเธอจะค่อยๆอธิบาย

“ถ้าคุณหนูเมฆฟ้าไม่ยอมทานอะไรเลยร่างกายก็จะ ไม่แข็งแรงแล้วพวกเราจะไปอธิบายกับนายท่านยังไงล่ะ คะ”

“แค่นี้ใช่มั้ยที่ต้องการ แค่ไม่อยากให้พ่อฉันด่าพวก แก งั้นก็ออกไป เมฆฟ้าตะโกนเสียงดังก่อนปาจานข้าว นั้นลงกับพื้นแตกกระจายอีกครั้ง

“ออกไปก่อนเถอะค่ะเดี๋ยวยี่หวาจัดการเอง

“แบบนั้นจะดีเหรอคะถ้าหนูยี่หวาเกิดมีอันตรายขึ้น มา…”

“คุณฟ้าไม่กล้าทำอะไรหวาหรอกค่ะ

เด็กหญิงตัวเล็กวัยเจ็ดขวบกระซิบกระซาบอยู่กับ หญิงสาวสองคนพร้อมกับส่งสัญญาณให้พวกเธอออกไปก่อนที่พวกเธอจะยอมออกไป แต่ก็ไม่วายหันกลับมา มองด้วยสายตาที่เป็นกังวล ยี่หวายิ้มรับให้กับพวกเธออีก ครั้ง ก่อนที่ทั้งหมดจะยอมออกไป

ยี่หวาหันไปสังเกตเห็นที่มือของเมฆฟ้ามีรอยบาด ของแก้วเล็กน้อยเธอจึงรีบหยิบผ้าสะอาดมากดไว้ที่มือที่มี เลือดซึมออกทันที

กดไว้นะคะคุณฟ้า ฉันจะไปเอายามาทำแผลให้

เมฆฟ้าไม่ได้ปฏิเสธการช่วยเหลือจากเธอเธอเอง ก็ไม่ได้พูดต่อว่าเขาแต่อย่างใด เพียงแต่รีบเดินไปหยิบ กล่องปฐมพยาบาลเพื่อทำแผลให้เขาทันทีเมฆฟ้าจ้อง มองดูเธอทำแผลอย่างเงียบๆ

“คุณฟ้าพอบอกกับฉันได้มั้ยว่ามันเกิดอะไรขึ้น”

ในขณะที่เธอทำแผลนั้นเธอก็อดไม่ได้ที่จะถามขึ้น มาตั้งแต่เธอมาดูแลเมฆฟ้าทั้งอาทิตย์ทำให้เธอพอรู้ว่า ควรจะพูดคุยหรือปฏิบัติตัวยังไงถึงแม้ว่าจะไม่ได้รับการ ปฏิบัติอย่างที่ควรจะเป็นแต่ก็ยังดีกว่าการที่เธอจะมานั่งต่อ ล้อต่อเถียงกับผู้ชายคนนี้

“ฉันไม่ชอบให้ใครเข้ามายุ่มย่ามที่นี่โดยไม่ได้รับ อนุญาต อีกอย่างถ้าไม่เต็มใจก็ไม่ต้องมา
“แต่พวกเธอต้องเอาอาหารมาให้คุณพานะ”

“ถูกบังคับล่ะไม่ว่า แล้วทำไมเธอไม่เอาอาหารมาให้ ฉันเหมือนเดิม

“หมดหน้าที่ของฉันแล้ว

“ไม่อยากเจอฉันขนาดนั้นเลยเหรอ”

“ก็ใช่น่ะสิใครจะไปอยากเจอเด็กเอาแต่ใจอย่าง คุณฟ้าไม่มีใครเค้าอยากเข้ามาดูแลคุณฟ้าเพราะแบบนี้ แหละ”

“ตลอดทั้งสัปดาห์ที่ผ่านมานี่คือสิ่งที่เธอคิดมาตลอด ใช่มั้ย”

“เออคือฉัน…”

บางครั้งคำพูดของเธอมันก็ตรงเกินไป แต่มันก็อดใจ ไม่ได้จริงๆจนฉุกคิดได้ว่าสิ่งที่เธอพูดนั้นดูเหมือนจะ รุนแรงเกินไปสําหรับเขาจนทำร้ายจิตใจของเขาได้เด็กใน วัยนี้แบบเขาและเธอ ไม่ได้มีอะไรซับซ้อนมากมายขนาด นั้น สิ่งเดียวที่อยากได้คือความรักจากพ่อและแม่

สําหรับเด็กผู้ชายอย่างเขาแล้วที่ไม่มีแม่คอยดูแล เอาใจใส่ส่วนพ่อหรือคุณกรกฏก็ดูแลเขาอย่างเข้มงวดเขาก็คงรู้สึกโดดเดี่ยวมากเช่นกัน แล้วยังคนดูแลทั้งหลาย มักจะไม่เต็มใจและอิดออดกันมาหาเขาอย่างที่เขาพูดทุก อย่าง

แม้ว่าหญิงสาวจะรู้ดีว่านายท่านก็รักและดูแลผู้ชาย คนนี้มากเช่นกันแต่การแสดงความรักจากพ่อและแม่ สำหรับเขาและเธอนั้นจำเป็นมากไม่ต่างกัน ยิ่งเป็นนาย ท่านที่แสดงออกต่างจากพ่อแม่ของคนอื่นส่วนเธอถึง แม้ว่ามีแม่เพียงคนเดียวแต่ก็ยังได้รับความรักจากแม่อย่าง เต็มเปี่ยม

“ออกไป!!”

“หึ!!…ไม่ออก”