บทที่ 10 ตีตราจอง

แม้แต่เธอเองก็ไม่คิดว่าจะใจกล้ามานั่งมองเขากับผู้ หญิงคนนั้นทำอะไรต่อมิอะไรกันได้ ยืนทนอยู่หน้าห้องฟัง เสียงประสานนานสองนาน ไม่คิดว่าเธอจะเจ็บบ้างรึยังไง ความรู้สึกตอนนี้ของเธอคือชาไปทั้งตัว น้ำตาที่ไม่คิดว่าจะ ไหลก็ไหลออกมาไม่ขาดสาย

เอาเถอะ…เธอคงรู้จักเขาดีเกินไป ดีเกินจนรู้ไส้รู้พุง รู้หมดทุกอย่างว่าคุณเมฆเป็นผู้ชายแบบนี้แต่ไหนแต่ไร แล้ว ที่เขาบอกรักเธอก็คงเพราะเผลอไป มันคงไม่มีอะไร จริงๆ แต่ให้ทำยังไงได้ก็เธอรักเขาไปแล้ว หัวใจดวงนี้มัน เป็นของเขาตั้งแต่แรกและก็จะเป็นของเขาคนเดียวเท่านั้น

“เอาสิ ฉันไม่มีสิทธิอยู่แล้ว ทนมาเป็นสิบๆปียังทนได้ แค่นี้คิดว่าฉันจะทนไม่ได้ยังไง” หญิงสาวพูดออกมาทั้ง น้ำตา ก่อนปล่อยโฮออกมาไม่อายชายที่อยู่ตรงหน้า

“ไม่หึงไม่หวงฉันบ้างรึไง ดึงผู้หญิงพวกนั้นมาด่ามา ต่อว่า มาตบเลยสิ เธอจะทนทำไม” ชายร่างสูงพูดอธิบาย เหมือนกับที่เขาเคยรู้เคยสัมผัสมา ก่อนดึงหญิงสาวเข้ามา นั่งที่ตักและเช็ดน้ำตาที่ไหลอาบแก้มนั้นอย่างเบามือ

“ฉันมีสิทธิจึงมีสิทธิหวงงั้นเหรอ”

“แล้วทนได้ไง”
“ฉันทนได้”

“นี่ขนาดทนได้นะ ยังร้องขนาดนี้”

“แล้วถ้าเมื่อไหร่ที่ทนไม่ได้ ก็จะไปเอง”

อึก!!…เขาถึงกับชะงัก พูดอะไรไม่ออกกับคำพูดของ เธอ ทนไม่ได้ก็จะไปเอง ถ้าหากดันเป็นวันนี้ที่ฟางเส้น สุดท้ายของเธอขาดลง ไม่อยากจะคิดเลยว่าเธอจะเป็นยัง ไง ถ้าเธอไปจริงๆตามที่เธอพูดแล้วเขาจะอยู่ยังไง เขาก็ แค่อยากพิสูจน์แต่มันก็คงจะแรงไปจริงๆ

“ยี่หวา นี่เธอ…”

“ทำไมคะ”

“แล้วความมั่นคงมันอยู่ที่ไหน”

“ยังจะมาเรียกร้องหาความมั่นคงอะไรอีกคะคุณฟ้า คุณนั่นแหละที่บีบให้ฉันต้องทำแบบนี้”

“เกิดอะไรขึ้นมา เธอคิดจะไปก็จะไปซะดื้อๆเลยงั้นเห

รอ”

“ค่ะ ก็ถ้าคนของเราดื้อเกินจนเอาไม่อยู่ ก็คงต้องปล่อย”

“พูดไม่ได้เลยเหรอว่าเธอหวงฉัน หึงฉัน ไม่อยากให้ ฉันกับใครเธอจะไม่ปล่อยฉันไป”

“ฉันก็ไม่รู้ว่าจะยื้อยังไงไหว พูดไปก็เท่านั้นถ้ามัน เหนื่อยนักฉันก็คงต้องพัก”

“ไม่ได้!! เธอใจร้ายมากไปแล้วนะยี่หวา”

“ใครกันแน่ที่ใจร้ายกับฉันก่อน ดูร่องรอยที่ทำไว้สิ เกลื่อนห้องขนาดนี้”

หญิงสาวมองไปโดยรอบและชี้ให้เห็นทั้งเสื้อ กางเกงของเขา บลาที่สาวเจ้าจงใจลืมไว้ หนังสงหนังสือ ถูกปัดตกกระจัดกระจาย แจกันกับแก้วไวน์ที่แตกกอง อยู่กับพื้น ถ้าเมื่อตะกี้เธอเดินมาถ้าไม่ได้มองทางอาจจะ เหยียบเศษแก้วเศษแจกันไปแล้วก็ได้

หญิงสาวมองมันอย่างเอือมระอา จะบอกว่าชินก็ไม่ เคยจะชินสักที มาเห็นกับตากำลังโยกย้ายส่ายสะโพก กันอยู่ยิ่งทำให้เธออยากจะปรี๊ดแตก บีบคอเขาให้ตายอยู่ เหมือนกัน ทําไปได้ยังไงให้เคนไปตาเธอ และให้มาดู ภาพที่เขากำลังเริงสวาทอยู่แบบนี้ จะได้ให้ฉันหึง หึงมัน ต้องหึงอยู่แล้ว แต่มันเจ็บใจชะมัดทั้งๆที่พึ่งบอกรักเธอแต่ก็เล่นบทสวาทกับใครก็ไม่รู้หน้าตาเฉย

“ต้องโทษเธอ เพราะเธอเป็นคนปลุกมันขึ้นมาแล้ว ไม่ยอมดูแลมัน จนมันต้องขวนขวายหาเศษหาเลยมา ดับความร้อนในร่างกาย” ชายที่เธอนั่งทับทาบอยู่บนขา ข้างหนึ่งของเขานั้นไม่ว่าเปล่า พูดไปก็ค่อยๆถอดชุด ของหญิงสาวที่อยู่ตรงหน้าทีละชิ้นทีละชิ้น ส่วนใบหน้าก็ พยายามหาเศษหาเลยอยู่กับซอกคอขาวเนียนของเธอ ลมหายใจอุ่นๆที่สัมผัสกับผิวเนื้อเนียนของเธอกำลังทำให้ หญิงสาวหลงเคลิบเคลิ้มไปกับมัน

เขาจูบพรมขบเม้มทำสัญลักษณ์รอยแดงเพื่อ ตราจองบนเรือนระหงของหญิงสาวไม่ยอมปล่อยเว้นให้ เหลือช่องว่าง ส่วนมือข้างหนึ่งก็ลูบไล้ไปกับขาเรียวเล็ก ไล่วนจนไปหยุดที่ผ้าผืนน้อยที่กำลังปกปิดความลับภายใน อยู่

หญิงสาวเรียกสติที่มันกำลังแตกกระจัดกระจายนั้น คืนกลับมา ใช้มือบางคู่นี้ประคองใบหน้าที่กำลังจูบพรมไป ตามเรือนระหงของเธอขึ้นมา และคว้ามือหนาที่กำลังจะ ล้วงลึกลงไปยังเบื้องล่าง

“ไม่ค่ะภาพนั้นยังติดตาอยู่เลย ฉันจะไม่ทับรอยเดิม ใครเด็ดขาด”
หญิงสาวประกาศกร้าวเมื่อภาพที่เขากับหญิงสาว นมโตคนนั้นเสพสม เริงสวาทกันบนโซฟานี้ผุดขึ้นมาใน หัวของเธอ แก่นกายที่ค้างอยู่ในลำตัวของผู้หญิงคนนั้น ยังติดตาตรึงใจไม่หาย ก่อนที่เธอจะก้าวเท้าลงจากโซฟา แล้วหันกลับไปนั่งที่โซฟาเดี่ยวที่เธอเคยนั่งมัน

“ได้ เดี๋ยวฉันพาเธอไปที่ที่ไม่เคยมีผู้หญิงคนไหนได้ เข้าดีกว่า”

“เหอะ!!…จะบอกว่าห้องนอนงั้นเหรอ”

“ไม่ใช่”

อ้ายยยยยย!!..ไอ้คุณฟ้าบ้ารักษาน้ำใจกันนิดหนึ่ง โกหกฉันก็ได้ ฉันก็จะพยายามหลับหูหลับตาเชื่อ ห้อง นอนก็มีผู้หญิงเข้าไปร่วมบทพิศวาสมาแล้วงั้นเหรอ ถ้า แบบนั้นก็คงไม่มีส่วนไหนที่เธอจะใช้มันร่วมกับเขาอีกแล้ว

“เธอรู้จักฉันหมดไส้หมดพุงแล้ว ถ้าฉันบอกห้องนอน เธอก็ไม่เชื่ออยู่ดี”

“ก็จริง”

“พร้อมไปยัง”
“พร้อมก็บ้าแล้ว แม้แต่ห้องนอนก็ยังไม่เว้น คงไม่ เหลือห้องไหนไว้สําหรับฉันแล้ว”

“ก็เกือบจริง แต่เหลือห้องหนึ่งนะ”

“ไว้ฉันจะสั่งคนให้รื้อทำห้องให้ใหม่ เปลี่ยนยกชุด หรือว่ารื้อที่พักไปเลยดีกว่า ของทุกอย่างทุกชิ้นจะได้เป็น ของที่เธอต้องการทั้งหมดเลยดีมั้ย”

“อย่าดีแต่พูดละกัน”

“หึหึ!!” ชายที่อยู่ตรงหน้าไม่พูดอะไร ยิ้มหัวเราะให้ กับใบหน้าที่ดูจะงอนนิดๆที่เขาพูดตรงแบบนั้น ก็มันคือ ความจริงแทบไม่มีส่วนไหนที่ไม่พาสาวๆไปบำเรอรัก

เธอไม่รู้หรอกว่าท่าจะให้บทพิศวาสมันขึ้นถึงสวรรค์ จริงๆเขาต้องจินตนาการหน้าผู้หญิงพวกนั้นเป็นหน้าเธอ ตลอด ตอนนั้นเขายิ่งหงุดหงิดงุ่นง่านหาคำตอบให้ตัวเอง ไม่ได้ จนตอนนี้เขารู้แล้วว่าเพราะอะไร และเขาก็ไม่ต้อง พึ่งการจินตนาการแล้ว เขาจะได้พาเธอไปให้ถึงฝั่งฝัน จริงๆ

ชายร่างสูงซ้อนร่างบางที่อยู่ตรงหน้าขึ้นมา แล้วเดินตรงไปยังห้องหนึ่งซึ่งเธอก็ยังไม่รู้ว่ามันคือห้องอะไร ทําไมเขาถึงไม่เคยพาสาวๆในโกดัง หรือหญิงบำเรอ พิศวาสทั้งหลายเข้าไปย่างกาย มันคงเป็นห้องที่สำคัญ มากจริงๆ

ทันทีที่เขาก้าวยาวมาถึง ก็ต้องมีการใส่รหัสบางอย่าง เธอมองดูและจดจำทุกการกระทำของเขา ดูจะเป็นอะไรที่ ลึกลับจริงๆ สงสัยห้องนี้คงสำคัญมาก แม้แต่เธอยังไม่เคย รู้มาก่อน ก่อนหน้านี้เธอจำได้ว่าบริเวณนี้เป็นชั้นหนังสือที่ ขวางกั้นอยู่ แล้วมันก็ถูกเลื่อนออกไป ก่อนจะเป็นประตูอีก ชั้นหนึ่ง หลังจากก้าวเท้าข้ามพ้นประตู ก็มีบันไดเพื่อเดิน ลงไปยังห้องด้านล่าง

หญิงสาวถึงกับขมวดคิ้วขึ้นมาเมื่อพบว่าห้องนี้มีแต่ ความว่างเปล่า เธอมองไปรอบๆสลับกับใบหน้าชายรูปงาม ที่ยังคงอุ้มร่างบางของเธออยู่และส่งยิ้มกลับมาให้กับเธอ

“ก็ไม่เห็นจะมีอะไรเลย”

“อยากรู้งั้นเหรอว่าห้องอะไร ให้ดูแล้วอย่าตกใจนะ”