บทที่ 1 เรื่องของเด็กดื้อ

ณ แก๊งค์หงส์ดำ— — —

—

– ณ ที่พักของเมฆฟ้า– – –

“มาแล้วค่ะคุณฟ้าาาาาาาาา

“ยี่หวา เมื่อไหร่จะเลิกเรียกฉันแบบนี้สักที”

“ก็มันน่ารักนี่นา”

“ฉันชื่อเมฆฟ้า เรียกเต็มๆได้มั้ย จะเรียกแค่เมฆฉันก็ ไม่ได้ว่าอะไร เรียกฟ้ามันจักจี้

“ไม่เอาหรอกค่ะ เรียกคุณฟ้านี่แหละ น่ารักดีออกนะ

คะ”

“เหอะ!!..ฉันเหนื่อยใจกับเธอจริงๆเลย

“อนุญาตให้เหนื่อยใจได้แต่อย่าตัดใจนะคะ หุห

“พูดเพ้อเจ้ออะไรของเธออีก

“คิก คิก คุณฟ้าหน้าแดงเชียว”

“พึ่งกลับเข้ามาก็ต้องร้อนเป็นธรรมดา ไปปรับแอร์
“ค่าาาาาารับทราบค่ะ ว่าแต่คุณฟ้ารู้แล้วใช่มั้ยว่านาย ท่านรัก ณฟ้ามากจริงๆ”

“เธอนี่มันยุ่งวุ่นวายเรื่องของคนอื่นจริงๆเลยนะ

หวา”

“ไม่ปฏิเสธค่ะ”

“ไม่อยากจะต่อล้อต่อเถียงกับเธอแล้ว”

ชายรูปงามผมดำคลิปมองใบหน้าของหญิงสาวที่ทำ เล่นหน้าเล่นตาแบบนั้นตลอดเวลา ไม่มีใครกล้าเล่นหูเล่น ตาแบบนี้กับเขา หรือเรียกว่าไม่มีใครกล้าเข้าใกล้เขาเลย จะดีกว่า แต่กลับเธอต่อให้ไล่วันละร้อยๆรอบก็ไม่ยอมไป

“คุณฟ้า คุณฟ้าไม่โกรธหรือเกลียดนายท่านแล้ว จริงๆใช่มั้ย” หญิงสาวที่อยู่ตรงหน้ายังไม่หยุดเซ้าซี้ที่จะ เค้นเอาคําตอบจากปากของเขา

“เซ้าซี้จริงๆเลย ฉันไม่ได้เกลียดแค่ฉันไม่ชอบเวลา ที่นายท่านของเธอพยายามใช้อำนาจของตัวเองมาบังคับ ให้ทำนั้นทำนี่มันน่าหมันไส้ น่ารำคาญ อยากจะทำอะไรที่ มันตรงข้ามไปซะทุกอย่าง แล้วการที่ไม่ชอบผู้หญิงคนนั้นจะยอมรับฉันเข้ามาทำไม

“ตอนนี้คุณฟ้าเข้าใจแล้วใช่มั้ย ความปลอดภัยของ คุณหนูต้องมาเป็นอันดับหนึ่ง เพื่อปกป้องคุณหนูทั้งสอง แล้วนายท่านจำเป็นต้องทำ

“เหอะ…เอาเถอะ ยังไงฉันก็เป็นสาเหตุหนึ่งที่ทำให้ เหตุการณ์มันเป็นแบบนี้ จะให้โทษเค้าฝ่ายเดียวคงไม่ได้ ฉันจะชดเชยให้ละกัน ฝากไปบอกนายท่านของเธอด้วย คงไม่เป็นการรบกวนไปใช่มั้ยครับหัวหน้านักข่าวของนาย ท่าน”

“ซิ!!…ช่วยไม่ได้ คุณฟ้าขอบดื้อนี่นา”

“เหอะ!!”

“เพราะนายท่านเป็นแบบนี้ไงคะอย่ามองความหวังดี ของนายท่านเป็นอย่างอื่นเลย นายท่านรักคุณฟ้ามากนะ”

หญิงสาวพูดด้วยน้ำเสียงจริงจังเหมือนประหนึ่งรู้ อ่านความคิดอ่านใจของใครต่อใครได้เปล่าเลยเธอไม่ ได้อ่านความคิดออกขนาดนั้นแต่เพราะเธอได้รับความไว้ วางใจและทำงานให้กับทุกคน และพอจะรู้ว่าแต่ละคนคิด อย่างไร
“เอาเถอะ รู้แล้วๆ รู้แล้วว่าผู้ชายคนนั้นรักฉันพอใจ

ยัง”

คุณกรกฏเองรักคุณเมฆฟ้ามาก เธอรู้ดีเพียงแค่นาย ท่านแสดงออกไม่เก่งและเข้มงวดในการดูแลเขา และใน ตอนนั้นเองก็ดูเหมือนจะมีอะไรปิดบังอยู่ตลอดเวลา นาย ท่านเป็นห่วงความรู้สึกของคุณเมฆฟ้ามากๆ แต่เขากลับ มองข้ามมันจนมาถึงตอนนี้ ผู้ชายคนนี้ก็เอาแต่คิดว่านาย ท่านไม่รัก และโทษว่าเป็นความผิดของเขาที่ทำให้นาย หญิงและน้องสาวของเขาหายสาบสูญไป

— — สิบเจ็ดปีที่แล้ว – – –

—

“ออกไป!! ไม่ต้องมาสนใจฉัน

เด็กผู้ชายวัยเก้าปีย่างสิบปี ลูกชายของหัวหน้าแก๊งค์ หงส์ดำกำลังอาระวาดด้วยความเอาแต่ใจ ปัดอาหารที่อยู่ บนโต๊ะกระจัดกระจาย จนซุบร้อนไปหกใส่รัดเกล้า หญิง สาวไม่ได้มีอาการโกรธหรือหงุดหงิดแต่อย่างใด กลับยิ้ม ให้กับเด็กชายที่อยู่ตรงหน้าอย่างเข้าใจ

ด้วยเหตุผลหลายอย่างทำให้เด็กผู้ชายคนนี้ไม่ได้ รับการเอาใจใส่จากคนในแก๊งค์ มีเพียงแต่ผู้ดูแลสาวราย นี้เท่านั้น ที่เอาใจใส่เขาอยู่ตลอดเวลา เขาเองก็สามารถ เอาแต่ใจกับเธอเท่านั้นเช่นกัน เพราะถึงทำตัวอย่างไร เธอก็ไม่เคยโกรธไม่เคยดุด่า หรือทุบตีเขาและในวันนี้ก็เช่น กัน

รัดเกล้าใช้มือลูบแขนที่มันเริ่มมีสีแดงมากขึ้นเด็กชาย ตัวเล็กวัยเก้าขวบเศษนั้นเริ่มแสดงสีหน้ารู้สึกเสียใจกับสิ่ง ที่เกิดขึ้น แววตาฉายความรู้สึกผิด เขากำลังเดินเข้าไปหา หญิงสาวที่อยู่ตรงหน้า แต่แล้วก็ถูกเด็กหญิงวัยเจ็ดขวบที่ วิ่งตรงเข้ามานั้นผลักล้มลงไปกับพื้น

“นี่แน่ะ นายทำอะไรแม่ของฉัน” เด็กหญิงวัยเจ็ด ขวบที่เข้ามาเห็นเหตุการณ์นั้น ผลักเขาล้มลงและพูดออก มาด้วยน้ำเสียงที่โกรธเคือง สีหน้าแววตาฉายถึงความไม่ พอใจต่อชายที่อยู่ตรงหน้าอย่างมากที่เขาทำกับแม่ของ เธอแบบนั้น

“ยี่หวา!! หยุด!! ขอโทษคุณเมฆฟ้าเดี๋ยวนี้”

“แม่!!”

เด็กหญิงตัวเล็กวัยเจ็ดขวบ หันกลับไปมองหน้าของ หญิงสาวผู้เป็นแม่ สายตาเต็มไปด้วยความน้อยใจและ ผิดหวัง นี่เธอกำลังปกป้องแม่ของเธอ แต่แม่กลับปกป้อง ผู้ชายคนนี้ คนที่ทำให้แม่ของเธอได้รับบาดเจ็บ

นี่ไม่ใช่ครั้งแรกที่เธอถูกแม่สุดรักสุดหวงของเธอปฏิบัติแบบนี้ ถ้าตัดเรื่องผู้ชายคนนี้ออกไป แม่ของเธอก็ เป็นคนที่ใจดีกับเธอคนหนึ่ง แต่กับเรื่องผู้ชายคนนี้แล้วเธอ กับแม่มักจะทะเลาะกันทุกครั้ง และทุกๆครั้งแม่ก็จะเข้าข้าง เด็กผู้ชายคนนี้ตลอด

“ยี่หวา!!”

“ไม่!! ยี่หวาไม่ผิด ผู้ชายคนนี้ต่างหากที่เป็นฝ่าย ต้องขอโทษแม่” เด็กน้อยวัยเจ็ดขวบยังคงยืนกรานพร้อม หันไปชี้หน้าเด็กผู้ชายที่ล้มลงกองกับพื้นนั้นอย่างไม่สบ อารมณ์

เธอไม่ชอบใจเลยสักนิด ที่เห็นผู้ชายคนนี้ปฏิบัติกับ แม่เธอแบบนั้น ทุกๆครั้งเธอยอมได้ แต่ครั้งนี้เธอจะไม่ ยอมเด็ดขาด แม้เธอจะรู้ดีว่าท้ายสุดแล้วเรื่องมันจะลงเอย อย่างไร ไม่ว่าเด็กผู้ชายคนนี้จะทำตัวเกเร หรือเอาแต่ใจ อย่างไร แม่ของเธอจะเข้าข้างเขาตลอด และไม่เคยโกรธ เขาเลยสักครั้ง

“ยี่หวา!!”

“ยี่หวาไม่ผิด ยี่หวาไม่ขอโทษ ยี่หวาเกลียดผู้ชายคน นี้ที่สุด แม่ก็เอาแต่เข้าข้างผู้ชายคนนี้จนเสียนิสัยแล้ว ไม่มี ใครสนใจเค้าเลยสักคนเพราะเค้าเป็นแบบนี้แหละ รู้ไว้ซะ ด้วย” เด็กหญิงวัยเจ็ดขวบพูดกับแม่ของเธอและเมฆฟ้าอย่างไม่สบอารมณ์ ก่อนที่เธอจะวิ่งออกมาจากบริเวณนั้น ไป โดยไม่สนใจว่าเด็กผู้ชายคนนั้นจะรู้สึกอย่างไร

เด็กหญิงยี่หวา เธอรับรู้มาตลอด เธอเห็นแม่ของเธอ ถูกรองรับอารมณ์จากเด็กผู้ชายคนนี้มาตลอดตั้งแต่จำ ความได้ เธอไม่ชอบผู้ชายคนนี้เอามากๆ และในวันนี้เขาก็ ทำให้เธอหมดความอดทน