ตอนที่ 7

เสียงเพลงเคล้าคลอบาดอารมณ์เหมือนวันก่อนจนดู คล้ายจะเป็นเอกลักษณ์ของที่นี่ไปเสียแล้ว ทั้งแสง สี เสียง ล้วนถูกจัดสรรให้สำหรับปลุกเร้าอารมณ์ฝ่ายต่ำให้ กระเจิงไปกับแรงยั่วเย้าทั้งจากน้องนางข้างเคียง ทั้งจาก นักร้องและแดนเซอร์บนเวที ดวงตาคมเข้มกวาดมองทั่ว ทั้งคาเฟ่ทว่าไม่เห็นเจ้าของคนงามออกมาเยื้องกายด้วย มาดนางพญาเหมือนเช่นเคย

“พี่คะ มีใครเคยบอกพี่หรือเปล่าคะ ว่า…พี่หล่อม๊ากมาก.. พี่หล่อที่สุดในบรรดาแขก..ที่หนูเคยรับ”

สาวน้อยวัยไม่น่าเกิน 20 เบียดกระแซะหน้าอกอวบกับ ท่อนแขนเขา ขณะที่นิ้วมือกรีดกรายอยู่บริเวณเรียวปาก และไล่เรื่อยลงมาตามลำคอแกร่งจนถึงแผงอก ความ หยุ่นนุ่มสัมผัสรุกเร้าและพยายามอย่างยิ่งที่จะเสนอในสิ่ง ที่เขาอยากจะสนองเสียรู้แล้วรู้รอดกันไป ถ้าไม่ติดที่ว่า ต้องรอคอย

“คะ..คุณคิน ขอโทษครับที่ผมมาช้า”

นุติในชุดเสื้อยืดกางเกงยีนส์รีบกระหืดกระหอบเข้า มาเพราะถูกโทรจิกให้มาเจอที่สถานที่แห่งนี้โดยด่วน! ภายใน 10 นาที แค่วิ่งรถออกจากบ้านมาถึงที่นี่ก็ 15 นาที เข้าไปแล้ว แถมยังต้องขับรถไปคิดถึงหน้าบึ้งๆ นี้ไป แล้ว เขาจะทำได้ไง
ภคินโน้มร่างระหงลงมาหาก่อนจะกระซิบอะไรบางอย่าง ที่ทําให้ใบหน้างามเหมือนจะเง้างอดขึ้นมาชั่วครู่ ก่อน จะปรับสีหน้าเป็นยิ้มแย้มตามเดิมพร้อมทั้งส่งคำทิ้งท้าย หยอดไว้อีกนิด

“ถ้าไม่อยู่.. หนูเปิดห้องรอเลยนะคะ”

รอยยิ้มเก๋กระชากใจสาวส่งไปทำให้สาวน้อยยิ้มแก้ม แทบปริก่อนจะเดินเหมือนปลิวลมออกไป เพราะรู้อยู่แล้ว ว่าไม่มีทางที่เจ๊.. จะมาตามแขกเรียก เพราะตาอินกับตา นาที่เฝ้าปลาอยู่นั่นไง

“คุณคินครับ ทำไม..

“ทำไมอะไรนุ ก็พามากินไก่ไง”

เสียงทุ้มตอบเรียบๆ ขณะที่ดวงตาคมโปรยเสน่ห์ให้กับ ไก่ทุกตัวที่เดินผ่าน และดูเหมือนไก่หลายตัวนั้นอยากจะ กระโจนใส่เตาถ่านร้อนๆ อย่างเขาเสียจริง

“ให้มันจริงเถอะครับ คืนก่อน..สุดท้ายผมก็ต้องกลับไป กินอาหารญี่ปุ่นตามเดิม ไก่..ไม่ได้กินสักตัว”

นุติเอ่ยแบบเคืองๆ เพราะตั้งแต่คืนก่อนแค่เห็นว่าลินลดา มีที่หมายที่สูงกว่า ภคินก็หอบเอาอารมณ์กราดเกรี้ยว กลับบ้านโดยไม่สนใจไก่สักตัว แล้วเขาจะกล้าสั่งไก่ไปกินบนห้องคนเดียวได้ไง สุดท้ายก็ต้องกลับออก มาตามกัน

“วันนี้จะอนุญาตให้กินไก่..ว่างั้น!”

ดวงตามองลอดแว่นผ่านไปยังเจ้านายที่หล่อเสียจนเขา หมดความหมายไปเลยเวลามาอยู่คู่กันอย่างนี้ เพราะเชื่อ ได้ร้อยทั้งร้อยคงไม่มีไก่ตัวไหนอยากจะกระโจนใส่หม้อ ซุปของเขาแน่ ทว่าเตาถ่านร้อนๆ นั้นกลับชอบกันจริง

“ก็คงงั้น เลือกเอาสักตัวซิ เพราะฉันเจอตัวที่ถูกใจแล้ว”

ภคินทอดสายตาคมเข้มที่เจือไปด้วยแรงปรารถนาอย่าง เต็มเปี่ยมไปยังสาวน้อยคนเดิมที่เดินเยื้องย่างเข้ามาหา รอยยิ้มอย่างกุมชัยชนะพร้อมกับฝ่ามือน้อยๆ ที่ยื่นมาตรง หน้าอย่างเชื้อเชิญ ทำให้เขาไม่สามารถปฏิเสธได้และก็ ไม่อยากปฏิเสธเสียด้วย เพราะไก่สาวตัวนี้อาจจะทำให้ เขาได้รู้ในบางสิ่งบางอย่างที่ไม่มีใครเคยรู้ก็ได้ และที่ สำคัญ..ไก่มันก็น่ากินซะ

“อ้าว! คุณคิน ไหงทิ้งกันดื้อๆ อย่างนี้ล่ะ”

“ต้องการเพื่อนคุยไหมคะ”

เสียงหวานที่ดังอยู่ข้างกายทำให้นุติถึงกับต้องกลืนน้ำลายสอๆ ของตัวเองลงคอ เพราะไก่ที่อยู่ห่างไม่ถึงคืนนั้น ทั้งสิ้น ทั้งเดี่ยว ทั้งอึ่มไปทุกสัดส่วน โดยเฉพาะส่วนที่แม่ ให้มานั้นทำให้เขาต้องแอบคิดถึงอ๊อกซิเจนหากหายใจไม่ ออกขึ้นมา

“พี่จะมาอีกไหมคะ

สาวน้อยเอ่ยถามอย่างกล้าๆ กลัวๆ เพราะแม้เจ๊..จะไม่ ห้ามเรื่องการถามไถ่แขกในเรื่องทั่วไป แต่เรื่องที่ถามนั้นก็ ควรจะเป็นจริตจะกร้านที่จะชักพาให้แขกที่ใช้บริการกลับ มาอีก เพราะยิ่งแขกติดใจงานก็จะมี ทว่าสิ่งที่กลัวมันกลับ กลายเป็นว่าเธอกำลังจะติดใจแขกพิเศษในวันนี้เสียเอง

“อืม.. ทําไมเหรอ อยากให้ผมมาอีก..

คิ้วเข้มเลิกขึ้นเป็นคำถามทำให้สาวน้อยรู้สึกประหม่า อายเป็นครั้งแรก ผู้ชายคนนี้ไม่เหมือนใคร พายุอารมณ์ ที่ผ่านพ้นไปการันตีได้เป็นอย่างดีว่า เขา..สุดยอดจริงๆ อิจฉา..ผู้หญิงที่เขาจะเลือกเป็นเมียนัก

ร่างสูงสมส่วนและแข็งแกร่งไปทุกสัดส่วนลุกขึ้นยืนก่อน จะพาร่างเปลือยเปล่าเข้าสู่ห้องน้ำที่ตั้งใจสร้างไว้เพื่อ รองรับสมรภูมิที่อาจเกิดขึ้นได้ในทุกสถานที่ภายในห้อง แห่งนี้ ฝาผนังประดับไปด้วยท่าทางร่วมรักตามแต่มนุษย์ จะสรรค์สร้างขึ้นมาได้ เพียงแค่เห็นก็ให้นึกอยากลองหาที่ยังไม่เคยทํา

“ชื่ออะไรน่ะเรา..

ร่างเปลือยเปล่าที่พิสูจน์แล้วว่าเต็มไม้เต็มมือเดินตาม เข้ามาเพื่อทำหน้าที่ของเธอให้จบ ฝ่ามือบางลูบไล้ฟอง ครีมสบู่อาบน้ำที่ด้านหลังแกร่งขณะที่ละอองน้ำจาก ฝักบัวรดรินทั้งสองร่างให้เปียกปอนพร้อมๆ กัน

“จะเอาชื่อจริง ชื่อเล่น หรือว่าชื่อที่ใช้ในการแสดงดีคะ”

เสียงกระซิบสั่นพร่าขณะที่ริมฝีปากแดงระเรื่อประทับ เรื่อยไปบนไหล่หนา ฝ่ามือบอบบางโอบกอดร่างแกร่ง พร้อมลูบไล้ครีมฟองด้วยจังหวะอารมณ์ที่จะเริ่มต้นอีก ครั้ง ภคินยกยิ้มที่มุมปากก่อนจะหันมาเผชิญหน้า

“ชื่อที่อยากจะให้เรียก เวลา..”

“เชอรี่ค่ะ”

“อืม.. เชอรี่ น่ากินจัง”