ตอนที่ 10

ใบหน้าอ้าปากหวออย่างคาดไม่ถึงยิ่งทำให้ภคินถูกใจ เธอมากขึ้น ใบหน้าใสๆ ไร้เดียงสาแบบนี้ให้ความรู้สึกเร้า อารมณ์เขาอย่างแรง หากต้องปล่อยให้เธอกร้านโลกไป ตามลำพังสู้เขาเลี้ยงเธอไว้เองจะดีกว่า เสียงหัวเราะใน ลำคอนั้นเพราะขำขันกับความคิดของตัวเอง มันจะแปลก ไหมนะที่ชายโสดอย่างเขาอยากจะเลี้ยงสาวๆ ไว้ใช้งาน ส่วนตัวสักครั้ง

“บ้า! คุณมันบ้า คุณคิดว่าฉันมาฝึกงานอะไร คุณมัน…”

“แล้วในเล้านี้เธอคิดว่าจะมาฝึกอะไรล่ะ ถ้าไม่ใช่…”

ร่างสูงคุกคามถึงตัวภายในพริบตายิ่งทำให้ลลิลสะดุ้ง ชิดผนังตัวลีบ หัวใจเต้นรัวทั้งตื่นกลัวทั้งตกใจกับคำนั้น “เล้า” เล้าอะไร อย่างนั้น “ไก่” ที่เขาพูดถึงก็คงคือ…

“เล้า…ไก่..

“อือฮึ!..”

แววคมเข้มล้อๆ ที่โค้งกายคร่อมอยู่ด้านบนทำเอาลลิล สั่นไปทั้งตัว ใบหน้างามหันรีหันขวางหาทางหนีหรือคน ช่วย และโชคก็เข้าข้างแม้สภาพของคนที่เห็นจะดูเหมือน ช่วยเหลือตัวเองไม่ได้ด้วยซ้ำ
“ช่วยด้วยค่ะ! ช่วยด้วย! ช่วยฉันด้วย!

ร่างอวบอัดเต็มตึงไปทุกสัดส่วนที่ยืนนิ่งอยู่ที่บันไดและ กำลังจ้องมองมาที่เธอและเขา ทั่วทั้งกายเธอเห็นจะมี เพียงผ้าขนหนูสีขาวพันไว้อย่างหมิ่นเหม่เท่านั้น ผมยาว หยิกฟูฟ่องเหมือนเพิ่งตื่นนอน ทว่าแววตาที่มองตรงมาที่ เธอนั้น ลลิลสาบานได้ว่ามันเจือความไม่พอใจอย่างถึงที่ สุดไว้ด้วย

“ยังไม่กลับหรือคะ หรือว่ายัง..อยากต่ออีกสักรอบ

ร่างอวบเดินรี่มายื้อท่อนแขนที่คร่อมทาบร่างของลลิลไว้ อย่างเบามือพลางบดเบียดทรวงอกกับกล้ามเนื้อแน่นนั้น ก่อนที่จะกวาดสายตาราวกับนางมารร้ายในละครมองมา ที่เธออย่างเหยียดๆ

ลลิลยิ่งรู้สึกเหมือนหูจะอื้อตาจะลาย เธอไม่เคยเห็น กิริยาของผู้หญิงแบบนี้มาก่อน สิ่งที่ผู้หญิงคนนี้ทำมัน เป็นการยั่วเย้าเชิญชวนและดูเหมือนเขาจะเพิ่งผละจาก เธอมา

“แล้วมาหาใครล่ะเธอ จะมาสมัครงานน่ะเขาต้องมาตอน หัวค่ำนะไม่ใช่ตอนนี้ ไม่ได้อ่านป้ายหน้าร้านรึไงว่ามันเปิด ตอนหนึ่งทุ่มน่ะ”

ทั้งน้ำเสียงทั้งสีหน้ารู้เลยว่าไม่พอใจ และไม่ต้องหาคำตอบลลิลรู้ได้โดยสัญชาตญาณว่าเธอคนนี้ไม่ชอบหน้า เธอเพราะ…นายนั่น แล้วยังสายตาจิกกัดที่มองมาอีกล่ะ มันฟ้องว่าแทบอยากจะฉีกเนื้อของเธอให้ได้

“เธอบอกว่าจะมาหาแม่.. เอ่อ..คุณดาน่ะ”

สีหน้าของเขามันแปลความหมายของคำว่าแม่ได้ออก ชนิดทะลุปรุโปร่ง ลลิลกัดริมฝีปากแน่น หรือนี่คือบางสิ่ง บางอย่างที่แม่ไม่อยากให้เธอมารับรู้ สิ่งนี้หรือเปล่า..

“งั้นผมไปก่อนละกัน ถ้าคืนนี้ว่างจะแวะมาหา และอย่า ลืมเก็บข้อเสนอของฉันไปคิดละกัน”

ใบหน้าหล่อชะโงกไปจุ๊บแก้มแม่สาวอวบอิ่มก่อนจะหัน มาพูดถึงสิ่งที่ยังค้างคาอยู่กับเธอซึ่งมีผลให้แม่สาวร่าง อวบนั้นต้องค้อนใส่เธอประหลักประเหลื่ออีกครั้ง

“นี่หล่อน ที่นี่ไม่ใช่ที่ที่เด็กจะมาเดินเพ่นพ่านนะ”

เชอรี่กวาดสายตาไม่เป็นมิดไปตามเนื้อตัวของหญิง สาวแปลกหน้า ชุดเสื้อยืดสวมคลุมด้วยแจ็กเก็ตมีหมวก ด้านหลังกับกางเกงขาจั๊มยาวคลุมเข่า รองเท้าผ้าใบ สีชมพูหวาน ผมดำยาวสยายที่หยกศกเป็นลอนใหญ่ ตามธรรมชาติ เธอรู้นั่นมันไม่ใช่ผมดัดให้หยิกแต่เป็นสิ่ง ที่ธรรมชาติให้มา เรือนผมหยิกฟูน้อยๆ เซอร์ๆ ยิ่งส่งให้ ใบหน้าหวานดูงดงามมากยิ่งขึ้น แม้จะอยู่ในชุดออกจะทอมบอยทว่ากลับไม่สามารถลดเลือนความสวยงามนั้น

ได้เลย

“สวยจนน่าอิจฉา”

“ว่าไงล่ะ เธอมาหาใคร หรือว่าจะมาสมัครงาน แต่ถ้าจะ สมัครโน่นมาใหม่ตอนหัวค่ำได้เลย มาคืนสองคืนแรกก็ คงได้เป็นดาวเด่นของร้านนะ แต่ขอโทษถ้าเกินสัปดาห์ ตำแหน่งก็จะตกอยู่ที่ฉันตามเดิมย่ะ ว่าไงมาทำอะไรที่นี่”

“ฉัน.. เอ่อ.. ฉันมาหา..”

เสียงประตูด้านนอกที่เปิดเข้ามาอย่างรีบร้อนทำให้ลลิล ชะงักคำพูดโดยอัตโนมัติ ดวงตาหวานเอ่อคลอไปด้วย หยาดน้ำแห่งความรู้สึกทว่ากลับไม่รู้ว่ามันเป็นความสุข ความเศร้าหรือว่าความปวดร้าวกันแน่ รู้แต่ว่าทั้งหมดนั้น เกิดจากเรือนร่างคุ้นตาที่ยืนอยู่ตรงหน้านี้ทั้งสิ้น

ลินลดาอยากจะถลาไปโอบกอดรับขวัญลูกน้อยที่รู้ดีว่า ขวัญนั้นคงบินไปไกลโพ้น เพราะลูกเจ้าของเธอที่ยืนเด่น อยู่ในชุดผ้าขนหนูผืนเดียวนี้คงบ่งบอกทุกอย่างอยู่แล้ว และแววตาเจ็บช้ำที่มองสบมานั้นก็ยิ่งบอกว่าสิ่งที่เธอคิดนั้นไม่ผิด

“เชอรี่.. ขึ้นห้องไปซะ

น้ำเสียงหวานเรียบแต่เชอรี่รู้ดีว่ามันเฉียบขาดขนาด ไหน คำไหนที่สั่งแล้วไม่ทำตาม เจ๊ดาก็จะมีวิธีจัดการที่ ทําเอาเด็กเข็ดหลาบไม่กล้ากำเริบอีกเลย ใบหน้าสวยๆ นี้มันแฝงไว้ด้วยความอำมหิตที่แม้แต่เธอเองก็เคยโดน มาแล้ว แต่นั่นมันแค่ถูกการ์ดคุมร้านตบซะฟันหักไปหนึ่ง ซี่เท่านั้นโทษฐานที่กล้าเถียงเจ๊ต่อหน้าคนอื่นแต่ก็ถือว่า โชคดีเพราะเจ๊ดาไม่เอาความอะไรต่อทั้งยังให้เงินเธอไป ทำฟันซี่ที่หักจนกลายเป็นฟันเขี้ยวเก๋ไก๋ขึ้นมาแทน แต่ บางคนไม่โชคดีอย่างเธอ บ้างก็ถูกกล้อนผม หรือไม่ถ้า หนักหน่อยก็อาจจะถูกลากไปเก็บที่เซฟเฮ้าท์สัก 2-3 วันก็ เท่านั้น

“แล้วนังนี่”

“เจ๊จะดูเอง ขึ้นไปเถอะ และทีหลังอย่าใส่แบบนี้ลงมา ข้างล่างอีก”