ตอนที่ 6

น้ำเสียงบ่นหยันที่จับได้ ทำให้ภควัฒน์ต้องเงยหน้าขึ้น มองลูกชายคนเดียว “ภคิน บริรักษ์” บุตรชายเพียงคน เดียวที่ขณะนี้อำนาจการบริหารงานในบริษัททั้งหมดเป็น ของเขาแต่เพียงผู้เดียว เพราะนับตั้งแต่วางมือ เขาก็ไม่ เคยเข้าไปยุ่มย่ามในบริษัทหรือในโรงงานอีกเลย และนั่น ก็เป็นเหตุผลที่ภคินจะไม่มายุ่งเกี่ยวในเรื่องส่วนตัวของ เขาด้วย

“คิน… ทำไมถึงพูดอย่างนั้น โอกาสของคินและของพ่อ มันไม่ได้แตกต่างกันนะ โอกาสในเชิงธุรกิจกับโอกาสที่จะ เริ่มต้นชีวิตใหม่กับใครสักคน”

“พ่อครับ!”

“อย่ามาคุยกันเรื่องนี้เลย แค่พ่อยอมให้เจ้ายอดมันขับ รถรับส่งให้ทุกวัน มันก็เป็นสิ่งที่คินต้องการแล้วไม่ใช่รึ ถ้า คินรู้แล้วก็อย่าถาม นอกเสียจากคนอยากรู้ความจริงจาก ปากพ่อ”

แววตาที่มองสบมาเขารู้ว่าพ่อทำจริง สิ่งที่เขารู้พ่อจะทำ จริงๆ แต่จะให้เขายอมรับคงไม่มีทาง ผู้หญิงดีๆ มีถมเถ และทำไมต้องเป็นผู้หญิงพรรค์นั้น ผู้หญิงที่บินสูงเกินตัว

“คิน.. กินข้าวมาหรือยัง พ่อให้ยายนุ่มเตรียมอาหารไว้ให้ คงจะยังร้อนๆ อยู่”

ภคินหันหลังก้าวเดินทว่าเสียงทุ้มที่เอ่ยบอกขณะที่ ดวงตายังคงจับจ้องมองฝูงปลาในน้ำอยู่เช่นเคยทำให้ ภคินชะงักฝีเท้าอีกหน ใบหน้าหล่อคมสลดวูบก่อนจะปรับ สีหน้าเป็นเคร่งขรึมดังเดิม

“ขอบคุณครับ”

เรือนหลังเล็ก หรือ บ้านหลังน้อย บ้านที่ภคินตั้งใจสร้าง ให้คุณนิ่มภรรยาผู้ล่วงลับไปแล้ว แม่ลูกที่ช่วยกันตั้งชื่อ บ้านและก็ยังตกลงกันไม่ได้ว่าจะให้ใช้ชื่อไหน แต่สุดท้าย คุณนิ่มเองกลับไม่มีโอกาสได้อยู่ ภควัฒน์มองตามเบื้อง หลังแกร่งที่เดินลับไปตามแนวกกบาหลีที่ปลูกเรียงรายไว้ ตามสะพานไม้ที่ทอดยาวสู่ตัวบ้าน ดวงตาคมเข้มที่ทอด แบบให้ลูกชายได้ไม่ผิดเพี้ยนมีแววยิ้มในสีหน้า

“ปัญหาเล็กน้อยต้องฝ่าไปให้ได้”

ภควัฒน์ยิ้มเมื่อนึกไปถึงชายหนุ่มที่เขาอุ้มชูไม่ต่างจาก ลูกชายอีกคน “นฺติ” จะต้องช่วยได้ หากภคินหัวดื้อไม่ ยอม เขาก็จะใช้เจ้านุตินี่แหละให้เป็นประโยชน์ ภคินจะ ต้องรู้และยอมรับลินลดาไม่ต่างจากเขา เพราะปัญหา อันดับแรกของเขาก็คือ ลินลดาไม่ยอมรับในข้อเสนอนั้น ต่างหาก
“ยายจ๋า.. นะจ๊ะยาย ลิลอยากไปฝึกงานกับแม่”

เสียงหวานออดอ้อนพลางคลอเคลียใบหน้าไปมาบน หน้าอกอุ่นยวบของผู้เป็นยาย เสียงเว้าวอนน่าสงสาร เพราะไม่ว่าอย่างไร ยายมุกดาก็ไม่อนุญาตให้เธอลงไป ฝึกงานที่ร้านอาหารของมารดา

“ลิล ไม่ได้หรอก ลิลรู้หรือลูกว่าร้านของแม่เขาน่ะอยู่ ตรงไหน ถ้ายายปล่อยให้ลิลไปแล้วไปหลง หรือมีใครมา ฉุดไปขาย ยายจะทำยังไง”

เสียงแหบชราเอ่ยออกมาอย่างเป็นห่วง ทั้งห่วงและหวง ห่วงทั้งร่างกายและห่วงทั้งความรู้สึกถ้าลลิลได้รู้ความจริง ว่าร้านอาหารที่ลินจงบอกนั้นไม่ใช่แบบที่วาดฝันไว้หลาน สาวจะมีสภาพเป็นอย่างไร

“โธ่! ยายจ๋า ลิลน่ะอายุ 20 แล้วนะ อีกไม่กี่เดือนก็จะ บรรลุนิติภาวะแล้ว แค่สมุทรปราการลิลไปถูก มีแค่ที่อยู่ กับเบอร์โทรศัพท์ของแม่ก็พอแล้ว ไม่มีใครเคยบอกยาย เลยหรือจ๊ะว่าหลานยายมุกดาน่ะฉลาดเป็นกรด ฉลาด มาก..”

“และก็ฉลาดแกมโกงด้วย”

“โธ่! ยายจ๋า นะนะ…ให้ลิลไปนะ ลิลอยากลองไปอยู่ที่อื่น บ้าง ลิลต้องฝึกงานก่อนจบนะจ๊ะ”
“โรงงานแถวบ้านเราก็มี ลูก ฝึกแถวนี้ก็ได้ เดี๋ยวยายจะ ไปคุยกับผู้ใหญ่ให้เขาช่วยฝากเข้า เงินเดือนเราไม่เอา ก็ได้ แค่ได้ฝึกงานก็พอ นะลูกนะ ฝึกที่บ้านเรานี่แหละ ไม่ ต้องไปไกลถึงที่นั่นหรอก”

มือเหี่ยวย่นลูบศีรษะหลานสาวไปมา ทำไมแกจะไม่รู้ว่า ที่ลลิลต้องการจะไปฝึกงานนั้นเป็นเพราะว่า “คิดถึง” 3 ปี แล้วที่ลินจงไม่กลับมาบ้าน “ฉันงานยุ่งนะแม่” สิ่งที่มักจะ บอกออกมาเสมอ แต่คนเป็นแม่เหมือนกันทำไมจะไม่รู้ เพราะว่าลลิลโตเป็นสาวแล้วน่ะซิ สิ่งที่เห็นอาจจะทำให้ เข้าใจในงานของลินจงได้ไม่ยาก เสียงร้องไห้ของลูกสาว ที่ส่งผ่านตามสายโทรศัพท์มันสะท้อนใจแกอย่างแรง

“แล้วเมื่อไรแกถึงจะเลิก เมื่อไร เงินทองเราก็พอมีพอกิน แล้วนี่ ลิลเองมันก็จะเรียนจบแล้ว มันจะเลี้ยงแม่เลี้ยงยาย ได้แล้ว เลิกเถอะลินจง อย่าให้ลิลมันรู้เลยว่าแม่ของมัน ทํางานอะไร”

คำที่แกบอกลูกสาวมีเพียงเสียงร้องไห้ที่ตอบกลับมา ยายมุกดาโอบกอดหลานสาวไว้แนบอก หัวอกคนเป็นแม่ คนเป็นยายสั่นสะท้านเพราะแกเองก็ไม่เข้าใจเหตุผลที่ ลินจงไม่ยอมเลิกกิจการทั้งที่ก็กลัวลูกจะรู้

“เชื่อยายนะลิล ฝึกงานที่บ้านเรานี่แหละลูก ว่าแต่จะ เริ่มฝึกกันเดือนไหนล่ะ ยายจะได้ไปคุยกับผู้ใหญ่เขาไว้ เนิ่นๆ”
“เอ่อ..อีก 2 เดือนจ้ะบาย”

“เอ…แต่เห็นผู้ใหญ่แกบอกว่านังผึ้งมันจะฝึกสิ้นเดือนนี้ แล้วนะ”

“ก็มันไม่เหมือนกันนี่จ๊ะ ผึ้งเขาเลือกคนละคณะกับลิล ก็ เลยฝึกไม่เหมือนกันจ้ะ”

ลลิลซบใบหน้าลงกับอกอุ่นของยาย น้ำเสียงอู้อี้เอ่ย บอกขณะที่หัวใจเต้นรัวเร็ว “โกหก” เพราะเธอโกหก ยังไง เธอก็ต้องลงไปหาแม่ให้ได้ เสียงยายที่พูดโทรศัพท์กับแม่ ไปร้องไห้ไปยังก้องอยู่ในหู อะไรคือสิ่งที่แม่ต้องเลิก เธอ จะต้องรู้ให้ได้และงานที่แม่ทำมันคืออะไร เธอยังมีเวลา กว่าครึ่งเดือนที่จะแจ้งอาจารย์ที่ปรึกษาถึงสถานที่ฝึกงาน ไปดูก่อนคงไม่เป็นไร