ตอนที่ 5

ชายวัยกลางคนรูปร่างสูงใหญ่ทว่าพุงพุ้ยที่ยื่นออกมา นั้นทำให้ร่างสูงดูภูมิฐานและน่าเกรงขามมากยิ่งขึ้น บุ คลิกนิ่งๆ ที่มีเพียงสายตาที่กวาดมองรอบด้านอย่างจะ ประเมินมองสถานการณ์ ภายใต้ชุดตำรวจครึ่งท่อนนั้นยิ่ง ทำให้คนของอีกฝ่ายต้องทำท่าแขยงๆ ไม่กล้าจะทำตามที่ นายสั่ง

“เฮ้ย! กูสั่งให้รุมมันไง ทำไมมึงถึงไม่ทำ”

“ฮะ..เฮีย เอาจริงหรือครับ ผมกลัวปืนผู้กํากับ

ไอ้ลูกน้องที่ยืนขวางอยู่ด้านหน้าหันมาบอกปากคอสั่น ขณะที่ดวงตาหวาดๆ ของมันส่งสัญญาณให้ลูกน้องที่ ล้อมรอบผู้กำกับบัญชาให้อยู่เฉยๆ อย่าได้ทำอะไรวู่วาม

“โธโว้ย! แค่ตำรวจแก่ๆ คนนึง พวกมึงก็ป๊อดซะแล้ว ต้อง ให้ถึงมือกูทุกที”

เสียงพูดอย่างไม่เกรงกลัวใครเอ่ยบอกก่อนจะดันลูก น้องที่ยืนขวางอยู่ให้พ้นทาง เสี่ยพงศกรมองดูผู้กำกับ บัญชาที่อยู่ในวงล้อมลูกน้องเขาอย่างเป็นต่อ ใบหน้า หล่อเหลาสไตล์หนุ่มลูกครึ่งไทยจีนยกยิ้ม ดวงตาคม ปานเหยี่ยวที่พร้อมจะขย้ำเหยื่อจ้องมองผู้กำกับวัยใกล้ เกษียณที่จ้องประสานสายตาไม่หลบเช่นกัน
“ผู้กํากับ วันนี้มันคิวผม ผู้กำกับจะมาชุบมือเปิบได้ไง โน่น! เด็กใหม่ๆ เยอะแยะ ทำไมต้องมาแย่งเฉพาะคนของ ผมด้วย”

เสียงวางอำนาจไม่กลัวใครดังขึ้น ซึ่งได้ผลทั้งแขกใน ร้านทั้งพนักงานก็ต่างหันมามองดูคู่อาฆาตที่ก่อเหตุกา รณ์ซ้ำๆ กันแบบนี้ทุกครั้งที่เจอกัน และเมื่อตาอินกับตานา แย่งปลา สุดท้ายตาอยู่ที่ชื่อ ภควัฒน์ ก็จะได้ปลาอวบอิ่ม ไปกินทุกครั้งไป แต่ครั้งนี้ท่าจะไม่ใช่ เพราะตาอยู่ยังไม่ เห็นวี่แววว่าจะเข้ามา

“อั้วรู้ แต่อั้วมาก่อน อ้วก็ต้องได้สิทธิก่อนซิ เหอะน่าเฮีย กร อาทิตย์หน้าอ้วต้องไปราชการทั้งอาทิตย์ ตอนนั้นลื้อ ค่อยมาชดเชย” ผู้กำกับบัญชาพูดอย่างใจเย็น ทว่าน้ำ เสียงเข้มปนอ่านาจกับสายตาที่ยังช่าเลืองมองคนรอบ กายก็ทำให้ไอ้พวกที่ยืนล้อมอยู่นี้รู้สึกจะหายใจไม่ทั่วท้อง

“เฮ้ย! นั่นมันไม่เกี่ยว ถ้าผู้กำกับไม่อยู่มันก็เป็นสิทธิของ ผมหรือใครที่จะมาก็ได้ จะมาชดเชยกันได้ไง น้องดา ไม่ใช่ขนมหรือถ้วยชามที่ผู้กำกับจะมาขอไปใช้ก่อนแล้ว ค่อยเอามาคืนนะ” พงศกรเสี่ยใหญ่วัย 44 ปี เพิ่มเสียงดัง ขึ้นอย่างไม่กลัว พร้อมแสดงท่าทางหวงเต็มที่

“เอาล่ะค่ะ ทะเลาะกันพอหอมปากหอมคอแล้วนะคะ อย่าทําให้แขกของดากลัวซิคะ”
แม่เจ้าสาวสวยโผล่ออกมาห้ามทัพ เมื่อเด็กไปตามว่า สองหนุ่มใหญ่จะเปิดศึกกันอีกแล้ว ร่างอวบอิ่มในชุดเด รสสั้นสีดำกว้างลึกลงไปถึงร่องอก ผมม้วนลอนขมวดไว้ หลวมๆ อย่างไม่ตั้งใจทำให้ลูกผมหลุดลุ่ยลงมาด้านหน้า เพิ่มความเซ็กซี่ที่เจ้าตัวตั้งใจให้เกิด มือบางคล้องแขนผู้ กำกับบัญชาก่อนจะล็อคอีกข้างไว้กับท่อนแขนของเสี่ย พงศกร

“ไปหาอะไรดีมให้อารมณ์เย็นก่อนนะคะ แล้วเราค่อยคุย กัน คืนนี้ดาจะเป็นคนเลือกเองค่ะว่าจะอยู่กับใคร อะ…เสี่ย อย่าเพิ่งโวยค่ะ ยังไงดาก็ไม่ทําให้เสียผิดหวังแน่ และดา ก็จะไม่ทำให้ผู้กำกับผิดหวังเหมือนกันค่ะ ไปนะคะ เดี๋ยว แขกดาตกใจ แล้วถ้าดาหมดอาชีพ ทั้งสองท่านต้องรับผิด ชอบชีวิตดานะคะ”

ริมฝีปากบางที่เคลือบลิปสติกสีแดงสดเป็นมันวาวเอ่ยน้ำ เสียงไพเราะช่างจํานรรจา และเธอมีวิธีรับมือเสี่ยพงศกร ที่ทําท่าจะไม่ยอม พร้อมทั้งสามารถคล้องแขนตาอินกับ ตานาให้เดินตามเข้าไปในห้องวีไอพีได้อย่างตลอดรอด ฝังแน่นอน

“เฮ้อ! เกือบจะได้ไปเที่ยวฮ่องกงแล้วกู”

ลูกน้องคนสนิทของเสี่ยพงศกรถอนหายใจเฮือกใหญ่ มือหยาบปาดเหงื่อที่ละใบหน้า ความกลัวทั้งเจ้านายและ นายตำรวจชั้นผู้ใหญ่มีมากพอๆ กัน ก็…ผู้กำกับบัญชาน่า กลัวใช่ย่อย ความเด็ดขาดของแกที่เป็นโจษขานในกลุ่มนักก่ออาชญากรรม ไม่รวมทั้งมันที่เกือบจะ โดนรวบตัวได้หลายรอบ ถ้าไม่ติดว่าเสี่ยช่วยไว้มันก็คงมี หวังได้ตีตั๋วรอบพิเศษไปเที่ยวฮ่องกงนานแล้วแน่ๆ

ภคินชะงักฝีเท้าที่กำลังเดินผ่านโซนสระว่ายน้ำที่จัดเป็น สวนสวยสไตล์บาหลีตัดผ่านไปยังบ้านเดี่ยวชั้นเดียวที่ แยกออกมาจากตึกใหญ่ บ้านที่เขาตั้งใจจะสร้างให้แม่ เป็นของขวัญ ให้เป็นที่รวบรวมบรรดาหนังสือที่แม่ของ เขาสะสมไว้หรือใช้เป็นที่สังสรรค์กับเพื่อนฝูง ด้วยเพราะ อยู่ใกล้สระว่ายน้ำและบริเวณสวนสวยทั้งยังไกลจากตึก ใหญ่พอสมควร จึงทำให้เป็นสถานที่ที่เป็นส่วนตัวได้เป็น อย่างดี ทว่ามารดากลับไม่มีโอกาสได้ใช้ บ้านหลังน้อยที่ อุ่นไอความรักจากเขาสู่แม่จึงกลายเป็นบ้านที่แสนอบอุ่น ทุกครั้งที่เขากลับมา

ภาพบิดาที่นั่งทอดอารมณ์พร้อมโปรยอาหารลงในบ่อ ปลาคาร์ฟที่ว่ายวนไปมาราวกับจะปลุกปลอบใจเปลี่ยว เหงาของเจ้านาย ดวงตาคมเข้มผ่านพ้นวันเวลานั้นทอด มองสายน้ำที่ทำลดหลั่นเป็นธารน้ำตกจำลองให้อากาศ ได้หมุนเวียนและเพิ่มความเย็นให้กับสายน้ำให้อยู่ใน ระดับอุณหภูมิที่เจ้าปลาสีสวยเหล่านี้ชื่นชอบ

“อ้าว! พ่อครับ คืนนี้ไม่ออกไปข้างนอกหรือครับ” เสียง ทุ้มเอ่ยถามตรงประเด็น เพราะไม่บ่อยนักที่จะเห็นบิดาอยู่ ติดบ้านและดูเหมือนเขาจะรู้คำตอบนั้นเสียด้วย

“อืม.. ให้โอกาสคนอื่นบ้าง” คำตอบส่งมาทว่าดวงตายังไม่ละไปจากหมู่ปลาด้านล่าง

“โอกาส..พ่อเรียกสิ่งนั้นว่าโอกาสหรือครับ”