ตอนที่ 1

หลอดไฟสีแดงนวลที่ติดประดับไว้ตามจุดทำให้ บรรยากาศที่มองเห็นสามารถสร้างความรู้สึกบางอย่าง ให้เกิดขึ้นได้เป็นอย่างดี บวกกับเสียงเพลงขับร้องและ ท่วงทํานองเครือคลอเหมือนจะปลุกเร้าอารมณ์ดิบๆ ของ คนออกมาทําให้ชายหนุ่มไม่รีรอที่จะเลี้ยวเข้าไปจับจอง ในมุมประจำที่แวะเวียนมาอยู่เสมอ

เพียงแค่สัมผัสเบาะนุ่ม สิ่งยั่วยวนที่จับต้องได้ก็แทบ จะถลาขึ้นมาเกยอยู่บนตัก แสงไฟสลัวแดงระเรื่อส่งผล ให้ความอวบอิ่มหยาดเยิ้มดูจะเพิ่มมากขึ้น เอวคอดส่าย สะบัดตามท่วงทำนองและบทเพลงปลุกเร้า ประกอบกับ ความหยุ่นนุ่มที่เสิร์ฟให้ถึงมือและปาก ก็แทบทำให้เขาไม่ สามารถเก็บกดความเป็นชายไว้ได้อีกต่อไป

“ขึ้นห้องกันเถอะ พะ..พี่จะทนไม่ไหวอยู่แล้ว”

หญิงสาวที่ยึดตักแกร่งของเขาเป็นที่นั่ง แหงนหน้า หัวเราะอย่างใส่จริตพลางบดเบียดบั้นท้ายสัมผัสสิ่งเร้าที่ อยู่ด้านล่างอย่างเย้ายั่ว ก่อนจะเคลื่อนกายยักย้ายส่าย สะโพกตรงไปยังจุดที่เขาคิดจะปีนไปให้ถึง ทว่าดวงตา หวานที่แต่งแต้มงดงามก็ยังไม่วายหันมาเชิญชวนและ กระดิกนิ้วเรียก ก่อนจะเคลื่อนย้ายนิ้วน้อยๆ นั้นเข้าสู่อุ้ง ปาก และดูดดึงราวเอร็ดอร่อยเสียเต็มประดา ชายหนุ่ม นั่งมองตาค้างก่อนจะถลันตามร่างบางที่โยกย้ายไปดังคน ละเมอ
ดวงตาคมสวยที่ถูกแต่งแต้มอย่างบรรจงทอดมองภาพที่ เกิดขึ้นในบาร์แห่งนี้ ซึ่งไม่ได้แตกต่างไปจากมุมอื่นๆ หรือ แตกต่างไปจากคืนอื่นๆ ที่เคยมองเห็นเลยสักนิด “สัตว์ เพศผู้ ค่าที่เธอนิยมใช้เรียกผู้ชายพวกนี้

“ผู้ชายจะมีอะไรมากไปกว่า SEX”

ซึ่งเธอคิดว่าตัวเองคิดไม่ผิดเพราะกิจการบาร์กึ่ง คาราโอเกะของเธอดูเหมือนจะดีวันดีคืนเพราะผู้ชายที่ กระหาย SEX และต้องการได้รับการปลดเปลื้องจากผู้ หญิงอื่นที่ไม่ใช่..เมีย และต้องยอมรับว่าผู้ชายประเภทนี้ มีจำนวนอยู่มากเสียจน บาร์เล็กๆ ของเธอเมื่อ 5 ปีก่อน กลับกลายเป็นบาร์กึ่งคาราโอเกะขนาดใหญ่กว่า 4 คูหา

ห้องพักด้านบนที่เธอเรียกมันว่า “ห้องเชือด” มีมากมาย กว่า 20 ห้อง แต่ก็ดูเหมือนกับว่าจะไม่เพียงพอเอาเสีย เลย เพราะบรรดาลูกค้าขาประจําของเธอมักจะนิยมค้าง คืนมากกว่าชั่วคราว แม้จะมีผู้ยื่นมือช่วยเหลือขอเป็นหุ้น ส่วนเพื่อให้เธอขยายกิจการได้เพิ่มมากขึ้น แต่เธอกลับ คิดว่า “บาปกรรม” ที่รับเพียงเท่านี้ก็คงจะพอแล้ว สำหรับ คนที่ห้องหอไม่รอคิว หากจะหิ้วกันไปต่อข้างนอกเธอก็ไม่ ว่า ขอแค่กลับตรงเวลาและวันรุ่งขึ้นไม่เสียงานก็พอแล้ว จนกลายเป็นว่าโรงแรมฝั่งตรงข้ามเหมือนจะกลายเป็น บัดดี้ทางธุรกิจของเธอไปอีกแห่งหนึ่ง

ผู้หญิงที่นั่งไขว่ห้างอยู่ที่เคาร์เตอร์มองดูเหตุการณ์ภายในบาร์ “ลินลดา” ท่าทางของเธอเขาเห็นอยู่ทุกวัน ดวงตาคมสวยที่แต่งแต้มเสียจนดูหวานซึ้ง ทรวดทรงอก เอวที่หญิงสาววัยไม่เกิน 25 ปียังต้องอาย เพราะการดูแล และรักษาเนื้อตัวอย่างดีทำให้ใครจะรู้บ้างว่า สาวสวยที่ นั่งหน้าเชิดอยู่นั้นผ่านพ้นวัยเลข 3 มานานแล้ว ความสวย ที่ใครๆ เห็นก็มักจะชมไม่ขาดปาก อีกทั้งบางคนยังกล้าที่ จะทุ่มเพื่อให้ได้เธอมาครอง แต่ความสวยที่ใครๆ มองเห็น นั้นเขากลับคิดว่ามันเจือไปด้วย “ความเศร้า ความเหงา” ปะปนกับการโหยหาอะไรบางอย่าง

“เธอ..ไม่มีความสุข”

ดวงตาคู่สวยกวาดมองแขกที่มาใหม่และแขกที่นั่งอยู่ เดิม เพื่อดูว่าใครอาจจะต้องการอะไรเพิ่มเติมจะได้เรียก เด็กมาบริการได้ถูก ทว่าริมฝีปากบางที่เคลือบลิปสติกสี แดงเป็นมันวาวก็ต้องคลี่ยิ้มเพราะ…เขา…ที่มองเห็น

“ท่านคะ มาตั้งแต่เมื่อไร ทำไมไม่ให้เด็กไปตามดาล่ะ คะ”

เสียงหวานส่งมาในทันทีที่เดินมาถึง ร่างอวบอิ่มกลมกลึง แถมยังหอมกรุ่นไปทั้งตัวนั่งลงแนบข้าง ภควัฒน์เพียงยิ้ม บางเบา ก่อนจะเอื้อมมือไปกอบกุมฝ่ามือบอบบางที่เขา สัมผัสได้ถึงความกร้านสากอันบ่งบอกได้เป็นอย่างดีว่า ความสวยที่มองเห็นนี้จะต้องผ่านอะไรมาบ้าง
“แค่ผมได้มองดา ผมก็มีความสุขแล้ว ให้ดาได้บริการ แขกคนอื่นๆ จะดีกว่า”

“แหม.. พูดแบบนี้แปลว่าไม่ต้องการให้ดาเข้ามาคุยใช่ ไหมคะ ได้ค่ะ ดาจะได้ไป แล้วท่านเรียกน้องคนไหนมา คุยล่ะคะ ดาจะได้ไปตามได้ถูก”

ลินลดาสะบัดหน้าหนีอย่างใส่จริตพร้อมทําท่าจะลุก ออกไปทั้งที่ใจจริงนั้นมีความสุขมากที่ได้ยินเขาพูดออก มาแบบนั้น

“โธ่! ดา ล้อผมเล่นอีกแล้ว ดาก็รู้ว่าผม.. ผมคิดยังไง”

ดวงตาสื่อความหมายจากหนุ่มใหญ่วัย 50 กว่าที่ทอด มองมา มันทำให้ดวงตาคมสวยถึงกับมีน้ำตาคลอ ทำไม เธอจะไม่รู้ว่าเขารู้สึกเช่นไร “ภควัฒน์” ผู้ชายคนนี้ไม่ได้ ต้องการอะไรจากเธอมากไปกว่า “ความรัก” ดูจะน่าขำ หากจะมีแขกสักคนที่บอกความรู้สึกว่า “หลงรัก” เธอหมด ใจ แต่กว่า 3 ปีที่ ภควัฒน์เข้าวนเวียนมาหาเธอที่บาร์แห่ง นี้ ก็คงจะเพียงพอที่จะพิสูจน์ในสิ่งที่เขายืนยันได้

ทุกครั้งที่มีแขกแข่งกันทุ่มเพื่อให้ได้ตัวเธอไปครอง เขา ก็มักจะจ่ายตัดหน้าเพียงต้องการให้เธอไปนั่งคุยนั่งดื่ม คลายเหงาเท่านั้น ไม่เคยเลยสักครั้งที่เขาจะต้องการ อะไรจากตัวเธอ แม้เธอจะเสนอให้เขาทุกครั้งก็ตาม แต่สิ่งที่เขาเรียกร้องจากเธอในทุกครั้งนั้น เป็นสิ่งที่เธอ ตัดสินใจได้ยากยิ่ง “เลิก” เขาขอให้เธอเลิกกิจการบาร์ และไปอยู่กินกับเขา เขาเพียงต้องการเพื่อนที่จะอยู่ร่วม กันจนแก่เฒ่าเท่านั้น และผู้หญิงที่เขาเลือกก็คือ..เธอ ลิน ลดา แม่เล้าวัย 38 ปี ที่ไม่มีอะไรดีสักอย่างนอกจากความ สวยเท่านั้น