บทที่ 9 ความคิดถึง

แผนร้าย

อีกสองวันก็จะถึงวันฉลองวันคล้ายวันเกิดของกิ่งโพยม วันนี้ครอบครัวกิ่งโพยมจึงพากันมาทำบุญที่วัด คณะเดิน ทางมาทำบุญประกอบด้วย กิ่งโพยม เนาวรัตน์ แก้วตา และอิ่ม ส่วนเมฆาไม่ได้มาด้วย เนื่องจากต้องอยู่รับหน้า ตัวแทนบริษัทยักษ์ใหญ่ที่จะมาซื้อเมล็ดกาแฟจากไร่ดุจ ตะวัน ณัฐรวีไม่ต้องพูดถึง ไม่ได้ไปไหนมาไหนกับกิ่ง โพยม หล่อนจึงอยู่บ้าน ทำงานตามหน้าที่ของตน

แล้วหน้าที่สำคัญของณัฐรวีคงหนีไม่พ้น นางบำเรอบน เตียง คอยรองรับอารมณ์สวาทของเมฆาที่สาดใส่ร่างเล็ก อย่างบ้าคลั่ง คลั่งในห้วงเสน่หาที่เข้าครอบง่าจิตใจ

“โอ้ว…พระเจ้า…ดีจัง”

เป็นวาจาเปล่งจากปากเมฆา ที่ถูกความกระสันซ่านเล่น งาน กายแกร่งผลุบเข้าผลุบออกดอกไม้สาว ที่รับท่วงท่า และน้ำหนักการกระชั้นอย่างถึงอกถึงใจ ส่ายร่อนสะโพก งาม บางจังหวะก็ขยับตัวสวนใส่ท่อนเนื้อใหญ่ ผสานร่าง เร่าร้อน

“อา…คุณเมฆ”
ณัฐรวีครางรัญจวน แรงกำลังเขารุนแรงก็จริง ดันตัวตน เข้าแต่ละครั้งไม่ต่างกับค้อนปอนด์ทุบลงบนพื้นคอนกรีต หมายให้ปูนแตกเป็นเสี่ยงๆ ทว่าหล่อนได้รับความเสียว ซ่านจากนิ้วมือใหญ่บี้บดเม็ดทับทิม ขาสาวที่พาดอยู่บน บ่าเขาถูกปลายลิ้นใหญ่ไล้เลียไปตามปลีน่อง ดูดเม้มบ้าง ไรฟันคมกัดเบาๆ บ้าง ความกระสันแล่นพล่านไปทั่วกายา สาว

เมฆาลุกขึ้นยืน ปรับสะโพกหล่อนให้ตั้งตรง ร่างหนา คร่อมร่างเล็กในลักษณะหันหลังให้ณัฐรวี โน้มตัวไปข้าง หน้า ฝ่ามือแข็งแรงทั้งสองข้างเท้าลงบนที่นอน ขาซ้าย ขวาของเขาวางลงข้างเอวคอดกิ่ว เมื่อจัดท่วงท่าเสร็จ สรรพ เมฆาสอดกายใหญ่ประสานร่างหล่อนอีกครั้ง

“อา…คุณเมฆ…คุณเมฆ…อา”

ณัฐรวีครางกระเส่า ความเสียวสยิวเล่นงานลึกทุกรูขุม ขน เลือดในกายสูบฉีดเร็วแรง ครางรับแรงพลังของเมฆา ที่สะบั้นเอวใสระรัว

“โอ้ว….ท่านี้มันเหลือเกิน…อูว์”

เสียงครางเขาดังควบคู่กับเสียงเนื้อกระทบเนื้อ ยิ่งเขา ออกแรงส่งมากและหนัก เสียงผลับๆ ก็ดังพร้อมเพรียงทั้ง เสียงคนครางและเสียงผิวเนื้อสัมผัสกัน ท่วงท่านี้ทําให้เมฆาเคลื่อนไหวแก่นกายใหญ่เข้าออกรวงสวาทได้ ลึกและหนักหน่วง เขาจึงไม่ออมแรงขยับโยก อัดกระแทก เข้าสดออกสุด อารมณ์เสน่หาพวยพุ่งยิ่งกว่า ปล่อง ภูเขาไฟระเบิด

เมฆาไม่เพียงแค่ดำดิ่งท่อนเอ็นใหญ่เข้าออกร่องสวาท เขายังบดเบียด เสยกายขึ้นด้านหน้า เพื่อให้จุดเชื่อมต่อ เสียดสีกัน นำชนวนความกระสันเข้าร่างสาว รวมถึงตัว เขาเองด้วย

“อา…อา…คุณเมฆ…อา” หล่อนยังคงปล่อยเสียงคราง ออกมาต่อเนื่อง นอนรับแรงขับเคลื่อนของเมฆาด้วย ความเร้าใจ เร้าอารมณ์ ณัฐรวีทำตัวราวกับสาวกร้านโลก มือทั้งสองข้างของหล่อน นวดเคล้นทรวงอก ปลายนิ้ว หมุนยอดถันตัวเอง ทําตามอารมณ์เสน่หาชักจูง กระตุ้น อารมณ์ให้พุ่งสูงทะลุเพดานความรู้สึก เพื่อที่ตนจะได้ค้น พบกับวิมานพิศวาสที่เดินทางย่ำเยือนหลายครั้งในวันนี้

เมฆากำลังจมลงสู่ห้วงอารมณ์ขุมลึก เขาหยุดตัวเอง ที่จะเคลื่อนไหวท่อนเอ็นไม่ได้ ฝ่ามือที่วางอยู่บนที่นอน รองรับทั้งน้ำหนักตัวและแรงจังหวะเข้าออก ยิ่งสอดกาย ประสานความหฤหรรษ์ยิ่งเกิด เร่งเร้าอัดถี่ ระรัวใส่บ้าคลั่ง

“อูว์…อูว์…โอ้ว…พระเจ้า” เขาครางเสียงต่ำ ใบหน้าอาบ ไปด้วยความสุขและความทรมาน กรามทั้งสองข้างขบกัด เส้นเลือดปูดขึ้นจนเห็นได้ชัดตรงข้างแก้ม ลำแขนทั้ง สองข้างก็เช่นกัน เส้นเลือดปูดชัดเจน กล้ามเนื้อตรงแขน กำยำอวดตัวตามอารมณ์กระพือเดือด

ณัฐรวีรู้สึกโล่งขึ้นมาฉับพลัน เมื่อเขาดึงแก่นกายมหึมา ออกจากร่างตน แต่ก็รู้ว่า มันจะกลับเข้ามาอีกครั้งในอีก ไม่กี่วินาที ซึ่งเป็นเรื่องจริง เมฆาปรับเปลี่ยนท่วงท่าสวาท ลากร่างเล็กมาริมเตียงให้บั้นท้ายสวยชิดขอบเตียง มือ เขาจับขาข้างขวาของหล่อนพาดบนบ่า ส่วนขาข้างซ้าย เขาดันให้มันราบกับที่นอน มือที่ว่างเว้นจับความเป็นเอก บุรุษรูดขึ้นรูดลงสามสี่ครั้ง ก่อนนำสิ่งที่อยู่ในมือวางลงบน กลีบดอกไม้ าแฉะ

“อืม…คุณเมฆ…อา” ความเสียวเล่นงานณัฐรวี เมื่อเขานำ ความแข็งแรงถูเบาๆ ตรงร่องดอกไม้ ขยับไปมาผ่านกลาง กลีบสาว ส่วนปลายสัมผัสกับเม็ดโยนี เขาทําเชื่องช้า ก่อนสอดท่อนเอ็นเข้าสู่ถ้ำสวรรค์ “อา…คุณเมฆ…เสียวดี จัง…อืม”

เป็นความเสียวกระสันที่หล่อนยากควบคุม ไม่เลย ไม่สัก นิดเดียว ณัฐรวีไม่อาจควบคุมความรู้สึกที่ได้รับได้เลย มันยิ่งเพิ่มทวีมากขึ้น เมื่อเขาขยับตัวนำความเป็นชาย อวบใหญ่เข้าออกดอกผกาที่ร้อนฉ่าราวกับถูกไฟแนบ เสียงครางดังไม่ขาดปาก เมฆาก็อัดกระชั้นซอยถี่

เมฆาดันตัวไปด้านหน้า ช่วงเอวหล่อนจึงโย้ตามแรงดัน บั้นท้ายกลมกลึงลอยเหนือที่นอนเล็กน้อย เขากระชั้นเอวระรัวใส่ช่องทางสวรรค์ ส่ายวนเป็นวงกลมไปด้วย บด เบียดเป็นบางครั้ง ดุนดันหนักหน่วง รุนแรงจนร่างสาวสั่น คลอน มือใหญ่ไม่ได้ว่างเว้น เคล้นคลึงเต้าอวบใหญ่ ขยำ เมามัน เร่งเครื่องมากขึ้นและมากขึ้น

“อา…คุณเมฆ…อา” ณัฐรวีครางกระเส่า หัวใจหวามไหว ไปด้วยไฟเสน่หา

“โอ้ว….อา” เขาอัดกระแทกชุดใหญ่ ก่อนหยุดค้างนิ่งใน จังหวะสุดท้าย ระเบิดความสุขที่อัดอั้นไว้หลายสิบนาที เข้าสู่ร่างสาวทุกหยาดหยด จากนั้นก็พลิกตัวนอนแผ่หลา บนเตียง หอบหายใจแรงราวกับเพิ่งผ่านการวิ่งระยะไกล

มา

“คุณเมฆคะ เดือนนี้มีฉีดยาคุมค่ะ ทางคลีนิคโทรมาหา คุณเมฆหรือยังคะ” ณัฐรวีเตือนเมฆาในเรื่องสำคัญ

“รู้แล้วน่า” เขาทําเสียงคล้ายรำคาญ “ทางคลินิกโทรมา หาฉันเมื่อวานนี้ ให้พาเธอไปฉีดยาคุมมะรืนนี้ ฉันไม่ลืม พาเธอไปแน่ เพราะฉันไม่อยากมีลูกกับเธอ มีลูกกับเธอ มี กับหมา กว่า”

โอ้…เป็นคำพูดที่เปรียบเสมือนคมหอกคมดาบฟาดฟัน ลงมาในความรู้สึกและจิตใจอันบอบช้ำของณัฐรวีเหลือ เกิน เจ็บจุกจนพูดไม่ออก
“เอาแต่ร้องไห้น่ารำคาญ จะร้องหาพระแสงอะไร น้ำตา เธอไม่ได้ช่วยอะไรหรอก สุดท้ายเธอก็ต้องเป็นอีตัวของ ฉันอยู่ดี” เขาพูดเมื่อเห็นน้ำตาสาว “มานี่ ไปทำหน้าที่อีตัว เธอต่อในห้องน้ำ”

เขาไม่พูดเปล่า ยังกระชากแขนณัฐรวีเต็มแรง เพื่อให้ หล่อนลุกขึ้นเดินตามตนไปยังห้องน้ำ สถานที่บำเรอ สวาท

ณัฐรวีเจ็บแน่นในอกขึ้นมาทันใด หัวใจหล่อนชอกช้ำ เป็นที่สุด หล่อนรู้ดีว่า ตนอยู่ในฐานะอะไร เขาชิงชังตน มากแค่ไหน ณัฐรวีอยู่อย่างเจียมตัวและเจียมหัวใจ น้ำตาเป็นสิ่งเดียวที่เป็นเพื่อนอันซื่อสัตย์ อยู่คู่กับตนมา ตลอดหลายปี…เพื่อนที่ไม่เคยทิ้งหล่อนสักวัน