บทที่ 1 เซอร์ไพรส์ในยามค่ำคืน

กลางดึก ภายในห้องเพรสซิเดนสูท

ณัฐณิชานอนอยู่บนเตียงใหญ่อ่อนนุ่มด้วยความรู้สึกทรมาน จนอยากจะตาย

เธอคิดไม่ถึงว่าอานุภาพของแอลกอฮอล์จะรุนแรงขนาดนี้ “จะถามคุณอีกครั้งว่าจี้หยกนี้มาจากไหน” ชายหนุ่มยืนอยู่ข้าง เตียง ก้มมองเธอจากที่สูง

ณัฐณิชาปรือนัยน์ตาหงส์ขึ้นเล็กน้อย มองไปทางชายหนุ่ม ไม่รู้ ว่าเป็นเพราะผลกระทบจากแอลกอฮอล์หรือไม่ ถึงได้รู้สึกว่า ผู้ชายคนนี้หล่อเหลาเกินไปแล้ว

เครื่องหน้าทั้งห้าได้รูป นัยน์ตาลุ่มลึก ใบหน้าเคร่งขรึมราวกับ ละซึ่งกิเลส เธอโตมาขนาดนี้ก็ยังไม่เคยเจอผู้ชายที่หล่อเหลา ขนาดนี้ในโลกแห่งความจริงเลย

ณัฐณิชาคิดว่าถึงอย่างไรตัวเองก็ใกล้จะตายแล้ว ไม่สู้สัมผัส รสชาติของความรู้สึกนั้นก่อนตายสักหน่อย ช่วงที่มีชีวิตมายี่สิบ ปีนี้จะได้ไม่เสียเปล่า

เธอลุกขึ้นมานั่ง กอดหมับเข้าที่เอวของชายหนุ่ม ยิ้มบางๆ ให้ กับเขา คุณอยากรู้ว่าจี้หยกนี้ของฉันมาจากที่ไหน อย่างนั้นคุณก็ ต้องเป็นวิญญูชนเสียก่อน…
ใบหน้าของชายหนุ่มเผยความรู้สึกหงุดหงิดออกมาอย่าง ชัดเจน เขาขมวดคิ้วพลางผลักเธอออก

ณัฐณิชากลับจับเนคไทของเขาเอาไว้แน่นแล้วออกแรงดึง ทั้ง

สองคนจึงล้มลงไปบนเตียงด้วยกัน

ณัฐณิชาเป็นฝ่ายโอบเข้าที่ลำคอและจุมพิตลงบนริมฝีปากเย็น ของเขาก่อน

เธอจูบเขาอย่างเงอะงะทว่าเร่าร้อนกับชายหนุ่มที่อยู่ตรงหน้า ด้วยความรู้สึกที่ไม่พอใจในโชคชะตา…

ค่ำคืนอันเหน็ดเหนื่อย

ตอนที่ตื่นขึ้นมาในเช้าวันรุ่งขึ้น ณัฐณิชาปวดร้าวไปทั่วทั้ง ร่างกาย วิงเวียนศีรษะตาพร่า

เมื่อนั่งขึ้นมาแล้วมองไปรอบๆ ก็เห็นว่ามีรองเท้าแตะที่ใช้แล้ว

ทิ้ง เตียงคู่สีขาวขนาดใหญ่ ที่อยู่ในโรงแรมแน่นอน

เธอเลิกผ้าห่มขึ้นแล้วมองตัวเอง เปลือยล่อนจ้อน…

ณัฐณิชาเอามือกุมหน้า สูดลมหายใจลึก เฮ้อ พระเจ้า เป็น ห่วง” เธอมาเกินไปแล้วจริงๆ

ครึ่งเดือนก่อนหน้านี้ณัฐณิชาได้รับยืนยันผลการวินิจฉัยว่าเป็น มะเร็งสมองระยะสุดท้าย เหลือเวลามีชีวิตอีกเพียงแค่หนึ่งเดือน เธอจึงเดินทางไกลมายัง เมือง S เพื่อตามหาคุณพ่อคุณแม่ผู้ให้ กำเนิดที่ไม่เคยพบหน้ากันมาก่อน
เธอคิดเพียงแค่ว่าอยากพบหน้าพวกเขาสักครั้งก่อนตาย สุดท้ายตามหาอยู่หลายวันก็ไม่มีเบาะแส

เมื่อคืนวานสภาพจิตใจเธอแย่ จึงเดินเข้าไปดื่มเหล้าดับ

ทุกข์ในบาร์แห่งนั้น แต่กลับถูกชายลามกคนหนึ่งมอมเหล้า เธอรังเกียจที่ผู้ชายคนนั้นน่าเกลียดเกินไป จึงเดินโซซัดโซเซ โผเข้าไปในอ้อมแขนของชายหนุ่มที่เหมือนกับภูเขาน้ำแข็ง หลัง จากนั้นก็ถูกชายหนุ่มพามาที่โรงแรม…

สําหรับเรื่องราวในภายหลังนั้น ณัฐณิชาล้วนลืมไปหมดแล้ว ดังนั้นผู้ชายคนนั้นมีหน้าตาเป็นอย่างไรกันแน่นะ สรุปว่าเรื่อง นั้นให้รสชาติและความรู้สึกเช่นไรกันแน่ พวกเขามีความสัมพันธ์

กันแล้ว…จริงๆหรือ ณัฐณิชาถอนหายใจด้วยความกลัดกลุ้ม จู่ๆก็เหลือบไปเห็น

กระเป๋าสะพายของตัวเอง ทำไมถึงลืมสิ่งนี้ไปได้นะ!

กล้องวงจรปิดขนาดเล็กตัวหนึ่งที่เธอพกติดตัวมาตลอด ยัง นอนนิ่งอยู่ในกระเป๋า วัตถุประสงค์ก็คือใช้บันทึกขั้นตอนในการ ตามหาญาติ และป้องกันเหตุไม่คาดฝันต่างๆที่จะพบในช่วงเวลา

ถึงอย่างไรเรื่องการตามหาญาติก็มีความเสี่ยง ส่วนความระ แวดระวังตัวของเธอก็มีสูงมาก ทุกเรื่องล้วนมีทางหนีทีไล่ทิ้งเอา ไว้

กล้องวงจรปิดตัวนั้นเชื่อมต่อกับ App ในโทรศัพท์มือถือ ขอเพียงแค่เธอเปิด App ก็สามารถรู้ได้แล้วว่าผู้ชายคนที่มีความ สัมพันธ์กับเธอนั้นหน้าตาเป็นอย่างไร

ทว่าณัฐณิชาสายหัว ช่างมันเถอะ ไม่ดูจะดีกว่า ถ้าหากว่าเป็น

คนอัปลักษณ์ ดูจบแล้วจะรู้สึกแย่ยิ่งกว่าเดิม… ณัฐณิชาเดินไปห้องอาบน้ำ ตั้งใจจะอาบน้ำให้เรียบร้อยก่อน จากไป

เธอยืนอยู่หน้ากระจกในห้องอาบน้ำ มองตัวเองที่อยู่ในกระจก แล้ว นัยน์ตาก็เบิกกว้างทันที

จี้หยกที่อยู่บนคอไม่อยู่แล้ว

ในใจเธอลนลาน รีบพุ่งกลับไปยังห้องนอน พลิกเตียงตามหา

อยู่หลายรอบ

ก็ยังหาไม่พบ

ณัฐณิชาลนลานสติหลุด นั้นเป็นสิ่งเดียวที่คุณพ่อคุณแม่ผู้ให้ กำเนิดเธอทิ้งเอาไว้ให้ จะทำหายไม่ได้อย่างเด็ดขาด!

ในตอนนั้นเสียงโทรศัพท์มือถือก็ดังขึ้น เป็นข้อความหนึ่ง

“จี้หยกอยู่ที่ผม หากต้องการล่ะก็ มาที่แกรนด์อิมพีเรียลกรุ๊ป