บทที่ 3 ตราประทับ

“คุณแทนตะ” เสียงเรียกของแม่บ้าน ทำให้ร่างสูงหยุดเดิน แล้วหันหน้าอันหล่อเหลาราวกับพระเอกหนังกลับมา

“มีอะไรหรือป้านา” ชายหนุ่มขมวดคิ้วสงสัย เมื่อเห็นกิริยา อาการหยุกหยิกของแม่บ้าน เสมือนมีเรื่องลำบากใจบางอย่าง อยากขอร้องเขา

“เอ่อ…คือ…อาหารสดมีเหลือและกำลังจะเสีย ป้าขอเอาไปให้ หลานได้ไหมคะ” หญิงชราถึงแม้จะตามใจหลานสาวเป็นอย่าง มาก แต่ความรู้สึกผิด บังคับให้เธอต้องเข้ามาขออนุญาตผู้เป็น เจ้าของบ้านก่อน แม้จะบอกความจริงไม่หมดก็ตามที

“มีเหลือก็เอาไปนะส่วนที่จะเสียก็เอาทิ้ง ถ้าทานแล้วเกิดท้อง เสียจะแย่เอา”

ชายหนุ่มเบี่ยงตัวเดินลับเข้าบ้านไปพักผ่อน เสียงประตูห้อง นอนใหญ่สุดในบ้านถูกเปิดออก ก่อนแทนคุณผู้ซึ่งเป็นเจ้าของ บ้านจะเดินมายังรูปที่ตั้งอยู่หัวเตียง เขายืนมองรูปถ่ายหมู่ของ ครอบครัวก่อนจะค่อยๆ จับขึ้นมา และทิ้งตัวลงนั่งพินิจรูปหมู่นั้น บนเตียงที่ปูด้วยผ้าสีทึบอย่างดี ภาพในหัวปรากฏเป็นเรื่องราวที่ ทำให้เขาต้องสูญเสียคนในครอบครัว มันคืออุบัติเหตุที่เขาจํา ไม่มีวันลืม ภาพที่เขายืนรอพ่อกับแม่อยู่ฝั่งตรงข้ามของถนน เนื่องจากพลัดหลงกัน ด้วยความดีใจของผู้เป็นบิดาและมารดาที่ ได้พบกับลูกชายตัวเล็กที่ยืนมองพวกเขาอยู่ ทั้งสองรีบวิ่งข้ามมาหาลูกด้วยกลัวจะพลัดหลงกันอีก ปากผู้เป็นแม่ตะโกนจับใจ ความได้ว่า

“อย่าไปไหน อยู่ตรงนั้นแม่จะไปหา” ยังไม่ทันจบประโยค

“โครม!” เขาเห็นเลือดกระจายเต็มถนน ร่างของพ่อกับแม่อยู่ กันคนละทิศในมือของผู้เป็นมารดายังคงถือถุงที่เต็มไปด้วยขนม ของเขาติดอยู่ เด็กน้อยรีบวิ่งเข้าไปหาร่างของบิดาและมารดา ทันที เป็นภาพเหตุการณ์ที่เด็กน้อยตกใจสุดขีดเขาตะโกนร้องไห้ สุดเสียง มือน้อยๆ พยายามเช็ดเลือดที่ออกจากศีรษะมารดา มือ เล็กนั้นสั้นระริกด้วยความรู้สึกกลัวและสับสนผสมปนเปกันไป หมดหัวใจเล็กๆ นั้นถูกบีบด้วยภาพเหตุการณ์อันเลวร้าย ปาก ร้องเรียกชื่อมารดาไม่ขาดสาย

“แม่ครับ แม่ของแทน แม่ตื่นสิครับ”

มือเล็กจับมารดาเขย่าสุดแรงที่มี หวังเพียงให้ผู้เป็นมารดาฟื้น คืนสติ แม้จะเป็นเพียงเล็กน้อยตัวเล็ก แต่ก็พอจะรับรู้ได้ว่าเขา กำลังจะเสียบุคคลที่รักยิ่งไปอย่างไม่มีวันกลับ ก่อนที่เสียงรถ พยาบาลดังวุ่น ผู้คนแตกตื่นเข้ามารุมล้อม รถติดกันเป็นทางยาว ดวงตากลมเล็กนั้นได้บันทึกเรื่องราวอันแสนเจ็บปวด ร่างเด็ก น้อยนั่งทรุดมองร่างบิดาและมารดาด้วยความสิ้นหวัง พร้อมกับ น้ำตาที่ไหลทะลักออกมาเป็นสายไม่หยุด และการสูญเสียครั้งนั้น ทําให้เขากลายเป็นเด็กกำพร้า ไม่เคยได้สัมผัสอุ่นไออ้อมกอด ของบิดาและมารดาอีกเลย เป็นฝันร้ายที่สุดในชีวิต

เป็นตราประทับฝังอยู่ในหัวใจที่มิอาจลืมเลือน นับแต่นั้นมามีเพียงกรอบรูปใบนี้เป็นเพื่อนคอยรับฟังเรื่องราวต่างๆ ผ่านคำพูด ของเด็กน้อยจนกลายเป็นหนุ่มใหญ่ มีเพียงกรอบรูปใบนี้ที่อยู่ใน โลกลึกลับของเขาเกือบทุกเวลา ไม่ว่าสุขหรือเศร้าเด็กชายจะมา เล่าเรื่องราวต่างๆ ผ่านกรอบรูปใบนี้ หลายครั้งที่เขาแอบอิจฉา ครอบครัวของคนอื่นที่อยู่อย่างพร้อมหน้าพร้อมตา และต้องต่อสู้ กับภาพบาดใจเหล่านั้นมาโดยตลอด ผู้เป็นบิดาได้ทิ้งมรดก จํานวนมหาศาลไว้ให้ และนั่นคงเป็นโชคดีครั้งเดียวที่เขามี ปัจจุบันแทนคุณเป็นนักธุรกิจเกี่ยวกับร้านอาหาร เขามีร้าน อาหารภายใต้การดูแลหลายสาขานับไม่ถ้วน เป็นหนุ่มเนื้อหอม เชื้อเชิญให้สาวๆ แวะเข้ามาหานับไม่หวาดไม่ไหว ซึ่งเป็น ธรรมดาของนักธุรกิจหนุ่มรูปงาม

“ก๊อก ก๊อก” เสียเคาะประตูดังขึ้นทำให้แทนคุณหันวางรูปไว้ที่ เดิมก่อนจะเดินไปเปิดประตู ร่างของหญิงสูงอายุยืนยิ้มอย่าง ใจดีในมือนั้น ถือนมสดชื่นให้

“ก่อนนอนค่ะ คุณแทน” ชายหนุ่มยิ้ม ยื่นมือหนารับมา แล้ว ค่อยๆ ยกดื่มจนหมด

“คุณแทนคะ แม่ศรีกับลูกขอลาออก ในเดือนหน้านี้แล้วเรา จําเป็นต้องหาคนใหม่เข้ามาแทน เพราะดิฉันไม่สามารถทำความ สะอาดได้หมดเพียงคนเดียว”

“อ้าว ทําไมถึงออกเล่า มีอะไรอึดอัดใจหรือเปล่า ผมเพิ่มเงิน เดือนให้ก็ได้นะ” ชายหนุ่มรู้สึกแปลกใจ แม่ศรีกับลูกอยู่รับใช้ เขามานานหากเธอลาออกไปเขาเองอดเสียดายคนดีดี ทำงาน เรียบร้อยแบบแม่ศรีไม่ได้
“เห็นแม่ศรีบอกว่า แม่ป่วยจำเป็นต้องไปดูแล จึงขอลาออก ไม่ เกี่ยวกับอึดอัดใจอะไรหรอกค่ะ คุณแทน

“ถ้าอย่างนั้น ช่วงที่แม่ศรีไม่อยู่ เรื่องทำความสะอาดห้อง รับรองก็หยุดไปก่อนจนกว่าจะหาคนใหม่เข้ามา ป้านากับน้อยก็ ทำหน้าที่เดิมเหมือนเช่นเคยหากมีปัญหาอะไรก็บอกผม แทนคุณพูดจบมือหนาค่อยๆ วางแก้วเปล่าลงในถาดรองที่ป้านา ถือค้างไว้อยู่ระหว่างการสนทนา ชายหนุ่มเจ้าของบ้านหันไป ขอบคุณป้าแม่บ้านอีกครั้งก่อนจะเข้าห้องไปพักผ่อน เขาเป็นคน นอนดึกและมีอาการนอนไม่หลับร่วมด้วยมาตั้งแต่เด็ก และต้อง อาศัยยานอนหลับเป็นครั้งคราว คืนนี้เป็นอีกคนที่เขาเอื้อมมือ หนาหยิบยานั้นมาใช้อีกครั้ง เพื่อบรรเทาอาการเรื้อรังนั้น