บทที่ 3 ของปลอม?

แน่นอนว่า เซียวเซียวต้องการเบอร์โทรศัพท์ บริการหลังการ ขายก็อีกเรื่องหนึ่ง ยังมีเรื่องหนึ่งให้เบอร์โทรศัพท์ไว้ หลังจากนี้ เซียวเซียวก็สามารถติดต่อกับหลินฝางได้

คนแบบนี้ ถ้าได้คบหาด้วย ต่อไปไม่แน่ว่าอาจจะได้ตกถัง ข้าวสาร

หลินฝางเองก็มองความคิดของเซียวเซียวออก ลำดับชั้น ตอนนี้ของเขา ประโยคเดียว ก็สามารถทำให้คนคนหนึ่งมีกินมี ใช้ไปตลอดชีวิต

ความดึงดูดใจนี้ ยากนักที่ใครจะทัดทานไหว

“เอาส”

หลินฝางครุ่นคิด แล้วทิ้งเบอร์โทรศัพท์ให้เซียวเชียว

เมื่อได้เบอร์โทรศัพท์แล้ว หลินฝางเห็นฉ่เซียวเซียวลมหายใจ ถี่ขึ้นเล็กน้อยได้อย่างชัดเจน ตามด้วยหน้าขึ้นสีแดงฝาด

“บางทีนี่อาจจะเป็นเสน่ห์ของเงินทอง…

หลินฝางส่ายหัว แล้วออกมาจากTiffany & Co

เขาจะไปที่บริษัทของหยางเสร่ เอาเครื่องประดับพวกนี้ให้เธอ ก็ถือว่าทําเซอร์ไพร์ให้เธอ

หยางเสว่เป็นนักการบัญชีอยู่ที่บริษัทเงินทุนหลักทรัพย์เทียนไห่ รายได้ทุกเดือนประมาณแปดพันหยวน รายได้นี้ดูเหมือนสูง มาก แต่เมืองคงให้ค่าครองชีพสูง นอกจากค่าใช้จ่ายของ ครอบครัวแล้ว เดือนหนึ่งก็เหลือเงินอยู่ไม่มาก

บริษัทเงินทุนหลักทรัพย์เทียนไห่ ในห้องสำนักงานของหยาง เสว่

“เสี่ยวเยว่ พวกเราเป็นเพื่อนกันมาตั้งแต่เรียนมหาวิทยาลัย รู้จักกันมาห้าปีแล้ว ที่ฉันพูดไปเมื่อกี้ เพราะหวังดีกับเธอนะ” หญิงสาวคนหนึ่งพูดอยู่ตรงหน้าหยางเสว่

หญิงสาวสวมชุดทํางานสีกาแฟ ผมสีดำปล่อยข้างหลังศีรษะ แต่งหน้าอ่อนๆ ใบหน้างดงาม รังสีสง่าผ่าเผยแผ่ออกมาทั่วทั้งตัว

โจวหย่าเชี่ยน ประธานของบริษัทเงินทุนหลักทรัพย์เทียนไห เป็นสาวสวยสวยของจริง แม้ว่าเธอจะอายุเท่าหยางเสร่ แต่ยังไม่ ได้แต่งงาน ครองตัวโสด ผู้ชายที่วิ่งตามเธอคงสามารถต่อแถว เป็นมังกรได้หนึ่งตัว จะเห็นผู้ชายพวกนั้นมาส่งดอกไม้ที่บริษัททุก วัน

“เธอพูดว่าหลินฝางนั้น มีอะไรบ้าง

โจวหย่าเขียนพูดต่อ: “แต่งงานกับเธอจะหนึ่งปีแล้ว แม้แต่ แหวนแต่งงานก็ไม่ให้ ยังเป็นผู้ชายอยู่ไหม? และคนแบบนั้นยัง ไม่มีงานการอะไรเป็นชิ้นเป็นอัน อยู่ไปวันๆ รอวันตาย”

“หย่าเชี่ยน หลินฝางรักฉัน เธออย่าพูดถึงเขาแบบนี้” หยางเส ว่ยปาก ดูคล้ายจะโกรธเล็กน้อย
“รัก? เสี่ยวเสว่ เธออายุเท่าไหร่แล้ว ทำไมยังไร้เดียงสาขนาด นี้ ถึงเชื่อคําว่ารักจริงๆ!” โจวหย่าเชี่ยนหัวเราะ

“สังคมเดี๋ยวนี้ มีเงิน ถึงจะมีคุณสมบัติพอให้พูดกันเรื่องความ รัก ไม่มีเงิน เธอจะเอาอะไรมาทำให้รักมั่นคง? หลินฝางนั้น จน และไม่มีอะไรเลย สามารถทำให้เธอได้ลิ้มลองความสุขของ ความรักได้เหรอ?”

“หย่าเชี่ยน..” หยางเสวกำลังจะโต้แย้ง โจวหย่าเรียนก็ขัด เธอขึ้นมา

“พูดถึงคนที่ตามจีบฉันคนหนึ่ง ลูกชายของหลี่ซุนเชิงเจ้าพ่อ อสังหาริมทรัพย์ เพียงเพื่อที่จะจีบฉัน ยังซื้อรถสปอร์ต ให้ฉันเลย

“ถึงแม้ฉันจะไม่ได้รู้สึกอะไรกับเขา แต่ว่ารถสปอร์ตหนึ่งคัน

คนไร้ประโยชน์อย่างหลินฝาง สิบชาติก็หาเงินนี้ไม่ได้! เขามี

คุณสมบัติพอที่จะให้ความรักกับเธอเหรอ?”

“เสี่ยวเสว่ ตัวเธอเองก็ไม่เลว คบกับผู้ชายประเภทนี้ จะได้ทุกข์ ทรมานไปตลอดชีวิตแน่ๆ!

“หย่าเชี่ยน รถสปอร์ต บ้านหรูอะไรพวกนั้น ฉันไม่สนใจ ฉัน ชอบที่จะใช้ชีวิตมั่นคงกับหลินฝางไปวันๆ ใช้ชีวิตแบบคน ธรรมดา หลินฝางเป็นคนดีจริงๆ” หยางเสาสีหน้าจริงจัง

“ได้ ในเมื่อไม่สนใจ ถ้าอย่างนั้นฉันจะพูดปัญหาที่เกิดจริงๆ กับเธอ” โจวหย่าเชี่ยนเอ่ยขึ้นมาทันที

“ไม่พูดถึงอย่างอื่น ตอนนี้ความกดดันในการใช้ชีวิตเยอะมากถ้าลูกเธอคลอดออกมาแล้ว โรงพยาบาลและการรักษา นมผงลูก โรงเรียนอะไรอีก ต้องใช้เงินทั้งนั้น ไม่ว่าอย่างไรก็ใช้เงิน มากกว่าหลายแสน

“หลินฝางคนนั้นรับผิดชอบเงินตรงนี้ไหม? เขาแม้แต่ลูกตัวเอง ก็เลี้ยงไม่ไหว! พูดง่ายๆ เขาไม่มีสิทธิ์แพร่พันธุ์เลยด้วยซ้ำ!”

โจวหย่าเชี่ยนยิ่งพูดก็ยิ่งเครียด

“คนแบบนั้น ไม่เหมาะให้เธอเสียเวลากับเขา เสียแรงเปล่า ในฐานะเพื่อนสนิท ฉันขอแนะนำให้เธอหย่ากับหลินฝาง

“หย่าเซียน” เสียงของหยางเสาเปลี่ยนเป็นเย็นเยียบ สายตา ไม่บ่งบอกอารมณ์ใดๆ :

“เมื่อแต่งงานแล้วไม่ว่าครอบครัวสามีจะเป็นอย่างไร สาบาก สักแค่ไหนก็ต้องรู้จักปรับตัวและอยู่ให้ได้ ในเมื่อฉันแต่งงานกับ หลินฝางแล้ว เป็นผู้หญิงของเขา ต่อให้เขาไม่มีเงิน เหลวแหลก ฉันก็ไม่หย่ากับเขา! ทุกข์แล้วอย่างไร ขอแค่ได้อยู่กับหลินฝาง ฉันก็มีความสุขมากแล้ว เพียงพอแล้ว”

“พวกเราเป็นเพื่อนกัน ดังนั้นฉันหวังว่าจะไม่ได้ยินเธอพูดว่า ให้ฉันหย่ากับหลินฝางอีก ฉันไม่อยากให้เรื่องนี้มาทำลายความ เป็นเพื่อนหลายปีที่ผ่านมาของเรา

หยางเสว่น้ำเสียงเด็ดขาด จริงจังมาก ไม่มีเศษเสี้ยวของการ แกล้งทํา

“อืม”
โจวหย่าเขียนไม่พูดอะไรอีก แต่ถอนหายใจออกมาเบาๆ ที หวังดีแต่เธอไม่ฟัง

เธอไม่เข้าใจจริงๆ ว่าเศษเดนหลินฝางคนนั้นมีข้อดีอะไร ทำให้หยางเสวรักเขาทั้งใจขนาดนี้

“ประธานโจว ด้านนอกมีคนชื่อหลินฝาง แจ้งว่าเป็นสามีของ คุณหยางเสว่ ต้องการพบคุณหยางเสว” อยู่ๆ ผู้ช่วยของโจวหย่า เขียนก็เข้ามาในห้องแล้วแจ้งให้ทราบ

“หลินฝางมา?”

หยางเสว่และโจวหย่าเขียนชะงักไป

“ให้เขาเข้ามา!”

โจวหย่าเขียนพูดอย่างไม่เต็มใจ ในใจเต็มไปด้วยความดูถูก ทุกครั้งที่เจอหน้าคนไร้ค่าหลินฝางคนนั้น เธอทั้งรังเกียจทั้ง

รําคาญ

เจอกันครั้งล่าสุด ก็ตอนที่หยางเสาแต่งงาน ตอนนั้นโจวหย่า เชี่ยนมองหลินฝาง ส่งของขวัญแต่งงานให้แล้วก็หมุนตัวเดินกลับ ออกมา โดยไม่ร่วมงานเลี้ยง

ผู้หญิงดีๆ อย่างหยางเสวกลับมาแต่งงานกับคนไร้ค่าอย่าง หลินฝาง โจวหย่าเขียนยิ่งคิดก็ยิ่งโกรธ

ไม่นาน หลินฝางนิ้วกล่องเครื่องประดับเดินมาถึงห้องทำงานของหยางเสว่

“สามี คุณมาได้อย่างไร!

หยางเสวยืนขึ้น ต้อนรับอย่างดีใจ

“พึ่งซื้อของขวัญจากข้างนอกให้คุณ เลยเอามาให้คุณ

หลินฝางยิ้มบาง ยกกล่องเครื่องประดับขึ้น ข้อจำกัดของ ตระกูลที่มีต่อเขาสิ้นสุดลงแล้ว ต่อไปเขาจะให้ชีวิตที่มีความสุข กับหยางเสว่

“นี่มัน…Tiffany & Co?” โจวหย่าเซี่ยนเห็นlogoบนกล่อง เครื่องประดับ สายตาแวววาวขึ้น แปลกใจเล็กน้อย

เธอแปลกใจไม่ใช่Tiffany & Co ตามความสามารถทางการ

เงินของเธอแล้ว ที่บ้านเองก็มีของแบรนด์ไฮเอนด์อยู่ไม่น้อย

ที่ทำให้เธอแปลกใจคือ หลินฝางคนจนนั่น ในมือยังนิ้วกล่อง เครื่องประดับของTiffany & Co

“สามี นี่คุณ….

เมื่อหยางเสวีเห็น logo ของ Tiffany & Co ก็อ้าปากหวอ อย่างตกใจ

“ตอนเราแต่งงานกัน ผมไม่ได้ซื้อพวกแหวนเครื่องประดับพวก นี้ให้คุณไม่ใช่เหรอ ตอนนี้เลยชดเชยให้” หลินฝางลูบศีรษะของ หยางเสร่ ยิ้มอย่างอ่อนโยน

“เหอะ หลินฝาง นายคิดว่าเสี่ยวเสาโง่เหรอ? ถึงใช้เล่ห์เหลี่ยมนี้มาหลอกเธอ!”

โจวหย่าเชี่ยนหัวเราะเสียงเย็น ก้าวขึ้นมาข้างหน้า มองเหยียด หลินฝาง:

“นายบอกมาตามตรงเถอะ เครื่องประดับ ในกล่องนี้ นายไป ซื้อของปลอมมาจากไหน? ถ้าฉันเดาไม่ผิด กล่องเครื่องประดับ ยังแพงกว่าเครื่องประดับข้างในอีกใช่ไหม!

โจวหย่าเชี่ยนสายตาเหี้ยม แค่มองก็ดูออกแล้วว่าเป็นกล่อง ของจริง เพราะที่บ้านเธอก็มีเครื่องประดับของ Tiffany & Co อยู่ หลายชุด กล่องเหมือนกล่องที่อยู่ในมือหลินฝางทุกอย่าง

เห็นได้ชัดเจนเลยว่า หลินฝางนั่นไม่รู้ว่าไปซื้อกล่องเครื่อง ประดับของ Tiffany & Co มาจากไหน ซื้อของปลอม ใส่ข้างใน เอาของแท้ของปลอมปนกันมาหลอกลวงความรู้สึกของหยางเสว่

“ของปลอม?”

หลินฝางชะงักไป เครื่องประดับชุดนี้จ่ายไปกว่าห้าแสน จะเป็น ของปลอมได้อย่างไร?

“ได้ยินถึงสามีจนๆ ของคุณหยางเสวีมานานแล้ว คิดไม่ถึงเลย ว่าวันนี้จะได้เจอ!”

ในห้องสํานักงาน พนักงานคนอื่นล้วนพากันมองมาอย่าง สงสัย

“เล่ากันว่าสามีของคุณหยางเสร่ เป็นคนไร้ค่าอยู่กินไปวันๆ แม้แต่งานการที่แน่นอนก็ไม่มี!!
“คุณหยางเสวยอมแต่งงานกับเขา เป็นดอกฟ้ากับหมาวัด จริงๆ!!

“ต่อให้จนก็ช่างเถอะ ไม่นึกเลยว่าจะซื้อของปลอมมาให้คุณ หยางเสวต่อหน้าผู้คนแบบนี้ ไม่กลัวถูกแฉหรืออย่างไร? หน้า หนามากเลย!”

“นี่เป็นปัญหาที่ตัวบุคคลแล้ว!”

ในช่วงเวลาแป๊บเดียว ในห้องสำนักงานก็มีเสียงกระซิบ กระซาบ งมา

สายตาของทุกคนที่มองมาทางหลินฝางเปลี่ยนเป็นดูถูก ดูแคลน และเหยียดหยาม