บทที่ 1 ลูกเขยที่แต่งเข้าบ้าน

ที่โต๊ะอาหาร หลินฝางนั่งอยู่ที่นั่งหลบในมุม ทานอาหารของ ตนเองไป ราวกับไม่มีใครเห็น คนอื่น ในโต๊ะอาหารยังทำเหมือน หลินฝางเป็นธาตุอากาศ ไม่มีใครคุยกับหลินฝางแม้แต่คนเดียว

เพราะหลินฝางเป็นลูกเขยที่แต่งเข้าตระกูลหยาง

บวกกับตัวเขายากจน ในตระกูลหยางหลินฝางไม่มีศักดิ์ไม่มี ฐานะเลยแม้แต่น้อย

แต่วันนี้ เป็นวันเกิดของพ่อตาหยางจึงเทา คนในครอบครัวได้ มาอวยพรวันเกิดให้หยางจึงเทา ในคนพวกนั้นกลับมีจำนวนไม่ น้อยที่คอยหัวเราะเยาะหลินฝาง

“สามี ทาน โครงสักชิ้นสิ บำรุงร่างกาย

ภรรยาหยางเสวก โครงให้หลินฝาง พี่ใหญ่อย่างหยางเย่ว ที่นั่งอยู่ด้านข้างจึงหัวเราะเยาะออกมาทันที

“เสี่ยวเสว่ ซี่โครงหมูเปรี้ยวหวานนี้ฉันให้พ่อของเราโดย เฉพาะ ไม่ได้ทําให้หลินฝางคนไร้ค่าไร้ประโยชน์นี่กิน!”

ได้ยินดังนั้นตะเกียบในมือของหยางเสวซะงักไป สีหน้า กระอักกระอ่วนเล็กน้อย

“เสี่ยวเยว่พูดมีเหตุผล” พ่อตาหยางจึงเทาสีหน้าเหยียดหยาม ดูถูก มองหลินฝาง
“หลินฝาง นายแต่งเข้าตระกูลหยางของฉันจะหนึ่งปีแล้ว ไม่มี หลานชายให้ฉันก็ช่างเถอะ แต่อย่างน้อยนายก็ควรซื้อแหวน อะไรให้ลูกสาวฉัน! ใครก็รู้ว่านายแม้แต่งานก็ไม่ทำ กินรอวัน ตายไปวันๆ นายไม่ใช่คนไร้ค่าไร้ประโยชน์แล้วจะเป็นอะไรได้?”

“ลูกสาวฉันแต่งกับนาย ก็เหมือนดอกไม้ปักอยู่บนขี้วัว ฉันว่า นายรีบหย่ากับลูกสาวฉันให้เร็วที่สุดเถอะ ลูกสาวฉันยังสาว ต่อ ให้หย่าแล้ว ก็ไม่ต้องกังวลว่าจะไม่มีใครมาสู่ขอ!”

หลินฝาง าหมัดแน่น ใบหน้าไม่น่ามอง แต่กลับไม่ได้ตอบ

รับคําพูดของพ่อตา

หยางจึงเท่าพูดไม่ผิด มองจากคนนอกหลินฝางเป็นคนไร้ ประโยชน์กินนอนรอวันตายไปวันๆ จริงๆ

“นายดูพี่เขยใหญ่ชี้ไห่ สองวันก่อนพึ่งซื้อชุดสร้อย ต่างหู

แหวนCartier ให้เสี่ยวเยว่ ตั้งหลายแสน!” หยางจึงเทาพูดต่อ

“นายมันคนจน จะหน้าใหญ่ได้อย่างไม่เหรอ จะรักเมียได้เท่า ชี้ให้เหรอ?”

ไห่พี่เขยใหญ่ของหลินฝาง เมื่อตอนแต่งงานกับพี่คนโต หยางเยว่ ก็ไม่ได้ร่ำรวยมาก มีบางครั้งจนถึงกับต้องพึ่งพาหยาง เสวภรรยาของหลินฝางถึงจะอยู่รอด

ตอนนั้นทุกเดือน หยาวเส แบ่งเอาเงินส่วนหนึ่งจากเงินเดือน ช่วยเหลือหยางเยว่ หยางจึงเขาเองก็เช่นกัน ทุกเดือน ให้เงินหนึ่ง ส่วนสามของเงินบำนาญกับหยางเยว่ ไม่อย่างนั้นสามีภรรยาคู่นี้ ชีวิตมีปัญหาแน่
แต่ในปีที่แล้ว จ้าวสีไหรับโครงการจากรัฐบาล รายได้ มากกว่าล้านหยวน ความเป็นอยู่จึงดีขึ้นในเวลาไม่นาน ซื้อ รถBMW 5 Series และยังอาศัยอยู่ที่วิลล่าขนาดเล็ก

ที่ทำให้รู้สึกเจ็บใจคือ ครอบครัวของพี่เขยใหญ่ที่ความเป็น อยู่ดีขึ้น ทําเหมือนลืมเรื่องก่อนหน้านี้ที่หยางเสวีเคยช่วยเหลือ พวกเขา

แตกดันถากถางครอบครัวของหลินฝางทุกครั้งที่เจอกัน

“พ่อ เป็นคนในครอบครัวเดียวกันทั้งนั้น จําเป็นต้องพูดขนาด นี้เลยเหรอ!”

ตอนนั้นพี่เขยใหญ่จ้าวไม่พูดกลั้วหัวเราะขึ้นมา “น้องหลิน ฝางแม้ว่าจะไม่มีเงินชั่วคราว แม้รถสักคันก็ไม่มี แต่ผมว่าเขาเป็น คนที่หัวก้าวหน้า วันข้างหน้าต้องมีอนาคตที่ดีแน่ เครื่องประดับ อะไร วันข้างหน้าต้องซื้อให้แน่นอน!

“น้องหลินฝาง เอาอย่างนี้ไหม ไซต์งานก่อสร้างของฉันยังขาด ยาม” จ้าวไหมองหลินฝาง

“อย่างไรนายก็ว่างงานอยู่ ไม่รู้มาเป็นยามที่บริษัทฉัน ส่วนเงิน เดือน ฉันให้นายหนึ่งพันแปดร้อยต่อเดือนดีไหม? แค่นายขยัน ตั้งใจ บวกกับมีความเกี่ยวข้องกับฉัน ต่อไปจะเป็นหัวหน้ายาม รักษาความปลอดภัย ก็ไม่ใช่ว่าจะเป็นไปไม่ได้!

“ฮ่าฮ่าฮา!”

เมื่อจ้าวไห่พูดแบบนั้น ทุกคนที่โต๊ะก็พากันหัวเราะเสียงดังสายตาที่มองหลินฝางเต็มไปด้วยความดูถูก เย้ยหยัน

หลินฝาง โกรธจนกัดฟันกรอดรอบนัยน์ตาแดงเล็กน้อย

สีหน้าของหยางเสบู่เปลี่ยนเป็นเย็นซาในทันที เธอรับไม่ได้ที่มี คนเหน็บแนมสามีตนเองแบบนี้

ทั้งยังเป็นหมาขี้ขลาดตาขาวอย่างจ้าวสีไห่ ถ้าไม่มีหยางเสว่

ให้ความช่วยเหลือตอนนั้น จะมีทุกวันนี้ได้อย่างไร

หยางเสน่เผยอริมฝีปากสีเชอร์รี่ขึ้น จะโต้แย้งจ้าวสีไห่ แต่หลิน ฝางกลับยื่นมือมาจับเธอไว้ บอกใบ้หยางเสว่ไม่ต้องพูดอะไร

“ใช่แล้วคุณพ่อ วันนี้วันเกิดครบรอบหกสิบปีของคุณพ่อ ลูกเขยได้เตรียมของขวัญเล็กๆ น้อยๆ มาให้” จ้าวไห่หยิบ กล่องสี่เหลี่ยมผืนผ้าสวยงามออกมา เมื่อเปิดดู กล้องยาสูบ แวววาววางอยู่ข้างใน

กล้องยาสูบทําจากหยกโปร่งใสมันวาว ดูเหมือนเป็นหยก ธรรมชาติแท้ ลวดลายบริเวณด้านล่างสลักได้ราวกับมีชีวิตจริงๆ

“นี่เป็นกล้องยาสูบที่ทำจากหยกใช่ไหม!

“ทําจากหยกทั้งหมด และยังทำขึ้นมาสมจริงมาก ราคาไม่ใช่ ถูกๆ!”

“สีไห่ก็ช่างกตัญญู!”

พวกคุณลุงคุณป้า โต๊ะอาหารตาวาวทันที ทั้งตกใจและชื่นชม

“ใช่แล้ว!”
จ้าวสีไห่พยักหน้า ลำพองใจมาก: “กล้องยาสูบทําจากหยก จากเมียนมา ผมวานให้เพื่อนจากที่เมียนม่าทำมาให้โดยเฉพาะ จ่ายไปตั้งหลายแสน

“ผมรู้ว่าปกติคุณพ่อชอบสูบยาเส้น เลยซื้อกล้องยาสูบหยกนี้ มา! หวังว่าคุณพ่อจะชอบของขวัญชิ้นนี้! แน่นอนว่าใบยาสูบผมก็ ซื้อมาแล้ว ใบยาสูบจากยูนนาน กลิ่นกลมกล่อมรู้สึกเต็มในปอด ไม่เผ็ดคอ ชั้นหนึ่งแน่นอน!!

“ไห่ กตัญญูอย่างเธอนี่หาได้ยากจริงๆ!”

หยางจึงเกาหยิบกล้องยาสูบขึ้นมา ถือเล่นในมือ ใบหน้ายิ้ม แย้มอย่างพอใจมาก แล้วเขาก็มองไปทางหลินฝาง แค่นหัวเราะ เสียงเย็น สีหน้าดูแคลน

“เหอะ ดูสิลูกเขยเหมือนกัน หลินฝางนายมันคนไร้ประโยชน์

ทำไมถึงแตกต่างจากไม่ได้มากขนาดนี้!

“วันนี้ฉลองวันเกิดฉัน นายคงไม่ได้มามือเปล่า ใช่ไหม!

เมื่อได้ยินแบบนั้น สายตาของทุกคนก็มองไปที่หลินฝาง ดู เหมือนกําลังจะหัวเราะเยาะ

หลินฝางแม้จะไม่ได้พอใจหยางจึงเทา แต่เขาก็ยังเข้าใจ มารยาททั่วไปในชีวิตประจำวัน วันเกิดครบรอบหกสิบปีของ พ่อตา เขาต้องมอบของขวัญให้อยู่แล้ว

“พ่อ นี่ของขวัญที่ผมเอามาให้พ่อ

หลินฝางหยิบกล่องเล็กๆ ออกมาจากกระเป๋า กำลังเตรียมจะเปิด

“ของขวัญจากนาย ฉันไม่รับ!”

หยางจึงเทาพูดออกมาตามตรง มองกล่องเล็กๆ ในมือหลิน ฝางด้วยความดูถูก

กล่องไม้เล็กๆ นั่นสีดำสนิท มีรอยแตกร้าวเล็กน้อย แค่มองก็ เหมือนสินค้าแผงหาบเร่ ต่อหน้าญาติของตระกูลหยาง เจ้าคนจน หลินฝางหยิบของขวัญออกมาต่อหน้าทุกคน อยากให้เขาอับอาย เหรอ?

เพราะฉะนั้นของขวัญนี้ จะรับไว้ไม่ได้

“นายเก็บของขวัญกลับไปเถอะ คนจนอย่างนายจะให้ของ ขวัญอะไรกับฉันได้?” หยางจึงเทาแค่นหัวเราะ

“นายก้มหน้าก้มตากินข้าวไป กินเสร็จแล้วก็รีบไสหัวไปซะ ของขวัญอะไร ถ้าเหมือนได้ก็ว่าไปอย่าง ให้หยกอะไรกับฉัน ฉันยังรับได้ ถ้าเป็นอย่างอื่นก็ช่างเถอะ ไม่ใช่ว่าฉันจะขาดนาย คนนี้ไม่ได้!”

“ฮ่าฮ่าฮ่า!”

ทันทีที่หยางจึงเทาพูดจบ ทุกคนตรงนั้นก็หัวเราะออกมาเสียง

หยางเสว่ภรรยาโกรธจนหน้า หน้าแดงไปหมด

หยางเยวกับจ้าวไฟสีหน้าเต็มไปด้วยความลำพอง คำพูดนั้นทำให้พวกเขารู้สึกมีหน้ามีตาเป็นอย่างมาก

หลินฝางถอนหายใจเบาๆ ในใจ ในเมื่อพ่อตาไม่รับ ถ้าอย่าง

นั่นก็ช่างเถอะ เขาเอากล่องไม้ใส่กลับลงไปในกระเป๋าเงียบๆ ส่ายหน้าเล็ก น้อย หยกเขียวปาซานของจ้าวไห่เทียบกับหยกจักรพรรดิใน

กล่องนี้ ก็เหมือนขยะในกองขยะ ไม่มีค่าให้พูดถึงโดยสิ้นเชิง

งานเลี้ยงวันเกิดจบลงแล้ว หลินฝางกับหยางเสวก็ออกจาก บ้านไปด้วยกัน

“สามี ฉันต้องไปที่บริษัท เงินที่คุณเอาไว้ซื้อของเล็กๆ น้อยๆ หยางเสวยื่นบัตรเครดิตส่งให้หนึ่งใบ: “คำพูดของพวกญาติๆ ที่ โต๊ะอาหาร คุณอย่าเอามาใส่ใจเลย

เมื่อสักครู่ที่โต๊ะอาหาร หลินฝางเจอกับสายตาเย็นชา ถูก ของพวกญาติๆ มาไม่น้อย หยางเสวกลัวว่าหลินฝางจะรับไม่ได้ แล้วคิดมาก ก็เลยให้เงินเขานิดหน่อยไว้ซื้อของและผ่อนคลาย

“ไม่เป็นไร ผมไม่เอามาใส่ใจหรอก”

หลินฝางรับบัตรมาพลางยิ้ม

ทันทีที่ส่งหยางเส่วขึ้นรถแท็กซี่แล้ว โทรศัพท์ของหลินผ่านสั่น ขึ้นมาทันที เขาหยิบขึ้นมาดู เป็นข้อความข้อความหนึ่ง

“คุณชายหลินฝาง ข้อจํากัดของตระกูลที่มีต่อท่านได้จบลงแล้ว”

“จากนี้เป็นต้นไป ท่านสามารถใช้สอยทรัพย์สินทั้งหมดของ ตระกูลได้ บัตรAmex Black ในมือท่านได้ยกเลิกการอายัดบัตร เรียบร้อยแล้ว