บทที่ 18 รถอู่หลิงหลวง
“ถ้าเป็นหลินฝางลูกเขยคนรองจริงๆล่ะก็……..นทุกอย่างก็ คลี่คลายแล้ว”
หลี่เฉียงครุ่นคิดปะติดปะต่อเรื่องอย่างรวดเร็ว “อย่างแรกก็คือ ท่าทีของหลินฝางที่ปฏิบัติต่อฉันมันทั้งเฉยชา และไม่แม้แต่จะ ใส่ใจเลยด้วยซ้ำ กลับกันกับจ้าวไร่ที่มีท่าที่ประจบสอพลอ แสดงออกมาให้เห็นเล็กน้อย
“อย่างที่สองก็คือปลิงทะเลจากประเทศรัสเซีย ของแบบนั้น ไม่ใช่แค่รวยอย่างเดียวถึงจะซื้อได้ มันต้องมีเส้นสายคนรู้จักด้วย ซึ่งหลินฝางก็เป็นคนที่ให้ปลิงทะเลนั่น!
พอคิดถึงตรงนี้ หลี่เฉียงก็แน่ใจทันทีเลยว่าคนที่ฝากให้ทำ
เรื่องนี้คือหลินฝางแน่นอน!
แม้จะไม่รู้ฐานะของหลินฝาง แต่อีกฝ่ายสั่งได้แม้กระทั่งเสิ่น หวยชุน แค่นี้ก็เห็นแล้วว่าเบื้องหลังของเขามีอำนาจมากแค่ ไหน!
“ผู้อำนวยการครับมีคนมาหา” มีเสียงดังจากด้านนอกเข้ามา
“ตอนนี้เป็นเวลาทำงาน ฉันไม่พบใครทั้งนั้น! ” หลี่เฉียง ขมวดคิ้วแน่น
“แต่ว่าเขาบอกว่าเป็นคนในครอบครัวของคนไข้ที่ซื่อหยางจึง เทา ท่านเคยเจอ……
“คนในครอบครัวหยางจึงเท่า
หลี่เฉียงสั่นสะท้านไปทั้งตัว ในหัวมีภาพหลินฝางปรากฏขึ้น
มาทันที
“รีบเชิญเขาเข้ามา
ซักพักประตูก็ถูกเปิดออก หลินฝางก้าวเข้ามาด้วยท่าที สงบเสงี่ยมและสีหน้าเรียบเฉย
“หลิน……คุณชายหลิน ! ”
หลี่เฉียงมองเด็กหนุ่มที่อยู่ตรงหน้า แล้วพูดลองเชิงออกไป หลินฝางมองหลี่เฉียงอย่างประหลาดใจ “ดูเหมือนว่าคุณจะรู้ แล้วว่าผมเป็นคนติดต่อเสิ่นหวยชุน?
หลี่เฉียงสั่นสะท้านไปทั้งตัว แล้วรีบพูดขึ้นด้วยความเคารพ
“ผมนี่มันมีตาหามีแววไม่ ตอนแรกคิดว่าว่าจ้าวไม่เป็นท่าน
ในสายตาของหลี่เฉียงตอนนี้ท่าทางของหลินฝางตรงกับ ลักษณะของผู้ที่ออกคำสั่งทุกอย่างเป๊ะ
ทั้งเรียบเฉย ไม่ใส่ใจอะไร เหมือนกับว่าปัญหาทุกอย่างที่อยู่ ตรงหน้าล้วนไม่ใช่ปัญหา
กลับกันกับจ้าวสีไห่ ความน่าเกรงขามที่แผ่ออกมานั้นเทียบไม่ ได้กับหลินฝางเลยแม้แต่นิดเดียว
“ไม่เป็นไร”
หลินฝางปัดมือไปมาเป็นเชิงบอกว่าไม่ถือสาอะไร จากนั้นเขาก็นั่งลงบนโซฟา
หลี่เฉียงรีบรินน้ำมาให้ด้วยความเคารพ “เชิญดื่มครับคุณชาย หลิน”
ตอนนี้หลี่เฉียงยังคงหวาดกลัวอยู่เล็กน้อย
เขาโชคดีมากที่เมื่อวานตอนอยู่ในห้องพักฟื้นมีความคิดว่าผู้ที่ ฝากให้ทำเรื่องนี้คือหลินฝางผุดขึ้นมาในหัว เขาจึงรีบหาข้ออ้าง เพื่อปลีกตัวออกไป ไม่อย่างนั้นเขาคงไม่รู้จะทำตัวยังไงแน่
หลินฝางจิบชาไปพลางหยิบเอกสารมาวางไว้ตรงหน้าหลี่เฉียง “คุณช่วยดู หน่อยสิ”
“ได้ครับ! ”
หลี่เฉียงไม่ถามอะไรมาก เขาหยิบเอกสารขึ้นมาดู
“คุณชายหลิน นี่มัน……..
ดูจบ หลี่เฉียงก็กระพริบตาปริบๆ
“มีอะไร เรื่องนี้มันจัดการยากเหรอ? ” หลินฝางถาม
“ไม่ครับมันง่ายมาก! ” หลี่เฉียงรีบตอบทันที จากนั้นก็พูดต่อ
“คือเอกสารสัญญานี้ผมพึ่งดูไปเมื่อสองวันก่อนเอง คนที่ชื่อ เว่ยหยู่เป็นคนเอามาให้นะครับ
“เขาเป็นคนตั้งบริษัทเครื่องมือการแพทย์นี้ขึ้นมาและก็เป็น ประธานของที่นั่น เขาอยากทำงานร่วมกับโรงพยาบาลของพวก เรา เพื่อขายเครื่องมือการแพทย์ของบริษัทพวกเขา แต่ว่าตอนนั้นผมปฏิเสธไป นึกไม่ถึงเลยว่าคุณชายหลินจะนำเอกสาร สัญญาชุดนั้นมาให้ผมดูอีก!
“ที่จริงผมไม่ได้อยากร่วมมือกับเว่ยหยู่นั่น แต่ว่าไหนๆ คุณชาย หลินก็มาแล้ว ขอเพียงแค่ท่านเอ่ยปากสั่งมา ผมก็ยินดีทำให้ ครับ!” หลี่เฉียงพูดเสริมขึ้นมา
“เว่ยหยู่เป็นประธาน…….
หลินฝางประหลาดใจเล็กน้อยจึงทำสีหน้าเคร่งขรึมออกมา เขานึกถึงเรื่องที่เกิดขึ้นในบริษัทอีกครั้ง ถ้าเบื้องหลังเป็นเว่ยหยู่ จริงๆ ท่าทีของจูเยวเยวที่แสดงออกมานั่นมันก็สมเหตุสมผลแล้ว
“คุณเซ็นสัญญาก่อนเถอะ” หลินฝางเลิกคิดฟุ้งซ่าน
“ครับ! ”
หลี่เฉียงเซ็นชื่อลงไปในสัญญาพร้อมกับประทับตราลงไป อย่างว่านอนสอนง่าย
เรื่องแบบนี้สําหรับเขาแล้วเป็นแค่เรื่องเล็กน้อยเท่านั้น แต่มัน กลับเป็นการลงทุนที่ดีในการซื้อความสัมพันธ์กับหลินฝาง
พอเซ็นเสร็จ หลินฝางก็ไม่รอช้า เขาเดินออกไปจากโรง พยาบาลทันที
“โชคดีครับคุณชายหลิน ถ้ามีเรื่องอะไรให้ช่วยบอกก็ผมได้ ตลอดเลยนะครับ ผมยินดีรับใช้ท่านเสมอ
หลี่เฉียงโค้งคำนับส่งหลินฝางอย่างนอบน้อม
กว่าจะกลับมาถึงบริษัทก็ปาเข้าไปสี่โมงกว่าแล้ว
“อ้ะ กลับมาแล้วเหรอ? ” พอเห็นหลินฝางเยว่เยวก็เดินเข้า มาหาพร้อมกับสีหน้าที่กำลังคิดจะทำอะไรบางอย่าง “อีกฝ่าย ยอมเซ็นสัญญาไหม? ”
บรรดาพนักงานในสํานักงานต่างก็มองมาด้วยความสงสาร
พวกเขาคิดว่ายังไงสัญญาก็ยังไม่ถูกเซ็นรับรองแน่ๆ แล้วหลังจากนั้นจูเยว่เยวก็จะหาเรื่องมาต่อว่าเขา หลินฝางก็จะ โชคร้ายแบบนี้ซ้ำไปเรื่อยๆ
“เซ็นแล้ว” หลินฝางตอบอย่างเฉยชา แล้วยื่นเอกสารสัญญา
“เซ็นแล้ว? ”
น้ำเสียงของเขาที่ตอบออกมาอย่างราบเรียบ แต่มันกลับดัง
ก้องเหมือนสายฟ้าฟาดลงมากลางสำนักงาน
ไอ้หลินฝาง….สัญญาสำเร็จแล้วงั้นเหรอ?
โรงพยาบาลเหรินหมิงนั่นหัวแข็งจะตาย เขาใช้เวลาแค่สอง สามชั่วโมงก็ทำสัญญาสำเร็จแล้วจริงๆเหรอเนี่ย?
สายตาของทุกคนเต็มไปด้วยความเหลือเชื่อ
“เป็นไปไม่ได้!
จูเยว่เยว่ไม่เชื่อเด็ดขาด เธอรับเอกสารสัญญามา ทว่าลายเซ็น ของหลี่เฉียงและตราประทับที่อยู่บนเอกสารกลับทำเธอสั่นสะท้านไปทั้งตัว
เข็นแล้วจริงๆด้วย?
ลายเซ็นกับตราประทับปลอมเอาไม่ได้แน่นอน!
“นายรอแป๊บนึง เดี๋ยวฉันมา” จูเยว่เยาหยิบเอกสารแล้วรีบ เดินตรงไปที่ห้องทํางานของท่านประธานทันที
“อะไรนะ? ไอ้ยาจกนั่นทำสัญญากับโรงพยาบาลเหรินหมิง สําเร็จแล้วงั้นเหรอ? ”
เว่ยหยู่มองเอกสารสัญญาที่อยู่ตรงหน้าด้วยความประหลาด ใจ “เป็นไปไม่ได้ ไอ้หลี่เฉียงนั่น ผมทั้งให้ของขวัญ ทั้งเลี้ยงข้าว มันก็ไม่ยอมตกลง หัวแข็งมากๆ แต่ไอ้ยาจกหลินฝางที่พึ่งไปครั้ง แรกกลับทำให้มันยอมเซ็นสัญญาได้? ผมไม่เชื่อหรอก!
“ถึงมันยากที่จะเชื่อได้ แต่ว่าลายเซ็นของหลี่เฉียงกับตรา ประทับมันปลอมกันไม่ได้นะคะ” จูเยวเยว่พูด
“ไอ้ยาจกนี่มันโชคดีจริงๆเลยเว้ย! “เว่ยหยู่กัดฟันกรอด
“ท่านประธานเว่ย ฉันก็รู้สึกว่ามันโชคดีเหมือนกันค่ะ” จู เยวเยวพูดขึ้น “ฉันว่านี่คงเป็นเพราะก่อนหน้านี้ท่านไปที่นั่น บ่อยๆ มันเลยเป็นการปูทางให้ไอ้หลินฝางนั้นแน่ๆ เป็นไปไม่ได้ที่ ไอ้นั่นไปถึงแล้วเขาจะยอมเซ็นสัญญาให้ทันที
“จริงด้วย ต้องเป็นแบบนั้นแน่”
เว่ยหยู่พยักหน้าเห็นด้วย เขาไม่เชื่อว่าหลินฝางที่พึ่งมาทำงาน ใหม่จะทำสัญญาสำเร็จได้ในครั้งเดียว นี่ต้องเป็นเพราะก่อนหน้า นี้เขาไปพูดจาหว่านล้อม แล้วหล่เฉียงก็กำลังคิดจะตอบตกลง แต่เขาเร่งหลินฝางให้ไปเจรจาก่อนแน่ๆ
“ท่านประธานเว่ย แล้วเราจะทำยังต่อไปดีคะ? ” จูเยวเยว่พูด ขึ้น “หลินฝางพึ่งมาทำงานใหม่แต่มาถึงก็ทำสัญญาสำเร็จแล้ว ยืนยังเล่นงานเขาเหมือนก่อนหน้านี้ต่อไปอีกพนักงานคนอื่นคงจะ กลัวกันหมดแน่
“ที่คุณพูดก็ถูก จะให้บริษัทของเราเสียเวลาเพราะหลินฝางคน เดียวไม่ได้ ” เว่ยหยู่พยักหน้าเห็นด้วย ไม่นานดวงตาของเขาก็ เป็นประกายขึ้นมา เขาหยิบกุญแจรถในลิ้นชักที่เต็มไปด้วยคราบ ฝุ่นออกมาให้จูเยวเยว
“คุณเอากุญแจรถนี้ไปให้หลินฝางนะ วันนี้ไอ้หลินฝางนั่นมัน มาสายใช่ไหม ผมจะเอารถอู่หลิงหงกวงให้มันขับมาทำงาน เว่ยหยู่แสยะยิ้มออกมา
“รถจอดอยู่ใต้ตึกมานานหลายเดือนแล้ว ผมซื้อมาเมื่อสามปี ก่อนน่ะ ถึงแม้ว่าเบรคมันจะไม่ค่อยดีเท่าไหร่ แต่มันก็ยังขับได้ ถือซะว่า ให้มันเป็นของรางวัลก็แล้วกัน”
“ตอนนี้ผมยังเผยตัวตนออกไปไม่ได้ และจะให้หลินฝางรู้ไม่ได้ เด็ดขาดว่าผมเป็นประธานที่นี้ เพราะผมจะคอยเล่นงานเขาไป เรื่อยๆ!”
“ค่ะ!” จูเยวเยวตาเป็นประกาย เธอเดินออกจากห้องไปพร้อมกับกุญแจ
ในขณะเดียวกันหลินฝางก็รับโทรศัพท์สายหนึ่ง
“คุณชายหลินยามาถึงแล้ว ท่านอยู่ที่ไหนคะ เดี๋ยวฉันเอาไป ให้” เสียงของเงินน่าน่าดังลอดออกมา
“เอามาส่งที่บริษัทของผมแล้วรออยู่ที่ใต้ตึกก่อน เดี๋ยวผมส่ง ตำแหน่งที่อยู่บริษัทไปให้” หลินฝางพูด
หลังจากวางสาย หลินฝางก็ส่งตำแหน่งของบริษัทให้เงินน่า น่าทันที
เขารออย่างคาดหวัง เมื่อยาประจำตระกูลถึงมือแล้วปัญหา นกเขาไม่ขันของเขาก็จะคลี่คลายลง จากนั้นเขาก็จะได้ทำเรื่อง ระหว่างสามีภรรยาที่คนทั่วไปเขาทำกันกับหยางเสว่ได้แล้วจริงๆ
เวลาผ่านไปครึ่งชั่วโมง หลินฝางมองออกไปนอกหน้าต่างก็ เห็นว่าด้านล่างตึกมีรถโรลส์-รอยส์คันสีดำขับค่อยๆขับเข้ามา อย่างช้าๆ มันดึงดูดสายตาผู้คนตามข้างทางให้หยุดมองเป็น จํานวนมาก
เคล็ดลับ: คุณสามารถใช้แป้นคีย์บอร์ดซ้ายขวา A และ D เพื่อเรียกดูระหว่างบทต่างๆ